Vanmorgen om 11.00 uur ben ik present bij de asfaltfabriek van Dura Vermeer in Eemnes. Bas Laureijssen ontvangt me op het omvangrijke laboratorium complex. Na een rondleiding is me duidelijk dat asfalt geen standaard product is. Standaard is asfalt zwart, Dura Vermeer maakt er op deze locatie per jaar 300.000 ton van, maar allerlei kleuren is ook mogelijk. Er kunnen zeer veel toevoegingen aan de bitumen worden gedaan om sterkte, slipweerstand, slijtweerstand, flexibiliteit, weerstand tegen spoorvorming en nog wat eigenschappen, te beïnvloeden.
Zelfs wit asfalt kan. Wel wat duurder, maar uiteindelijk veel goedkoper. Openbare straatverlichting is vrijwel niet meer nodig. Licht van de voertuigen zelf levert een veel grotere reflectie en zichtbaarheid. Ook veel veiliger, je kijkt niet meer in een donker gat. In de zomer veel koeler. Dit type asfalt is ook voor fietspaden heel geschikt. Met onze relatief zwakke lampen zie je toch heel goed. Ook is er een veel groter contrast tussen het fietspad en de donkere berm. Een informatief filmpje over dit 'witte' asfalt vind je
hier.
Na de koffie arriveert een grote shovel met een beetje asfalt. Nou ja 100 kilo dan. Bas waarschuwt me voor de hitte. Asfalt, preciezer 'DAB' of 'dicht asfalt beton' direct uit de molen is 160 gr. C. Het hete asfalt wordt in de eerste goot gegoten en grondig aangestampt met een flinke houten hamer. Dan wordt met een overmaat deegroller het asfalt verdicht tot dezelfde waarde als op de weg. Dat is een omvangrijk karwei en moet bij het afkoelende asfalt wel 20x herhaald worden. De deegroller is loodzwaar en een collega helpt bij het maken van de tweede goot. De roller wordt regelmatig ingespoten met WD40 en continue besproeid met water. Daarmee wordt voorkomen dat asfalt aan de roller kleeft. Er wordt serieus met hittebestendige handschoenen gewerkt. De roller wordt ook snel ruim boven de 100 gr. C en is dus beter niet aan te pakken met blote handen.
Nadat de beide goten zijn gevuld en grondig zijn aangerold, meet Bas met een rij of de vulling geheel vlak is. Dat blijkt 100% in orde te zijn en we sjouwen de nu gevulde goten naar buiten waar de regen de boel mag afkoelen. Soms wordt het asfalt na het aanbrengen met zand bestrooid. Dit vermindert het kleven en voorkomt gladheid. Na korte tijd is dit zand in normale wegsituaties verdwenen. Omdat de pendel het zand niet makkelijk verwijdert, besluiten we geen zand te gebruiken.
Tijdens het afkoelen praten we over allerlei zaken rond het gebruik van asfalt en wegmarkering. Er wordt nu geëxperimenteerd met lichtgevende materialen waardoor markeringen in en naast het wegdek oplichten door de lampen van een weggebruiker. Dit blijft dan tot 10 minuten nagloeien waardoor later verkeer een uitstekend zicht op de weg en komende bochten heeft.
Ook wil Dura Vermeer experimenteren met lage rolweerstand asfalt. Dat is niet makkelijk, want hoe meet je de rolweerstand van asfalt? Nou, met een pendel bijvoorbeeld? Veel meer dan plakken asfalt van een meter heb ik niet nodig. Dat klinkt Bas als muziek in de oren. Dit krijgt dus gegarandeerd een vervolg.
Ik krijg de toezegging dat als ik met andere samenstellingen wil experimenteren, ze dat graag gaan doen.
Bas helpt de nu heel wat zwaardere goten in de auto leggen en ik kan tevreden huiswaarts keren. Het resultaat ziet er prachtig uit en komt volledig overeen met het type asfalt dat momenteel voor binnenwegen en fietspaden wordt gebruikt. Nog wel een weekje geduld hebben om de eerste testen te ondernemen. Het asfalt moet door harden en minder kleverig worden.
Hartelijk dank, mede namens de ligfiets gemeenschap aan Dura Vermeer die met het maken van de asfalt goten belangeloos onze banden testen ondersteunt.
