Eerste ronde Noord-Holland

Vandaag staat een rondje Noord-Holland op het programma. Niet de grote ronde via Enkhuizen en Hoorn, maar ik zal bij Medemblik afsteken en richting Alkmaar rijden. Waarom niet de grote ronde? 140 km is in het begin van het seizoen een heel eind en de knieën moet natuurlijk nog langer mee. De belangrijkste reden om niet de hele ronde te rijden ligt in het feit dat mijn schoonouders komende week verhuizen naar een bejaardenhuis. Ze willen graag dat wij vanmiddag de laatste keer 'thuis' een glaasje port komen drinken. Na 41 jaar op de Kennemerstraatweg 290 in Heiloo te hebben gewoond, waarvan ik er 37 jaar over de vloer kom, is het best ingrijpend voor de oudjes.
Om kwart over negen vertrek ik richting Alkmaar. Het is met 7 gr. C. tamelijk koud. De zon schijnt en de wind is zwak uit het Noord-Westen.
De Quest loopt inderdaad lichter met de Marathon Racer en het comfort is op 6 bar vergelijkbaar met de Marathon Slick op 5 bar. Ik begin rustig om de knieën niet al te zwaar te belasten. Mijn schoonouders zien me om half tien langsrijden en even later fiets ik door een rustig Alkmaar, Nederland slaapt kennelijk uit na Koninginnedag.
Het fietspad ten noorden van Alkmaar is slechter dan ooit. Er wordt een zandlichaam naast het fietspad aanlegd en het werkverkeer misbruikt kennelijk het fietspad.
Noordelijker draaien de windmolens, dus is er minimaal windkracht 3. Overal beginnen de bollen te bloeien. Ik ruik de sterke geur van hyacinthen, heerlijk. Ik stop even om een foto te maken van een bloeiend veld narcissen.
Om kwart voor elf ben ik bij mijn vaste pleisterplaats het benzinestation bij de Kooi. Ik krijg nu voor de wind, althans dat denk ik, en stop de schuimkap onderdeks. Even later merk ik dat de wind toch weer voorlijk inkomt, komt deels door de zwakke wind, deels doordat de wind aan de Waddenzeekust uit het Noord-Oosten komt. In Den Oever stop ik bij een vaste pick-nick plek waar ik de vogelringer weer aan het werk zie. Hij is net klaar en is wel in voor een praatje. Ik weet nu alles over de invasie van barnsijzen en de slecht functionerende Finse vogelringencentrale. Een aparte wereld en mijn bewondering voor die kleine vogeltjes is groot. Het is al drie keer voorgekomen dat hier in China geringde vogels zijn gevangen.
Het is nog steeds koud en ik ga proberen een tweetal snelle wielrenners die 5 minuten eerder passeerden, in te halen. Ik zie ze allang niet meer, maar er zijn niet veel wegen richting Medemblik. Ik trap de Quest naar 41 km/u en hou dit aan tot vlak voor Medemblik. Dan zie ik de rappe renners voor me en gooi nog wat extra kolen op het vuur. Ik haal ze met een behoorlijk snelheidsverschil in. Ze maken geen aanstalten om aan te pikken. Is ook niet makkelijk, want met 45 km/u tegen wind, ja ook nu weer, is het niet makkelijk om een Quest bij te houden.
In Medemblik ga ik bij restaurant Kwikkel aan om een goede espresso te drinken. Ted de Lange, de ligfietshandelaar om de hoek, komt even kijken en bewondert de nieuwe Quest. Ted blijkt mijn weblog te lezen en is dus goed op de hoogte.
Een aardig ouder stel vraagt honderduit over de Quest. Mevrouw en meneer zijn watersporters en zij fietst met een fiets met elektro-ondersteuning. Ik fiets door de zuidelijke Wieringermeer en verrek.... ik heb weer de wind tegen. Dat is heel goed te zien aan de talloze windmolens die zich naar de wind richten. Ik heb er nu 120 km opzitten en de snelheid blijft nu op 35 km/u steken. Mijn hartslag is rond de 124. Ik stel steeds vast dat na lange ritten de hartslag relatief wat hoger is bij een bepaalde snelheid dan als ik 'vers' ben.
Bij Alkmaar heeft Rijkswaterstaat in zijn oneindige wijsheid besloten dat ik niet door mag rijden richting zuid. Ik moet via Oudorp. Dat ben ik niet van plan en ik neem de rijbaan linksaf om toch weer op de route te komen. Ik sluit voor het stoplicht achter een Renault Megane aan. De rechterportier gaat open en een vrouwenhoofd roept dat ik 'hier helemaal niet mag rijden'. Ik roep terug dat ik dat wel mag. 'Waarom mag u dat dan wel?' riposteert mevrouw. Ik roep dat ik breder dan 75 cm ben en meer dan twee wielen heb. Het licht springt op groen, de deur gaat dicht en we trekken allemaal op.
In Alkmaar stop ik even bij het Noord-hollands kanaal en eet mijn laatste broodje op.
In Limmen staat een mevrouw met haar Ford Escort op het fietspad. Erachter staat nog een auto. Ik claxoneer luid en mevrouw raakt in paniek, de motor slaat af en ze kan geen kant meer op. Tenslotte kan ik er hoofdschuddend achter langs.
Om half drie ben ik thuis na een heerlijke tocht zonder pech of ander fysiek ongerief.
138 km.

Bandenwissel

Vanavond na de koffie haal ik de Quest naar binnen om de achterband te verwisselen. Er zit achter nu een door Velomobiel.nl nieuw geleverde Schwalbe Marathon Slick om. Dit is met 650 gram een relatief zware band. Als reserveband kreeg ik een Schwalbe Marathon Racer mee. Deze band weegt in 26" maar 375 gram, een verschil van maar liefst 275 gram. Deze band zou sneller moeten zijn, althans volgens Schwalbe. Hij is wel minder lekbestendig en de wangen zijn minder sterk. In de hand voelen de wangen van de Racer ongeveer aan als de Tioga Comp Pool. De Racer laat zich vrij makkelijk monteren, al vet ik de wielen wel licht in met wat vaseline.
Vervolgens demonteer ik het kapje om de derailleur om het piepen te elimineren. Ik spuit wat Imal op de wieltjes en hoop dat dit de oplossing is.
Als de fiets weer buiten staat kan ik de verleiding om een klein stukje te fietsen niet weerstaan. Ik hou mijn pantoffels aan en stop mijn spijkerbroek in mijn sokken. Ik bespeur direct dat de Quest makkelijker versnelt. Ik zet even aan en zie in no-time 42 km/u op de snelheidsmeter komen, letterlijk op mijn sloffen. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik alle banden nu op de maximum druk van 6.0 bar heb gezet.

Volendam - helmprobleem(pje)

Vanmorgen komt mijn vrouw thuis met de boodschappen. Zij klaagt over de kou. Even later haal ik de Quest uit zijn nachtleger voor een tochtje naar Volendam. Oops, inderdaad fris met 7 gr. C. Ik vertrek om 11.20 uur naar de pont in Akersloot met de schuimkap op. Ik merk dat de Velomobielhelm veel winddruk krijgt van onderen. Zo veel zelfs dat de helm een sterke neiging heeft om achterover te willen. Kennelijk wordt dit bij hogere snelheden veroorzaakt door de afbuiging van de wind door de opstaande rand van de schuimkap bij het hoofd. Ik trek het kinbandje strak en ..... het bandje knapt. Ik heb de helm gelukkig vast aan één van de losse bandjes en ik stop om de schade op te nemen. Niks kapot, de sluiting is niet helemaal kosjer en kan losschieten.
Het gaat ondanks de kou heerlijk. De wind is vrij krachtig en iets achterlijker dan dwars. Dat levert bij hartslag 130 een snelheid van 44 km/u op, niet gek. Ik bemerk overigens dat het bereiken van hogere hartslagfrequenties, ik bedoel dan 150 en hoger, niet makkelijk gaat. Er moet dus nog heel wat trainingsarbeid worden verzet.
Voor De Rijp haal ik de schuimkap eraf en leg deze achter de stoel neer. Dit kan nu voor het eerst omdat er onder de vrijhangende stoel ruimte is ontstaan nu er geen tussenas meer is. De luchtaanstroming van de helm is nu prima en comfortabel.
Ook door de Beemster haal ik heel makkelijk weer de 44 km/u met hartslag 130. Het kan natuurlijk veel harder, maar dit rijdt wel fantastisch. In de ruime bocht bij de Cono kaasfabriek gaat het bijna fout. Ik neem de bocht met een snelheid van 35 km/u. Bij het uitkomen van de bocht licht de Quest nogal overwacht zijn linkervoorwiel op en houdt dit een meter of 6 vol. Waarschijnlijk komt dit doordat de wind daar vrij spel heeft en even dwars inkomt. Ik schrik er toch behoorlijk van.
In Volendam loop ik vast op de Koninginnedagfeesten. Ik rij naar het zuiden van het dorp en sla daar linksaf naar de dijk. Het is er gigantisch druk. De incrowd heeft al het nodige bier op en de toeristen snappen natuurlijk niet dat er een voor hen vreemd geel geval door wil. De luide claxon doet zijn werk uitstekend. Uit een van de kroegen schreeuwt iemand:'Ouwe gek'. Zit natuurlijk een kern van waarheid in :).
Bij restaurant Schilder eet ik, zittend in de Quest, een broodje en een banaan en krijg daar een kleine bui over me heen. Ik rij niet terug over de dijk, maar sla rechtsaf naar Edam. Met een omweg kom ik weer in Volendam en ga nu met tegenwind richting De Rijp. De 44 km/u van de heenweg is met dezelfde hartslag 38 km/u. Het scheelt dus 6 tot 7 km/u.
In de Beemster zit ik aan mijn iPod te prutsen als ik opgeschrikt wordt door een luid knerpend geluid. Ik rij door een kapot geslagen bierfles en wacht op de lekke band. Gelukkig komt die niet en ik mag lekker binnenblijven.
Ik hoor al een tijdje een heel hoog piepend geluid uit de derailleur komen. Bij bepaalde versnellingen is het heviger en soms bijna weg. Ik denk dat het kunststof wieltje in de derailleur wat smering kan gebruiken.
Om 14.00 uur ben ik al weer thuis.
75 km.

Hoorn - Volendam

Vandaag een middellange trip op het programma. Het weer is iets beter, het zonnetje schijnt zelfs waterig door de sluierbewolking.
Om half elf zit ik in de Quest, de schuimkap laat ik thuis. Ik ga eerst naar Hoorn. Route: Akersloot, De Rijp, Noordeinde, Driehuizen, Schermerhorn, Oostmijzerdijk, Avenhorn. Op de Oostmijzerdijk rij ik een ligfietser achterop met een onderstuur ligfiets. Hij neemt er zijn gemak van en slingert nogal over de weg. Ik waag er maar een toeter aan, maar de goede collega reageert niet. Toch er maar snel langs. Tijdens het langsrijden zie ik dat ie iPodoortjes in heeft. Die staan blijkbaar nogal hard en dan hoor je alleen maar de muziek.
Om 12.00 uur rij ik Hoorn binnen en zoek een gelegenheid op om een lekkere espresso te verschalken. Op 't Breed is het terras al open en ik zet de Quest even op de stoep. Terwijl ik dat doe komt er een hele bende motormuizen binnenvallen. Nou.... muizen zijn het in doorsnee niet. De gemiddelde motorrijder is een 100 kilo + man. Tijdens het uitpellen van de motorkleding blijken er ook enkele vrouwen tussen te zitten, minder zwaar, maar wel stevige meiden.
Ik wil niet koud worden, dus al snel zoek ik de warmte van de Quest weer op. Met een 40 km/u gaat het richting Volendam. Ik krijg de wind tegen en ik begin te merken dat de calorieënvoorraad aan zijn einde komt. Bij het gemaal tussen Warder en Edam klim ik de dijk op en op de uitkijkpost eet ik een broodje en een banaan. Een stel, man en vrouw, op een Vittorio tandem, doen hetzelfde. Ze vinden de Quest heel mooi en zijn verbaasd over de snelheden die je met zo'n fiets kunt bereiken. Hun snelheid voor de wind is 22 km/u, ja, dan moet je geduld hebben.
Vlak voor Edam zie ik een gele Mango aankomen. De fietser komt naar mijn weghelft en stopt. Ik denk even dat het Kees Schouten is, maar de kleur helm klopt niet. Het blijkt Frank Hettema te zijn. Hij is ergens over heen gereden en denkt dat zijn aandrijving niet goed werkt. Hij gaat weer even in de Mango zitten en trapt terwijl ik hem aan de achterkant optil. Het klinkt en werkt allemaal goed. We praten wat over onze fietsen. Het valt Frank op dat de nieuwe Quest zo mooi is afgewerkt, vooral het instrumentenpaneel. Na 10 minuten gaat Frank naar Hoorn, ik naar Edam en daarna richting Beemster.
Via De Rijp en West-Graftdijk bereik ik de pont in Akersloot. Het is er druk, maar de Quest kan mooi aan de zijkant van het dek staan en er kunnen toch 3 auto's mee.
Om half drie rij ik Castricum binnen. Het begint te regenen, geen probleem, ik ben er bijna. Zoals gebruikelijk geeft een oudere man in een Opel Kadett mij op de rotonde vlak bij huis geen voorrang. Ik scheld de man verrot, maar zoals ook gebruikelijk, kijkt de dader me niet aan en rijdt met een stalen smoelwerk door.
90 km

Lente? Hou toch op!

Ik verheug me op een ritje met de Quest. Alle weerprofeten beloven me een mooie lentedag. Als ik wakker wordt is het zwaar bewolkt. Als ik even later buiten ben is het met 8 gr. C. ook nog koud en miezerig. Ik besluit de schuimkap er maar op te zetten, een goede beslissing. Op de rotonde bij de Soomerwegh krijg ik geen voorrang van een vrouwelijke Peugeotbestuurster. Een scheldkannonade wordt haar deel. Buiten de bebouwde kom rij ik al gauw boven de 40 km/u. Naar Uitgeest, ik heb de wind in de rug, rij ik de hele afstand 48 km/u. Mijn hartslag blijft rond de 145 slagen per minuut. Ik heb het gevoel dat mijn conditie nog niet goed is, maar deze cijfers zien er toch wel goed uit. De vraag is alleen of ik nog hogere snelheden een uur of langer kan volhouden. Vorig jaar lukte dit in ieder geval wel. Ook ben ik met 89 kg een kilo of vijf te zwaar. Dit is overigens een jaarlijks ritme, zomers ben ik tussen de 82 en 84 kg, 's winters tussen de 86 en 89 kg. Het wordt dus tijd voor flink wat kilometers.
Ik rij vlot door Uitgeest, er is geen verkeer omdat de Provinciale weg is afgezet t.b.v. asfalteringswerkzaamheden. In een paar minuten ben ik bij het stoplicht over de doorgaande weg bij Krommenie. De knop om het licht te bedienen kan ik moeilijk bereiken, ik moet mijn afstandsbediening maar weer meenemen.
Via Krommenie rij ik naar West-Graftdijk en daarna door naar de pont in Akersloot. Een wielrenner is bijzonder geïnteresseerd en we maken een gezellig praatje.
Via Heiloo gaat het iets boven de 40 naar Egmond aan Zee. Ik toeter even naar de leidsters van Manege De Hoef, zij zwaaien enthousiast terug. Altijd leuk als de mensen je kennen.
In Bakkum-Noord sla ik rechtsaf naar het strand. Erg hard gaat het niet meer, hoeft ook niet altijd. Op het strandplateau rijdt een meisje te paard. Ik nader langzaam van achter. Op het moment dat het dier me ziet wil het niet verder. Ik stop en na flink wat aansporingen krijgt ze haar rijdier weer op gang.
48 km.

Openbare boetedoening wegens wegpiraterij

Vandaag maakt Fred de Blok me attent op een filmpje op http://www.huneliggers.nl/
Het filmpje heet 'Wegpiraat' en staat in de 'Galerie'.
Het moet er maar uit, die wegpiraat ben ik. Op het moment dat ik er reed beschouwde ik het rijden als een soepele slalom en was ik op tijd weer op mijn eigen weghelft. Nu ik het filmpje zie kun je er ook heel anders naar kijken. Mijn rijgedrag verdient niet de schoonheidsprijs.
Redenen voor dit wangedrag kan ik niet bedenken. Een rol zal zeker hebben gespeeld dat ik de hele dag niet veel harder heb gefietst dan 20 km/u. Zeker 6 lekke banden en zelfs een kettingbreuk van andere deelnemers haalden de vaart er uiteraard volledig uit. Niet zo'n goede biotoop voor de nieuwe 26" Quest. Dan is zo'n mooie slingerende afdaling wel 'kasie' voor Wim. Alle remmen gingen even los en met 69 km/u wordt ik door - ik denk Harry Lieben - voor eeuwig aan de digitale schandpaal genageld. Mea Culpa, Mea Culpa.

Paastreffen

Zatermorgen eerst de bus opgehaald om de Quest in te vervoeren naar de Harskamp. Even langs de zaak om weer twee nieuwe medewerkers te begroeten.
Thuis knip ik uit wat reststukken Ventisit een stukje tapijt bijeen voor de vloer van de Quest. Effectief en het ziet er mooi uit. Met twee stroken dubbelzijdige tape blijft het matje prima liggen.
Daarna fiets ik met de Quest naar de haven in Uitgeest waar het een drukte van belang is. Dit is het laatste weekend dat de leden aan hun boten kunnen werken. Dinsdag gaan de schepen te water. Ik verlaat de drukke haven en fiets via een omweg door de polder langs het Oer-IJ weer naar huis.
Om 15.00 uur laad ik de Quest in de bus, ook nu weer merk ik dat de spoorbreedte iets is toegenomen, de wielen wringen iets in de geleideplanken waarmee de Quest met de beide voorwielen de bus wordt binnengereden. Om half vijf rij ik de Harskamperdennen op. ik zie heel veel bekende gezichten. Meteen nadat ik de Quest uit de bus haal drommen belangstellenden voor de nieuwe Quest en vooral de LEDs om de fiets. De knipperlampjes maken overuren en iedereen is het erover eens dat het er mooi uitziet en heel goed zichtbaar is. Dus Kees, je kunt hetzelfde kunstje ook bij Koe-est zonder problemen uithalen :).
Ook het eerste exemplaar van de nieuwe Ventisit Softcell mat wordt door vele ligfietsers goedkeurend bekeken. Iets minder ventilatie, maar nog veel meer comfort.
Ik pomp mijn luchtbed op, leg een deken erop en daarop leg ik weer een Thermorest matje. Vorig jaar lag ik slechts op het luchtbed op de bodem van de bus en dat is vreselijk koud. Al met al nu heerlijk geslapen.
Na een goed glas wijn op naar de pastamaaltijd. Bert en Leonie Gazendam en een heel team vrijwilligers hebben er weer een prima maaltijd van gemaakt.
Het begint flink te regenen en ik ga voor mijn doen op tijd te slaapzak. De regendruppels op het kunststof dak tikken me snel in slaap.
Zondagmorgen, 1e Paasdag, begint met regen. Gezamenlijk ontbijten we in het hoofdgebouw.
Om half elf vertrekken we met een grote groep fietsers voor een tocht van 62 km over de Veluwe. Mooie rit, die wel geplaagd wordt door meerdere lekke banden en zelfs een kettingbreuk. De eerste stop is bij een lokatie van Staatsbosbeheer. De horeca is totaal niet voor zijn taak berekend. Ik krijg hardbevroren appeltaart, waardeloos dus.
Dat het wat dat betreft beter kan zie ik bij het tweede rustpunt. De appeltaart is hier perfect. Zo veel ook dat ik het niet op kan. Leonie helpt me en Hans Pasman zorgt uiteindelijk voor een leeg bord.
De zon schijnt al even en ik ben vergeten mij met factor 60 in te smeren. Gelukkig houdt de nieuwe Velomobiel helm de zon grotendeels uit mijn gezicht en valt de schade mee.
Op de terugweg slingert de mooie weg omlaag te verleidelijk om er niet met een bloedgang vanaf te racen. Maximaal 69 km/u geeft de computer aan. Theo van Goor - vergeef me Theo, die Quest gaat ook zo makkelijk hard - moppert even later over 'die idioten die de voorrijder zo hard voorbijscheuren'. Ik geef besmuikt toe dat ik die idioot ben.
Terug op de camping haal ik met Nico van Laar het barbequevlees op bij de slager. Even later blijkt dat de sauzen niet besteld zijn. Geen nood, weer even in de bus en naar een cafetaria waar Wendy 3 emmers saus scoort.
De barbeque is uitstekend en de avond verloopt prettig aan tafel met o.m. Frans van Schoot en Theo van Goor. Ben je gek op anekdotes vanuit de begrafeniswereld, schuif de volgende keer bij Theo aan tafel.
Ik slaap als een roos en wordt pas om 8.45 uur wakker in de bus. Te laat voor het gezamenlijke ontbijt. Geen probleem, ik heb uiteraard alles bij me en eet mijn broodje in de bus.
Om half elf ga ik weer op weg naar Castricum. Mooi weekend.

Quest optisch verfraaid

De gele omkasting en de tunnel is hier goed te zien

Na het spuiten is de Quest weer strak van lijn

De nieuwe 26" Quest is een fantastische fiets. Het grote achterwiel maakt de fiets sneller, comfortabeler maar het belangrijkste voordeel is dat de derailleur rechtstreeks op het achterwiel kan worden gemonteerd. Dit heeft tot gevolg dat de lawaaiige tussenas niet meer nodig is. Omdat de derailleur binnen de body van de fiets moet blijven, is er nu een omkasting gemaakt die weliswaar onvermijdelijk, maar m.i. niet erg mooi is. Daar is wel wat aan te doen, zwart spuiten. Dat ga ik vanmiddag doen.
Ik heb nog een halfvolle spuitbus matzwarte cameralak. Het is eigenlijk hittebestendige lak die ik gebruik om het interieur van luchtfotocamera's diep matzwart te spuiten. Van een diepmat zwarte lak reflecteert vrijwel geen licht.
De eerste spuitbeurt ziet er direct mooi uit. Als ik de fiets echter rechtop zet, blijkt dat de ronding van omkasting over een groter oppervlak moet worden gespoten. Ik plak opnieuw alles af en spuit nog een keer. Nu ziet er het veel beter uit. Uiteindelijk moet ik nog een derde keer afplakken en spuiten om onder de gemiddelde kijkhoek een strakke lijn te zien.
Ik heb een fotoserie gemaakt waar je de verschillende stappen en de heel goede resultaten kan bekijken. Klik http://web.mac.com/wschermer/iWeb/Site%208/Zwarte%20derailleur.html
De derailleuromkasting is nu met het blote oog al bijna niet te zien, met de camera is ie vrijwel niet vast te leggen.

Voorbereidingen voor Paastreffen

Zaterdag rij ik met de grote Mac Support bus naar het Paastreffen. Morgen nog een paar kleine klusjes aan de Quest. Allereerst ga ik de gele behuizing van de derailleur zwart spuiten. Dit moet de naar mijn mening wat minder mooie rechteronderzijde van de Quest verfraaien. Ik denk namelijk dat de derailleurbehuizing in het zwart niet zal opvallen tegen de ook zwarte wieldoekjes. Ik laat morgen wel even zien hoe het geworden is.
Ook zal ik de twee glanzend verchroomde Apple logo's weer op de rollbar plakken.

Paard en Quest publicatie

De al aangekondigde publicatie Quest en Paard in het blad 'Te Paard' ligt inmiddels bij winkels voor ruiters, bij maneges en op alle plaatsen waar liefhebbers van paarden komen. De oplage is 15.000 exemplaren. Een scan van de publicatie gaat hierbij. De kwaliteit is krantendruk op het formaat van de Spits en de Metro.

Volendam

Zoals gebruikelijk staat er weer een pittige wind, bovenin de 4 tot 5 BFT. Wanneer houdt dit nou een keer op? De temperatuur is met 7 gr. C. ook weer veel te laag voor de tijd van het jaar. Niet getreurd, de zon schijnt en er wacht een heerlijke fiets in het schuurtje op mij.
Om 12.00 uur ga ik op weg voor een ritje naar Volendam. De Quest vliegt letterlijk over de weg, wat wil je ook, de wind komt royaal achterlijk in. Het enige geluid is het zoeven van de banden over het asfalt. In 10 minuten ben ik al bij de pont in Akersloot. De pontbaas ziet dat het een andere fiets is, de LEDs vallen hem op.
Richting West-Graftdijk hou ik de snelheid op 45 km/u. Ik heb de hartslagmeter weer eens om en lees een hartslag af van rond de 140. Naar De Rijp ga ik even 51 km/u, hartslag dan 147, maar moet voor een loslopende hond al vlug flink afremmen. Door De Rijp is het zoals gewoonlijk optrekken en stoppen, optrekken en stoppen. De Rijp rij ik met flinke snelheid uit en duik de Beemster in. Omdat er een amazone met paard aan de teugel op het fietspad loopt hou ik tot Midden-Beemster de rijbaan aan. Snelheid 45 km/u, dus het verkeer dat hier 60 km/u mag heeft er weinig hinder van.
In Kwadijk is het wegdek ronduit slecht. Toch kan ik hier makkelijk 36 km/u blijven rijden, naar mijn gevoel een gevolg van het grotere achterwiel dat over oneffenheden toch makkelijker blijft rollen.
In Volendam is het onwaarschijnlijk druk. De Volendammers zelf schudden de winter van zich af en laven zich aan zon en bier op de dijk. In de windschaduw van de kroegen is het goed toeven op de dijk. Ook de toeristen zijn er weer in aantallen. Zoals gebruikelijk wordt ik van alle kanten gefotografeerd en als ik even stop komen de Duitsers en Engelsen met de bekende vragen. Een stel Italiaanse jongetjes is echt vervelend. Overal zitten ze aan en morsen ijs op de Quest. Ze laten zich niet wegsturen en ik stap uit. Ik pak een paar kleine etterbakjes iets te stevig bij de armen vast. Da's niet leuk en ze druipen af.
Terug tegen wind is andere koffie. De conditie is nog niet op orde, het lichaamsgewicht te hoog. De snelheid is zo'n 7 km lager dan voor de wind, bij gelijke hartslag. In Kwadijk heeft de gemeente enkele betonnen bakken vervangen door verkeersheuvels. Daar kan maar één auto tegelijk door. Bij een verkeersheuvel in een bocht heb ik voorrang. Die krijg ik van een Volkswagenbus helaas niet. Ik kan met moeite remmen en duik bijna de struiken aan de rechterkant van de weg in. Ik voeg de bestuurder een welgemeend 'klootzak' toe. Van Oost naar West gaat door De Rijp makkelijker en ik ben snel door het dorp. Ter hoogte van West-Graftdijk haal ik een paar wielrenners in. Het snelheidsverschil, ik ga toch niet harder dan 42 km/u, is heel groot.
Om 15.00 uur ben ik weer thuis.
71 km.

Nog meer rijervaringen met Quest 153

Vanmorgen eerst wat klusjes aan de fiets. Ik stoot met mijn rechterschouder net tegen de onderkant van de rand van het instapgat. Allert heeft daar aan weerskanten een stukje stevig schuimrubber ingelijmd ter vermijding van al te ernstige bloeduitstortingen bij een frontale botsing. Ik draai de drie boutjes los waarmee de stoel aan de achterzijde vast zit en monteer het geheel één gaatje lager. Vervolgens denk ik de stoel aan de voorzijde iets naar voren te moeten schuiven. Dat blijkt evenwel niet nodig. Nu zit ik precies goed in de fiets.
Vervolgens moet de GPS muis nog een plaatsje hebben. In de vorige Quest had ik een ophanging gemaakt met een strook klittenband aan de binnenkant van de rollbar. Geen gelukkige constructie want de muis vond ik regelmatig ergens op de bodem van de Quest. De mannen van Velomobiel zullen dit voor mij niet bewust goed hebben opgelost, maar de bovenkant van de grotere wielkast is een perfecte plek voor de muis. Ook nu weer een strook klittenband, ik ben een grootverbruiker van dit spul, creëert een mooie positie voor het kleine beestje. Vanmiddag maar eens kijken of ie goed blijft zitten.
Na de zware regen en de harde wind vanmorgen knapt het weer in de middag snel op. Tijd om een blokje om te gaan. Ik ga richting Uitgeest, een heerlijk rustige rit nu het autoverkeer niet van de provinciale weg gebruik mag maken. De wind komt dwars in en is behoorlijk krachtig. Snelheid iets boven de 40 km/u, zin om te racen heb ik nu even niet.
Ik bemerk dat de fiets op het middelste voorblad helemaal stil is. Op het grote blad komt er een licht bijgeluidje bij, vrijwel zeker wordt dit veroorzaakt door het kettingrolletje onder de stoel. Dit komt omdat de ketting dan iets uit het midden wordt gedwongen en de kettingschakels tegen de zijwand van het kettingwieltje aanlopen. Niet van belang, bij snelheden boven de 40 km/u is het windgeruis sowieso sterker. Tot 40 km/u kan ik het middelste voorblad benutten, daarboven moet ik naar het grote blad. Bij de vorige Quest moest ik bij 45 km/u naar het grote blad. Overigens was Q122 ook op het middelste blad het stilst.
Inmiddels durf ik met hogere snelheden dan voorheen over grotere dwarsrichels te scheuren. De nieuwe fiets veert minder diep in en springt minder hoog over deze richels. Dat heeft me met de vorige Quest een paar hachelijke momenten opgeleverd.
Al met al is de nieuwe Quest een superfiets. De 20" Quest is een heerlijke fiets, maar de 26" is hem in alle opzichten de baas.
Ik begin te wennen aan de nieuwe Velomobiel helm. Het totaalgewicht is 420 gram, nog net te doen.
Ik krijg zojuist een mailtje van Bert Hoge. Hij heeft de nieuwe rolweerstandmeter in huis gekregen. Hij is nog wat grieperig, maar als ie beter is zal hij met de mannen van Velomobiel.nl een groot aantal rolweerstandmetingen gaan uitvoeren. Ik ben erg nieuwsgierig naar de resultaten van de verschillende banden.

Snelheidsmeting Quest 153 en nieuwe rijervaringen

Bij de levering van mijn Quest zat geen handleiding voor mijn fietscomputer. Ik bel Theo van Velomobiel.nl. De handleiding van mijn computer is in de doos met pedalen van mijn vorige Quest beland. Die ligt dus nu bij Jeroen van Steenis. Theo zal er nog een sturen. Vanmorgen ontvang ik die per post. De wielmaat staat nog op 210 cm, ja dan gaat het wel hard :). Volgens Theo moet ie op 152 cm staan. Na wat snuffelen in de handleiding staat de goede wielmaat, de tijd en de goede volgorde van de display in het computertje. Omdat de knipper-LEDs wat teveel uitsteken vraag ik aan Theo of en hoe ze vastzitten. Nou.... vast dus, met heldere kunststoflijm. Hoewel ik ze liever iets dieper in de romp had willen zien, is de bonus nu wel dat ze heel goed zichtbaar zijn.
Vanmiddag een uurtje er tussenuit. Eerst de banden even oppompen, er zit gemiddeld maar 4.0 bar in, wel comfortabel, maar niet snel. Ik pomp 6.3 bar in de beide voorbanden en 6 bar in de grote achterband. Traditioneel verwijder ik het rechterwieldoekje van het achterwiel. Oen.... dat lukt niet meer. De derailleur zit nu rechts, dus moet het doekje links eraf.
Het waait al weer behoorlijk, zij het niet gevaarlijk. Nu ben ik met mijn 88 kg ook niet de eerste die zal omwaaien.
Met de hardere banden loopt de nieuweling heerlijk licht. Ook nu geniet ik weer van de stilte in de fiets. Wel maakt de carrosserie op slecht wegdek iets meer lawaai, maar door het grote achterwiel en de ideale ophanging van het stoeltje worden de trillingen uitstekend gedempt. Het is echt heerlijk rijden nu, de fiets stuurt scherp en de bochtsnelheid is veel hoger. In Egmond aan Zee is een bocht naar rechts richting Heiloo die ik met de Q122 met 30 km/u kon nemen. De fiets helde dan flink over en tilde het rechterwiel op. Als dat gebeurde was er nog maar weinig speelruimte om veilig de bocht af te maken. Ook nu tilt de Quest zijn rechterwiel op, maar dat gebeurt op een snelheid van 36 km/u en op dat moment is de fiets nog vrijwel horizontaal en uitstekend te corrigeren. Je kunt het gedrag een beetje vergelijken als dat van de lelijke eend en de Mini. Ik neem het iets mindere comfort graag op de koop toe voor veel meer veiligheid.
De snelheid is gevoelsmatig merkbaar hoger. Op hogere snelheden schat ik dat de 26" zo'n 4% sneller is vergeleken met de Q122. De hele Zeeweg naar Heiloo kan ik zonder zware inspanning 45 km/u rijden. Op het snelle betonnen fietspad van Heiloo naar het Noord-Hollands kanaal blijf ik langere tijd tussen de 45 en 50 km, OK met de wind achterlijk, maar met beslist minder inspanning dan voorheen.
Een laatste prettige bijkomstigheid is het volledig weggewerkt zijn van de ketting. Kon in de vorige Quest de ketting nogal eens de dader blijken van de nodige vervuiling van kleding en andere inventaris, in deze Quest is dit onmogelijk. De ketting ligt diep in de nieuwe ruggengraat en nergens kunnen er spullen bij de ketting komen. Al met al een reeks van verbeteringen die ik eigenlijk niet voor mogelijk had gehouden.

1e rit in 26" Quest 153

Vanmiddag voor het eerst een ritje met de Q153. Het is 11 graden C., de zon schijnt dus de schuimdeksel mag thuisblijven, voor het eerst dit jaar. Ik zet de Quest in de volle zon om te zien of de richtingaanwijzer LEDs zichtbaar blijven. En ja, ze zijn zo fel dat zelfs in zonlicht de LEDs goed te zien zijn.
Ik laad de 406 en 559 Schwalbe Marathon racer vouwbanden in, evenals de andere normale spullen. Eerste verrasssing, er kan veel meer mee. De hele ruimte onder de stoel waar normaal de tussenas zit is vrijwel leeg. De nieuwe stoel zit meteen goed, een heel verschil met de vroegere standaard stoel die ik direct heb verwijderd. De nieuwe stoel heeft voor mij de juiste, minder geprononceerde welving dan de standaard stoel en is vooral bij het zitvlak langer. Het is even wennen dat de schakelaar voor de richtingaanwijzers is verhuisd van het stuur naar het instrumentenpaneel links. Gelukkig maakt de clignoteur een zeer goed hoorbaar geluid, ik kan hem niet vergeten uit te zetten zoals voorheen.
De eerste meters valt direct op, dat er vrijwel geen mechanische geluiden meer zijn. De fiets is werkelijk stil. Uiteraard hoor je geluid uit de carrosserie als je over slecht wegdek rijdt, en je hoort nu de banden op het wegdek, maar de continue zagende herrie die onder het stoeltje vandaan komt is weg. Dit is echt een openbaring, en ook de reden waarom ik anderhalf jaar geleden de 26" bestelde.
Een tweede prettige eigenschap is de stabielere wegligging. Ik heb in de fiets een stuggere vering laten monteren, eigenlijk een combinatie van twee veerelementen. In iedere veerpoot zitten nu 2 veerelementen, een stuggere en een soepeler veer. De fiets reageert veel directer op stuurbewegingen en helt bijna niet meer over in bochten. Ook de waggelende beweging als je met iets te veel kracht en een te laag traptempo, feitelijk mijn liefste manier van fietsen, is verdwenen. Bij harde wind, ook vanmiddag waaide het aan de kust weer pittig, reageert de fiets vertrouwd.
Een kleine positieve bijdrage zal ook worden geleverd door de 1,5 cm grotere spoorbreedte. Ik bespeur dit wel degelijk omdat de geleiders waarin ik de fiets zijn schuur binnenrij, nu klemlopen. Dit was met de 6 mm bredere Comp Pools niet het geval.
Nu zul je je afvragen of het comfort heeft geleden onder de stuggere vering. Het antwoord is nee. Dit komt omdat het huidige stoeltje enigszins veert, het is als een soort hangmat opgehangen tussen de twee uitersten. Het stoeltje in de 20" Quest is direct en vast gemonteerd op de ruggengraat van de fiets. Trillingen in de fiets worden bij de 20" Quest dan ook voelbaar doorgegeven aan de fietser, in de 26" Quest worden deze gedempt.
Het schakelen, nu rechtstreeks op de derailleur aan het achterwiel, verloopt veel lichter en makkelijker dan voorheen. Beide shifters zijn nu van de goede SRAM Rocket kwaliteit en niet meer van SUN.
Over snelheid kan ik nog geen uitspraak doen, mijn computertje staat niet goed ingesteld. Ik fiets in het dorp al snel boven de 40 en even later fiets ik van het viaduct bij Heiloo met 72 km/u omlaag. Da's niet erg realistisch. Maar even kijken welke wielomtrekmaat in de computer moet staan.
Zeer prettig is ook dat de claxon nu in de neus door de romp is gemonteerd. De claxon is voor 6 Volt bedoeld, maar krijgt van de Lupine Wilma Li-ion accu 8.2 Volt voor zijn kiezen. Het geluid is als van een scheepshoorn, eh... imposant. De fietsers op 50 meter voor me kijken direct om, fantastisch. Omdat deze claxon zo luid en goed vooruit gericht is, heb ik Theo van Velomobiel.nl gevraagd om ook maar weer een bel te monteren. Dichtbij fietsers kan ik met goed fatsoen de claxon niet gebruiken.
Tegen wind rijdend zie ik voor me een groep van 6 wielrenners richting Uitgeest zwoegen. De mannen zijn bijna thuis en proberen elkaar los te rijden. Op mijn teller rij ik 56 km/u, naar mijn schatting 40 km/u werkelijk. Ik vlieg de mannen letterlijk voorbij, kan je wel Wim....
Al met al voelt de nieuwe Quest solider aan, van de romp die niet meer 'plopt' als je op de achterkant van het instapgat gaat zitten, tot de aandrijftrein die veel minder 'rek' vertoont.
Was de 20" Quest al een fantastische fiets, de 26" Quest is een openbaring.

Helm en andere klussen

Vandaag windkracht 6 met uitschieters naar 70 km/u. Geen Velomobielweer, zeker niet na de ervaringen van Maurice Parree die eergisteren in het water terecht kwam na een koprol van de dijk. In dat opzicht is het wonen aan de kust een nadeel, het waait er vrijwel altijd harder dan in het binnenland.
De klussenlijst voor vanmiddag is:
1. Klittenbandbevestiging maken voor de Treo 650 en de iPod.
2. Langere bout in flens maken voor ophanging Camelbag.
3. 'Vloerkleed' in fiets maken met behulp van reststukken Ventisit.
4. Elektrische bedrading netter wegwerken.
5. LED boringen opknappen. Bij het boren van de gaten voor de LEDs zijn er bij enkele gaatjes kleine stukjes gelcoat afgesprongen, ondanks het boren door tape. Niemand die het ziet, ik wel. Als fotograaf ben ik geoefend in het retoucheren van foto's. De superfijne penselen doen nu weer eens dienst. Ik heb nog een spuitbus gele acryllak voor spuitreparatie van de gelcoat. Ik spuit een druppel lak in een dekseltje en ik tip de kleine plekjes aan. De acryllak loopt mooi tussen de LED en de romp van de fiets en de plekjes zijn niet meer zichtbaar.
6. Velomobiel.nl helm afmaken.
Na de ervaringen van Maurice Parree, wordt het tijd ernst te maken met de Velomobiel.nl helm. Tijdens de aflevering van de Quest kreeg ik een fraaie gele Velomobiel.nl helm. Deze helm is door Allert Jacobs gelamineerd met behulp van carbon, polyester en gelcoat, precies dezelfde kleur als de Quest. Deze helm is nog alleen een schaal, er moet nog een beschermende binnenhelm in. Van collega Hans Snijder krijg ik een oude Rudy Projects off-road helm. De Turkse kleermaker vraag ik om de kinband van een daarvoor speciaal gekochte helm, kosten helemaal 10 euro, pas te maken voor de Velomobiel helm. Hij vindt het geen goed idee. Hij wil liever de originele kinband van de Rudy helm aanpassen, een veel beter idee. Na wat kleine aanpassingen maak ik de Rudy helm met klittenband vast in de Velomobiel helm. Bijkomend voordeel: als ik bij een ongeval met de lange zonneklep ergens achter vasthaak, zal de buitenhelm van de binnenhelm 'loskomen'. Ook kan ik de stand van de buitenhelm t.o.v. de binnenhelm aanpassen. Ik ben heel tevreden met het resultaat. Nog een paar fotootjes?