Met Meindert Valenteyn de Afsluitdijk over (2)

De felicitaties vallen Meindert ten deel en de Nederlandse vlag wordt ontrold. Er is champagne en Meindert is door het dolle.
Na een half uur gaan we weer terug naar Den Oever. Onderweg stopt Meindert bij twee vrouwelijke wandelaars en vertelt zijn verhaal weer. Ze zijn onder de indruk en we gaan weer en route. We rijden twee ligfietsers achterop, één met een trike, de ander, zijn vrouwelijke partner, met een handbike. Het blijkt Ronald Wessels te zijn en zijn vrouw/vriendin van Plat Zwolsch. Ze vragen of ik Paulus den Boer ken en of ik wat foto's naar Paulus wil sturen. Gebeurt natuurlijk. Ze gaan niet hard, maar wat een prestatie om met een handbike zo'n rit tegen windkracht 5 tot 6 te volbrengen. Hulde!
Bij het monument van Ir. Lely stoppen we even voor een foto. Ook hier zijn natuurlijk bewonderaars, in dit geval Japanners, waar Meindert zijn verhaal kwijt probeert te raken. Dit gaat met handen en voeten.
Ik heb lang voorop gereden met gemiddeld 38 km/u. Meindert neemt over en kan nog harder, namelijk 41 km/u. Moet je je voorstellen, de man heeft er meer dan 2000 km opzitten en ramt er dan nog met die snelheid van langs. Ik kan wel goed volgen, al staat de hartslagmeter tussen de 155 en 160.
Bij Den Oever is het een drukte van belang. Alle familieleden en vrienden zijn er en Meindert wordt geïnterviewd door het Noord-Hollands Dagblad.
We drinken een biertje en het is gezellig.
Om half vijf neem ik afscheid van de familie en Meindert ziet me graag een keer in Ooster Blokker.
De rit terug is pittig, de wind is tegen en ik heb al met al een half uur meer nodig dan vanmorgen. Om 19.00 uur ben ik thuis.
Prachtige dag, prachtige kerel, prachtig fietsen.
193 km

Met Meindert Valenteyn de Afsluitdijk over

Vanmorgen rij ik naar Den Oever. Meindert Valenteyn rijdt vandaag de 75ste keer in één week de Afsluitdijk over. Daar wil ik wel even kijken en eventueel meerijden.
Om 11.00 uur zit ik in de Quest en hoewel TomTom Navigator me westelijk van Alkmaar stuurt, ga ik lekker via Akersloot, het pontje en daarna oost van Alkmaar. Na de pont in Akersloot is het fietspad tot Alkmaar opnieuw geasfalteerd, een biljartlaken gelijk. De route is tot de afslag bij Middenmeer bekend, daarna niet meer. De weg wijst zich vanzelf, na Middenmeer en Hypolytushoef komt na 64 km en precies twee uur rijden Den Oever in zicht. Al van verre zie ik een Quest staan en even later wordt ik verwelkomd door Kees Schouten en Meindert Valenteyn. Hij ziet eruit als een grote Erik de Noorman, met een woeste haardos en een groot lichaam. Dat is deze week wel gesleten van 106 kg naar 98 kg. Meindert heeft een zwachtel om zijn linker voet en enkel, de 2000 km zijn niet ongemerkt voor zijn lijf gebleven. Hij heeft drie jaar geleden een vernietigend ongeval gehad op zijn ligfiets. De stukken chirurgisch staal moeten daar nog van verwijderd worden.
Ik maak kennis met de hele familie Valenteyn, vader, moeder, vrouw en kinderen. Zijn zoon Bas rijdt mee naar de overkant op een oude ligfiets van Meindert. Het voortandwiel heeft 92 tanden, dus hard moet ie kunnen.
Ik hoor van de omstanders dat Meindert als een razende rijdt en in één uur en tien minuten weer terug is. Dat belooft wat. Ik vraag aan Meindert of ie met een oude man als mij rekening wil houden. Hij glimlacht. Meindert rijdt met de Quest van Ymte Sybrandy van Velomobiel.nl.
Om tien over half twee rijden we met zijn drieën over de sluizen en Meindert geeft gas. In no-time gaat het 48 km/u per uur en even later zelfs ruim 50 km/u. Zijn zoon kan dat nauwelijks volgen en we rijden even rustig, nou ja rustig, 46 km/u. De wind komt van schuin achter en is met kracht 5 tot 6 pittig.
Meindert vindt een snelheid van 45 km/u niks en hij versnelt. Het valt me op dat ie heel licht rijdt, hij heeft voor Vredestein HPV banden en achter een Schwalbe Kojak. Nu zijn zoon ons toch niet meer kan volgen, gaat het gas er echt op. De teller wijst voortdurend 57 tot 58 km/u aan. Ik lees 160 Bpm af op mijn hartslagmeter. Veel harder kan het niet. Wel kan ik nog even versnellen tot 60 km/u, maar dan beland ik in het rood en laat me weer afzakken naar Meindert. Die grijnst dat het met die oude man wel meevalt.
We zijn zo snel dat de hele begeleidende karavaan die gelijk met ons per auto is vertrokken uit Den Oever, er nog niet is als we de Afsluitdijk over zijn. We rijden door naar Zürich en daar komt het hele stel even later aan.

Beemster, koeien en avondlicht

Vanavond om half acht zit ik in de Quest om nog een lekker stuk te fietsen. Overdag waren er veel buien en in de middag waren er andere verplichtingen. Het is mooi zonnig en het lage licht vind ik prachtig. Voor mijn vrouw Marian moet ik een koeienfoto maken, op naar de Beemster dus. Allereerst naar de pont in Akersloot. Gisteravond kwam ik daar om 22.05 uur aan, 5 minuten te laat. De pontbaas was nog op de pont en vroeg wat ik er voor over had om overgezet te worden. Deze vorm van afpersing laat ik me niet gebeuren, draai de fiets om en rij via De Woude, Krommenie en Uitgeest naar huis.
Nu is pontbaas Amid, hij noemt mij ome Wim, op de pont aan het werk. Ik vertel het verhaal van gisteren en hij zal zijn collega de oren wassen.
Na de pont waait de lichte wind me in de rug en met hartslag 130 rij ik 46 km/u, heerlijk. Een groot voordeel van deze avondlijke tochten is de geweldige rust. Er zijn geen fietsers, geen wandelaars, geen honden, ideaal.
Na het rustige De Rijp ga ik linksaf de Westdijk op. Het lage licht is wonderschoon en veegt als het ware over korenvelden, graslanden en accentueert de koeien en schapen. In Noord-Beemster loopt een aantal pinken, dit zijn jonge koeien, in de wei. Ik stop en loop met de camera naar de 'jonge meiden' toe. Ze zijn enorm nieuwsgierig en ik klim over het hek om wat foto's te maken. Dat lukt heel aardig, mijn vrouw zal tevreden zijn. Na tien minuten is de nieuwsgierigheid van de pinken bevredigd en ze sjouwen achter elkaar weg. Als ik terugloop naar de Quest staat ie er wel heel mooi bij. Ondanks het lage licht is de schaduwkant mooi verlicht. Ik waag er maar een plaatje aan, mooi voor de verkoop volgend jaar :).
Dan rij ik naar Midden-Beemster waar de kermis in volle gang is. Ik ken de omweg en ben snel weer op de route naar De Rijp. Onderweg lopen een aantal dikbillen in de wei. Met de kerk van Noord-Beemster op de achtergrond een sfeervol geheel.
Ik kan het niet laten om even langs De Woude te fietsen. Bij eetcafé De Woude drink ik een Espresso en rij weer naar de pont. Op de pont staan twee echtparen waarvan de heren, geen heren blijken te zijn. Ze zijn 'fully loaded' en duwen de Quest dwars door de remmen vooruit. Ik zeg dat ze er vanaf moeten blijven en dat helpt.
Ik kan nog net de pont in Akersloot halen, maar besluit toch rechtsaf te slaan en via Krommenie en Uitgeest naar huis te rijden. Goede beslissing, de ondergaande zon levert mooie beelden op. Er ontstaat damp boven de velden en het kleurverloop op de horizon is adembenemend. Ik maak een paar foto's, weer van koeien, al kun je de koeien niet zien, maar wel hun reflecties in het water.
Mooie trip.
70 km, totaal nu precies 2000 km.

ALF halve Fortentocht

Vanmorgen al om half zeven uit de koffer om de Fortentocht te rijden. Het weer is rustig, de zon schijnt waterig door een dun wolkendek. Het is 17 graden en met een lichte zuid-oosten wind gaat het richting Centraal Station in Amsterdam. Om tien over acht vaart de pont over het Noordzeekanaal net weg. Om half negen vertrekt ie weer, nu met de Quest aan boord. Een kwartier later arriveer ik voor het Centraal Station. Daar is het al een drukte van belang. Verschillende nieuwe liggers zijn aanwezig. Ik maak met iedereen kennis en maak een paar foto's van een Chinees meisje in een nieuwe Go-One.
Direct na negenen gaat de groep onderweg, dwars door de stad. Even later passeer ik voor het eerst de prachtige brug over het Amsterdam Rijnkanaal. In Muiden sluit een tweede groep liggers aan. Ik zie drie tandems waaronder die van Marcel en Wendy Vriezekolk en Gerold Ormel en Maartje Nonhebel. Ook Ben Wiggers met zijn Mango en Theo van Goor met zijn 3x26 Quest zijn van de partij.
Het tempo ligt tussen 26 en 29 km/u, iets hoger dan vorig jaar. Bert Gazendam krijgt een lekke band die hij in 5 minuten repareert. In Abcoude wordt er traditioneel opgestoken voor koffie met appelgebak.
Aan de westelijke hemel wordt het donkerder en donkerder. Daar moeten we wel naar toe. We zijn nog niet onderweg of het begint te spetteren. Er wordt een schuiladres gevonden en het begint onbedaarlijk te regenen. Donder en bliksem zijn niet van de lucht. Ik kan niet zo gauw de afsluitdop van de schuimkap vinden, daarom maar een regenjack over de opening gelegd. Na een minuut of twintig wordt de regen minder en wordt de groep, totaal 20 fietsers, onrustig. Een aantal houdt het voor gezien en maakt rechtsomkeert. Ook gaan er enkele door met de tocht. Regen is niet mijn gewenste biotoop, en als ik hoor dat de regenzone 30 km breed is, geef ook ik de pijp aan Maarten. Een bui is niet erg, maar lang in de regen rijden is niet aan mij besteed. Komt ook omdat ik met Tioga Comp Pool banden om de voorwielen rij. Met regen willen die wel lek.
Mark-Jan stopt ook en gaat noordwaarts. We rijden even samen op, maar Mark-Jan rijdt langzaam, hij krijgt veel water in zijn nek door de spatbordloze wielen. Ik rij alleen verder en ben snel de weg kwijt. Na een tijdje krijg ik het Arena stadion in Amsterdam Zuidoost in beeld, tijd voor de GPS. Ik zet de GPS muis aan start TomTom Navigator 6 op. Dat helpt en ik heb snel de goede koers naar Amsterdam gevonden. Af en toe moet ik door heel diepe plassen rijden, ook hier heeft het heel hard geregend. Ik rij dwars door Amsterdam en zie dat de GPS dezelfde route door de stad voorstelt als ik normaal al rij, prima dus.
Benoorden Amsterdam houdt de regen op maar ik hou de schuimkap erop om niet koud te worden. Bij Uitgeest krijg ik nog een lichte bui en om half 3 ben ik thuis. Jammer dat de mooie route niet uitgereden is.
Thuis blijken de servers van buienradar.nl door een kortsluiting te zijn getroffen, reden waarom we onderweg geen goede afbeeldingen van de buien konden krijgen. Al met al is het verder redelijk goed weer gebleven en hebben de doorbijters gelijk gekregen. Volgend jaar beter, met mogelijk een stop op De Woude?
120 km

Extra Nikon camera

De regelmatige lezers weten mogelijk dat ik van huis uit professioneel fotograaf ben. Ik vind het leuk om onderweg aardige foto's te maken. Alleen tekst is ook maar tekst en foto's verlevendigen een blog.
Als reiscamera had ik voorheen een Canon Powershot S70 in de Quest. Technisch en optisch een juweeltje. De beperking van dit toestelletje is de 3x zoom waardoor verder af gelegen objecten niet dichterbij kunnen worden gehaald. Daarom werd de Olympus SP550UZ de opvolger. Deze camera heeft een gewicht van 365 gram en een zoombereik van 28 - 504 mm. Tot zover prima. Na het maken van de eerste paar honderd foto's maak ik de balans op van de SP550UZ. Die is op bepaalde punten prima. De scherpte, belichting en kleur voldoet gemiddeld prima. Echter, aan de uitersten van de zoominstelling stelt de camera teleur. Bij groothoek opnamen waarop een horizon te zien die onder in beeld komt, is de kussenvormige vertekening ernstig. Uiteraard kan ik dit goed corrigeren in Photoshop met het filter 'Spherize', maar dat is omslachtig. Op de tele instelling 504 mm is de scherpte en kleurweergave onder de maat. Er treedt tamelijk veel asferische vertekening op, in mijn geval ontstaan er groene en paarse randen langs de contouren van de objecten op de foto. Overkomelijk maar wel hinderlijk is het moeizame scherpstellen op de langere brandpuntsafstanden.
Vraag is, wist ik dit dan niet? Eerlijk is eerlijk, ja dat wist ik. www.dpreview.com heeft het in zijn test helder opgeschreven. Nou hoeven de beperkingen van de camera voor de meeste gebruikers geen probleem te vormen, enkele kennissen van mij zijn zeer te spreken over de SP550UZ, maar op fotografisch gebied ben ik nou eenmaal een verwend kind. Ik heb een Nikon D200 met 18-200 mm zoom. Deze combinatie weegt maar liefst 1,7 kg, te zwaar om in de Quest te vervoeren.
Daarom heb ik vanavond de uitstekende en maar 500 gram lichte Nikon D40X besteld. Nikon geeft 90 euro terug dus is het toestel met 10.2 miljoen pixels redelijk betaalbaar. Met de 18-200 mm VR lens weegt deze camera net één kg. Voor een tientje meer levert cameranu.nl de 18-55 mm standaard kitlens mee.
Jullie zullen de resultaten snel zien.

Rondje Noord-Holland

Vandaag beloven alle weerprofeten uitstekend fietsweer. Daarom ben ik om half tien buiten om een rondje Noord-Holland te rijden. Gisteren zijn de zachte banden, rechtsvoor had nog maar 4 bar, opgepompt.
Het is inderdaad prachtig zonnig weer, windje 3 tot 4 uit het westen. Tot Heiloo blijf ik op het fietspad, de knieën moeten rustig op temperatuur komen. In Heiloo rij ik op de rijbaan en om de automobilisten niet al te zeer op de proef te stellen, bedien ik ze met een snelheid van 40 km/u. In Alkmaar is het erg rustig en sta ik 3 cycli van de verkeerslichten af te wachten. Op fietsen reageert het systeem kennelijk niet en er komen geen auto's aan. Te gek eigenlijk. Daarom maar door het rode licht.
Noordelijk van Alkmaar komt de wind iets voorlijk in en de snelheid van 36 km/u is comfortabel. Na precies anderhalf uur ben ik op mijn vaste pleisterplaats het Texaco tankstation bij de Kooi. Ik lees de hartslagmeter af en zie een gemiddelde hartslag van 109, een maximum van 132. De gemiddelde snelheid is 30,4 km/u. Al met al echte toerwaarden. Een tweetal Honda motorrijders komen naast de Quest staan. Ze missen zonnecellen op mijn Quest. Als ik zeg dat er toch gefietst moet worden en dat ik één boterham op 45 km rij, starten ze hun zware machines en vertrekken naar Texel.
Op het mooie fietspad langs het Amstelmeer heb ik de wind in de rug. Ik kan mezelf niet in de hand houden en ik zet zonder voorbereiding aan en geef gas. Al snel vliegt de hartslag omhoog om uiteindelijk op 172 uit te komen. Ik schrik er zelfs een beetje van, zo'n hoge waarde heb ik nog nooit afgelezen. De snelheid op dat moment is 59 km/u en ik reduceer de snelheid tot normale proporties.
Onderweg kom ik totaal 5 ligfietsers tegen, een hoge score. Om half één rij ik de haven van Den Oever op en eet mijn eerste twee broodjes op. Terwijl ik mijn lunch geniet komt Fred-Jan Twigt, de Bergense ligfietshandelaar, aanlopen. Hij heeft hier zijn zeilboot liggen en gaat met zijn gezin zeilen. Het is prachtig helder weer en ik verwacht straks Friesland goed te kunnen zien. De weg naar Medemblik is met Anouk op de hoofdtelefoon snel afgelegd.
Tijdens de koffie bij restaurant Kwikkel komt Kees Schouten aanlopen. Kees is samen met zijn vrouw bij ligfietshandelaar Ted de Lange aan het kijken naar een ligfiets. We drinken samen koffie. Haar elektrisch ondersteunde fiets is gestolen en nu lijkt de keus op een Burley te zijn gevallen. Ted heeft een laatste partij van deze lange wielbasis fietsen gekocht en biedt ze voor aantrekkelijke prijzen aan. Ze kan er goed op fietsen en wij rijden samen een stukje richting Wervershoof. Een stel aso's in een oude Amerikaanse auto maken veel misbaar en willen dat we van de rijbaan afgaan. We mogen er gewoon rijden en gaan lekker door. Het tempo ligt uiteraard niet hoog en na het maken van een foto versnel ik en blijf op de dijk rijden. Tot twee keer toe vinden tegenliggers dat ik te hard rij. Echt niet, met rugwind en 30 km/u gaat het heel rustig. Verder gaan de vele fietsers keurig op tijd aan de kant.
Bij Andijk maak ik een paar foto's van Stavoren in Friesland. Het is zo helder dat ik op de originele foto's de masten van de traditionele zeilschepen kan tellen. De afstand is toch echt 17 km, ongelofelijk.
Ik geniet van de prachtige heldere vergezichten en van de mooi uitwaaiende wolken, een teken dat slecht weer op komst is.
Voorbij Enkhuizen rij ik de IJsselmeerdijk weer op. Het is hier nog drukker en regelmatig moeten de remmen er aan te pas komen. Ik sluit aan bij een drietal wielrenners. Ze rijden 33 km/u en ik passeer ze langzaam. Eén renner komt achter me aan, nou dat zullen we eens zien. Ik versnel voortdurend en ik zie tot mijn verbazing dat ie tot 45 km/u mee kan. Ik kan nog wat harder en bij 49 km/u is de renner al een stuk achter me.
Voorbij Hoorn sla ik rechtsaf richting Avenhorn. In de Mijzenpolder komen honderden ganzen aanvliegen, het hele luchtruim is vol geluiden van de gakkende graseters. Als door een verkeersleider gestuurd, vliegen ze 'downwind', maken een 'baseleg' en landen 'final' tegen wind.
Ik ga even naar De Woude en drink een biertje, goddelijk.
Om zes uur ben ik weer thuis. Een heerlijke fietsdag die ondanks het gebrek aan lange afstandstraining, prima en zonder fysiek ongerief is verlopen. Volgende week de Fortentocht, 250 km met ALF.
173 km, totaal 1600 km.

Sigma hartslagmeter

Hoewel de Polar Tempo de hartslag goed weergeeft, kan ie niks anders. Daarom maar rondgeshopt op hartslagmetershop.nl. Sigma heeft een nieuwe serie hartslagmeters uitgebracht, de Onyx reeks. Ik wil een betaalbaar systeem met digitaal zendende borstband. Ik vind het leuk om de maximum hartslag, de gemiddelde hartslag en de verstookte calorieën te kunnen aflezen. Verder wil ik een stopwatch om te kunnen zien wanneer het uur van een wedstrijd achter de rug is. Er zijn een flink aantal trainingen in het geheugen op te slaan. Uiteraard kan de meter ook de huidige tijd weergeven.
Ik ben niet geïnteresseerd in koppelingen met de computer.
De Sigma Onyx Fit, prijs bij hartslagmetershop.nl 75 euro, tijdelijk met een gratis felgeel gekleurd hesje, lijkt een goede keus. De borstband zit prettig en het horloge is licht. De hartslag is goed afleesbaar, al is het scherm geen LCD, maar een soort activ matrix.

Vanmiddag rij ik een trainingsrondje met de nieuwe hartslagmeter. Het apparaat doet goed wat het moet doen. Ik probeer een maximale hartslag op de meter te krijgen. Dit blijkt 162 te zijn, maximum fietssnelheid 53,5 km/u, met de harde wind dwars in niet slecht. Voor de 33 km heb ik 421 kcal nodig.
Totaal nu 1450 km