LEL Lelystad - Enkhuizen - Lelystad

Vannacht wordt ik wakker door een heftige kramp in mijn rechterkuit. Maanden nauwelijks last van gehad en god betere, precies vandaag is de ellende weer terug. Toch ga ik onderweg naar Lelystad, misschien valt het met fietsen wel mee.
Op de parkeerplaats bij de sluizen van Lelystad is het een drukte van belang, er zijn 36 deelnemers, meer dan ooit.
Ik zie vele bekenden waaronder Eduard Botter. Maar... wat heeft die nou op zijn hoofd? Ik wil een foto maken, maar Eduard grist een bijzonder soort 'worsthelm' van zijn schedel en trekt gauw de racekap over zijn hoofd.
Hans Wessels gaat al snel met het maken van snert in de weer. De benzinebrander lekt dat het een lieve lust is, maar Hans gaat vrolijk verder.
Niels Vogel had tijdens de tijdrit op Texel gemerkt dat je zonder racekap gedoemd bent op het tweede plan te figureren en vraagt of ie mijn racekap mag gebruiken. Geen punt natuurlijk. Niels start voor mij, maar moet nog wel een paar banden verwisselen. Hij pakt de twee Perfect Moirees 47 die ik na de bandentest voor Ymte had meegenomen van de stapel en legt die om de voorwielen. Hij gebruikt dezelfde binnenbanden en dat ....
Na een uur zien we 500 meter voor de finish de Quest van Niels op zijn kant in het gras liggen. Omdat ik na Niels, en als laatste moet starten, rij ik naar hem toe om mijn kap op te halen. Niels waarschuwt me de kap goed vast te houden op het punt waar je bovenop de dijk moet rijden. Hij is de kap daar kwijtgeraakt en kon deze ternauwernood aan de waterkant weer te pakken krijgen. Zijn binnenband is gescheurd, de grote Perfect Moiree sloffen moeten van een grotere binnenband worden voorzien en die had Niels niet voorhanden.
Ymte komt in de absolute recordtijd van 53:13 terug. Dat ie diep is gegaan is hem goed aan te zien. Hij is er dan ook heilig van overtuigd dat niemand dit sneller kan. Mocht dit wel zo zijn, dan gaat ie nog een keer.
Ik start als laatste. Het eerste stuk is voor de wind en met Bft 4 in de rug gaat dit met een snelheid van 60 km/u. Ik mis wel het wat grotere voortandwiel. Mijn trapfrequentie is eigenlijk te hoog. Af en toe beweegt de fiets flink als de wind dwars in komt. Mijn hartslag komt tot een maximum van 163 en blijft tot Enkhuizen tussen 155 en 160. Tot aan het keerpunt in Enkhuizen kan ik boven de 50 km per uur blijven rijden. Op het keerpunt pakt Allert de Quest bij de kont en zet hem in één beweging met de neus richting Lelystad. Het omhoog klimmen uit de diepte onder het aquaduct is loodzwaar. Als de fiets weer horizontaal is kan de snelheid weer worden opgevoerd tot zo'n 45 km/u. Naarmate de wind meer voorlijk inkomt wordt het zwaarder en zwaarder. Mijn hartslag komt nu niet hoger dan 150 tot 153, je wordt ouder papa!. 10 km voor de finish kondigt zich weer kramp in mijn rechter onderbeen aan. Nu niet alleen in de kuit, maar meer boven de enkel aan de voorkant, veroorzaakt doordat ik probeer de kuit te ontzien. Het wordt gelukkig niet heel heftig en de snelheid zakt niet verder dan tot 38 km/u in. Na drie kilometer wordt de pijn minder en kan het tempo weer worden opgevoerd. Veel harder dan 41 km/u gaat het nu niet meer.
Ik finish in 1.07.38 minuten met een gemiddelde snelheid van 45.1 km/u. Dit is 2.8 km/u sneller dan in 2006 toen ik, op een minder goed wegdek, 42.3 km/u reed. Daar ben ik best tevreden mee en sta daarmee op plaats 11 van de 36 deelnemers.
Na afloop gaat een deel van de deelnemers naar het huis van Allert Jacobs waar, traditioneel, de dag wordt afgesloten met een Chinese maaltijd.
De Quest van Niels wordt door Ymte meegenomen voor reparatie. Niels rijdt met mij mee naar Schoorldam.
Een mooie wedstrijddag die gelukkig niet onder herfstachtige condities is verreden.

PS. De foto waar ik zelf op sta, is genomen door Theo Mol. Hartelijk dank Theo.