De Heer is onze reddingTijdens het ontbijt storten Ben en Kees achterover. De aluminium bank begeeft het. Met een grote boog gaat Kees' yoghurt door de lucht. Kees en ik vervangen ieder het Polycord O-ringetje om het kettingwiel. Bij mij ging deze gisteren kapot. Het bekende geratel van de ketting over het harde kunststof kettingwiel is me de hele dag een doorn in het oog. Dan even de banden inspecteren, er staan vandaag weer hoge afdaalsnelheden op het programma.
We genieten weer van de vele fraaie vergezichten aan de Atlantische kust. Overal zorgen inhammen voor mooie beelden. Er is een festival met oude auto's gaande. Heel veel bezoekers komen per auto en uit vrijwel iedere auto worden we gefotografeerd. Sommigen hangen zelfs helemaal uit het deurraam. Er moeten al zeker honderdduizenden foto's van ons gemaakt zijn.
Het fietsen langs de N25 is heel ontspannen. Na een eerste klim in de ochtend hoeven we verder alleen maar korte klimmen te doen. Wel zijn er enkele spectaculaire afdalingen. Bij Ben en Cees stopt de Cat-Eye bij 89 km/u en begint dan opnieuw te tellen, een bewijs dat zij boven de 90 km/u zijn gekomen.
Ik trap in het begin niet mee en dat levert een maximum van 88 km/u op. Kees behaalt een all time high en komt tot 70 km/u. Bij Swanlake pauzeren we even.
Wij spreken met Marian af elkaar te ontmoeten in Cobh. Een tussenliggend plaatsje kan Marian in de TomTom niet vinden. Zij gaat toch naar het tussenliggende plaatsje en stuurt een SMS dat ze daar staat.
Helaas mis ik die SMS en als wij in Cobh arriveren is Marian er nog niet. Maar eens gebeld waar ze is.
Nou, dat levert geen vrienden op.
In Cobh hebben we tientallen belangstellenden rond de fietsen. Het plaatsje is een plaatje om te zien. Veel staat nog in het teken van de Titanic. Vanaf deze plaats scheepten de laatste passagiers in voor de noodlottige reis die in 1911 door een ijsberg fataal afliep.
Met de ferry steken we over naar het gebied ten zuiden van Cork. We hebben in Cork niks te zoeken, dus rijden we door naar Bandon. Het zoeken naar een nachtleger is niet makkelijk. Op een gegeven moment springt er een man uit een auto en begint ons in razend tempo van alle kanten te fotograferen. Aan zijn Nikon te zien moet dit wel een professional zijn. Hij heet Finbarr Crean.
Ben heeft meer oog voor ons probleem, een plek voor de nacht. Als wij dit de man vragen is ie een en al bereidwilligheid. Wij mogen in zijn kerk verblijven, 'just follow me'. Onderweg stopt ie nog een paar keer om ons te fotograferen, maar uiteindelijk staan we voor een klein kerkgebouw van de 'Wedergeboren Christus'.
De hele kerkzaal wordt ontruimd om onze Questen op het tapijt te stallen.
Dan blijkt een ander lid van het kerkgenootschap een geëmigreerde Nederlander te zijn, Allert Sterenberg uit Warfum. Allert is getrouwd met Betty en woont al vanaf 1953 in Bandon. Hij is 82 jaar en spreekt nog uitstekend Nederlands. Als we zeggen dat we nog moeten eten, worden we onmiddellijk door Allert uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten.
In de keuken van de kerk frissen we ons op en doen de was. Allert haalt ons om 20.00 uur op met zijn auto en wij krijgen een traditionele Ierse maaltijd voorgeschoteld. Bonen in tomatensaus, chips en een hamburger. Verder is er brood met allerlei beleg, heerlijk. De koffietafel daarna met scones en ander zoet lekkers maakt het geheel af. Vooraf wordt er door Brian de fotograaf gebeden voor een veilig vervolg van onze reis. Na het eten wordt de Heer wederom bedankt voor de spijzen. Dan komt de bijbel ter tafel en wordt Psalm 121 voorgedragen. Ook deze Psalm vraagt de Heer om een veilige reis voor ons.
We zijn allemaal totaal onder de indruk van zoveel gastvrijheid. We worden 100% vertrouwd en krijgen de sleutel van de kerk.
We drinken nog een biertje in de lokale pub en gaan naar het godshuis terug.
Daar stel ik vast dat een buurman een onbeveiligde internet verbinding heeft en ik de foto's van de afgelopen dagen kan uploaden en dit stukje kan tikken. Cees en Ben liggen al een uur te pitten, Marian en Kees in de camper ook.
Morgen rijden we richting Bantry.