Een mooi nieuw fietsjaar gewenst

Op de laatste dag van dit jaar kijk ik even terug naar vooral de mooie dingen die dit jaar op fietsgebied zijn gepasseerd.
Begin januari rijden Kees van Hattem en ik een sublieme, maar wel spannende tocht over het bevroren IJsselmeer. Dit levert prachtige foto's op waarvan er één zelfs de nieuwjaarskaart wordt zoals die hier is afgebeeld. Kees zakt even later in de polder achter onze stolp door het ijs terwijl ik dit zit te filmen en fotograferen, mooie beelden ook.
Eind februari krijg ik Quest 305 en gaat Quest 237 naar een nieuwe eigenaar.
In maart vinden de uitgebreide tests van 26" achterbanden plaats. Het aantal pageviews op deze blog gaat richting 1000 op één dag, ongehoord veel voor een persoonlijke fietsblog.
In april begin ik met mijn lobby voor een velomobielband en de eerste gesprekken met Vredestein vinden plaats. Ook maken we met de Twisker ligfietsclub een prachtige tocht rondom Texel. We leren Yvonne, inmiddels omgedoopt tot 'De Muis', kennen. Dit tot groot genoegen van enkele niet nader te noemen heren :).
In mei begin ik mijn verkenningen rond keramische lagers en weet de eerste superlicht lopende GoCycle banden aan een test te onderwerpen.
In juni rijden we de Fortentocht. Al vèr voor de pontbaas me over kan zetten, doe ik dat zelf met de Quest op de roeiboot. Toevallig staat een foto daarvan vandaag op Kees' blog.
In juli rij ik enkele wedstrijden op CycleVision. Op de kanaalrace en de sprint wordt ik resp. 22ste en 23ste. Een goed resultaat voor een oudere meneer als ik ben.
In augustus staan modificaties aan de kettingloop nogal eens op het programma. Van één kettingwiel bouw ik de zaak om tot drie kettingtandwielen. Alle kettingbuizen weg is het parool. Het heeft niks geholpen, het lawaai wordt eerder erger. Inmiddels is alles weer terug bij af, al brengt het weghalen van de kettingbuis in de trekkende ketting uiteindelijk de gewenste rust.
In september rijden we met een grote groep naar Borkum. Een mooie rit die wat verstoord wordt door een inhalige veerdienst maatschappij. Op Texel rij ik mee met de jaarlijkse Nederlandse Kampioenschappen tijdrijden. Gehinderd door kuitproblemen haal ik net niet mijn gedroomde gemiddelde van 50 km/u.
Oktober brengt de jaarlijkse wedstrijd Lelystad - Enkhuizen - Lelystad. Ook nu weer kuitproblemen, maar gelukkig zo laat in de wedstrijd dat het gemiddelde met 46 km/u de snelste rit van mij ooit is. Ik wordt 11e van 36 deelnemers en ben daar wel happy mee.
In november wordt bekend dat Schwalbe definitief heeft besloten de door mij gespecificeerde velomobielband te gaan ontwikkelen. We rijden een mooie lange rit van 312 kilometer rond het IJsselmeer, 12 uur in de regen. Kees, Cees, Ben en ik besluiten komend jaar een meer dan 2000 km lange tocht te rijden rondom Ierland.
December levert een aardige innovatie als windgeleiders rond de voetengaten op. Ook de windschermpjes evolueren van het Versatile ruitje, via het Botterscherm tot een motorhelm vizier. Het laatste echte fietsevenement is de Oliebollentocht, die succesvol wordt georganiseerd door Theo van Soest en Maarten Sneep.

Mijn blog wordt door steeds meer lezers dagelijks gevolgd. Dagelijks komen tussen 200 en 600 lezers langs die tussen 250 en soms bijna 1000 pageviews genereren. Dit zou wel eens de meest gelezen fietsblog in Nederland kunnen zijn geworden.
De recent gehouden enquete bewijst dat vele lezers vooral de techniek rond het fietsen interesseert. Ook mijn foto's worden gelukkig gewaardeerd.

Al met al een prachtig fietsjaar, vele innovaties, en vooral veel fijne fietskilometers met Kees van Hattem.
Totaal dit jaar 1600 km met Quest 237 en 8400 km met Quest 305, totaal 10.000 km dus.

Ik wens iedereen die zich met fietsen vermaakt, verplaatst of eerlijk zijn brood mee verdient, een gezond 2010 toe.

Meer Oliebollentocht foto's op Picasa

Jack Dekker van Ligfiets.net/& vraagt me vanmorgen of ik mijn foto's nog op Picasa zet. Hij zal er dan een link naar toe leggen vanaf ligfiets.net. Dat doe ik tot nu toe maar zo heel af en toe. Meestal dan nog alleen om hoog-resolutie beelden aan anderen te kunnen sturen zonder de mailbox van die ander vol te pompen.
En eerlijk gezegd, ik heb het ook niet zo op het massale dumpen van foto's en video's op de openbare publicatie kanalen. Vaak wordt er geen enkele selectie toegepast op de foto's, dus alle onscherpte, verkeerde belichting, verkeerde uitsnede en ga zo maar door, moet je dan doorworstelen. Bij een enkele fotograaf blijf ik maar helemaal weg, binnen no-time duizelt het me.
Maar goed, een toch niet al te strenge selectie staat nu op Picasa op: http://tinyurl.com/yesyepn

Dom Utrecht panorama

Tijdens de parade voor de Dom gedurende de Oliebollentocht maakte ik drie opnamen met de Canon Powershot G10. Met speciale panorama software van Calico zijn deze drie opnamen tot één panorama samengesmeed. De resulterende TIFF foto is met bijna 20.000.000 pixels ongelofelijk gedetailleerd, zelfs in gecomprimeerd JPG formaat blijft daar nog veel van over. Iedereen die op de foto staat is uitstekend te herkennen.
Kijk voor deze foto in hoge resolutie op:
http://tinyurl.com/ydcwv3e
Downloaden is OK.

Oliebollentocht 2009 thuisreis

Vanmorgen is Kees al vroeg op. Ik blijf, zoals gewoonlijk, nog even liggen. Dat mag niet te lang, Kees komt terug van binnen en roept dat er op me gewacht wordt voor het ontbijt. Na het ontbijt worden de fietsen reisklaar gemaakt. Ik zet even een routeerbaar traject richting Amsterdam in de GPS. Als ik even blijf wachten kijkt het groepje fietsers elkaar aan en vraagt zich af hoe nu naar het Amsterdam-Rijnkanaal te komen. Ik ga voorop en de groep gaat er van uit dat Wim het wel weet. Dat gaat gemiddeld prima, al zie ik een fietspad voor de brug over het kanaal te laat. Via de andere oprit en een stukje illegaliteit zijn we snel op de brug.
Op de brug blijken twee medefietsers zelf te gaan denken en volgen niet. Nadat ze een heel eind zijn doorgereden komen ze zelf tot de conclusie dat nadenken in dit geval beter achterwege kan blijven. Wel hebben ze nu het voordeel dat ze niet hoeven te steken, ze kunnen rechtstreeks naar beneden rijden.
Langs het kanaal is het soms glad, hele stukken zijn volledig beijsd. De temperatuur is nu rond het vriespunt en ik zet mijn vizier op om de snijdende oostenwind te ontlopen. Cees Roozendaal rijdt lek, maar is in recordtempo weer terug in de luwte van de Quest. De snelheid blijft rond de 30 km/u.
Bij de Schellingwouderbrug belt Marian van Hattem. Kees' telefoon is natuurlijk weer leeg. Ik rij tijdens het gesprek naar de verkeerde kant van de brug en moet weer terug. Daarbij raak ik vast in de tramrails. Even uit de fiets en de Quest staat weer in het goede spoor.
Aan de noordkant van het IJ staat Marian met de camper. Het stelletje ongeregeld :) rijdt richting Durgerdam en mag weer terug. De camper staat uit het zicht richting Amsterdam. De pauze is heel welkom en alle dranken en Poolse koeken gaan er goed in.
We vervolgen onze weg richting Purmerend. In het dorp is het markt en dat ontlokt een marktkoopman wat kritische opmerkingen. Matthijs wenst hem veel klanten, maar de man roept dat die er nauwelijks zijn.
We nemen afscheid van de groep die via de Oostdijk van de Beemster noordwaarts zal rijden. Wij rijden langs het Noord-Hollands kanaal via Spijkerboor naar het eiland De Woude. Kees drinkt nog koffie en gaat dan voor zijn laatste etappe richting Heerhugowaard.
Mooie rit, gezellige medefietsers en al met al een goed georganiseerd en zeer geslaagd evenement.
Dank aan de familie Van Soest voor de ontvangst en Marian van Hattem voor de verzorging en het logies in de camper.
218 km gereden
Totaal gereden 8400 km

Oliebollentocht 2009

Vandaag vind de Oliebollentocht 2009 plaats. Kantje boord of ik mee kan. Gisteravond 'betrapte' mijn vrouw mij erop dat ik 3x in vijf minuten naar de WC was. Ook prikt zij mijn 'allergie niesje veroorzaakt door de Nordmann kerstboom' vakkundig door. Om tien voor half zeven staat Kees al voor de deur en rijden we samen naar Purmerend. Daar staat al een heel flottielje velomobielen te wachten. In het nachtelijk duister rijden we langs het Noord-Hollands kanaal naar de pont over het IJ. Vlak voor de pont rij ik plotseling op twee wielen, ik blijk een hoge stoep afgereden te zijn. De Quest landt weer keurig op drie wielen en we wringen ons op de dan al drukke pont. Een behulpzame fietser bedient de openingsknoppen voor de schuifdeuren.
In Amsterdam is het ook al vroeg druk en door de duisternis zie ik enkele steile drempels rijkelijk laat. Op de Herengracht zijn we welkom op het werk van organisator Arnold Stokkel. De Deutsche Bank serveert koffie of thee. Dan gaat het dwars door de stad richting Utrecht. De groep kiest voor een niet zo snelle route door Abcoude.
In Amsterdam zuid begint plotseling een soort kettingzaag in de Quest te ratelen. Ik verdenk het kettingwiel en dat blijkt juist. De beide keramische lagers zijn uit het kettingwiel gelopen en één is er zelfs kapot. Kwestie van betere spullen gebruiken dan Bison Moervast. Einde Oliebollentocht? Gelukkig heeft Kees een compleet kettingwieltje in zijn knutseltas en na 20 minuten sleutelen zijn we weer onderweg.
Omdat we nu de route zelf mogen bepalen rijden we een stukje terug, gaan de Amstelbrug over en via Diemen en Driemond bereiken we vlot het Amsterdam-Rijnkanaal. Daar kan de snelheid omhoog tot 36 km/u en schiet het lekker op. Bij Breukelen beklimmen we het heel steile talud van de brug. Dit is bepaald geen Questwaardige brug, maar ik kom gewoon fietsend boven.
We blijken bij het verzamelpunt nog eerder te arriveren dan de rest van onze groep. Talloze bekenden zijn al aanwezig en met enkele heb ik een kort gesprek. Hans van Vugt vertelt me dat Schwalbe geheel nieuwe technieken toepast in de nieuwe velomobielband. Na mijn initiatief blijkt dat een aantal fabrikanten van trikes zich hebben gemeld bij Schwalbe en mijn initiatief van harte ondersteunen.
Pas een kwartier later komen ook de andere mannen binnen. Ze zijn verbaasd dat wij er al zijn.
Na inschrijven kiezen we te vertrekken in groep drie. Eerst gaat het naar de Domtoren in hartje Utrecht waar een opstelling wordt gecreëerd en vanaf de Domtoren worden we fotografisch onder vuur genomen. Mooie plaatjes Bas, ik hou me aanbevolen voor een wat hogere resolutie.
Na wat publicitair nuttige acties, RTV Utrecht interviewt de Utrechtse wethouder Ingrid de Bondt in de Quest van Matthijs, gaan we aan ons rondje Utrecht beginnen. Dat neemt wat tijd, niet gek als je met meer dan 110 velomobielen een middelgrote stad wil doorkruisen. Misschien volgende keer verkeersgeleiding regelen? Wel zijn veel automobilisten bereid een tijdje te wachten om het lange lint driewielers te laten passeren.
De rit door het buitengebied is leuk al zijn sommige stukken wel toe aan nieuw stukje asfalt. Er zijn veel lekke banden, overal langs de weg liggen velomobielen op hun zij, soms wel twee tegelijk.
Halverwege pauzeren we in een ruim bemeten horeca etablissement bij Haarzuilens. Koffie en appeltaart, ditmaal op kosten van de NVHPV gaan erin als koek. Het parkeerterrein is nog gelijk aan een ijsbaan, maar met de normale sportschoenen in de fiets valt er goed te lopen.
Bij een pauze peuzel ik een banaan op. Ik gooi de schil in de berm vlak bij het water. Ik zie een boze meneer van de overkant van de weg aankomen. Hij bukt tot bijna op het ijs van de sloot en pakt mijn schil op. Hij kijkt woest rond en stelt vast dat ik de dader van het vergrijp ben. Ik wil de schil van de man aanpakken, maar hij smijt hem boos in mijn fiets. Hij roept dat 'iedereen in de buurt het netjes maakt, dat wij er dan van kunnen genieten, en dat het geen pas geeft er een troep van te maken'. De man heeft natuurlijk een punt en ik probeer een excuus te prevelen.
Nadat we driekwart van de rit hebben afgelegd zijn we de groep kwijt. Geen sterveling weet de weg nog. Gelukkig heb ik de route in de GPS en zo kunnen we de rit volgens plan afmaken.
Op de heenweg heb ik al last van mijn rechterknie. Ik zie te laat dat mijn rechtervoet op de verkeerde kant van het pedaal is ingeklikt en al die tijd een andere belasting krijgt. Knieproblemen blijken alom voor hinder te zorgen. Matthijs heeft last, Ben van den Boogaard is daardoor zelfs afgehaakt en in aangepast tempo naar huis gereden.
Na de tocht rond Utrecht is het prettig toeven in het clubhuis waar we de tocht zijn gestart. Voor lekkere soep en oliebollen gaan ligfietsers graag in de rij staan.
In een kleine optocht rijden we naar de woning van de fam. Van Soest waar een echte invasie van ligfietsers het gezinsleven, incluis dat van de hond, ontregelt. Geen nood, alles is goed en met het vooruitzicht dat morgen alle rotzooi weer weg is, hebben we een gastvrije ontvangst en verblijf.
Marian van Hattem maakt een prima zuurkoolstampot waarvan alle fietsers genieten. De avond vliegt voorbij met een drankje en fietskout. Traditioneel heb ik tussen half 8 en 8 uur even een dipje in mijn bewustzijn en kan mijn linkeroog niet makkelijk open houden.
Om half elf, ik begin net weer op te leven, is het slapen geblazen. Kees, Marian en ik slapen in de camper, de rest van het fietsgezelschap slaapt in huis.
Ik ben flink verkouden en voel me niet tiptop. Ik heb het koud, maar Marian heeft uiteraard een extra deken in de camper. Ik blijk alsnog de wedstrijd wie het eerst snurkt te winnen.

Scharnierende windgeleiders

Zoals ik al op 19 december schreef zou ik de windgeleider bij voorkeur scharnierend maken om de voorzijde. Doel is natuurlijk om na een aanraking met een verkeersdrempel of stoep, de geleider naar binnen te laten komen. Dat heb ik gisteren gemaakt, mede omdat een bevestiging met ducktape na een onzachte aanraking steeds weer los gaat.
Eerst boor ik per geleider vier gaatjes in de dikke PVC laag, één links en rechts aan de achterkant, twee naast elkaar aan de voorkant. In de vier gaatjes gaan M3 boutjes die dienen om resp. als flens en bevestiging van het scharnier te dienen. De scharnier is niet meer dan een omgezet stukje nylon, vastgekit aan een stuk PVC.
Het geheel met Bisontix in elkaar gelijmd en kijken of het werkt. Jazeker, het functioneert. Het gewicht van de PVC windgeleider doet de geleider omlaag vallen en weer omhoog komen bij een onzachte aanraking. Wel is het risico op geklapper groot, het geheel zit alleen maar aan de voorzijde los-vast.
Om de achterste M3 boutjes plak ik twee stukjes klittenband tegen elkaar. Vervolgens vier reepjes klittenband op de plek naast de voetengaten waar de boutjes op rusten. Nu blijft het geheel zonder klapperen stabiel zitten. Bij een onzachte aanraking trekt de windgeleider het klittenband los zonder dat de polyester rand teveel op zijn donder krijgt.
Het geheel oogt niet erg professioneel, maar dat is op dit moment van minder belang.
Jan Geel heeft mijn idee inmiddels professioneler uitgevoerd in polyester met een heus flensje en rubber scharnier. Dit is te zien op de blog van Kees. Jan maar eens vragen of hij dit ook voor derden wil maken.

Motor helm vizier kan ook

Met veel plezier rij ik met het Botterscherm. Ik heb alleen hinder van de optische verontreinigingen in de ruit. Deels komt dit natuurlijk omdat dit lexaan niet bedoeld is voor optisch gebruik, deels kan het komen doordat mijn exemplaar wat te heet is geworden tijdens het in de vorm bakken in de oven. Eduard zal een nieuw ruitje voor me maken en tijdens de oliebollentocht kunnen we dan ruilen.
Helaas kan Eduard er maandag niet bij zijn, door een hersen infarct overleed zijn zwager vorige week zaterdag. Gecondoleerd Eduard en sterkte tijdens de crematie maandag.
Onafhankelijk van dit alles heb ik wat nagedacht over de mogelijkheid van een standaard vizier zoals motor- en scooter rijders dit gebruiken. Van deze vizieren staat wel vast dat zij optisch helemaal in orde zijn. Zoals bekend kijk ik met één oog. Dit is geen ramp, ik doe het er al mee sinds mijn achttiende jaar. Wel is het scherpstellen in de verte wat lastiger, dat gaat met twee ogen makkelijker. Met één oog is de neiging om op ongerechtigheden vòòr in beeld scherp te stellen heel groot.

Op naar Motoport Wormerveer aan de Industrieweg nr. 18. Een enthousiaste mevrouw laat me verschillende vizieren zien. Tot mijn verrassing zijn ze qua bochtstraal ongeveer gelijk of zelfs iets groter dan het Botterscherm. Wel zijn de meeste lager, maar omdat ik diep in de fiets zit zou dat geen bezwaar moeten zijn. Tot mijn nog grotere verrassing mag ik het scherm van mijn keuze gratis meenemen, 'is toch een demo exemplaar'. Hoe dan ook, het is heel aardig van de verkoopster van Motoport. Ik ga nog bekijken of ik het scherm t.z.t. zal bijzagen.
Zijn deze schermen duur? Nou dat valt wel mee. Scooter vizieren koop je vanaf € 13,95, motorhelm vizieren vanaf € 18,95. Voor € 25,- heb je al een krasvast exemplaar.

Eerst plak ik een drietal stukjes klittenband op het nieuwe vizier, dan maar een stukje fietsen. Het pakt heel goed uit. Het scherm houdt de wind uitstekend uit mijn gezicht. Ik probeer een stukje te rijden met het scherm iets omhoog zodat ik er onder door kan kijken. Ook nu blijft de windstroom vrijwel uit mijn gezicht, dit in tegenstelling tot het Botterscherm. Mogelijk komt dit doordat de luchtstroom over de iets gekromde ruit van het vizier blijft aanliggen.
Een klein voordeel kan zijn dat als ik wat recht op ga zitten, ik over de ruit kan kijken.
Eduard zal me - naar wens aan te passen - scharnieren opsturen.

Windgeleiders voetengaten nogmaals verbeterd

De windgeleiding voor de voetengaten is in winterweer zeker een blijver. Al fietsend bemerk ik dat bij sterke zijwind de wind toch, zij het flink minder, nog weet door te dringen in het interieur van de fiets.
Kees en ik rijden naar Castricum om bij de opticien de precieze plek te bepalen voor het kleine dichtbij lensje in mijn brillenglas. Paul van Bossinade knipt een plak modelletje om de plaats van de lens te bepalen. Dat is vlot gedaan, het ondoorzichtige plakkertje schermt de Oregon goed af terwijl het vèrzicht niet wordt belemmerd.
In het dorp hoor ik af en toe crashgeluiden. Die blijken door de Quest van Kees veroorzaakt te worden als hij tegen een verkeersdrempel oprijdt. Zijn windgeleider heeft ie buitenop gemonteerd en kan dus niet naar binnen scharnieren. Geen goede constructie Kees, want nu krijgt het dunne polyester rond de voetengaten de kracht te verwerken.
Het probleem met de zijwind is heel makkelijk op te lossen. De huidige kwartbollen kunnen naar achter verlengd worden met aan weerszijden een flens en een verticaal stuk. Eigenlijk een 90 graden profiel. Dit zou ook de aero-dynamische eigenschappen kunnen verbeteren, het is bekend dat de voetengaten heel veel luchtweerstand opleveren,
Ook dan moet de mogelijkheid blijven bestaan om bij het aanrijden tegen een drempel het geheel omhoog te laten scharnieren. Dat kan ook met de verlengde flenzen, de breedte van het voetengat wordt nauwelijks versmald en het geheel zal langs de schoenen omhoog scharnieren. De scharnier hoeft niet meer te zijn dan een verlengde flap aan de voorkant. Met een verdikking kan het geheel op zijn plaats worden gehouden door een op de bodem van de Quest vastgelijmd plat beugeltje.
Kees neemt een schets mee voor Jan Geel. Jan is met een mal ook windgeleiders aan het maken en kan mogelijk de nieuwste ideeën in de praktijk brengen.

Nieuw handleiding Quest en Strada

Velomobiel.nl heeft een nieuwe handleiding gemaakt voor de Quest en de Strada. De Quest en Strada zijn technisch vrijwel identiek, waardoor er maar één handleiding voor beide fietsen nodig is. Het 22-pagina grote PDF document, gemaakt door de nieuwe collega Eva, ziet er heel mooi opgemaakt en zeer informatief uit. De tekeningen en foto's geven maximale informatie en hiermee moet het voor een grote categorie gebruikers mogelijk zijn de velomobiel goed te leren gebruiken en onderhouden.
Je kunt de handleiding vinden op: http://www.velomobiel.nl/handleiding/

Eerste velomobielbanden vervaardigd

Schwalbe laat er geen gras over groeien. De eerste banden volgens de nieuwe velomobiel specificaties zijn geproduceerd. Op dit moment worden deze eerste banden bij Schwalbe aan de gebruikelijke tests onderworpen. Denk aan metingen van de rolweerstand, slijtage e.d.
Eind januari zullen de eerste resultaten bekend worden. Uiteraard hou ik jullie hier op de hoogte.

Windgeleiders voetengaten verbeterd

Het is inmiddels duidelijk dat de windgeleiding rond de voetengaten onder winterse omstandigheden goed uitpakt. Ook Kees van Hattem heeft het idee omarmd en een eigen interpretatie daarvan aangebracht. Volgens zijn blog werkt het ook bij hem prima. Het lijkt er sterk op dat niet alleen de koude wind uit de voetengaten wordt gehouden, maar ook dat er geen extra (lucht)weerstand ontstaat.
Omdat meerdere Quest eigenaren ons idee willen overnemen, is het zinvol de ideeën voor een verdere verfijning te publiceren.
Bezwaar nu is dat de kwart bollen star zijn gemonteerd en bij stoepen en steile verkeersdrempels de grond raken. Dat is niet zo erg voor de PVC windgeleiders, maar wel voor de vrij lichte polyester omranding van de voetengaten.
Hoe gaan we dit oplossen?
De kwart bollen krijgen een flens met aan de voorzijde een langere PVC strip. De flens zal normaal los op de bovenkant van de voetengaten rusten. Het geheel zal kunnen scharnieren om de langere strip aan de voorzijde.
Raak je nu een drempel of trottoirband, dan zal de windgeleider omhoog veren. Ben je het obstakel voorbij, dan zal de windgeleider weer op zijn plek terugvallen en zijn werk weer hervatten. Voordeel is dat de windgeleider minder slijt, nog groter voordeel is dat de Quest ter plaatse van de voetengaten nauwelijks mechanische belasting zal ondervinden.

Enquete gesloten

De enquete 'Wat vind je het leukst op deze blog' is gesloten. Precies 80 lezers hebben hun stem uitgebracht. Dat vind ik een heel mooie score. Belangrijkste conclusie is dat de lezers in grote meerderheid het liefst technische verhalen en testverslagen lezen. Ook mijn foto's vallen, als derde genoemd, kennelijk in de smaak. De verhalen over de fietstochten en algemene velomobielinfo komen op resp. de vierde en vijfde plaats.
Ik hoop dat ik, mede namens jullie, mag concluderen dat ik deze blog op de huidige wijze voort zet. Hartelijk dank voor jullie stem.

Eeuwig krakende stoel

De laatste maanden wordt mijn fiets geplaagd door een krakende stoel. Bij iedere trap is het raak. Het blijkt veroorzaakt te worden doordat de stoel op zijn ophangpunt iets heen en weer beweegt. De oplossing is mogelijk het fixeren van de stoel op zijn ophangpunt. Dat lijkt makkelijker dan het is. Ik kies er voor om de beweging toe te laten en om het kraken te voorkomen smeer ik de binnenkant van de stoel in met teflon vet. Dat blijkt al snel het kraken te verergeren. Met thinner verwijder ik dit vet weer.
De echte oplossing is heel simpel. Gewoon zorgen dat er geen contact meer is tussen de stoel en zijn ophangpunt.
Van een smalle binnenband, een Schwalbe SV6a, knip ik een lengte ter breedte van het ophangpunt af. Dan knip ik de band 6 cm in de lengte in en trek de band over het ophangpunt.
Kraken volledig opgelost.

Laat de vorst maar komen

Vanmorgen vriest het 4 gr. C. Het is prachtig zonnig en de aarde ziet er berijpt uit. Tijd voor een kort ritje.
Opzettelijk doe ik mijn normale winterse kleding niet aan. Ik hou het bij een dunne lange najaarsbroek. Buiten mijn dunne onderhemd en standaard shirt met korte mouwen, heb ik alleen een Oldo shirt met lange mouwen aan. Ik vergeet mijn afstandsbediening van de schoenverwarming, maar ik kan de verwarming ook op de accuutjes zelf bedienen. Daarvoor moet ik wel even uit de fiets. Ik flintstone even achteruit en vergeet de windgeleiders. Eén trap ik er half af en plak deze opnieuw vast.
Ik fiets lekker door en met 38 km/u heb ik het al snel lekker warm.
Het land ziet er prachtig uit. Overal is het gras wit berijpt en maakt dat alles er mooi winters uitziet. Ik prijs me gelukkig met het schermpje voor mijn neus. Geen koude wind in mijn gezicht meer. Wel beslaat het scherm nu licht, maar ik kan er nog goed door zien. Ik zet het ruitje 8 cm naar voren en zie dat het weer ontwasemt.
Er zitten veel ganzen en andere vogels op de velden, veel sloten zijn dicht gevroren.
De werking van de windgeleiders is perfect. Ondanks de 38 km/u, bij -4 gr. C. heerst er een gevoelstemperatuur van -12,6 gr. C., merk ik van kou via de voetengaten vrijwel niets. Achter het ruitje is ook al geen koude wind te bespeuren, al is een muts voor het achterhoofd wel prettig. Al met al ben ik heel tevreden over het comfort bij flinke koude.

Stootwil wordt windgeleider bij voetengat

Gisteren heb ik een lang gekoesterd idee tot een eerste experiment verheven. Nu we lekker met het hoofd, dank zij het schermpje van Eduard, uit de koude rijwind zitten, is diezelfde koude wind via de voetengaten des te voelbaarder langs kuiten, knieën en dijbenen. Ik denk lang na over een geleiding van de wind rond de voetengaten. Ik scharrel een tijdje rond in mijn garage en zie daar een kleine collectie stootwillen liggen. De best passende stootwil zaag ik in de lengterichting in twee stukken en met een Stanleymes snij ik er twee stukken van af ter lengte van ongeveer 10 cm. Langer zou mooier zijn, maar dan wordt 'flintstonen' onmogelijk. De volgende vraag is hoe bevestig ik de PVC kwartbollen aan de Quest. Boren, zeker in dit stadium, trekt me niet aan.
De aloude ducktape, de TESA tape is met afstand de beste, plakt goed op het PVC. Vervolgens plak ik de kwartbollen aan de voorzijde van de voetengaten vast. Al met al redelijk simpel.
Maar werkt het ook?


Vanmorgen is Kees al voor 11.00 uur op De Woude. Eerst krijgt de dieselmotor van onze sloep een winterbeurt. Om 12.00 uur kan de motor tot 26 graden vorst verdragen. Kees kijkt eerst in de garage en komt terug met de woorden:'Een Quest met borsten'.
We gaan richting Etersheim aan de IJsselmeer kust. Direct valt op dat de koude lucht, het is nu 3 gr. C, zeer veel minder de Quest binnendringt. Tegen windkracht 3 Bft rijden we met 32 km/u naar Purmerend. Al na een paar minuten ben ik al niet meer bezig met de koude lucht langs mijn benen, ik merk er nog maar heel weinig van.
In Etersheim drinken we koffie en leggen we aan een drietal wielrenners uit waarom we een Quest rijden. Nou, ze willen wel ruilen. Langs de dijk gaat het richting Hoorn. Op het IJsselmeer wordt druk gezeild, een koud klusje.
Via Scharwoude, Avenhorn en Ursem ben ik na 60 km weer thuis.
Conclusie: een comfortabele toevoeging voor de winter. Wel denk ik dat het allemaal nog wat mooier kan, bijv. met twee strippen dun neopreen.

Stootwil aan boord en carbon kettingafscherming

Vanavond heb ik een stootwil in/aan de Quest gemonteerd. Het hoe, waar en waarom, uiteraard is het weer een experiment, horen jullie morgen.
Het doet mij genoegen dat de vraag naar het kettingbakje om het lawaai van de trekkende ketting te voorkomen, zoveel vraag heeft opgeleverd dat het bakje op bestelling nu zelfs in carbon wordt geleverd. Kees van Hattems nieuwe Quest heeft dit fraais al aan boord.

Vizier/scherm leeft

Eduard Botter heeft inmiddels een klein fabriekje van schermen in het leven geroepen. De ontwikkeling van het scherm gaat evenwel door. Eerst bedacht ik dat het scherm achterover zou moeten kunnen kantelen. Dat ging eenvoudig, maar nog met een 'uitzetpootje'. Beter is om het pootje uit het ontwerp te halen.
Gisteravond vertaalt Eduard mijn klittenband scharnier tot een degelijk kunststof exemplaar.
Ik stel, vandaag even na middernacht, Eduard een wijziging voor waarbij het scherm om een scharnier met zoveel wrijving kan draaien dat het schermpje uit zichzelf in iedere stand kan blijven staan. Kennelijk lopen onze ideeën synchroon want al vanmorgen worden de aanpassingen vertaald in een concreet product. Voor een goede verstelling en een stevige verankering op de schuimkap denk ik dat er op de schuimkap drie ongeveer 25 cm lange aluminium stripjes moeten worden bevestigd. Dit kan met de plastic oogjes die Velomobiel.nl toepast voor het bevestigen van de klittenbanden aan de schuimkap. Op de aluminium stripjes hecht de klittenband in ieder geval goed en ontstaat een stabiele basis voor het scharnier van het scherm.
Kijk even op de blog van Eduard om te zien hoe het geworden is. Het wordt steeds mooier en effectiever, heel fraai Eduard!

De WAW heeft al langer een vizier dat in allerlei standen kan worden versteld. Ik schrijf, na een mailtje met Wijnandt de Vries, Dries Callebaut aan. Dries is een nieuwe serie vizieren aan laser snijden. Dries laat me weten dat ie vrijwel zeker met de nieuwe vizieren aanwezig zal zijn tijdens de Oliebollentocht. Ik ben benieuwd of een WAW vizier op de Quest past, resp. er voor aan te passen is.

Enquete aangepast

Gisteravond heel laat heb ik de enquete gestart. In no-time waren er al 17 stemmers. Ik vergat de mening te vragen over de foto's, toch een belangrijk onderdeel van mijn blog. Daarom vraag ik de vroege stemmers nog een keer te stemmen. De eerste resultaten zijn al interessant. Als schermprint druk ik ze hierbij af.

Google Blogger aangepast

Ik ben deze blog begonnen in 2005. Behalve een aantal sjablonen was er niet veel te kiezen. Wilde je in die tijd iets veranderen aan je blog zoals bijv. het vertalen van koppen of het invoegen van een teller, dan was er maar één mogelijkheid, editten in HTML. Dat is me altijd aardig gelukt, maar de mogelijkheden om nieuwe dingen makkelijk aan de blog toe te voegen, bleven beperkt.
Google belooft nu nieuwe mogelijkheden zonder in HTML te hoeven rommelen. Daarvoor moest wel eerst de oude sjabloon worden omgezet naar de nieuwste versie. Google waarschuwt netjes dat wijzigingen die ikzelf heb aangebracht zullen verdwijnen.
Met de staart tussen de benen vluchtte ik steeds van die pagina weg.
Gisteren heb ik geprobeerd de Google vertaal module in de oude sjabloon te integreren. Ik wil dit graag implementeren omdat steeds meer buitenlandse lezers mijn blog lezen. Dat lukte prima, maar de uitlijning van de module kreeg ik niet goed. Daarom toch maar weer eens naar de nieuwe sjabloon gekeken. Niet alleen gekeken, maar zelfs de stoute schoenen aangetrokken.
De conversie is prima gelukt.
Blogger blijkt de aanpassingen wel heel simpel mogelijk te maken. Tientallen zogenaamde gadgets heb je met een paar muisklikken in de blog. Zelfs een enquete is mogelijk en staat nu even boven de site. Laat me weten wat je leuk vindt.
Uiteraard blijft de mogelijkheid om commentaar te geven bestaan.
Veel plezier met de nieuwe mogelijkheden.

Botterruitje nog veelzijdiger

Paul Dijs merkt terecht op dat het Botterruitje bij regen in de avond gevaarlijk kan zijn. Daar moet wat op gevonden worden, al was het maar om het ruitje niet te hoeven verwijderen. Als het ruitje nou achterover gekanteld kan worden vastgezet, kun je er onder door kijken en is het ruitje tevens een enorme regenklep.
Ik verniel een haspeltje van een vissnoer en slijp het geheel vlak. Op de beide uiteinden een dubbel stukje klittenband en ik heb een aardig uitzetpootje. In feite heb ik op het standaard concept alleen maar een pootje toegevoegd. Tenslotte een extra stukje klittenband aan de beide achterzijden van het ruitje en er kan proef gereden worden.
Vanmiddag regent het licht. De luchtvochtigheid is 99%, slechtere omstandigheden voor het ruitje zijn niet denkbaar. Overdag blijft het ruitje ondanks de miezerige regen goed doorzichtig. Ook beslaat het niet, mede omdat ik niet bezweet ben.
Rijdende voort maak ik de rechter twee klittenbanden op de schuimkap los en zet het liggende blauwe pootje onder een schuine hoek op de kap vast. Ik kan heel makkelijk de vrije ruimte variëren tussen een smalle spleet en een vrijwel ongehinderd zicht vooruit.
Uiteraard waait de koude wind me nu weer in het gezicht, je kunt niet alles hebben. De grote plastic ruit houdt de regen wel effectief uit mijn ogen.
Als dit tijdens langere ritten effectief blijkt, zal ik een dunner pootje maken, om het zicht verder te verbeteren. Ook de bevestiging aan de achterkant kan door het insnoeren van het klittenband beter 'scharnieren'. Tenslotte denk ik eraan om de onderrand van het scherm zwart te maken. Nu ik de hoogte van de ruit zo makkelijk kan instellen, kan een donkere rand mooi de lichten van tegenliggers afdekken. Al met al is het ruitje achterover kantelen m.i. beter dan rechterop zitten om over een lager ruitje te kunnen kijken. Dat rechter op zitten omdat je het niet goed ziet, hou je niet vol en dan....

Botterruitje verstelbaar, boodschap en koffie

Vanmiddag rij ik met Kees naar Purmerend om een Alpina bril te ruilen. Deze bril, precies dezelfde als die ik 2003 kocht, is al jaren uit het programma van Alpina. In Purmerend blijken ze nog volop in voorraad. Helaas neem ik een te kleine maat mee en dat betekent weer een ritje naar Purmerend. Da's met dit weer, weinig wind, een zonnetje en 10 gr. C helemaal geen straf. In Purmerend is het razend druk, er is markt en we rijden stapvoets tussen de mensen. We worden gewaarschuwd dat er verderop drie agenten patrouilleren, het loopt goed af.
We verlaten Purmerend richting Oosthuizen langs de Oostdijk van de Beemster. We genieten onderweg van een vijftal hazen dat heel druk is met elkaar. Via een ommetje langs Hobrede komen we weer op de Oostdijk terug en zijn keurig op tijd op de koffie bij Tinie en Pé in Zuid-Oost Beemster. We hebben het over CO2 en de werkelijke kosten van energie. Ik rekende recent uit dat een vliegreis van twee familieleden naar Maleisië en Bali omgerekend van kerosine naar elektriciteit, maar liefst 18.000 KwH kost. Zij betaalden voor de vliegreis samen € 1.350,-. Zouden wij 18.000 KwH elektriciteit verbruiken, dan zou ons dat bijna € 4.000,- kosten. In de € 1.350,- zit niet alleen de kerosine, maar ook de kosten van het vliegtuig en bemanning. Conclusie is dat het vliegen belachelijk goedkoop is en er dus geen enkele rem op zit. Onze gezamenlijke conclusie is dat we beter kunnen blijven fietsen.
Na de koffie rijden we langs de Westdijk van de Beemster langs De Rijp en Schermerhorn. We stoppen even en verbazen ons over de immense aantallen vogels die er nog zijn. Duizenden kieviten, smienten en talingen en uiteraard vergelijkbare aantallen ganzen zijn of gaan de lucht in.
Via Rustenburg laat Kees me een mooi doorsteekje door Heerhugowaard zien. Bij Kees en Marian is er thee en leer ik hoe je stoofperen conserveert.
Terug naar De Woude zet ik de gaskraan wat wijder open. Ondanks de lichte tegenwind kan ik 40 km/u aanhouden met hartslag 123. Ik denk toch dat het Botterruitje aero-dynamisch wat winst oplevert. Hartje zomer rij ik onder gunstige condities 40 km/u met hartslag 117. Ik heb op de kap vanmorgen drie 12 cm lange klittenband strips bevestigd. Nu kan ik het ruitje ingeval van condens meer naar voren op de kap zetten. Tijdens de hele rit vandaag heb ik geen last van beslaan van het ruitje. De Provision Anti-fog werkt echt. Alleen als ik stilsta voor het verkeerslicht met het ruitje vlak tegen de rand van de kap ontstaat er wat condens in het midden. De gaatjes die Eduard nu extra boort zullen hier effectief zijn. Overigens beslaat dan ook mijn bril, niet verwonderlijk bij 6 gr. C en een luchtvochtigheid boven 90%.
82 km.

Test anti-rain op ruitje

Het Botter ruitje is bij lage temperaturen waarschijnlijk wel een blijvertje. Eén nadeel is er wel, als het regent zie je niet zo best door de ruit. Natuurlijk komt je bril zonder ruitje ook onder de druppels te zitten, maar daar kan je makkelijk bij om te wissen. Bij het ruitje is dat minder makkelijk.
Daarom me maar eens georiënteerd op anti-rain middelen. Verschillende internationale tests wijzen de Provision Anti-rain als beste middel aan. Halfords heeft het in huis voor € 7,95.
De Quest wordt op het dijkweggetje voor ons huis gezet en eerst maak ik een foto door het droge ruitje. Voor de volgende foto besproei ik de ruit met schoon regenwater. Het zicht wordt heel slecht. Wegblazen van de regendruppels verbetert de zaak niet, er ontstaan een groot aantal kleinere druppels die het zicht nog verder verslechteren.
Dan maak ik de ruit goed droog en breng Provision Rain-clear aan. Weer besproei ik de ruit en maak een foto. Het zicht is al zeer veel beter. Wegblazen van de overgebleven druppels werkt nu wel, ze parelen er in hun geheel van af.
Het resultaat is heel goed. Volgens de gebruiksaanwijzing zou één keer per maand aanbrengen voldoende zijn. Tests wijzen dit ook uit.
Dan is er ook nog Provision Fog Clear. Dit heb ik nog niet getest, Kees wel. Dit spul blijkt ook prima te werken. Bij de rit naar Marken had ik, zij het beperkt, wat last van het - deels - beslaan van het ruitje. Kees' ruit bleef condens vrij.
Als dit je wat lijkt en je vereert Halfords met een bezoek, laat je dan niet het eigen product van Halfords aansmeren. Dit spul blijkt - ook weer uit dezelfde internationale tests - juist nauwelijks te werken.