Vandaag vind de Oliebollentocht 2009 plaats. Kantje boord of ik mee kan. Gisteravond 'betrapte' mijn vrouw mij erop dat ik 3x in vijf minuten naar de WC was. Ook prikt zij mijn 'allergie niesje veroorzaakt door de Nordmann kerstboom' vakkundig door. Om tien voor half zeven staat Kees al voor de deur en rijden we samen naar Purmerend. Daar staat al een heel flottielje velomobielen te wachten. In het nachtelijk duister rijden we langs het Noord-Hollands kanaal naar de pont over het IJ. Vlak voor de pont rij ik plotseling op twee wielen, ik blijk een hoge stoep afgereden te zijn. De Quest landt weer keurig op drie wielen en we wringen ons op de dan al drukke pont. Een behulpzame fietser bedient de openingsknoppen voor de schuifdeuren.In Amsterdam is het ook al vroeg druk en door de duisternis zie ik enkele steile drempels rijkelijk laat. Op de Herengracht zijn we welkom op het werk van organisator Arnold Stokkel. De Deutsche Bank serveert koffie of thee. Dan gaat het dwars door de stad richting Utrecht. De groep kiest voor een niet zo snelle route door Abcoude.
In Amsterdam zuid begint plotseling een soort kettingzaag in de Quest te ratelen. Ik verdenk het kettingwiel en dat blijkt juist. De beide keramische lagers zijn uit het kettingwiel gelopen en één is er zelfs kapot. Kwestie van betere spullen gebruiken dan Bison Moervast. Einde Oliebollentocht? Gelukkig heeft Kees een compleet kettingwieltje in zijn knutseltas en na 20 minuten sleutelen zijn we weer onderweg.
Omdat we nu de route zelf mogen bepalen rijden we een stukje terug, gaan de Amstelbrug over en via Diemen en Driemond bereiken we vlot het Amsterdam-Rijnkanaal. Daar kan de snelheid omhoog tot 36 km/u en schiet het lekker op. Bij Breukelen beklimmen we het heel steile talud van de brug. Dit is bepaald geen Questwaardige brug, maar ik kom gewoon fietsend boven.
We blijken bij het verzamelpunt nog eerder te arriveren dan de rest van onze groep. Talloze bekenden zijn al aanwezig en met enkele heb ik een kort gesprek. Hans van Vugt vertelt me dat Schwalbe geheel nieuwe technieken toepast in de nieuwe velomobielband. Na mijn initiatief blijkt dat een aantal fabrikanten van trikes zich hebben gemeld bij Schwalbe en mijn initiatief van harte ondersteunen.
Pas een kwartier later komen ook de andere mannen binnen. Ze zijn verbaasd dat wij er al zijn.
Na inschrijven kiezen we te vertrekken in groep drie. Eerst gaat het naar de Domtoren in hartje Utrecht waar een opstelling wordt gecreëerd en vanaf de Domtoren worden we fotografisch onder vuur genomen. Mooie plaatjes Bas, ik hou me aanbevolen voor een wat hogere resolutie.
Na wat publicitair nuttige acties, RTV Utrecht interviewt de Utrechtse wethouder Ingrid de Bondt in de Quest van Matthijs, gaan we aan ons rondje Utrecht beginnen. Dat neemt wat tijd, niet gek als je met meer dan 110 velomobielen een middelgrote stad wil doorkruisen. Misschien volgende keer verkeersgeleiding regelen? Wel zijn veel automobilisten bereid een tijdje te wachten om het lange lint driewielers te laten passeren.
De rit door het buitengebied is leuk al zijn sommige stukken wel toe aan nieuw stukje asfalt. Er zijn veel lekke banden, overal langs de weg liggen velomobielen op hun zij, soms wel twee tegelijk.
Halverwege pauzeren we in een ruim bemeten horeca etablissement bij Haarzuilens. Koffie en appeltaart, ditmaal op kosten van de NVHPV gaan erin als koek. Het parkeerterrein is nog gelijk aan een ijsbaan, maar met de normale sportschoenen in de fiets valt er goed te lopen.
Bij een pauze peuzel ik een banaan op. Ik gooi de schil in de berm vlak bij het water. Ik zie een boze meneer van de overkant van de weg aankomen. Hij bukt tot bijna op het ijs van de sloot en pakt mijn schil op. Hij kijkt woest rond en stelt vast dat ik de dader van het vergrijp ben. Ik wil de schil van de man aanpakken, maar hij smijt hem boos in mijn fiets. Hij roept dat 'iedereen in de buurt het netjes maakt, dat wij er dan van kunnen genieten, en dat het geen pas geeft er een troep van te maken'. De man heeft natuurlijk een punt en ik probeer een excuus te prevelen.
Nadat we driekwart van de rit hebben afgelegd zijn we de groep kwijt. Geen sterveling weet de weg nog. Gelukkig heb ik de route in de GPS en zo kunnen we de rit volgens plan afmaken.
Op de heenweg heb ik al last van mijn rechterknie. Ik zie te laat dat mijn rechtervoet op de verkeerde kant van het pedaal is ingeklikt en al die tijd een andere belasting krijgt. Knieproblemen blijken alom voor hinder te zorgen. Matthijs heeft last, Ben van den Boogaard is daardoor zelfs afgehaakt en in aangepast tempo naar huis gereden.
Na de tocht rond Utrecht is het prettig toeven in het clubhuis waar we de tocht zijn gestart. Voor lekkere soep en oliebollen gaan ligfietsers graag in de rij staan.
In een kleine optocht rijden we naar de woning van de fam. Van Soest waar een echte invasie van ligfietsers het gezinsleven, incluis dat van de hond, ontregelt. Geen nood, alles is goed en met het vooruitzicht dat morgen alle rotzooi weer weg is, hebben we een gastvrije ontvangst en verblijf.
Marian van Hattem maakt een prima zuurkoolstampot waarvan alle fietsers genieten. De avond vliegt voorbij met een drankje en fietskout. Traditioneel heb ik tussen half 8 en 8 uur even een dipje in mijn bewustzijn en kan mijn linkeroog niet makkelijk open houden.
Om half elf, ik begin net weer op te leven, is het slapen geblazen. Kees, Marian en ik slapen in de camper, de rest van het fietsgezelschap slaapt in huis.
Ik ben flink verkouden en voel me niet tiptop. Ik heb het koud, maar Marian heeft uiteraard een extra deken in de camper. Ik blijk alsnog de wedstrijd wie het eerst snurkt te winnen.