Na het prettige bezoek aan Hase gaan we weer onderweg richting Sorpe See. Vorig jaar meldde ik al dat Duitse automobilisten zich fantastisch gedragen. Ook al is er voldoende ruimte, ze blijven bij het klimmen rustig wachten tot er echt zonder bezwaar kan worden ingehaald.Er zitten veel steilere klimmen in dan vorig jaar. Nu de meeste fietsers nog slaapzak en mat aan boord hebben, hebben verschillende fietsers het zwaar. Toch komt iedereen boven, je rijdt je eigen tempo. Bovenop de heuvel wordt er meestal gewacht tot iedereen compleet is. Dan volgt de heerlijkheid van de afdaling. Als ik de rem loslaat accelereert de Quest als een jet tot snelheden van 90 km/u. Helaas moeten de remmen er veelvuldig aan te pas komen en ik ruik na een snelle afdaling de remmen behoorlijk. Enkele fietsers gebruiken nu remparachutes. Hiermee blijft de snelheid beperkt tot rond de 55 km/u en er hoeft dan ook weinig geremd te worden. Het is alleen niet zo spectaculair en laat me dan ook als een kogel omlaag vallen. Wel verwijder ik mijn wieldoekjes om de remmen zo goed mogelijk te koelen.
Na een vrij korte tocht van 140 kilometer arriveren we op de camping aan de Sorpe See. Aluminium blokhutten kunnen maximaal 8 slapers bevatten en zijn redelijk uitgerust. Direct wordt er pasta en pannekoeken gebakken. Hans Wessels is zoals altijd de pannenkoeken specialist en ik laat me er een goed smaken. De even later in de kantine van de camping geserveerde schnitzel krijg ik niet weg. De collega's ontfermen zich er snel over.
Er zijn goede bedden in de blokhutten en ik slaap goed. Voor het eerst gebruik ik een zijden lakenzak. Heerlijk fris en wel zo hygiënisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten