Belangrijke software update Garmin Oregon 400T

Op een item op mijn weblog d.d. 28 november 2008 over mijn Garmin Oregon 400T GPS wordt gisteren gereageerd door Geert Baas. Hij vindt de Oregon te donker en ik geef hem de tip over het allwhite achtergrond scherm. Dit is voor mij een moment om met het programma Garmin Webupdater te kijken of er voor de 400T mogelijk nieuwe systeemsoftware is.
Als de 400T aan de Mac hangt en Webupdater wordt opgestart, blijkt er een enorm scala aan verbeteringen te zijn doorgevoerd.
Zit er nu nog versie 2.80 in de 400T, versie 3.10 blijkt nu beschikbaar terwijl 3.15 al in beta is te downloaden. Volgens Garmin is er een enorme lijst met verbeteringen doorgevoerd. Deze lijst is erg groot om hier te vermelden, maar liefhebbers kunnen de lijst vinden op:
http://forum.gps.nl/viewtopic.php?p=204842
De voor mij belangrijkste verbetering is de enorm versnelde kaartweergave. Moest er in versie 2.80 bij het inladen van een kaart met daarin een track van 200 km tot wel 20 seconden worden gewacht, nu staat de kaart binnen enkele seconden op het scherm.
Veel schermpresentaties zijn sterk verbeterd. Vooral de mogelijkheid om grote cijfers af te beelden is sterk verbeterd, prima.
Al met al een aanrader voor gebruikers van een Oregon.

Lange duinrit Noord-Holland noord

Vanmorgen meld ik me om kwart voor elf bij Kees in Heerhugowaard. Het eerste stuk, de 17 km van De Woude naar Kees, heb ik gebruikt als trainingsritje. Tegen de 50 km/u kan ik de hele weg volhouden. Kees ziet het aan me, ik zweet uit al mijn poriën.
Bij Kees is er koffie en zelfgebakken kokos koek.
Wij gaan een rondje duinen rijden. Op mijn verzoek gaan we niet via Alkmaar Noord. Dit is een vervelende rit met honderd keer optrekken en weinig snelheid maken. Wij rijden via de Geestmer Ambacht en Schoorldam. Langs het Noord-Hollands kanaal rijden we tussen 36 en 40 km/u. De wind is zuidwestelijk en dus achter.
Bij de veerhaven in Den Helder rijden we op de buitenzijde van de zeedijk. De dijk is ruw en we hebben de wind nu tegen. Met dezelfde inspanning waarmee we eerst 40 km/u rijden, komen we nu tot maximaal 27 km/u per uur.
Er staat een keet op de dijk met in het water drijvers aan een lijn. Volgens Kees is dit een particuliere zwemgelegenheid. Ik kan me dit niet voorstellen, alleen maar bitumen, basalt en water. Toch heeft Kees wel degelijk gelijk, er komen twee dames met natte koppies uit de keet. Kees roept ze aan en zij bevestigen zijn lezing.
Niet te missen is de grote vuurtoren in Huisduinen, een geheel uit gietijzeren platen opgetrokken exemplaar. Het is meteen ook de grootste gietijzeren vuurtoren van Europa. De toren dateert uit 1878 en heeft de bijnaam Lange Jaap.
We gaan nu de duinen in. Zoals bekend is dit Kees' biotoop. Hij kent het terrein op zijn duimpje en rijdt als een beest. Kees weet als geen ander dat als je zonder al te veel inspanning boven wil komen, je hard de helling af moet en in de duinpan gang moet houden. Dat levert enkele keren van tegemoet komende fietsers op- en neergaande bewegingen van de vlakke hand op. Eén keer stuurt een boze man zijn fiets op mijn weghelft. Ik schrik daar nogal van.
We stoppen even bij de Schotse Hooglanders zuid van Huisduinen. We zien een paard naar een eilandje zwemmen, het gras is daar groener. Langs de weg staan heerlijke bramen waaraan we ons tegoed doen. Kees wil al snel weer door en geeft op de schelpenpaden flink gas. Ik moet flink aanpoten om 'm bij te houden, het is wel een toertochtje hoor Kees! Eén keer maakt het achterwiel een zijsprongetje, oops. Tijdens een stop trek ik mijn doornatte onderhemd uit, Kees staat dit met enig leedvermaak te fotograferen.
In Petten rijden we wederom op de buitenkant van de zeedijk, dit is een lang stuk tot Hargen aan Zee. Daar genieten we van een dubbele espresso met een versnapering die ter plekke 'gele room' heet.
Weer gaan we het duin in en genieten van de verschillende vergezichten en variaties in het landschap. Via Bergen aan Zee rijden we de laatste etappe naar Het Woud in Egmond door de duinen. De afdaling naar de bewoonde wereld gaat weer met 50 km/u, ditmaal iets beter gecontroleerd dan de vorige keer. Het begint wat te spetteren, maar echt regenen gaat het niet.
Door de weilanden tussen Egmond en Heiloo bereiken we de pont in Akersloot. Kees gaat linksaf naar Heerhugowaard, ik ga rechtsaf.
Een prachtige rit die eindigt in een warm bad. De afgelegde 132 km zijn vermoeiender dan 200 km over normaal gebaande wegen.

Kettingbuis en kettingwiel

In mijn zoektocht naar de meest efficiënte en stille Quest heb ik een methode bedacht om het vrij lange stuk kettingbuis om de teruggaande ketting kwijt te raken. Idee is om tussen het bestaande kettingwiel en de achterderailleur een kettingrol te monteren. Deze rol tilt de ketting omhoog. Een tweede rol, de ketting gaat daar onder door, moet dan op hetzelfde asje waarop het standaard kettingwiel zit worden gemonteerd. Daarna gaat de ketting via een kort stukje kettingbuis door de tunnel naar het voorblad.
Op het moment dat ik dit idee opschrijf heeft ook Jan Geel hetzelfde idee en voert het direct uit.
Om te weten of dit winst oplevert spreek ik met Jan af dat hij een test doet om de aanloopweerstand te meten. Hiertoe wordt het achterwiel vrijdraaiend gemaakt en de crank horizontaal gezet. Met toenemende gewichten wordt het punt bepaald waarop de crank naar beneden beweegt. Dit gewicht wordt door Jan bepaald op 386 gram. Om een correcte vergelijking te maken, bouwt Jan zijn Quest weer terug naar de situatie met de standaard kettingbuis. Dezelfde proef levert nu een gewicht op van 460 gram. Het weglaten van de kettingbuis levert dus een winst op van 74 gram.
Wat betekent dit nu en hebben we er wat aan? Hans Wessels kan zeer veel beter rekenen en rekent aan de telefoon de winst uit. Hans stuurt me even later een Excel spreadsheet op waarin de berekening is gedaan.
Deze bedraagt net geen 1,2 watt. Omdat er gemeten wordt met een 'stick' weerstand en geen 'running' weerstand, zal de winst in de praktijk wat kleiner zijn. In de praktijk glijdt de ketting over de nylon buis en heeft relatief weinig weerstand.
Anders is dit in de kettingbuis die tussen het kettingwieltje en het voorblad zit. Daar wordt de ketting met geweld tegen de wand van de kettingbuis geslagen en het geheel trilt enorm. Dit levert veel meer weerstand en ook nogal wat geluid op.
De weerstand van dit stuk kettingbuis is minder makkelijk te meten, de fiets moet namelijk worden aangedreven. Mijn idee is om de kettingbuis los te maken en een kleine nauwkeurige unster te laten meten met welke kracht de ketting richting kettingwiel wordt getrokken. Mijn gevoel zegt dat de kettingbuis om de trekkende ketting meer weerstand zal opleveren. Het verlies zal wel eens richting 2 watt kunnen gaat. Ik schat dat het verwijderen van de kettingbuizen totaal 3 watt vermogen minder zal vergen.
Dan weer de vraag, wat levert 3 watt minder verlies op? Kreuzotter levert het antwoord. Afhankelijk van het geleverde vermogen tussen 0,6 en 0,4 km/u. Bij 150 watt, je rijdt dan 39,5 km/u is het 0,5 km per uur. Dat lijkt niet heel veel, maar alle kleintjes samen tellen wel op. In wedstrijden zijn zelfs deze kleine verschillen doorslaggevend. Kijk bijv. eens naar Cycle Vision 2009, de uurs wedstrijd. Theo van Andel wordt zesde met een gemiddelde snelheid van 46,5 km/u. Met het verwijderen van de kettingbuizen zou hij 47 km/u hebben gereden. Daarmee zou hij tweede zijn geworden en op het podium gestaan hebben.

Banden van kajak naar plafond

Zoals bekend ben ik nogal eens bezig met banden. In de loop van de tijd is er een hele verzameling ontstaan. Niet dat ik die allemaal nog ga verslijten, maar afscheid nemen is altijd moeilijk. De kajaks zijn de afgelopen winter uitstekende banden bergplaatsen geweest. Nu de kajaks regelmatig gebruikt worden is het iedere keer een heel gedoe om de banden eraf te halen en later weer erop. In de tussentijd zwerven ze door de hele garage. Ondanks dat dat er een is van 4,40 x 11.00 meter, zijn 30 losse 20" banden een flinke sta in de weg.
Waar laat ik die banden dan? Tegen het plafond tussen de op 60 cm afstand aangebrachte draagbalken van de zolder. Eerst span ik enkele RVS draden van 1.2 mm tussen de balken. Van dit draad dat ik gebruikte om de Husqvarna robotmaaier te beletten te water te gaan, heb ik nog kilometers over. Als ik de banden er op leg snijden die al gauw in het zachte rubber. Dan maar iets minder minimalistisch. Een paar grenen latjes zijn een stuk zachter voor de banden. Tegen de balken aan schroeven en klaar is Wim. Er kunnen op iedere positie vier banden liggen en ze zijn ook nog makkelijk terug te vinden.
Tevreden met het resultaat maak ik een paar fotootjes.

Noord-Hollands Dagblad zomertoer

Vandaag organiseert het NHD samen met Ted de Lange ligfietsen een editie van de NHD zomertoer. 30 ligfietsen zijn door Ted voor dit doel voor een speciale prijs van € 10,- 'verhuurd'. Een gele klompenbende, vandaag bestaande uit Jan Geel, Kees Schouten, Kees van Hattem, Pé Koomen en uw scribent zullen het fenomeen velomobiel aan de deelnemers tonen.
Ik ben om 9.00 uur bij Kees in Heerhugowaard en samen rijden wij op wat een van de warmste dagen van het jaar moet worden naar Medemblik. Kees wil eerst nog op de koffie bij Pé. Dan komen we wel erg laat in Medemblik aan. Kees gaat naar Pé, ik rij direct naar Medemblik. Bij het verzamelpunt café Brakeboer is het een drukte van belang. Yvonne van der Stok met haar hond Astra is met de Baron met aanhangwagen van de partij. Yvonne is al oververhit en duikt met haar hond de haven van Medemblik in. Helaas heeft ze haar niet waterdichte horloge nog om. Ze doet het klokje toch maar af en legt het op de steiger. Vanavond hoor ik dat het uurwerkje daar is achtergebleven en nu zoek is.
Om 11.00 uur gaat de wel erg grote groep van start. De snelheid is rond de 15 km/u per uur, als er al gereden wordt. Het programma is zeer ambitieus en naar mijn mening volstrekt onhaalbaar. Eerst gaan we lama's bekijken, dan naar een boswachter, vervolgens naar de havenmeester van Den Oever, dan naar een beeldentuin en tenslotte naar een grote tomatenkwekerij op Agriport.
Halverwege Medemblik en Den Oever is een lama en alpaca boerderij. De wat schuwe beesten worden met een paar emmers verse wortelen naar de fietsers gelokt. De bijzondere dieren, ze horen eigenlijk op de hoge hellingen van de Andes thuis, gedijen hier prima. Wil je een lama? Een hengst kost maar € 200,- een merrie € 1000,-. Je moet soms wel het verschrikkelijk stinkende gespuug van de dieren voor lief nemen.
Bij het vertrek worden we door de boerin getrakteerd op dropjes.
Op naar het Robbenoordbos. De groep waaiert flink uiteen en we stoppen voor een zelf gesmeerde boterham. Na de lunch rijden we weer het bos in om ..... na een half uur weer op precies dezelfde plaats uit te komen. Een vrouwelijke boswachter vertelt over de dieren in het Robbenoordbos. Nooit geweten dat er wel 80 reeën in dit natuurgebied rondlopen.
Bij het vertrek komt een oudere dame niet goed op gang. Haar fiets staat op een veel te zware versnelling en ze valt vlak naast mijn Quest. Ik schakel haar versnelling naar het lichtste verzet en leg uit hoe ze moet starten. Nu lukt het wel al gaat het niet harder dan rond 10 km/u. Mevrouw blijkt het aan haar hart te hebben en krijgt er nu echt last van. In Den Oever is het voor haar afgelopen en gaat ze de bezemwagen in.
Om 15.00 uur, het bezoek aan de havenmeester van Den Oever is dan al gecancelled, is duidelijk dat het programma nog verder moet worden beperkt. De groep gaat nog over Wieringen rijden en dan pas weer richting Medemblik. De bestuurders van de velomobielen, met uitzondering van Kees Schouten, besluiten de groep te verlaten en met rond 36 km/u rijden we over het fraai geaccidenteerde Wieringen.
Om vier uur serveert Pé in Middenmeer fris drinken en ook watergruwel, al heet het nu krentjebrij.
Tegen half vijf rijden Kees, Jan en ik richting Alkmaar. De gang wordt er stevig ingezet en we rijden even met 40 km/u. Jan wil best nog harder en het wordt een wedstrijdje voor twee oudere heren. Jan vindt het bij 48 km/u welletjes, ik haal nog even door tot 53 km/u en laat de Quest dan uitrollen.
In Aartswoud gaat Jan linksaf, Kees en ik vervolgen onze weg richting Heerhugowaard. Daar gaat ook Kees linksaf en mag ik de laatste 20 km alleen rijden. Langs het Noord-Hollands kanaal rijdt een beul van een wielrenner voor me. Hij rijdt al 40 km/u en pikt aan als ik met 43 km/u langskom. Tot 48 km/u blijft ie in mijn wiel, maar verder versnellend moet ie toch lossen.
Om 18.00 uur ben ik weer thuis na een heel leuke dag. De temperatuur is wel tegen de 30 gr. C. geweest, maar nooit is het teveel van het goede geweest. Als de organisatoren deze dag zouden willen evalueren, ik heb wel een paar ideetjes.
144 km

Met zijn zevenen naar Dronten

Vandaag begeleiden we Yvonne van der Stok naar Dronten. Zij is door een onoplettende automobilist onderste boven gekegeld en daarbij is de fiets rondom flink beschadigd. Het weer is heerlijk, vrijwel geen wind en het zonnetje schijnt me al in het gezicht. Wel vroeg reveille, half zeven. Om half negen, ik ben er een kwartiertje eerder, komen Kees en Yvonne in Avenhorn aangereden. Door naar Hoorn waar we Kees Schouten en Frank Dekker, beiden met een Mango, ontmoeten. Zowel door Hoorn als voor Enkhuizen moeten we lange en in Hoorn nare omleidingen volgen. Beste Rijks/Provinciale waterstaat, zo moeilijk is het toch niet om wat meer rekening te houden met fietsers?
In Enkhuizen voegen zich Kees Roozendaal en Jan Geel bij de groep. Met een gangetje van 34 km/u rijden we over de dijk van Enkhuizen naar Lelystad. Dit lijkt een lang en saai stuk, maar dat valt erg mee. Er zijn altijd vissers, werkers aan de dijk en het vogelleven is in al zijn uitbundigheid te zien. Het is werkelijk glashelder weer en overal is de oever aan gene zijde te zien.
De border collie Astra van Yvonne, de hond is gegarandeerd altijd mee, poseert gewillig als ik tijdens het rijden wat foto's maak. Even later wordt het dier uit de fiets gezet en zet het op een rennen. 45 km/u is zijn maximum snelheid, waarbij het hondje ook Yvonne nog eens continue in de gaten houdt.
We stoppen even vlak voor de sluizen in Lelystad en ik maak een groepsportret met de zelfontspanner.
Kees Roozendaal en Jan Geel willen nu wel eens een snelle route door Lelystad zien. Beiden zijn daar al eens compleet verdwaald. Nou heren, rijdt u maar achter Wim aan. We zijn er inderdaad snel door heen en Kees heeft de track nu in zijn GPS staan.
In Dronten, Ymte is er niet, ontfermt Allert zich over de schade aan de fiets van Yvonne. Die is met 1200 euro wel volgens verwachting. Eerst maar eens de verzekeringspenningen binnen zien te krijgen, daarna repareren.
Met een taxi komt een oudere meneer aangereden. Hij blijkt 79 jaar te zijn en wil wel proefrijden in een Strada. Dat verloopt naar wens en de oude baas bestelt een Strada. Wel zegt ie dat ie al een paar keer een tia heeft gehad en als dat een keer helemaal fout uitpakt dat ie dan de levertijd van zijn fiets misschien niet haalt. Theo stelt de man gerust dat zijn erfgenamen in dat geval niet met een Strada zullen blijven zitten. Ook Matje, de vriendin van Yvonne, maakt een lange proefrit en bestelt ook een Strada. Dat gaat lekker zo.
Allert is zijn prachtige gestroomlijnde motorfiets aan het klaarmaken voor de maiden trip. Als de verlichting, de achterlichten zijn van een VW Passat, wordt getest komt er rook uit de achterkant van de motor. Enkele te licht gekozen weerstanden blijken uitgebrand te zijn. Stekker eruit en het leed is geleden. Allert maakt de eerste meters met de motor en komt tevreden terug. Ook Theo maakt een rondje en is snel gewend. Ik maak wat foto's en filmpjes van de ritjes.
Ook nu blijkt weer dat een energiecrisis met techniek, in dit geval het beperken van de luchtweerstand, heel wat langer kan worden uitgesteld. De motor rijdt met de nieuwe stroomlijn veel harder, maar belangrijker is dat het verbruik rond de 1 : 100 zal liggen.

Bij Velomobiel.nl is voor de oplettende kijker altijd veel te zien. Er staat een heel mooie houten Quest. Deze is gemaakt door Nico van Baar uit Akersloot. De mannen in Dronten zullen daar een fiets in bouwen.
Tot mijn verrassing staat mijn Quest 153 die ik in 2007 aan Michael Schneider verkocht er ook, in de kreukels. Eva Navratilova, de vriendin van Allert heeft een frontale aanvaring met de Quest gehad.

Theo kijkt nog even naar de kettingloop van mijn Quest. Hij stelt vast dat niet de kettingbuizen het lawaai veroorzaken, maar het TerraCycle kettingwiel zelf. Ik heb de Quest inmiddels zo stil gekregen, volgens Theo is het de stilste Quest die hij kent, dat de mechanische geluiden van de ketting op het kettingwiel nu relatief beter hoorbaar worden.
Tot mijn grote verrassing heeft Jan Geel de in mijn vorige posting beschreven modificatie met het extra kettingwiel al in zijn fiets. Bij Wim op zijn blog gelezen? Nee, geheel naast elkaar hebben wij dit bedacht. Jan is met grote afstand handiger dan ik en heeft het direct in zijn fiets gemaakt. Geen kettingbuis meer achterin. Er is niet minder lawaai, wel denkt Jan dat het lichter loopt. We spreken af dat Jan een test zal doen met het achterwiel van de grond. De fiets in een bepaalde versnelling, de crank dwars en dan met het toevoegen van gewichtjes kijken bij welke gewicht de crank gaat draaien. Uit het resulterende gewicht, maal de lengte van de crank (arm) is te berekenen hoeveel Watt de aandrijving consumeert. Ik zal hetzelfde doen met mijn fiets.

Frank Dekker vertrekt naar Amstelveen om zijn rondje af te maken. Inmiddels is Marian van Hattem met de camper in Dronten gearriveerd. Op de voor de Van Hattems karakteristieke manier wordt de route en ontmoetingspunten 'besproken'. Een buitenstaander zou denken dat het niet meer goed komt tussen die twee, maar de praktijk is werkelijk totaal anders.

Kees vertrekt richting Raalte om zijn kleinkind Ruby te bezoeken. Daarna door naar Onstwedde waar zoon Maarten en vriendin Trudy een nieuw onderkomen hebben gevonden.
Om half vier rijden we met zijn vijven dezelfde route terug naar huis. Kees Schouten, normaal niet de snelste rijder, kan het tempo van 32 km/u tegen wind goed volhouden. Yvonne blijkt aan het elastiek te hangen en is erg moe. Ik stel voor dat zij op de dijk het tempo aangeeft. Naast haar rijdend blijkt ze toch weer 32 km/u continue vol te houden. Overigens toch knap dat zij dit allemaal presteert. Ze rijdt wel met 15 kg hond in de fiets. Ook de aanpassingen om de hond een plekje naast haar te geven en de voorraad eten voor het beest tellen wel op.
Aan het eind van de dijk gaat de groep rechtdoor naar het noorden. Ik sla linksaf naar Hoorn. Direct kom ik weer in de omleiding terecht en uiteindelijk sluit ik zelfs weer achteraan de groep aan. Dit schiet niet op.
Via Hoorn, Avenhorn en Schermerhorn, ben ik om kwart over zeven na 193 km weer thuis.

Marken in de regen

Vanmorgen regent het op ons eiland. Buienradar.nl belooft ook al niet veel goeds. Kees en ik hebben afgesproken vandaag een ritje te maken naar Marken. Kees afbellen? Niet populair, Kees laat zich door een buitje niet tegenhouden. Pé is wel door de regen teruggekeerd, dat schrijft ie althans vanmorgen al op zijn blog. Vanmiddag blijkt ie toch weer een ommetje te hebben gemaakt.

Buienradar voorspeldt regen tot half vier. Om 12.00 uur is Kees op De Woude, zoals gezegd, Kees gaat fietsen. Gelukkig hebben we tot aan Marken de wind min of meer achter en is de continue uit het zwerk vallende lichte regen wel te verdragen.
Op de dijk langs het Noord-Hollands kanaal rijden we de wind ongeveer dood met ruim 36 km/u. Een flinke haas rent voor me uit. Het angstige dier kan door een afrastering niet naar het veilige weiland vluchten, het kan ook niet naar links, daar ligt het Noord-Hollands kanaal. Abrupt stopt broer Haas en rent in tegengestelde richting. Daar komt ie Kees tegen en nu sprint ie vlak voor Kees alsnog de weg over.

Via Purmerend gaan we in Ilpendam met de kabelpont over. De pontbaas is gehaast, er komen twee sleepboten aan en hij heeft geen voorrang. Als ik hem zeg dat de slepers zijn kabel niet kapot mogen varen, denkt ie dat ze dat wel mogen en hij altijd de rekening krijgt. Dat het anders in elkaar steekt kan ik de man niet aan zijn verstand brengen.
Op de dijk naar Marken zijn veel fietsers onderweg met een 'Rent a bike' fiets. Ze zwaaien steeds enthousiast naar ons.
Na precies één uur en tien minuten, zijn de 37 kilometer onder onze wielen door gegleden en blijkt Kees een lekke band te hebben. Binnen 5 minuten heeft Kees een vers setje gemonteerd en kunnen we een etablissement zoeken voor een kop koffie.
Restaurant De Taanderij zit stampvol toeristen en we kunnen er niet in. In restaurant Land- en Zeezicht, kunnen we wel aanschuiven. Kees trakteert op koffie en appeltaart. Die is prima, de bediening kan er maar net mee door. De vele bedienende meisjes doen hun werk met onverholen desinteresse. Er kan geen lachje vanaf en het oogt allemaal uiterst plichtmatig. Als we de koffie met appeltaart achter de kiezen hebben, wordt onmiddellijk de tafel afgeruimd en gedweild. Je kunt goed merken dat er geen concurrentie is, die domme toeristen komen toch wel.

We besluiten via Volendam en Oosthuizen terug te rijden. In Volendam is het natuurlijk bingo, razend druk. Gelukkig werken de nijvere Volendammers, dus hinder van te diep in het glaasje gekeken hebbende autochtonen hebben we niet. Er vertrekt een heel grote bus van het parkeerterrein bij Hotel Spaander. De chauffeur stuurt met veel vakmanschap de immens grote bus de dijk op.
Wij sluiten aan en rijden redelijk vlot door de drukte naar Edam. De regen is gestopt en direct teisteren de eerste zonnestralen mijn nog niet ingesmeerde gezicht. Fietsende voort smeer ik mijn snuit vol met factor 50+.

Langs de prachtige Oostdijk van de Beemster rijden we naar Purmerend om de Westdijk te volgen. Dat gaat lang goed, maar plotseling verspert een hek ons de weg. ik laat me langs een afrit naar beneden rollen en zie verderop een man langs de dijk aan het werk. Hij gebaart dat de weg echt versperd is. We rijden enkele kilometers om en komen bij Spijkerboor uit. Daar blijkt dat Rijkswaterstaat bezig is een baggerdepot aan te leggen.

Nog maar een kwartiertje en ik ben weer thuis.

En het kettinggeluid? Rijdend op het grote voorblad blijft het tikkende geluid goed hoorbaar, op het middelste blad is het nu een stuk rustiger. Vrijdag rijden we met Yvonne naar Dronten, ik zal daar vragen of een van de specialisten er even naar wil kijken.
92 km, nu totaal 4100 km

Kettingloop perikelen

Nadat het TerraCycle kettingwieltje slijtagesporen vertoonde aan één kant is het tijd om uit te zoeken of de kettingloop mogelijk de oorzaak van deze slijtage en herrie is. Van achter naar voren gezien zit er links op het asje van het kettingwiel een busje van 15,5 mm, dan het kettingwiel, vervolgens een gelast lipje dat de teruglopende kettingbuis en de derailleurkabel moet scheiden van de trekkende ketting.
Kees en ik verwijderen het busje, zetten de fiets op het grootste blad voor en op de zevende versnelling achter. Dit is een combinatie waarmee ik vaak rij.
De slijtagesporen van het kettingwiel zitten aan de linker kant en het is te verwachten dat het kettingwiel, op zijn asje naar links zou schuiven. Ik zet de Quest op houten blokken en Kees drijft met zijn speciale stok de pedalen aan. We zien het kettingwiel inderdaad 7,5 mm naar links schuiven en blijft daar zitten (onderste foto). Schakelen naar 9 op het achterblad doet het kettingwieltje een mm naar rechts schuiven.
Wat betekent dit nu in concreto? Het kettingwiel stond niet recht in de kettinglijn, bij geen enkele combinatie van de versnellingen. Op de door mij meest gebruikte combinatie, de ketting loopt dan door de keus van de tandwielen vrijwel geheel aan de rechterkant, werd de ketting al in een flauwe bocht gedwongen. Schakelen naar blad 2 voor en blad 1 achter, dwingt de ketting 2 cm verder uit de rechte lijn. Dit wordt veroorzaakt doordat de achter casssette 3,5 cm dik is en de voorbladen totaal 1,5 cm. Totaal werd de ketting in de laatstgenoemde stand 2,7 cm uit de rechte lijn gedwongen. Dit is teveel van het goede en levert de slijtage aan de binnenzijde van de flens van het kettingwiel op. Dit gaat uiteraard gepaard met veel lawaai.

Een proefritje levert op dat nu de ketting zelf het midden van het asje kan zoeken, die lawaaibron kan worden afgeschreven. Wel loopt de ketting in de negende versnelling nog over de bodem van de tunnel. Met enkele tie-wraps 'tillen' we de kettingbuis iets op. Nu wordt het wat stiller. Wel blijven de kettingbuizen hun nare tikkende geluid voortbrengen, maar daar zal Wim nog even mee moeten leven.

Blijft de vraag: is het niet mogelijk die ellendige kettingbuis van de retourketting te vermijden? Dat kan naar mijn mening zeker. Een extra kettingwiel tussen de huidige en de derailleur, tilt de ketting van de bodem van de tunnel. Op de plaats van het al aanwezige kettingwiel kan een tweede op hetzelfde asje worden geplaatst. De ketting gaat daar onderlangs. Of de ketting van daar uit straffeloos naar het voorblad kan, kan ik niet bekijken. Dat moet ik maar eens met de mannen van Velomobiel.nl overleggen.
Mocht dit lukken, dan kan wat mij betreft ook de kettingbuis van de trekkende ketting weg. Ik stelde Allert eens voor hiervoor geen kettingbuis maar een stukje U-profiel te gebruiken. Allert nam me mee naar zijn eigen fiets en op de plaats waar bij mij een stuk kettingbuis zit, zit bij hem ...... een stukje U-profiel. Het moet zo mogelijk zijn definitief afscheid te nemen van kettingbuizen in de Quest. Pak maar eens een racefiets en draai de trappers rond. Zet de Quest achter op een bok zodat het achterwiel vrij draait en draai ook nu de trappers rond. In vergelijking met de - beperkte - winst door lichter lopende keramische lagers, zal de winst door het verwijderen van de kettingbuizen vele malen groter zijn. Reken er maar op dat de weerstand van twee, mogelijk drie goed gelagerde kettingwieltjes slechts een zeer kleine fractie is van de weerstand die het slepen van de ketting door anderhalve meter kettingbuis oplevert. Twee voordelen zijn het gevolg, veel minder weerstand en veel minder herrie.

TerraCycle en kettingloop Quest, een probleem

Trouwe lezers weten dat ik al een tijd aan het modderen ben met een hinderlijk geluid onderin de Quest. Het TerraCycle kettingwiel zou de Quest stiller moeten maken. Dat lukt inderdaad de eerste kilometers, daarna is de 'winst' t.o.v. de nylon kettingrol weer weg.
Ik heb eerder aan Velomobiel.nl voorgesteld het kettingwieltje op een spibaan te zetten waardoor het kettingwiel automatisch recht in de kettinglijn zou gaan lopen. In Dronten werd dat niet nodig gevonden. Het ratelende geluid bleef. Met Kees hebben we geëxperimenteerd met de kettingbuizen, naar voren, naar achteren, niks hielp.
Zou het dan toch aan het kettingwiel zelf liggen? Ymte stuurt me een nieuw exemplaar dat Kees en ik gisteren monteerden.
Het geratel werd alleen maar erger, al is het intermitterende geluid weg.
Vanavond schrijft Maarten Sneep me dat de ketting mogelijk toch tegen de binnenkant van het kettingwiel aanloopt en dus daarmee het tikkende geluid veroorzaakt. Ik herinner me weer het gesprek met de mannen in Dronten over de spibaan en ik loop naar de garage om het gedemonteerde kettingwiel grondig schoon te maken en te inspecteren.
Wat ik zie, als het kettingsmeer is verwijderd, is nogal ontnuchterend. De binnenkant van de flens van het kettingwiel is op regelmatige afstanden gedeeltelijk ingevreten. Mijn vrees, met dank aan Maarten Sneep, dat het TerraCycle kettingwiel de schuine kettingloop niet aankan, wordt bewaarheid.
Ik zet de micro-Nikkor op de Nikon D700 en maak bij het TL licht in de garage een foto van het euvel.
Aan het zoeken is nu een einde gekomen, maar hoe lossen we dit nu op?
Ik denk aan drie mogelijkheden. De makkelijkste methode is van de flenzen van het TerraCycle kettingwiel een stukje afdraaien waardoor de ketting de flens niet meer raakt. Methode twee is een ander kettingwiel waarbij de flenzen iets verder van het tandwiel afstaan. Methode 3, en dat is naar mijn smaak de echt goede oplossing, is het kettingwiel over het asje, al dan niet voorzien van een spibaantje, laten lopen. Het kettingwiel gaat dan automatisch recht in de kettinglijn lopen, ongeacht met welk voortandwiel je rijdt.
Toch maar eens buurten in Dronten. Met zoveel technisch vernuft in huis moeten de mannen het idee van de spibaan toch vrij gemakkelijk kunnen realiseren?

Boodschappenritje via Beverwijk en duinen

Vanmorgen komt Kees traditiegetrouw rond 11.00 uur op de koffie op De Woude. Eieren, sla en een pak heerlijke door hem zelf vers gebakken kokos makronen heeft ie mee. We bouwen eerst het nieuwe TerraCycle kettingwiel in. Ik ben benieuwd of dit het raspende geluid verhelpt. Na een broodje vertrekken we voor een boodschappenrondje naar onder meer Castricum en Limmen.
Eerst rijden we naar Wormerveer en bij Busch en Dam slaan we linksaf om de schitterende rit over de Groenedijk en de Zeedijk te maken. Die eeuwenoude omgeving is zo mooi dat het nooit verveelt. Vooral het stuk bovenop de Zeedijk is onwaarschijnlijk mooi. Ik maak een paar foto's en we stoppen even later aan het eind van de Zeedijk. Vandaag heb ik voor het eerst de Panasonic Lumix FX37 mee. De Canon G10 is voor een terugroepactie van Canon naar een Nederlands reparatiebedrijf. Het is even wennen, maar de Panasonic doet het uitstekend.

Een 'kettenkar', een paardenwagen, komt aangesloft. Kees zwaait en de voerman, zijn hond naast hem, zwaait terug. Een heel leuk tafereel. Via het havengebied van Beverwijk, nieuw voor Kees, rijden we door Beverwijk om in Wijk aan Zee te komen. Daar rechtsaf om via het tuinbouwgebied van Heemskerk de Kennemer duinen in te rijden. Ik rij midden door de duinen, bewust niet door de zeereep, om via de Brabantse Landbouw boerderij, te eindigen bij Kijk-Uit en de begraafplaats Onderlangs. Het is druk met fietsers, maar dat levert geen probleem op. Uiteraard moet je goed uitkijken, onze snelheid is wel ruwweg twee maal zo hoog als die van de overige fietsers.
Via de apotheek komen we in Limmen bij de groentenboer. De Quest wordt daar volgeladen met zeker 10 kg aardappelen, bananen en wat al niet meer. Via de slager rijden we met de wind achterlijk naar Akersloot. Ondanks de zwaar geladen Quest rijden halen we makkelijk 38 km/u. In Akersloot rij ik gelijk op met drie jonge meiden op één scooter. Ze mogen 25 km/u, ze rijden evenwel 35 km/u. Als ik naast ze kom rijden gillen ze het uit van plezier.
Op de pont in Akersloot worden we door een lieve mevrouw in een auto getrakteerd op zoute drop, heerlijk.
Kees gaat linksaf naar Heerhugowaard, ik rechtsaf naar De Woude. Ondanks de zware lading pers ik er nog 52 km/u uit.
Heeft het nieuwe TerraCycle kettingwiel de oplossing gebracht? Ja en nee. Het intermitterende raspende geluid is weg, in plaats daarvan lijkt wel het ratelende geluid van de ketting tegen de kettingbuis toegenomen. We blijven nog wel even zoeken. Feit is wel dat ik nogal gevoelig ben voor hinderlijk geluid. Om die reden rij ik dan ook niet met een gewone bril, maar met een Alpine sportbril. De gewone bril veroorzaakt zoveel meer windgeruis, dat mij dat direct hindert en ik de afgeronde fietsbril weer opzet.
55 km.