Tijdens de afgelopen zaterdag gehouden tijdrit op Texel kreeg ik weer last van mijn kuit en scheenbeen. Ook kon ik mijn grote teen niet meer bewegen. Hoewel Kees en Matthijs mij wel uit de Quest wilden hijsen, lukte me dit na een paar minuten rust in de fiets toch zelf.De vraag is moet ik hiermee doorgaan?. Zowel een flebologisch onderzoek als een MRI-scan van mijn onderbeen laten geen afwijkingen zien. De doorbloeding is in rust uitstekend. Mijn sportfysiotherapeut verdenkt het onderbeen van het loge- of compartiment syndroom. Dit zijn te krappe vliezen om groepen spieren. Tijdens zwaar sporten zetten die spierbundels uit. De vliezen echter rekken minder en de bloedtoevoer wordt langzaam 'dichtgeknepen'. Precies na 25 minuten wedstrijden begint dit euvel op te spelen. Eerst met pijn/kramp in de kuit, direct daarna gevolgd door pijn rechtsvoor op het scheenbeen.
De huisarts waar ik gisteren het probleem voorlegde kan helaas ook tot geen andere conclusie komen. De arts wil me wel doorverwijzen naar een vaatchirurg. Deze specialist kan door het inspuiten van vloeistof in de kuitspieren bepalen hoe hoog de druk in de loges is. Als die inderdaad te hoog is kunnen door een pittige operatie, onder gedeeltelijke narcose met een ruggenprik of algehele narcose, de vliezen worden doorgesneden. Dit lukt in 65% van de gevallen. Vaak moet dit nog een tweede keer.
De volgende vraag is, of ik dit spektakel op mijn 62ste jaar voor enkele wedstrijden per jaar aan de hand moet halen. Ik heb er namelijk uitsluitend tijdens zwaar sporten last van. De operatie is niet ingewikkeld, maar heeft nogal wat litteken vorming tot gevolg. Ook zijn er soms blijvende complicaties.
Tot 300 km op een dag toeren met de Quest verloopt absoluut vlekkeloos.
Ik denk dat ik er maar niet aan moet beginnen en de wedstrijdsport moet laten voor wat ie is.