Camera- VR of niet - in Quest

De vaste lezers weten dat ik iedere tocht een camera mee neem. Momenteel is het de Nikon D40X met het 18-200 mm VR objectief. Deze camera, en vooral de lens, zijn te kostbaar om zo maar los op de bodem van de Quest te leggen. Bij remmen stoot de camera tegen de bidonhouder en in ieder geval rammelt het camerahuis tegen de zijkant van de stoel. Een camera in een tas is zinloos, voor ik de camera gebruiksklaar heb, is het meestal niet meer nodig.
Daarom heb ik een comfortabele behuizing gemaakt van iBiliet, het materiaal dat wordt gebruikt voor het maken van zitmatjes op de Challenge ligfietsen. Met een Stanleymes snij ik alles in het goede model en met Bisonkit lijm ik het aan elkaar. Met grof schuurpapier maak ik overal ronde randen aan.
Ik leg de camera op zijn zij in het bakje en kan hem zo snel pakken en weer terugleggen.

In mijn verlangen naar een zo licht mogelijke camera, heb ik inmiddels twee compact camera's 'versleten'. De Canon Powershot S70 is uitstekend, maar mist een behoorlijke zoom en heeft geen vibratie reductie. De Olympus SP550Z heeft wel zoom en ook vibratie reductie, maar werkt traag en is bij de lange brandpuntsafstanden niet perfect. De nieuwe Nikon D40X heb ik geprobeerd met de standaard lens. Prima scherpe lens, maar alle rijdende opnamen mislukken. De 18-200 VR is een wereld van verschil. De vibratie reductie werkt echt en alle rijdende opnamen zijn scherp, zelfs al rij ik ruim boven de 50 zoals vorige week op de Afsluitdijk. Een belangrijk nadeel kan zijn dat je bij een reflexcamera tijdens het rijden niet het beeld ziet op het LCD scherm. Je moet dus door de zoeker kijken of je moet het gewoon gokken. Dat laatste gaat me goed af.
Het is bijna donker als ik ter vergelijking twee foto's maak van een tuinstoel. Eén met de 18-200 VR en de andere met de 18-55 mm lens. De opnamen zijn staande uit de hand gemaakt met 1/2 seconde belichtingstijd. Met iedere lens zijn drie opnamen gemaakt, de beste van de beide series staan hiernaast. De foto's zijn sterke deelvergrotingen en zonder correctie geplaatst. De bovenste is met de VR lens gemaakt, de onderste met de 18-55 mm lens.
Reken er overigens niet op dat je met een 1/2 seconde dezelfde scherpte bereik als ik. Zonder arrogant te willen zijn, ik heb een zeer vaste hand en maak altijd al scherpe opnamen met 1/8 seconde. De VR in de Nikon 18-200 mm lens haalt daar nog eens 3 stops van af.