Vanmiddag een ritje gemaakt naar de nieuwe winkel aan de Grote Markt in Haarlem. Het is prachtig fris fietsweer met 17 gr. C. en een lichte noordwestelijke wind. Het zonnetje schijnt en ik laat de schuimkap thuis. Direct na vertrek belandt ik al tussen horden fietsers. Dat zal de hele weg zo blijven. Ik kies er voor om niet op de rijbaan te fietsen, de auto's mogen hier 70 km/u rijden en het snelheidsverschil is me te groot. De claxon maakt overuren, maar ik bespeur telkens dat de fietsers het op grote afstand goed horen en direct omkijken. Ze hebben dan nog alle tijd om aan de kant te gaan en doen dit ook vrijwel altijd direct. Dit is m.i. een uitstekend compromis om elkaar zo min mogelijk te hinderen.
Voor de pont bij Velsen wachten zeer veel fietsers. Ik heb het niet zo voorzien op de vele trappers die op de pont langs de Quest naar voren trachten te komen. Ik vraag aan de pontbaas of ik op het autodek mag. Het mag niet en ik moet uitklikken en achteruit 'flintstonen' om weer op het smalle fietsdek te komen. Op dat moment ziet de pontbaas de redelijkheid van mijn verzoek, er is geen enkele auto, wel in en ik mag alsnog op het autodek. Dat levert nog meer bekijks op, maar OK.
Via Driehuis en Santpoort rij ik Haarlem binnen. Hier rij ik beurtelings op het fietspad en op de rijbaan en het schiet behoorlijk op. Even later fiets ik de Grote Markt op en zet de Quest voor de deur van Apple Centre Grote Markt. GSM en tasje met waardevolle spullen neem ik mee naar binnen en ontmoet de verraste collega's. Na een kwartiertje weer in de Quest en over de Grote Markt op weg. Enkele dames houden me aan de praat, de bekende vragen, en even later laveer ik tussen de betonnen bollen naar de Kruisstraat.
Ik neem globaal dezelfde weg terug en ook nu vraag ik aan - een andere - pontbaas of ik op het autodek mag. Hij zegt 'als je jezelf groot genoeg vindt, ga je gang'. Nou dat vind ik, dus ik sta weer als enige op het autodek. Een grote groep jonge meiden vindt de Quest heel 'cool' en ze willen allemaal met me op de foto.
Als de pont is afgemeerd en de klep omlaag is, fiets ik snel onder de slagboom door en hoor gegil van de meisjes. Ze denken kennelijk dat ik er niet onderdoor kan.
Half zes ben ik thuis en voel het honderden malen optrekken en weer afremmen in de benen.
De nieuwe Quest glijdt niet lekker de schuur in. De grotere spoorbreedte laat de banden sterk wringen in de glijgoten. Ik moet de fiets vrij stevig naar binnen drukken en ik moet hem er aan de voetengaten uittrekken. Da's niet conform de ontwerpfilosofie. Ik probeer met een grote schroevendraaier één goot van de tegels los te wrikken, kansloos. Met een breekijzer lukt het wel. Dan probeer ik of de Quest op twee goten naar binnen wil. Dit lukt niet, ondanks dat het stuur precies in het midden staat. Ik leg de net losgewrikte goot weer neer en .... de Quest glijdt als een heet mes door de boter naar binnen. Ik zal bekijken of dit zo kan blijven of dat ik de goot weer vastzet op de door de Quest zelf bepaalde nieuwe positie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten