Verstelbare Inoled

Vanmiddag rij ik naar Velomobiel.nl om de overleden Inoled te laten vervangen. Bij Niels Vogel heb ik een heel fraaie oplossing gezien om de Inoled bij niet-gebruik achterover te laten kantelen. De lamp ligt dan vrijwel vlak in de neus. Nou kun je de lamp lager monteren en precies voorin de neus plaatsen, maar hoe hoger hoe beter. Ook is de lamp kwetsbaarder als ie precies voorin de neus zit.
Theo van Andel heeft de voorbereidingen al getroffen. Eerst de oude lamp eruit, de geur van verbrand printplaat materiaal is nog goed te ruiken.
Dan maakt Theo een vrij gecompliceerd beugeltje dat drie verbuigingen nodig heeft om de goede beweging mogelijk te maken. Hij is daar best even mee bezig, ook omdat het via de voetengaten moet gebeuren.
Als laatste wordt het bedieningshandletje gemonteerd op de flens. Dit handletje is een indexloze derailleur bediening van een Alleweder. De handle naar boven is de lamp vlak in de neus, de handle helemaal naar beneden is de lamp geschikt voor normale verlichting. Een bijkomend voordeel is dat een automobilist die me zou verblinden, nu met gelijke munt kan worden terugbetaald. Ik richt de lamp gewoon wat hoger :).
De foto's zeggen alles.
En passant vraag ik Theo hoeveel Watt de Luxeon richtingaanwijzers zijn. Theo zegt dat ze maar 1 Watt zijn.

Inoled overleden en hartslagmeter

Gisteren komt elektricien André Schermer langs om de Amerikaanse Li-ion batterijfles aan te sluiten in de Quest. Nadat de draden zijn aangesloten.... werkt de Inoled niet meer. Zelfs met het originele Versatile accupakketje is de lamp dood. Wel werken de richtingaanwijzers en de claxon als vanouds. Schakel ik de voorlamp in, dan stort de binnenverlichting en het achterlicht in en gaan veel minder fel branden.
We meten de batterijfles van Amerikaanse origine. Er blijkt 16,48 Volt uit te komen, rijkelijk veel voor de Inoled. Deze week maar eens langs in Dronten.
Langere tijd heb ik ruzie met de hartslagmeter. De batterij van de borstband is snel leeg en de vervanging en de resetprocedure is lastig. Daarom heb ik de hartslagmeter pas deze week weer eens van stal gehaald. Op CycleVision probeer ik de 1-uurs tijdrit op zaterdag en de 100 km op zondag te rijden. De conditie en het lichaamsgewicht is nog niet op orde, de nieuwbouw van de stolp heeft prioriteit.
Nu ik de meter weer in gebruik hebt blijkt inderdaad de kracht er wel te zijn, er komen weer onrealistisch lage hartslagwaarden bij een gegeven snelheid op de klokken. Wat te denken van 43 km/u en hartslag 117 met lichte wind mee en met wind tegen 38 km/u. Het langere tijd 50 km/u rijden is moeilijk, de hartslag lijkt wel niet hoger te willen dan 148. Doe ik dat een tijdje dan voelt het niet goed. Gewoon nog te weinig getraind. Pas tegen eind augustus, begin september zal dit beter zijn. Ik rij al enkele jaren mee met de tijdrit op Texel en daar kan ik al twee achtereenvolgende jaren gemiddeld 47 km/u rijden. Dit betekent op de lange rechte stukken continue boven 50 km/u. Hoe dan ook, we zien wel waar het schip strandt.

Rondje De Woude en RISSEN

Als het even kan fiets ik elke dag even naar De Woude. Zoals bekend wordt daar nu onze nieuwe stolpboerderij gebouwd. Voor de liefhebbers, klik op de link rechts in de pagina. Op de heenweg probeer ik als voorbereiding voor Cycle Vision een intervaltraining te houden. Steeds probeer ik tegen de 50 km/u te rijden en vervolgens weer terug naar 43 km/u. Dit lukt me drie keer, van Castricum naar Uitgeest, van Uitgeest naar Krommenie en van Krommenie naar De Woude.
Op de terugweg rijden twee wielrenners op behoorlijk hoge snelheid voor me langs. Hoewel ik aanvankelijk linksom, dus via Akersloot naar huis zou rijden, krijg ik een spontane RIS aanval. Dit staat voor Racefiets Inhaal Syndroom. Ik moet flink trappen om de beide mannen in te halen. Ik claxonneer om mijn inhalen aan te kondigen. Met 45 km/u passeer ik ze met een flink snelheidsverschil. In mijn spiegels zie ik dat de mannen gas geven en proberen aan te haken. Dat lukt ze niet en ze geven het vrij snel op. Een paar kilometer verder zie ik dat de brug over de Knollendammervaart bediend gaat worden. Ik moet uiteraard stoppen en even later komen de wielrenners naast me staan. Een heel leuk gesprek volgt. Ze verbazen zich over de hoge snelheid van de Quest en vooral dat ze totaal niet uit de wind worden gehouden. Ze reden 37 km/u en hebben even boven de 40 km/u gereden om me in halen. Kansloos dus. Ze blijken mijn claxon niet gehoord te hebben en hebben sowieso niks gehoord totdat ik onder ze door schoof.
Als de brug weer dicht is zet ik aan om de laatste kilometers naar Krommenie af te leggen. De renners hebben zich voorgenomen om nogmaals een poging te wagen bij me aan te klampen. Omlaag van het taluud van de brug rij ik in no-time 50 km/u en schudt de wielrenners een tweede keer van me af. Bij Krommenie komen ze weer achter me staan als ik lang moet wachten voor ik de Provinciale weg over kan. Daarna slaan zij linksaf richting Assendelft, ik vervolg mijn weg naar Uitgeest en Castricum.
34 km, totaal nu 730 km

Hoorn, flink op stoom

Vanmiddag om kwart voor drie stap ik in voor een rit naar Hoorn. Ik verwacht daar de vloot wedstrijd zeilende boten van de Zeil- en Watersport Vereniging Uitgeest te vinden. Het is zonnig en het waait Zuid-west Bft 5 tot 6 met windstoten tot 70 km/u. Eerst pomp ik de banden op. Rechtsvoor staat nog maar op 3 bar. Achter zit er ook nog maar 4 bar in, geen wonder dat ik de gang er de afgelopen week niet in kreeg.
Dat gaat nu een heel stuk beter. Naar Akersloot ruim 43 km/u. Na de pont kan ik steeds tussen 45 en 52 km/u aanhouden, een echt fietsfeest dus. Dat zal terug anders worden, maar dit is heerlijk. Ik rij via De Rijp naar Schermerhorn om via de Mijzenpolder in Avenhorn uit te komen.
Al na precies een uur heb ik de 36 km naar de gemeentegrens van Hoorn afgelegd. Ik rij door naar het park aan de overkant van de gemeentehaven. Daar is het gezellig druk met..... stoomboten. Dit weekend vindt 'Hoorn onder stoom 650' plaats. De stoomfluiten worden veelvuldig gebruikt, een prachtig geluid.
Ik maak een paar foto's en zoek naar de zeilers van de ZWVU. Ze zijn er evenwel niet. Ik bel de voorzitter, Cees Dubbelaar, en die meldt nuchter, nou nuchter ... dat ze in Marken liggen. Dom dom Wim, het is zaterdag en de laatste haven is altijd Marken. Cees nodigt me uit naar Marken te komen, maar daarvoor is het te laat.
Op de terugweg is het andere koffie, er moet nu recht in de wind worden gefietst. De snelheid kan ik tussen 32 en 35 km/u houden. In Avenhorn krijg ik geen voorrang als ik van rechts kom. Ik scheld de chauffeur uit, maar die kijkt op noch om. De lange Mijzenpolderweg is een pittig stuk fietsen. De wind wordt door niks geremd en met 34 km/u levert de wind om mijn oren een daverend lawaai op. Niet gek als je je realiseert dat de wind met 75 km/u om je oren waait.
Om 17.35 uur ben ik weer thuis.
78 km

Ibuprofin, Diclofenac en verstikking

Na de fietstocht van afgelopen zondag heb ik een aantal heel slechte dagen gehad. Ik heb een enorme pijn in mijn nek gekregen en vooral gehouden. Maandag overdag wordt de kap op onze stolp gehesen, daar wil ik beslist bij zijn. De hele dag regen. De huisarts schrijft Diclofenac voor. Deze erkend goede pijnstiller doet helemaal niks bij mij. Maandag op dinsdagnacht om 04.00 uur ben ik het niet-slapen zat en slik een Ibuprofin. Dat helpt wat beter en ik slaap zittend op de bank een beetje.
Dinsdag op woensdagnacht weer geen oog dicht gedaan. Ik hou me niet aan de maximum dosering iBuprofin van 3 per dag. Ik slik elke drie uur zo'n tablet. s'Nachts valt me op dat ik liggend benauwd wordt. Slikken gaat niet zonder hevige pijn.
De benauwdheid wordt erger en maakt me zo angstig dat ik alleen daarom al niet meer slaap. Ik heb het nooit benauwd en pak de bijsluiter van de Ibuprofin erbij. Oops....één van de bijwerkingen van het middel kan het opzwellen van de slijmvliezen in de keelholte zijn. Lekker dan.
Woensdag promoveert onze zoon Bart tot Dr. in de rechten aan de Universiteit van Leiden. Een prachtige dag, maar voor mij fysiek een ramp.
Pas donderdag wordt het snel beter en kan ik de vermaledijde pijnstillers laten voor wat ze zijn.
Het weekend nog maar rustig aan doen, ik wil dit niet nog een keer meemaken.

Rondje Noord-Holland met nekpijn

Vanmorgen om half elf zit ik de Quest om een rondje Noord-Holland te fietsen. Het weer is totaal veranderd in vergelijking met de laatste weken. De wind komt met kracht 4 uit het zuid-westen. Het is zwaar bewolkt en met 10 gr. C. behoorlijk koud. Ik geef meteen maar flink gas en ga direct in Limmen op de rijbaan rijden om er pas in Koedijk weer af te gaan. Met de wind schuin achter kan ik steeds ruim 40 km/u blijven rijden en dat vinden automobilisten prima. Binnen 20 minuten ben ik al benoorden Alkmaar en lees een gemiddelde snelheid van 32,2 km/u af. Dat is voor het rijden door alleen maar bebouwde kommen prima. Eenmaal op de ruimte neem ik me voor om de gemiddelde snelheid tot aan Den Helder zo hoog mogelijk te krijgen. De eerste tien kilometer komt de wind dwars in kan ik 42 km/u aanhouden. Daarna komt de wind achterlijker in en kan de snelheid vrijwel continu op 46 tot 47 km/u worden gehouden. Ik zie de gemiddelde snelheid continu omhoog kruipen en uiteindelijk bij het Total station De Kooi staat deze op 36,2 km/u.
Vlak voor Den Oever voel ik de Quest slechter sturen. Linksvoor is lek. Ik leg de fiets op zijn rechterzijde en wissel de Tioga voor een Marathon Racer. Enkele voorbijgangers stoppen en informeren of ik mezelf kan helpen. Nou, dat kan ik. Een schapenboer stopt en vraagt honderduit. Hij moet een lammetje een spuitje geven om hem weer beter te maken.
In Den Oever doe ik mijn winddichte hesje aan. Ik heb al een paar dagen pijn in mijn nek en de kou die ik vanaf nu meer zal voelen, doet me geen goed. Tot Medemblik gaat het nog prima, de stevige wind komt nu van rechts voor in en beperkt de snelheid tot 35 km/u. Na de koffie bij Kwikkel doe ik zelfs mijn jasje met lange mouwen aan, ik heb het gewoon koud. Met een tempo van 33 km/u fiets ik over de dijken. Er wordt nu niet veel gezeild. Boven windkracht 4 blijft 90% van de zeilers in de haven. Ook de fietsers en wandelaars zijn er nu niet.
Ik maak een foto van een trotse ganzenfamilie, heel leuk.

Via Enkhuizen kom ik op de IJsselmeerdijk naar Hoorn. Het begint te regenen, .... wat is dat eigenlijk?. De wind neemt toe tot ruim 5 Bft en wordt vlagerig. Toch kan de snelheid op 34 km/u blijven, heel behoorlijk. Zin om nog naar Edam te rijden heb ik niet meer, de pijn in mijn nek wordt hinderlijker. Daarom ga ik vanuit Hoorn rechtstreeks naar Alkmaar via Schermerhorn. In Heiloo wordt ik gemeen gesneden door een bestuurder van een Peugeot. Eerder vandaag was me dit al een keer gebeurd en in Limmen gebeurt het nog een keer. Ik toeter er op los en scheldt er ook nog een riedeltje bij.
Om half zes ben ik thuis en ga meteen onder de warme douche om mijn nekperikelen te verzachten. Het helpt weinig en het tikken van deze tekst gaat ook niet van een leien dakje.
168 km

Li-ion accu's voor de Quest

De Quest is 12 Volt uitgerust. Er zijn twee accu's meegeleverd zoals ze ook met de Versatile worden geleverd. Volgens Ymte zijn ze ongeveer 2 Ah. Da's niet veel. Als ik de iPod en Treo heb opgeladen, dan is er nog maar heel weinig energie over. Niet ideaal dus. De oplossing is toch weer gebaseerd op Li-ion technologie. Bij een laag gewicht veel energie en weinig verlies in ruststand. Vanavond bestel ik bij Batteryspace.com een batterijfles van 14.8 Volt 7200 mAh en een reserve batterij van 4000 mAh. De fles kan in een bidonhouder en weegt maar 600 gram. De reserve batterij van 4000 mAh weegt 360 gram. Dit betekent dat 11200 mAh totaal 960 gram weegt. De beide 2000 mAh batterijen die zijn meegeleverd wegen samen 650 gram. Dus een extra gewicht van 310 gram geeft bijna 3x zoveel energieopslag.
Er wordt een 1,5 Ah lader meegeleverd.

Quest glanst als vanouds

De nieuwe Quest 195 is, zoals eerder gezegd, veel minder glanzend dan de 154 die ik eerder had. Je kunt dit goed zien op de foto's van de oude en de nieuwe Quest. De linker fiets is de nieuwe, de rechter de 'oude'. Het verschil in glans is heel groot. Dit wordt veroorzaakt doordat de mal inmiddels veel ruwer is geworden en niet goed reageert op schuren en polijsten.
Als watersporter weet ik daar wel raad mee. Vanmiddag zoek ik de Pex 125 roterende schuurmachine op en plak de schuimrubber polijstschijf erop. Ik was de Quest eerst goed. Daarna ga ik de Quest te lijf met Dupont Rubbing compound 7. Het wordt een mooie smeerboel. Na de Dupont slijppasta, je kunt overigens ook de produkten van Commandant gebruiken, doe ik het nog eens dunnetjes over met Valma polishing autocleaner. Tenslotte zet ik de fiets in de Turtle wax.
Het resultaat is prachtig, de fiets glanst als vanouds. Er zijn een paar plekken die nog niet perfect zijn. Daar zal ik eerst moeten schuren met waterproof 1200 schuurpapier. Daarna kan de behandeling die ik vandaag toepaste erop volgen.

Toch weer Tioga's

Ik ben een echte asfalttijger. De nieuw gemonteerde Schwalbe Marathon Racer banden om de voorwielen zijn behoorlijk snel, maar maken op asfalt en bij snelheden van 38 tot 43 km/u een vervelend jankend geluid. Daarom haal ik de stapel banden uit de schuur en zoek twee goede Tioga Comp Pool banden uit. In een kwartier zitten deze er op.
Vanmiddag rij ik naar de bouw op De Woude en geniet ik weer ouderwets van de stilte van deze slicks. Belangrijker is het nog betere comfort en vooral de snelheid. Het scheelt echt merkbaar.
Voorbij de pont in Akersloot zie ik Kees van Hattem met zijn witte Mango aan komen rijden. Kees stopt en we maken een praatje. Hij vindt de LED knipperlichtjes heel fraai. Kees fietst dagelijks en heeft gisteren weer volop genoten van het fietsen in Waterland.

Gisteren heb ik weer stroken Ibiliet in de binnenrand van het instapgat geplakt. Bij een eventuele frontale botsing word je bovenlichaam naar voren geworpen. De binnenrand van het instapgat werkt dan als een bot mes op je schouders. Ik heb dat een keer moeten ervaren. De vulling zal dit effect flink verminderen.
Langzamerhand is de Quest weer helemaal naar mijn hand gezet.