Rondje Noord-Hollandse duinen

De pont is vanmorgen in onderhoud dus heb ik de keus de Quest zelf over te roeien of vroeg het bed uit en de Quest voordat het onderhoud begint aan de overkant van de Markervaart te parkeren. Ik kies voor het laatste. Het is met 6 gr. C. nog behoorlijk fris. Het zal vandaag 18 gr. C. worden, maar de korte broek blijft nog wel thuis. De wind is stevig met Bft 4 uit het noordoosten. Kees en ik spreken af bij het pontje in Akersloot. Voor de wind rijdt het heerlijk naar de duinen van Bakkum aan Zee. Een toegangskaarten automaat vinden we niet, dus dan maar in overtreding het duingebied in.
We zien geen man in een groen pak, wel Schotse hooglanders. Eén dier rent achter Kees aan en ik rij achter het fors gehoornde rund aan. Het mooie dier heeft geen kwaad in de zin en laat me rustig passeren.
Bij de kaarten automaat spreken we twee dames. Dat wordt natuurlijk een zeer geanimeerd gesprek :). Wij komen zelfs op een dermate goede voet dat de leeftijden ter sprake komen. Nou, de dames schatten ons goed in. Ze vinden Kees wat jonger. Ik zet mijn pet af, maar mijn haardos maakt kennelijk onvoldoende indruk. 'U bent wel 60 hé'.
Direct nadat wij bij gasterij Het Woud de duinen zijn ingereden, stuiten we op een aantal Konikpaarden. Leuk voor een plaatje. Door de mooie duinen bereiken we al snel Bergen aan Zee. De eigenaar van deze duinen is Staatsbosbeheer. Nu geen stenen verharding meer, schelpen en nog eens schelpen is het parool. Eén keer maakt de Quest een uitstapje naar rechts. De Perfect Moiree 54 doet het hier prima en soms dalen we af met snelheden van tegen de 40 km/u.
Ik heb de doorbraak van de duinen, de Kerf genaamd, ten noorden van Bergen aan zee nog nooit gezien. Kees past op de fietsen, even later snap ik waarom, het is nog een hele klim naar het uitkijkpunt :).
Bij Hargen aan Zee willen we koffie drinken, kansloos, de tent is nog gesloten. We besluiten over de Hondsbossche zeewering te rijden. Op de zeedijk staat de grote 'wesp', een onderzoek voertuig van Rijkswaterstaat waar we moeiteloos onder door rijden.
We klimmen de dijk over en passeren het Reactor centrum bij Petten.
Plotseling lijkt het of de weg ophoudt. Met een flinke gang rij ik over een korte heuvel en zie daarna niks meer. De weg maakt een bijna haakse bocht en met kunst- en vliegwerk voorkom ik dat de Quest een duinwandeling gaat maken.
We drinken koffie met appelgebak vlakbij Callantsoog. We zijn nu noordelijk genoeg en slaan rechtsaf richting Noord-Hollands kanaal.
De bollenvelden beginnen al wel wat te kleuren, maar de echt uitbundige kleurenpracht zal pas over een paar weken te zien zijn. Wij hebben de stevige wind nu schuin achter en dat fietst wel heel prettig. Door de Geestermerambacht koersen we op Heerhugowaard aan. Daar ontmoet ik voor het eerst Chris op het opleidingsinstituut waar ook Matthijs Leegwater werkt.
Chris heeft heel goede herinneringen aan de jazz avonden die hij 25 jaar geleden op ons eiland meemaakte.
Ik drink thee bij Kees en Marian thuis waar Sebastiaan Talsma ook nog even langskomt. We praten nog even na over de afloop van de niet doorgegane koop van de Quest van Pierre Wichers.
Pierre heeft na enige aandrang de toegezegde betaling alsnog gedaan, reden waarom ik mijn relaas op deze weblog heb verwijderd.
De laatste 17 km naar De Woude gaan met 44 tot 48 km per uur, doordat de wind schuin van achter komt hoef ik me niet eens uit te sloven. De hartslagmeter piekt op 122.
Na 102 kilometer sta ik voldaan weer op het eiland.