Om stipt 8.00 uur rijdt Marcel van Eijk van de camping weg. Enkele Duitse deelnemers kennen Marcel nog niet goed en zitten nog voor hun tentje koffie te drinken. Zij zullen de Eemshaven, het doel van de deze dag, zelf moeten zien te vinden. Marcel heeft een route uitgestippeld en deze door middel van een groot aantal waypoints geschikt gemaakt voor de GPS. De route lijkt een nogal willekeurige lijn door het landschap. 'Routing in de Oregon GPS aanzetten Wim' zegt Marcel en daarna loopt het als vanzelf.De GPS rekent continue de beste route uit.
Wij rijden vaak onderaan de dijk van de Waddenzee. Yvonne heeft haar Border Colly Astra mee. Bij een plaspauze geeft ze een demonstratie schapen drijven. Yvonne stuurt haar hond enkele honderden meters weg en geeft Astra daarna door roepen aan dat de schapen naar haar toe gedreven moeten worden. Dat lukt fantastisch en is een wonderbaarlijk mooi gezicht. Enkele fietsers maken zich zorgen dat de voortgedreven schapen het veerooster over zullen komen. Dat doen de beesten evenwel niet. Astra wordt bedankt voor de diensten en mag weer in de Quest uitrusten.
De geur van schapenstront is alom aanwezig. De schapen zijn heel onberekenbaar. Er loopt er één letterlijk een meter voor me de weg over, dom schaap.
In Noordpolderzijl vallen we een uitspanning binnen voor de lunch. Nou, daar is niet op gerekend. We kunnen kiezen wat we willen maar de wat ontstemde waardin wil uitsluitend koffie met appeltaart serveren. Ook goed natuurlijk.
We vervolgen onze weg door het prachtige Noord-nederlandse landschap. Opvallend is dat het formaat van de woningen bijzonder klein is. Niet voor niets heet zelfs een dorp 'Kleine huisjes'. Wel staan er hier en daar prachtige herenboerderijen. Arm en rijk waren voorheen duidelijk gescheiden.
Op de dijkweg blijkt soms dat hekken de weg versperren. Voor 'normale' fietsen is er een hek dat open kan. Voor de veel bredere duoquest is er geen doorgang. Dan maar er over heen. Met voldoende handen is de de duo snel het hek over. Even later blijkt het nogmaals nodig om de handen uit de mouwen te steken. Ook dit keer is de duo snel over het rijkelijk met scherpe punten voorziene hek getild.
Eemshaven blijkt een weinig gezellig oord. Veel windmolens, bedrijven en ander weinig sfeervols.
Bij de rederij blijkt dat wij veel meer moeten betalen voor onze fietsen. Het maakt de rederij AG EMS niks uit dat we moeiteloos mee kunnen. Ook interesseert het hen niets dat Marcel keurig heeft aangegeven dat wij met 'dreiräder' komen. De mail werd keurig bevestigd. Marcel komt de stoom uit de oren, maar het helpt allemaal niks. Of ik daar wat aan kan veranderen? Helaas niet. Wel laat Marcel op de rekening aantekenen dat de betaling onder protest is en wij eisen de naam van de verantwoordelijke man bij de rederij. Die krijgen wij en het muisje zal zeker een staartje krijgen.
Het inschepen verloopt verder vlot en een rustige overtocht volgt.
In Borkum worden wij welkom geheten door een bord op een voetgangers loopbrug.
We worden ingekwartierd in wat waarschijnlijk de grootste jeugdherberg, 600 bedden, van Duitsland is. We slapen met vier man op een kamer, in ons geval met Kees van Hattem, Kees Roozendaal, Ben Wichers en ondergetekende. Na het avondeten, best redelijk met gepaneerde vis, broccoli en gekookte piepertjes, vinden we een 'Backpackers Inn' op het terrein van de voormalige kazerne van de Wehrmacht. Wij zijn de enigen die de 'kneipe' weten te vinden en vermaken ons prima met elkaar en het uitstekende Duitse bier en wijn.
