Garmin software is een drama

Garmin software, in ieder geval de software voor de Apple Macintosh is een drama. Waarom dan wel?
Het installeren van kaarten op de computer lijkt goed te verlopen. Installeer je bijv. MapSource Topo Nederland dan zou je verwachten dat die kaart op de computer ook zo heet. Vergeet het maar, de kaart heet nu 'family-1725.gmap'.
Wil ik diezelfde kaart op de Garmin, in mijn geval de Oregon 400T, zetten, dan maakt Garmin Roadtrip van diezelfde kaart een bestand met de naam 'GMAPSUPP.img.
Staat er al een kaart op de computer, dan wordt die in dezelfde 'GMAPSUPP.img' extra bijgesloten.
Staat er al een kaart op de Oregon, deze heet ook 'GMAPSUPP.img', dan wordt die kaart zonder waarschuwing overschreven en ben je die kaart(en) kwijt.
Hoe krijg ik nu een beetje orde in deze chaos?
Een geluk bij een ongeluk is dat de Oregon toelaat om de kaarten een eigen naam te geven.
Ik haal alle kaarten van zowel de Mac als de Oregon. Bij de Mac staan ze in een bibliotheek, in de Oregon staat ze in het geheugen van de GPS en op het micro SD kaartje. Via een Kingston Micro reader kopieer ik steeds één kaart naar een micro SD kaartje.
Alle kaarten hebben een naam die begint met GMAPSUPPxxx.img. Het SD kaartje zet ik de Oregon en start deze op. Dan kan ik zien welke kaart(en) er werkelijk schuil gaan achter de kryptische GMAPSUPPxxx.img bestanden.
Als laatste geef ik de kaarten een nomale naam en zet ze weer terug in de Oregon.
Dat kost uren kopieerwerk, een oeverloos gedoe.
Het wordt tijd dat Garmin eens bij Apple in de leer gaat. De hardware is fantastisch, de software is een drama.

Verschroeide aarde en Blogger als mosterd na de maaltijd

Kees en ik zullen vandaag een rondje rijden.
Kees krijgt eerst nog, ietwat verlaat, zijn verjaardagscadeau, een gedeelde kettingtandwielashouder. Dit is het laatste prototype. Met nog enkele heel kleine wijzigingen worden er nu 20 stuks van geproduceerd. Deze zijn eind volgende week gereed.
Als we vertrekken regent het licht. Richting Purmerend betekent in de baan van de regen meerijden. Het mag ook een ritje door de duinen worden. Gelukkig al bij het pontje Akersloot is het droog en knapt het weer verder op.
In de duinen blijkt hoe droog de natuur nog is. Bomen hebben allemaal weinig blad en de Schotse Hooglanders hebben weinig te grazen. In de duinen tussen Bergen en Schoorl is het een troosteloze bedoening, een kwart van alle vegetatie is verbrand, soms zo ver als het oog reikt. Overal houden politiemensen en boswachters de boel in de gaten. We worden vanaf een uitkijkpost door een politieman gefotografeerd. De daders van deze brandstichtingen zullen waarschijnlijk minder opvallende vervoermiddelen hebben gebruikt.
Zoals gebruikelijk geeft Kees flink gas. Dat komt mij twee keer op een uitbrekend achterwiel te staan. Het vrij harde loopvlak van de Super Moto is wat minder vergevingsgezind dan de zachtere en wat meer geprofileerde compound van de Geax Tattoo. Bij het klimmen is goed te merken dat ik met meer dan 10 kg minder gewicht onderweg ben. Ik heb het over de fiets, niet over het gewicht van de bestuurder :).
Van Schoorl rijden we naar Schoorldam langs een fraai fietspad waar ik nog niet eerder was geweest. Kees weet de weg en weet en passant nog te melden dat we door de 'loterijgronden' rijden. De grond hier was vroeger zo slecht dat het niet te verkopen was. Bij loterij werd er iemand toestemming gegeven om de grond voor weinig of niets in cultuur te brengen.
Via Koedijk en Alkmaar rijden we naar huis.
66 km, totaal nu 2650 km

Blogger had vijf dagen geleden forse technische problemen. Mijn bericht over de nieuwe uitvoering van het kettingtandwielhoudertje is toen door Blogger verwijderd, net als tienduizenden berichten van andere bloggers. Ze zouden het wel weer terugzetten. Dat gebeurde niet binnen een aantal uren en dus maakte ik het bericht maar opnieuw.
Dat terugzetten gebeurt zojuist, vijf dagen nadat het gepubliceerd is. Mosterd na de maaltijd dus.