Giessen zondag 24-9

Na een geslaagd bezoek aan Giessen maken we ons op voor de terugtocht naar de camping in Kallandthart. De tocht is uiteraard weer 130 km, maar het klimmen is vooral in de omgeving van Winterberg door de steilere stukken, heel zwaar. De wind hebben we in de rug, dus betekent het in de volle zon en geen koeling door rijwind dat het heel zwaar is. Ik beperk de hartslag tot rond de 140 en kom zeker niet als laatste boven.
Theo komt me nu zelfs een keer voorbij tijdens het klimmen, dat is voor het eerst. Even later haal ik hem weer in en hij roept dat ie dat niet op zich laat zitten. Hij probeert me weer in te halen en ik geef flink gas. Het lukt hem niet me weer te passeren :). Mijn hartslag zit nu op 160, rijkelijk hoog.
De afdalingen zijn ook nu weer spectaculair en gaan al weer tot boven de 90 km/u. Sommige durfals presteren het om nu al boven de 100 km per uur te rijden. Dat lef heb ik niet, het veilig thuiskomen staat toch wel hoog op het verlanglijstje.
De laatste en snelste afdaling is vlak voor de camping. Hier kunnen snelheden worden bereikt tot 110 km/u. Iedereen doet zijn kap erop en direct na elkaar gaan we omlaag. De Quest versnelt aanvankelijk geleidelijk aan tot 80 km/u. Dan komt plotseling Michel Terwischa in een Mango me voorbij. Hoe kan dat nou? Hij blijkt als een bezetene mee te trappen en dat helpt. Dan heb ik de pech dat een Ford Fiesta rijder achter een langzamere afdaler blijft hangen en ik door tegenliggend verkeer niet kan inhalen. Remmen is niet mijn populairste bezigheid, maar het moet nu wel degelijk. Als de Fiesta is afgeslagen loopt de snelheid op tot 88 km/u. Meer kan de Cat-Eye niet weergegeven en de teller gaat weer naar 0. Even later loopt ie via 5.0 weer op tot 11.9 en zelfs tot 16.2 km/u. Dit betekent een snelheid van 104 km/u. Dit blijft zeker een minuut op de teller staan, ongekend spectaculair. Het voelt evenwel heel stabiel aan en geen ogenblik heb ik het gevoel dat het niet onder controle is. De risico's van een lekke band of hard moeten remmen, dit laatste lukt natuurlijk nauwelijks, neem ik maar voor lief.
Sneller dan verwacht slaat de voor mij rijdende Ymte linksaf om via de tunnel naar de camping te rijden. Ik ben natuurlijk veel geplaagd over mijn doorrijden vorig jaar, dat gaat nu goed. Marcel Vriezekolk heeft een op zijn GPS vastgelegde maximum snelheid gereden van 110 km/u, ongelofelijk.
We eten met zijn allen in een restaurant in de buurt. De Bauernschmauss, veel gebakken uien en spek met varkensvlees gaan er goed in.
Ik heb uiteraard geen zin in mijn bed, het is om 23.00 uur al voor iedereen bedtijd. Daarom luister ik op de iPod nog anderhalf uur naar Anouk, Van Morrison en Chris Rea.
Ik slaap verder uitstekend in mijn donzen slaapzak.