Het regent als we vertrekken voor de etappe naar Stranrear aan de Engelse oostkust. Het is nog een honderd kilometer voor we met de HSS, een razendsnelle catamaran van Stena Line, naar Ierland varen. Ook nu weer is het klimmen en dalen, al komen we nu nog maar net boven de 200 meter. De snelste afdaling is nu boven de 90 km/u. Tijdens een korte stop stopt ook een Joodse familie. Ze vragen honderduit en willen met de fiets van Cees rijden. Als ie dat niet goed vindt willen ze dat niet goed begrijpen. We zullen ze nog diverse keren zien.
20 kilometer voor Stranrear zie ik een groot aantal wilde berggeiten op de hoge rotsen.
In Stranrear hebben we nog een uurtje de tijd en hebben we weer gedoe met een bootwerkster. Marian rijdt achter ons aan, maar heeft nog geen ticket. Dat levert wat gesnauw op van de bootwerkster en van Marian. Als de bootwerkster onze reisbevestiging nog eens bestudeert ziet ze dat ze zelf een foutje gemaakt hebben. Het ontbrekende ticket wordt alsnog bezorgd en we mogen aan boord.
Het varen is een spektakel. Blijft de boot in de grote inham tegen de 30 km/u varen, buitengaats gaat het gas erop. Zo nu en dan vaart het schip ruim 70 km/u. Achterop het schip is het geweld van de schroeven goed te zien.
Na twee uur en tien minuten zijn we in Belfast. Het ontschepen gaat efficiënt. Ik mag nu voorop rijden. Het is niet makkelijk om het 'Cyclepath 9' te vinden. Wij rijden op de rijbaan en missen de aansluiting op het fietspad. Via een korte omweg komen we toch op het geplande fietspad. Het is inderdaad een betoverend mooi fietspad dat continue een kleine rivier volgt. Soms is het pad zo smal dat een Quest er net overheen kan, soms is het wat breder. Het wegdek is vrij glad asfalt, beter dan de normale openbare weg waar het asfalt meestal ruw is met veel reparatieplekken
Een stel vriendelijke Ieren, man, vrouw en twee dochters, rijden met mountainbikes met ons op. Ook zij gaan naar Lisburn.
De camping waar we vandaag verblijven ligt iets zuid-oostelijk van Hillsborough. Helaas zijn de douches koud, we zijn te laat.
Ik krijg steeds meer hinder van een overslaande ketting. Als ik op het kleine blad voor rij, is het niet mogelijk achter op 6 of hoger te rijden. De ketting slaat er zelfs een keer af en samen met Cees leggen we hem er weer om. Het probleem blijft en ik moet soms zelfs omhoog lopen. Morgen maar eens kijken of we het op kunnen lossen. Ik voel me hier niet erg gerust door en maak me echt zorgen.