Bandentest 26" rear tires test Quest

Tijdens de test op 18 maart 2009 verslechterden de weersomstandigheden zodanig dat de laatste band, de Schwalbe Super Moto niet goed kon worden vergeleken met de andere banden. Op 4 november 2008 hebben wij de Super Moto wel kunnen vergelijken met onder meer de Vredestein Perfect Moiree 54. Op 4 november zouden wij hinder hebben kunnen ondervinden van een langzaam leeglopende voorband. De resultaten zouden niet betrouwbaar kunnen zijn en heb ik dan ook niet gepubliceerd.
Nu blijkt dat de resultaten van 4 november wèl betrouwbaar zijn, ze zijn namelijk één op één vergelijkbaar met de resultaten van 18 maart 2009. Daarom zijn de gegevens v.w.b. de Super Moto berekend uit de gegevens van 4 november.
Het bijgaande staatje zegt alles. Alle banden zijn vergeleken met de Schwalbe Kojak op 6 bar. In de meest rechtse kolom staat in procenten hoeveel verder (positieve waarden) of hoeveel korter (negatieve waarden) de banden bij een gegeven druk lopen.
Een paar opvallende zaken.

De lichtst lopende 26" inch band is de Schwalbe Super Moto. Deze band heeft het grootste luchtvolume en loopt relatief nog lichter als het kouder wordt. Een fantastische winterband dus? Nou nee, de band heeft geen anti-lek bescherming en is door zijn lichte constructie kwetsbaar. Niet verwonderlijk, het is eigenlijk een strandband voor een mountainbike. Bijzonder is wel dat de band al bij heel weinig druk zo licht loopt. Het verschil tussen 3 en 4 bar is verwaarloosbaar. De band legt moeilijk om, leeg is het een lastig hanteerbare flap rubber die moeilijk over de iets uitstekende bout van de wielnaaf is te prutsen.

De Schwalbe Kojak 50 mm doet het prima. Mijn advies is om deze band niet harder op te pompen dan 5 bar. De band loopt dan maar 1,6 % minder ver dan op 6 bar. De band legt makkelijk om en loopt direct mooi rond. Een half versleten Kojak loopt 3 % verder dan een nieuwe.




De Schwalbe Marathon Racer doet het ook goed. Deze band heeft het geringste luchtvolume en doet het vanaf 5 bar en hoger goed. De band is als vouwband uitgevoerd en legt wat minder makkelijk om. Een bezwaar is dat de band snel hobbelt, het beste is de band met een zeepoplossing te monteren en tijdelijk één tot twee bar harder op te pompen dan de gewenste druk.

De band die het naar mijn mening het beste doet is de Vredestein Perfect Moiree 54. Ondanks dat ie met ruim 900 gram zwaar is, loopt de band heel licht. Wel beslist oppompen tot 5 bar, dan loopt ie fantastisch. De Perfect Moiree legt makkelijk om en loopt prima rond. Een belangrijk veiligheidsaspect is dat de Perfect Moiree de Quest mooi rechtuit laat sporen, ook als de band leeg of bijna leeg is. In tegenstelling tot de Super Moto heeft de Perfect Moiree wel een goed bruikbare anti-lek bescherming. 'Editor's choice' dus.

Voor degenen die nog wat oude banden hebben liggen hebben wij in de test van 4 november de Vredestein S licks en de Avocet 26 getest. De S licks op 6 bar loopt even ver als de Kojak op 5 bar. De Avocet 26 is op 5 bar 11% sneller dan de S licks op 5 bar. Pomp je de S licks op tot 6 bar, dan is ie 5% sneller dan de Avocet 26.

Waar heb ik dat geluidje eerder gehoord?

Quest 237 is 5000 km lang geplaagd door een hinderlijk tikkend geluid bij de achterbrug. Zelfs opgedikte strepen op het wegdek resulteerden al in getik. Bij een korte inspectie in Dronten werd de oorzaak niet gevonden. Omdat we met een groepje fietsers waren was er onvoldoende tijd om grondiger naar het geluid te zoeken. Het geluid bleef irriteren en uiteindelijk bleek dat de derailleur kabel tegen het kapje van de derailleur tikte. Een tyrap loste het probleem definitief op.
In de nieuwe Quest lijkt het er sterk op dat het probleem weer present is. Minder pregnant als in de 237, maar toch. Daarom vanmiddag het derailleur kapje verwijderd en met de hand gevoeld hoe de derailleur kabel loopt. Het lijkt er op dat de kabel niet tegen het kapje tikt, maar wel tegen de veerpoot. Met een tyrap bevestig ik de kabel aan de onderkant van de veerpoot.
Een tweede geluidje ontstaat doordat de ketting in de lagere versnellingen soms tegen de achterste wielkast tikt. Met een stukje klittenband is ook dat geluid afdoende gedempt.
Eerder al had ik in de bodem van de tunnel onder de stoel al een paar klittenbandjes geplakt om geluid van de kettingbuis en derailleur kabel te elimineren.
Ik geef toe, geluidjes irriteren me snel en mateloos. Dat was vroeger al zo in onze zeilboot, ik ging gegarandeerd mijn kooi uit om een klapperende val te fixeren. Juist nu deze Quest zo mooi stil is, vallen andere geluidjes natuurlijk extra op.
Tijdens de rit naar Amstelhoek blijkt hoe effectief de maatregelen zijn. Op het middelste blad is de Quest helemaal stil, zelfs als ik door de diepste kuilen of over het slechtste wegdek rij. Op het grote blad is bij het rijden over heel slecht wegdek nog een enkele keer een tikje te horen van ik denk de ketting, maar dat is te verwaarlozen.
Al met al is dit de stilste Quest die ik ooit had.

Naar Amstelhoek voor opening Raptobike winkel 2

Kees wilde vanmorgen hoe dan ook fietsen. Het weer zal voor Kees dan ook geen spelbreker worden. Dan is het dubbel leuk dat het weer tegen het middaguur opknapt. De regen verdwijnt naar het oosten, wij zullen vandaag geen spat regen zien.
Ik heb een route uitgezet dwars door Amsterdam, langs de Nieuwe Zijds Voorburgwal, het Leidseplein en dan langs de Amstel tot aan Amstelhoek.
In de stad is het feest. Duizenden Schotten zijn in Amsterdam voor de voetbalwedstrijd vanavond tegen Nederland. We worden toegejuicht en van alle kanten gefotografeerd. De sfeer is ronduit feestelijk en het is prachtig om zo in de stad te rijden.
Dankzij de vooraf in de Garmin gezette track rijden we zonder zoeken door Amsterdam. Langs de Amstel, waar volop geroeid wordt, houdt het zwaaien en roepen niet op. Vooral leuk dat veel meisjes voor de Quest vallen, tenminste ik ga er vanuit dat ze naar de Quest zwaaien en niet naar die oude kereltjes die erin zitten. Hoe dan ook, we vermaken ons meer dan goed.
Tijdens een korte pauze maak ik een foto van de skyline van Amsterdam Zuid-oost met de Arena prominent in beeld.
Ik krijg na 40 km last van mijn linker knie, onverwacht en hinderlijk. Vrijwel zeker heeft dit te maken met de montage van mijn nieuwe zolen. De SPD plaatjes zijn kennelijk niet goed gemonteerd en geven me niet de bewegingsvrijheid die ik gewend ben.
We rijden lang op de rustige oostelijke oever van de Amstel. In Ouderkerk aan de Amstel moeten we op de drukke westelijke oever rijden. Een tegenliggende personenauto haalt in als het echt niet kan en blijft op onze weghelft rijden. Op het allerlaatste moment, ik heb uit boosheid mijn vuist gebald, gaat de bestuurder naar rechts.
Na twee uur en een kwartier zijn wij in Amstelhoek. Arnold en Marieke ontvangen ons hartelijk, al stroomt een deel van de bezoekers naar buiten om onze Questen te bekijken. Arnold schenkt een heerlijk kopje Espresso in en laat ons alles zien. Ze zitten er mooi ruim bij. Er staan volop Raptobikes, sommige klaar voor verzending. Een heel mooi créme/bruin exemplaar staat klaar voor transport naar Canada. De order portefeuille is goed gevuld en aan nieuwe ontwikkelingen wordt gewerkt. We zien een prototype van een high-racer, linksboven op de foto tegen de muur. Geniaal daaraan is de verstelbare hoofdbuis. Binnen enkele seconden is deze nieuwe fiets geschikt te maken voor zowel een fietser van 160 cm als ook voor iemand van twee meter. De ovale buisconstructie zorgt voor een stabiele en uitgelijnde fiets.
We maken kennis met de vader en moeder van Arnold. Aardige mensen die Arnold en Marieke stimuleren, maar ook hun best doen om ze niet voor de voeten te lopen.
Elly Boetekees komt ook langs in haar Versatile. Zij heeft een uniek uitgevoerde titanium M5 Shockproof in bestelling. Hoewel Elly de jongste niet is, fietst ze komende week naar Middelburg om bij M5 te kijken hoe ver haar nieuwe kleinood is gevorderd. Heel dapper hoor.
Met een inbussleutel van Arnold zet ik de SPD plaatjes in de goede richting. Om half vijf beginnen we aan de terugreis. Niet langs dezelfde weg natuurlijk. Kees wil via Haarlem en pont Buitenhuis. Prima natuurlijk, al hoop ik dat mijn linkerknie geen spelbreker wordt. Dat gaat gelukkig redelijk goed al blijft de knie wel wat zeuren. In Aalsmeer gaat mijn ketting achter eraf. Kees fixt dat snel en we kunnen weer door. We rijden nu een deel van de Fortenroute en dat duurt ons te lang. Bij het voormalig stoomgemaal De Cruquius pauzeren we even en dan gaat het in vliegende vaart langs de ringvaart naar Halfweg.
Kees rijdt voorop en gaat na de spoorwegovergang rechtsaf. Mijn gevoel zegt dat dat niet klopt, maar ik hoop ergens nog linksaf te kunnen. Als we tussen de grote zeeschepen rijden en Amsterdam weer aan onze voeten ligt, is duidelijk dat we terug moeten. Geen nood, het fietst heerlijk en de knie houdt zich redelijk koest.
Via pont Buitenhuis rijden we langs de watertoren van Assendelft met de Nauernase vaart aan de rechterkant naar De Woude. Kees rijdt direct door naar Heerhugowaard.
Heel mooie fietsdag, 90% kans op regen, geen drup gezien.
107 km

Naar Amstelhoek voor opening Raptobike winkel

Vanmiddag rijden Kees en ik naar Amstelhoek, dat is vlakbij Uithoorn. Arnold Ligtvoet, ontwerper en fabrikant van de Raptobike, opent vandaag een nieuwe winkel in Amstelhoek. Zoals bekend is de Raptobike een low-racer met voorwiel aandrijving en een heel gunstig prijskaartje.
Ik ken Arnold en Marieke van het regelmatig meerijden met ALF, de Amsterdamse liggers.
Hoewel het weer zich van zijn sombere kant laat zien, wil Kees niet praten op het weer. Er moet gefietst worden. Begrijpelijk als je weet dat Kees met de familie deze week in Frankrijk heeft vertoefd.
Vanavond een verslag van deze rit.

Nieuwe MacBook Pro

Vandaag mag ik mijn nieuwe MacBook Pro in gebruik gaan nemen. Het is een 2.94 GHz versie met mat 17 inch scherm met 1920 x 1200 beeldpunten. Het scherm wordt nu verlicht door LEDs. Het verschil met de vorige 2.4 GHz is onvoorstelbaar groot. Meer beeldpunten, veel grotere helderheid van het scherm, een polymeer li-ion accu die tot 8 uur meegaat, een veel groter trackpad met zeer veel prettige nieuwe functies, teveel om op te noemen. De nieuwe machine is uit één blok aluminium gefreesd, als het ware gebeeldhouwd, ongelooflijk mooi.
Het mooiste is dat het overschakelen van de ene naar de andere computer zo fantastisch gaat. De nieuwe en de oude computers zet je naast elkaar, verbindt ze met een FireWire 800 kabel en start ze op. De nieuwe computer haalt alles uit de oude, zet letterlijk alles op de goede plek en na een herstart werkt de nieuwe precies zoals je de oude hebt achtergelaten. Printer instellingen, internet, mail, zelfs de chaos op je bureaublad, wordt weer precies zo neergezet. Het enige dat niet automatisch gaat is dat de draadloze router het Mac adres, een uniek nummer in de computer, moet weten. Dat doe je vanaf de oude computer en kost nog twee minuten.

Toch een helm?

Nadat het enkele Noord-Hollandse Questrijders dun door de broek is gegaan, na het zien van de foto's van de gehaktbal die voor het gezicht van Cees Roozendaal moet doorgaan, ben ook ik richting Kompas in Heerhugowaard getogen. Niet dat ik van mening ben dat aangezicht schade kan worden voorkomen, het zal in ieder geval enigermate helpen.
Nadat Sebastiaan Talsma vanmorgen op de ligfiets lijst meldde dat de Giro S4 helmen voor een prikkie te koop staan bij Kompas in Heerhugowaard, wilde ik ook wel van dat voordeel genieten. Sebastiaan kreeg 50% korting en betaalde € 35,-, Wim krijgt maar 25% korting :(. Waarom?. Een grijswitte heeft een groen stickertje en een blauwe, die vind ik niet mooi, heeft een rood stickertje. Ik stel nog voor om de stickertjes om te wisselen, maar de verkoper gaat daar niet op in. Ik kijk zo sip dat ie mee loopt naar de kassa en ik krijg toch de 'goede' prijs. De helm heeft uitneembare oorstukken en de ventilatie is goed geregeld met onder meer drie rubber strips die te verwijderen zijn. Die haal ik er meteen maar uit.
Vanmiddag is de wind minder krachtig en een klein proeftochtje met mijn nieuwe aanwinst gaat richting Castricum. De helm draagt redelijk prettig, mijn pet kan er zelfs net onder. Wel is het wennen aan het veel sterkere windgeruis van de helmbandjes.
Ik garandeer niet dat het een blijvertje is, maar Marian is er wel blij mee.

Quest op de roeiboot

Regelmatige lezers weten ongetwijfeld dat ik op een eiland woon. De pont is een betrouwbaar vervoermiddel, maar soms gaat ie toch kapot. Voetgangers en fietsers worden dan met de roeiboot overgezet. De pontbaas of pontbazin willen de Quest best over roeien maar het aan boord tillen van de Quest lukt niet goed met zijn tweeën.
Een enkele keer wil ik heel vroeg vertrekken. In het weekend vaart de pont vanaf 's morgens half acht. Voor deelname aan bijv. de Fortentocht is dit te laat.
Daarom op zoek naar een mogelijkheid om selfsupporting te worden. De eigen roeiboot heeft de Quest al eens overgezet, maar ook dit is een moeilijke opgave. Al jaren beschik ik over houten oprij goten om de fiets op de aanhanger te rijden. Die kunnen misschien ook wel op de roeiboot worden gemonteerd. Voor ons huis liggen verschillende steigers waaronder een verlaagd zwemplateau. Ik sleep de roeiboot er naar toe en leg de houten goten op het achterdek. Dat lijkt aardig te kloppen. De achterste goot krijgt 4 gaten en kan met 2 tyraps op de aanwezige afmeer beugel worden vastgezet. In de voorste goot, normaal gesproken de rechter goot, boor ik ook vier gaten. Dan een dilemma, boor ik in de boot of niet. Niet zeuren Wim, het zijn maar 2 gaten. Die zitten er in het aluminium zo in.
Met nog eens 2 tyraps zit ook de tweede goot vast. Als laatste moet er nog een plankje voor het achterwiel worden gevonden. Er ligt nog een reststukje hechthout dat prima past. Met twee gaten en twee ruim zittende slotbouten vindt ook het achterwiel veilig een plekje op de roeiboot.
Al met al is het heel simpel om alleen de Quest aan boord te krijgen en over te roeien. De bezoekers op het terras van het naburige eetcafé kijken hun ogen uit.

Zaandam - Hoorn

Vanmiddag rijden Kees en ik samen naar Zaandam. Het is glashelder zonnig weer met een temperatuur van 8 gr. C. Bij SMT sloepen aan de Westzijde wordt onze Antaris 630 sloep gereedgemaakt. Ik bespreek met Paul Berkelaar van de werf enkele details die gecorrigeerd zullen worden. Komende week kan de sloep naar De Woude worden gevaren. Een naam weten we niet te bedenken, maar er moet natuurlijk wel een naam op komen. We besluiten voor 'Woude 6a'. Nadat Paul even bij onze Quests heeft gekeken, heeft ie ook een advies voor de kleine beschadiging die zowel Kees als ik gisteren hebben opgelopen aan de tunnel achter het hoofd. Ik zie tot mijn verdriet een te rechtop neergezette huishoudtrap op de Quest stuiteren. Kees heeft op precies dezelfde plek een barstje in de gelcoat. Kees weet nu ook dat je daar niet op moet duwen om te kijken of je band hard genoeg is. Gelukkig heb ik de tunnel laten versterken en blijft de schade beperkt tot een paar barstjes.
De volgende halteplaats is Hoorn. We steken de Zaan over en via het Oostzanerveld rijden we naar Purmerend. Een wielrenner klampt aan en dat vereist natuurlijk een reactie. We hoeven niet zo heel veel harder dan we al reden, bij ruim 40 km/u lost de wielrenner.
In Purmerend is de brug gestremd in verband met werkzaamheden. We verwachten een eind om te moeten rijden, maar dat valt mee. Een tijdelijke voetgangersbrug ligt slechts 100 meter verder.
Over de Oostdijk van de Beemster is het heerlijk fietsen. Hoewel de wind schuin rechts voor inkomt is het niet moeilijk om 36 km/u aan te houden. Na Oosthuizen gaat het via de Hoornse Jaagweg richting Hoorn. Ook hier halen we enkele wielrenners in. Kees heeft de sokken er flink ingezet en steeds blijft ie boven de 40 km/u. Kennelijk wil hij er nog even van profiteren, volgende week zit ie met familie in Frankrijk en blijven de drie velomobielen in de schuur.
Aan de Breed in Hoorn is een kaaswinkeltje gevestigd in een prachtig middeleeuws pandje. De kaas en de noten zijn heerlijk, dus fietsen we daar graag een stukje voor om.
Terug vliegen we met de wind achterlijk snel naar resp. De Woude en Heerhugowaard. In de Schermer moet ik lang achter een trekker met injectoren blijven rijden. Het gevaarte is zo groot dat er niks meer langs kan. Geen probleem, het is mooi weer en haast heb ik niet.
72 km

Test 26" achterbanden Quest

Vanmiddag zien de condities voor een bandentest er goed uit. De wind zal maximaal Bft 2 zijn en vanachter de dijk van het Noord-Hollands kanaal komen. De temperatuur is met rond 10 gr. C goed. Kees van Hattem helpt me zoals inmiddels gewoonlijk. Met een stapel banden links en rechts, hangend over de achterkant van de Quest rijden we naar een nieuwe testlocatie aan het Noord-Hollands kanaal. De oorspronkelijke plek is zo druk dat veel runs niet zonder stuurcorrecties te rijden zijn. Op de locatie aangekomen blijkt er een zuchtje wind te staan dat achterlijk inkomt.
We gaan achtereenvolgens de volgende banden testen:
- Vredestein Perfect Moiree 54 mm
- Schwalbe Kojak 2.00 inch
- Schwalbe Marathon Racer 1.50 inch
- Schwalbe Super Moto 2,50 inch
We hebben nog meer banden bij ons, maar dat zijn allemaal banden die niet meer in de handel zijn. Het is daarom alleen voor onszelf interessant. Ik heb nog even overwogen om de Schwalbe Marathon Supreme te testen. Na overleg met Ymte van Velomobiel.nl doe ik dit toch niet. De Supreme legt moeilijk om en daarover heeft Ymte meerdere klachten gekregen. Daarom monteren zij standaard nu de Kojak.
We beginnen met het bepalen van de vertrekhoogte op de helling van het dijklichaam. De eerste keren beginnen we te hoog met als gevolg uitrol afstanden van honderden meters. Na de derde run heb ik de goede startplaats gevonden die we met een groene spuitbus markeren.
Als de proeven beginnen gaat de rook van de huisvuil centrale in Alkmaar recht omhoog, uitstekend.
Na de Perfect Moiree op 6, 5 en 4 bar, steeds minimaal 3 runs per bandenspanning, volgen de Kojak, en de Marathon Racer.
De Perfect Moiree komt steeds het verst, berekeningen en precieze resultaten volgen later. De Kojak komt op de tweede plaats, gevolgd door de Marathon Racer.
Het weer verandert nu, er komt een lichte zeewind, niet meer dan een zuchtje maar wel schuin voor inkomend. De temperatuur daalt nu ook snel. Ik zeg tegen Kees dat dit de resultaten zal beïnvloeden. Kees denkt dat het meevalt.
De eerste runs met de Super Moto bewijzen dat de condities te zeer verschillen met eerder op de middag. Deze band zou één van de lichtst lopende moeten zijn, maar maakt dit nu niet waar.
Daarom maak ik een controle run met de Perfect Moiree. Ook deze band haalt de afstanden van eerder op de middag niet meer. De resultaten van de Super Moto kunnen dus niet gebruikt worden. Wel kunnen de resultaten van de vorige test nu goed met deze test vergeleken worden.
Niels Vogel met zijn groene Quest komt langsrijden en wil vooral de nieuwtjes in mijn Quest bekijken. Ook Sebastiaan Talsma komt aan het eind van de sessie langs en helpt nog even met het oplezen van de uitrol afstanden.

Een interessante test voeren we direct na aankomst uit. We laten onze beide Quests direct na elkaar de helling aflopen. Beide fietsen hebben dezelfde Avocet voorbanden op 6 bar en dezelfde Perfect Moiree op 5 bar achter. Kees weegt evenveel als ik en de uitrusting aan boord weegt hetzelfde. Zelfs de hoeveelheid water maken we gelijk. De sporing van Kees' fiets is recent gecontroleerd en die van de mijne zal zeker goed zijn.
Kees start eerst en staat stil na 84,25 meter. Dan vertrek ik van dezelfde startpositie en sta stil na 97,35 meter. Ik moet een stuurbeweging maken om langs Kees te rijden. Dit kost enkele meters uitloop. In elk geval is de gemiddelde uitloop van drie runs met de Perfect Moiree 101,10 meter. Mijn Quest met keramische lagers, loopt gemiddeld dus 15,85 meter ofwel bijna 19% verder.
Degenen die denken dat keramische lagers alleen voor tussen de oren is, kunnen hun conclusies dus herzien.

BELANGRIJK NASCHRIFT
In deze posting worden verschillen in uitrolafstand, zie tekst direct hierboven, toegeschreven aan keramische lagers. Inmiddels is duidelijk dat keramische lagers maar een kleine rol spelen bij het verlagen van de rolweerstand. Op dat moment is er een belangrijker verschil tussen de fietsen van Kees van Hattem en de mijne. Dit zijn de breedte van de velgen. Kees heeft 19 mm velgen, ik 25 mm velgen. Latere tests hebben uitgewezen dat de rolweerstand van banden breder dan 35 mm, in combinatie met brede velgen, 10% of meer bedraagt. Zie hiervoor de posting van 17 december 2010.

Opknappen Sidi schoenen

Mijn Sidi schoenen worden intensief gebruikt en zijn nu 6 jaar in gebruik. Totaal zijn er een 50.000 kilometer mee gefietst. Een kenmerk van deze schoenen is dat alle slijtage gevoelige onderdelen vervangen kunnen worden. Dat is jaarlijks nodig voor de kleine hakken. Als ik dit te laat doe verslijt het hakje te ver en wordt ook de inbusbout waarmee de hak vastzit te ver afgesleten. Er past dan geen sleuteltje meer in en moet de boormachine er aan te pas komen.
Vandaag moeten de zolen waarop de schoenplaatjes zitten worden vernieuwd. Daar ben ik te laat mee met als gevolg dat de metalen SPD plaatjes flink zijn afgesleten. Op de foto zie je links een nieuw plaatje, rechts het oude plaatje. Omdat de bovenkant door de klem in het pedaal wordt vastgehouden, klikken de schoenen nog in en worden nog naar behoren vastgehouden. Zonder nieuwe beschermende zolen zal het resterende metaal snel verslijten en klikken de schoenen niet meer in.
Gisteren heb ik de inbus boutjes royaal ingespoten met Imal. De boutjes gaan er makkelijk uit en in no-time is het klusje geklaard.

Wat is ie mooi ... en goed!

Vandaag met Kees een rondje Beemster gereden. Prachtig weer, zon, 10 graden C. en een windje 3 tot 4 Bft uit het zuidwesten.
Langs de Starnmeerdijk rijden we naar Purmerend. Heerlijk rijden we, soms zij aan zij, met een snelheid van 35 km/u over de slingerende dijkweg. Het kost ons heel weinig moeite om deze snelheid aan te houden. In Purmerend roep ik naar Kees dat ik mijn accu moet omruilen, niks doet het meer. Ik heb even later in de gaten dat er in deze Quest een hoofdschakelaar zit die nog op uit staat. We kunnen dus door en vervolgen onze weg over de fraaie Oostdijk van de Beemster. Halverwege stoppen we bij een kano overdraagplaats en eten aan het water op een bankje onze boterhammen op. De natuur begint al volop te leven. In het water krioelt het van de kleine visjes. Vele honderden smienten kiezen het luchtruim en strijken verderop weer neer.
Via Oosthuizen rijden we de Beetskoogkade af om daarna de Noorddijk op te gaan. Bij het omlaag rijden de Beemster in krijgt mijn Quest flink wat snelheid, en ik kom naast Kees te rijden. De fiets vermindert geen snelheid en terwijl Kees al lang weer aan het trappen is, blijft mijn fiets op snelheid. Dit is een effect dat niet alleen tussen de oren zit.
Op de kaarsrechte Vrouwenweg in de Beemster maak ik een plaatje van de voor mij rijdende Kees. De polder is in al zijn rechtlijnigheid heel fraai. Hoewel oppervlakkig gezien alles nog kaal oogt, zie je op de velden een groen waas van opkomend gewas. Via de Westdijk komen wij uit in De Rijp en minder dan een kwartier later nemen we afscheid van elkaar op het viaduct bij West-Graftdijk.

Tijdens onze rit naar Oostwoud maakte ik twee plaatjes van mijn en Kees' Quest, met name van de voor- en achterzijde van de fietsen. Links Kees' fiets met de Inoled Extreme lamp. Rechts de fraai ingebouwde SuperNova E3 lamp. Daarboven zitten de twee felle witte LED's die als dag rijverlichting dienst doen. Aan de achterzijde nu uitsluitend nog LED's. Bij daglicht nauwelijks te zien, in het donker ongekend fel. Ik ben een liefhebber van Li-ion accu's, maar de standaard Sigma NiMH accu's zijn, hoewel met 340 gram wat zwaarder, van een zeer goede kwaliteit.
50 km.

Wim's escort service

Vanmorgen is het vroeg reveille. Sebastiaan Talsma gaat Quest 139 in Dronten ophalen. Zoals vaker vergezellen Kees van Hattem en ik degene die een fiets afhaalt. Om kwart over acht rijden we, na de koffie bij Sebastiaan in Driehuizen, richting Enkhuizen. Het tempo is pittig, Sebastiaan is met zijn Mango een stevige doorrijder. In Enkhuizen voegt Jan Geel uit Oostwoud zich bij ons drieën. Het tempo blijft ook nu rond de 38 km/u en dat is voor Jan gewoon te hoog. Zijn muntje is al snel op en hij denkt dat er in de aandrijving iets mis is. Jan keert om en wij rijden door naar Dronten. Jan mompelt nog iets dat een Quest ook wel iets voor hem is.
Op verschillende plaatsen wordt aan de dijk gewerkt. Wij stoppen even bij een steenzetter. Je wilt het eigenlijk niet geloven, maar deze mannen zetten de 20 tot 30 kg zware basaltblokken helemaal met de hand op de plek. De steenzetter is een vrolijke Frans en legt ons alles uit. Er blijken in Nederland nog maar 25 handsteenzetters te zijn, vrijwel allemaal ZZP-ers. Er werken er nu 17 aan de Houtribdijk. De man komt het fietspad oplopen en gaat pardoes op zijn handen staan. Hij 'loopt' zo 10 meter vooruit en blijft daarna doodstil op zijn handen staan. Een bizar gezicht dat een foto waard is.
In Dronten is het rustig en Theo laat Sebastiaan zijn nieuwe aanwinst zien. Er is technisch niks mis, cosmetisch valt er wel veel te verdienen. Het crankstel wordt een heel stuk naar voren verplaatst en de ketting verlengd. Na nog wat kleine aanpassingen bouwt Sebastiaan zelf de pedalen van de Mango over naar de Quest.
Theo maakt nog een rondje in mijn Quest. De fiets is in de hogere versnellingen nu zo stil, dat een geluid te horen is bij hard optrekken in de lagere versnellingen. Theo legt uit dat dat komt omdat de kettingbuis in trilling komt. Hij vindt de fiets verder extreem stil. Ook Kees maakt een rondje in mijn fiets en komt tot dezelfde conclusie.
Om 13.00 uur rijden wij noordwaarts. Het tempo ligt, ondanks de tegenwind, nog hoger dan vanmorgen. Bij de Bataviawerf wacht Pé Koomen ons op en na een korte pauze gaat de nu uitgebreide escortservice met 4 Quests de dijk op. Op de Houtribdijk gooit Sebastiaan alle remmen los en we moeten tot 48 km/u doortrekken om Sebastiaan weer in te halen. Het tempo blijft ook daarna boven de 40 km/u, tegenwind of niet.
Kwam ik vanmorgen bij de afdaling van het Naviduct tot 71 km/u, nu blijft de teller steken op 69 km/u.
In Enkhuizen stoppen we even voor een versnapering en nemen wij afscheid van Pé. Kees, Sebastiaan en ik rijden naar Hoorn en genieten van een goede Espresso in brasserie Santé.
In Avenhorn zwaait Kees ons gedag en met Sebastiaan rijden we door de Mijzenpolder naar Driehuizen en alleen ga ik vervolgens door naar De Woude.
Een prachtige fietsdag van 194 km is ten einde. Een heerlijk warm bad is een kostelijke beloning voor het nogal harde werken deze dag. De calorieteller staat op 2800, 20% meer dan op eenzelfde rustiger rit.

Museum De Baan in Oostwoud

In de vorige posting waren we aangekomen bij het museum De Baan van de fam. Geel in Oostwoud. Op het bord aan de weg staat keurig opgesomd wat er zoals te zien is. Binnen blijkt dat in een compacte ruimte de ontstaansgeschiedenis van veel vervoerconcepten prachtig is weergegeven. Er staan verschillende restauratieprojecten, variërend van Ford automobielen uit het begin van de vorige eeuw, tot complete auto's. Ik zie mijn eigen Ford Escort model weer terug, al heeft Jan wel een speciale 1.6 sport versie. De ontwikkeling van veel zaken, zoals de fiets, de fietslamp, autowielen, dynamo's, claxons, verlichting, ventielen en wat al niet meer, heeft Jan overzichtelijk in beeld gebracht. Veel historisch gereedschap is er te zien, hard nodig omdat Jan er niet voor terugdeinst om letterlijk alles te restaureren totdat het weer geheel origineel is. Complete spatborden worden uitgeklopt en alle motoren zijn door hemzelf gerevideerd. Alle Solexen die er in de loop van de jaren zijn gefabriceerd vinden ook een plek in Jan's museum. Zelfs de JAWA motorfiets waarop mijn vader vroeger reed kun je hier bewonderen.
Opvallend is dat veel ontwikkelingen van zeg 70 tot 80 jaar geleden nog altijd in gebruik zijn. Wat te denken van een NSU motorfiets met stroomlijn die 60 jaar geleden al 1:88 rijdt? Ook een 3,3 liter Ford uit 1930 loopt al één op tien. Een moderne auto met een drie liter motor haalt dat niet eens. Wat hebben we in al die jaren eigenlijk geleerd?
Boven kom je in een andere wereld, de wereld van historische kleding. Dit is deels ook het domein van Jan's vrouw. Kleding en accessoires vanaf 1870 tot even voorbij de Eerste Wereldoorlog. De kleding is interessant, het verhaal dat Jan vertelt, daar gaat het echt om. De kast met onderkleding dateert van meer dan 100 jaar geleden. Wisten jullie dat er toen nog geen onderbroeken werden gedragen?
De verhalen van Jan zijn om van te smullen. De ontwikkeling van de onderbroek is bijzonder als Jan die vertelt. Bijzonder is ook dat je de armoede van die tijd in alle hevigheid ervaart. Tientallen malen verstelde kousen en ondergoed, zelfs uniek meer dan een eeuw oud kinder ondergoed is hier te zien. Prachtig is ook dat de mensen zich ook toen al duurder voordeden dan ze waren. Boordjes van hemden, sokken e.d. zijn mooi afgewerkt, de niet direct zichtbare delen zijn van een veel mindere kwaliteit en niet afgewerkt.
Het museum is nu gesloten, in het voorjaar als de temperatuur wat gestegen is, kun je dagelijks terecht. Geen entreekosten, maar je mag een bedrag(je) in een potje stoppen. Een aanrader.

West-Friese schonen en een agressieve cameraman

Vanmorgen rijden Kees van Hattem en ik naar Oostwoud. Dat is althans de bedoeling. De pont ligt kapot aan de overkant en moet een nieuwe waterpomp krijgen. De Quest moet dus per roeiboot worden overgezet. Met prima hulp van moeder en dochter Los komt de Quest zonder een krasje aan de overkant.
Via Heerhugowaard rijden we samen door het mooie Noord-Hollandse boerenland naar Oostwoud. Da's nog eens feestelijk fietsen, een zonnetje, een lekker windje uit het west noordwesten en mooie brede fietspaden. Wij rijden zij aan zij 38 km/u en op de hartslagmeter komt geen hoger getal dan 100 slagen per minuut in beeld. Alleen het licht zoeven van de banden streelt onze trommelvliezen, super.
We brengen vandaag een bezoek aan het museum van Jan Geel in Oostwoud, daarover in een volgende post meer. Terwijl we bij de gastvrije Jan en zijn vrouw aan de koffie zitten, zie ik een bijzonder schouwspel bij de kerk aan de overkant. Twee oudere dames in schitterende West-Friese kleding worden door een cineast gefilmd. Daar moet ik het mijne van weten. Ik gris de Canon Powershot G10 van tafel en steek de weg over. De dames hebben mij direct in de gaten, de cameraman nog niet. Als de dames niet langer de 'bevelen' van de cameraman opvolgen, draait deze zich om en krijgt mij in het vizier. 'Oprotten, ik ben aan het werk' voegt de chagrijnige man me toe. Nou meneer, dat ben ik zeker niet van plan. Ik loop het kerkpad op en wil de dames op de foto zetten. Nogmaals gromt de man dat ik moet vertrekken, maar de dames zijn van plan de veel vriendelijker velomobilist zijn zin te geven. De professionele cameraman, hij staat als de bonte hond bekend in het dorp, geeft zijn verzet op, doet op mijn verzoek zelfs een stap naar links en de dames tonen zichzelf en hun schitterende historische kledij in al hun schoonheid.
Ik krijg de tijd om één foto te maken, maar die ziet er dan ook prachtig uit. De bovenste drie foto's zijn allemaal dezelfde opname in verschillende uitsneden. Schitterend zo gedetailleerd als de foto's zijn. Dit is een groot compliment aan de Canon G10, zeker als je bedenkt dat de opname is gemaakt met 1/60 sec en F 3.5, bijna volle lensopening.
Ik bedank de dames, de cameraman kan mijn rug op, en ga weer aan de koffie.
Een bijzondere onverwachte ontmoeting die later in het museum van Jan Geel een mooi vervolg krijgt.

Velomobiel tas

Ik weet dat Radical Design recentelijk een velomobiel tas heeft ontwikkeld. Even naar gekeken, maar mijn 'werkplek' in de Quest is al goed ingericht. Gisteren ontmoet ik in Woerden bij de vergadering van de NVHPV Mark Burgers van ACE ligfietsen in Winterswijk. Na afloop van het Giessen weekend vorig jaar is de demo-Quest van Mark te koop. Het lukt Mark niet makkelijk om een koper te vinden voor de prijs die hij in zijn hoofd heeft. 'Of ik hem wil kopen en verkopen'. Nou moet je een aap niet willen leren klimmen, evenmin als Wim leren een Quest te verkopen. Met één telefoontje heb ik een koper voor Mark en de volgende morgen is de Quest verkocht. Tegenprestatie van Mark, een kop koffie en daar ben ik meer dan tevreden mee. Totdat Mark mij gisteren een velomobiel tas in mijn handen duwt. Da's niet nodig, maar wel heel aardig.
Vandaag kijk ik of de tas toch een goed leven kan krijgen aan boord van de 305. De eerste belemmering is dat de tas bedoeld is om links tegen de wielkast aan te zetten. Daar zit mijn bidonhouder. De tas past evenwel prima tegen de bidonhouder aan en blijft precies onder mijn elleboog steuntjes. Een nieuw probleem is dat daar ook mijn Ibiliet bakje met de Canon G10 staat. In het modelleren van dat bakje heb ik mijn hele ziel en zaligheid gelegd en het bakje past dan ook voor geen meter aan de rechterkant. Aan de rechterkant zit mijn Camelbak en water en camera's worden niet gauw vrienden.
Past de velomobiel tas misschien ook niet rechts? Nou ja, eigenlijk gaat dat ook prima. De tas is voorzien van twee gazen buitenvakjes voor sleutels e.d. Er is binnenin nog een vakje en aan de achterkant kun je een meegeleverde draagriem haken.
De overzichtsfoto's tonen nu de nieuwe werkplek.

Zaanse Schans en Twiske

Tegen de middag komt Kees langs. Na de aanpassingen aan mijn Quest wil ik wel kijken of alles nu OK is. Het wordt een rondje langs de Zaanse Schans en het Twiske. Het eerste stuk weet ik wel de weg, al rijden we een keer een doodlopend industrieterrein op. Langs de Zaan ligt de vervallen Bartelsluis, althans de droevige overblijfselen van een historisch waterwerk. Hier en daar staan aandoenlijk kleine houten huisjes, soms verzakt, maar altijd in Zaans groen geschilderd.

We rijden langs de Zaanse Schans en worden door veel toeristen gefotografeerd en gefilmd. Ik maak een plaatje met zoveel mogelijk molens. Let op de rechter spiegel. Kees kent de route verder prima en langs het Achterom komen we bij het Twiske. We maken de grote ronde en genieten van het prachtige fietsen over mooie geasfalteerde fietspaden in een schitterende natuur. Overal laten honden liefhebbers hun viervoeters uit. Zo nu en dan rent er één op ons af, een Schnauzer mis ik op een haar na.
Na de grote ronde maak ik de balans op van de aanpassing aan de kettingloop in de Quest. Het is nu heerlijk rustig, het door Theo van Velomobiel.nl met de föhn verdraaien van de kettingbuis heeft goed geholpen.
De grote ronde langs het Twiske eindigen we weer bij dezelfde koeien die zo zijn weggelopen uit een schilderij van Paulus Potter. De beesten schrikken zelfs niet van onze gele Quests.
Via Purmerend rijden we langs de dijk naar West-Graftdijk. Kees gaat rechtsaf naar Heerhugowaard, ik linksaf naar De Woude.
Mooie frisse rit door een uniek stuk laag Holland.
60 km