Volendam en klusjes

Vanmiddag met prachtig zonnig weer een ritje naar Volendam. Het liefst zou ik een rondje Noord-Holland fietsen, maar morgen rij ik de hele dag met ALF, de Amsterdamse Liggers mee. Ik heb de fraai genaamde huidafwijking Vitiligo. Dit betekent dat ik geen beschermend pigment in mijn vel heb. Dat is met factor 60 redelijk te bestrijden, maar twee lange dagen in de volle zon is teveel van het goede.
Een tweede reden is dat ik een email verwacht van een aannemer over een nieuw te bouwen woning. Dit bericht komt inderdaad en de nervositeit die me vanmorgen ietwat in de greep houdt, zakt wat weg.
De wind is westelijk en zal ik dus de hele heenweg in de rug hebben. De temperatuur is rond de 25 gr. C., volmaakt fietsweer dus. Direct na de pont in Akersloot gaat het gas erop en al heel snel staat er 45 km/u op de teller.
In de Rijp, het is er liederlijk druk, hoor ik een mevrouw tegen haar kind zeggen 'kijk dezelfde fiets als van papa'. Even later hoor ik 'hi Wim'. Ik hou in en herken direct Maurice Parree die met zijn gezin aan het fietsen is. We praten even over de nieuwe Quest, hij heeft er een in bestelling, en ik vervolg mijn weg.
In de Beemster, de betonnen fietspaden lopen heel licht, rij ik 47 km/u met een hartslag van niet meer dan 122, fantastisch. Ik betrap me erop dat ik dit steeds doe met een heel lage trapfrequentie. Ik rij al heel snel met het grote blad voor en schakel dan bij 40 km/u al naar de negende versnelling. Mijn ademhaling is dan diep en langzaam. Een verklaring heb ik hier niet voor. Feit is dat een hoge trapfrequentie mij bij een gegeven snelheid een hogere hartslagwaarde oplevert.
In Volendam is de drukte op de dijk normaal. Ik eet een krentenbroodje, een banaan en zit even uit te kijken over het rustige maar drukbezeilde IJsselmeer.
Op de terugweg neem ik weer eens de dijk langs het kanaal, een slechtere weg dan de rechtstreekse weg naar Kwadijk, maar veel leuker om rond te kijken.
In De Rijp is het heel rustig en ik begin aan mijn laatste langere stuk naar de pont in Akersloot. Een tegemoetkomende oudere wielrenner rijdt precies middenop het fietspad en kijkt uitsluitend naar het wegdek. Ik claxonneer maar hij reageert niet. We naderen elkaar met zeker 70 km per uur. Ik hou de claxon maar gewoon ingedrukt en op een knap laat moment kijkt de man op en schrikt zich te pletter. Hij stuurt naar rechts en het gevaar is geweken. Op de pont weer de gebruikelijke gesprekken met andere fietsers.

Thuis pomp ik de banden van de Quest op tot 6,5 bar. Ik bevestig enkele stukjes klittenband om resp. mijn hoofdtelefoon en mijn 'stoplichtstokje' eindelijk goed te fixeren. Morgen om kwart over 8 fiets ik richting Amsterdam.
78 km, totaal nu 1990 km.