Duinrit en zwemmende camera

Vanmiddag rijden Kees en ik een rondje Kennemerduinen. Het weer is uitstekend, glashelder, westelijke wind Bft 3 tot 4 en een heerlijke fietstemperatuur van 18 gr. C. Weer valt de lichte loop van de Gocycle en Super Moto banden op. Kees heeft zijn fiets geschoeid met nieuwe Kojaks, 35 mm voor en 50 mm achter. Geen slechte keus, maar dat het beter kan zal later blijken.
Eerst rijden we naar pont Buitenhuizen. Ze hebben hier heerlijk softijs. Ondanks dat ik mijn Quest bijna het etablissement binnenrij, is Kees niet te vermurwen. Hij roept dat ie nog niet aan zijn lunch toe is en die lunch zal niet uit softijs bestaan :(.
De pont brengt ons snel over het Noordzee kanaal en op de zuidelijke oever maken we lekker snelheid. Het gaat, tegen wind, gemakkelijk boven de 40 km/u.
Op de kop van de haven eten we een broodje en zet ik de drinktuit van de bidon om. Dat had ik beter kunnen laten. De fles begint te spuiten en de Canon camera die er naast in zijn ibiliet bakje ligt, verzuipt letterlijk in de zoete energiedrank. Een kwestie van verkeerde zuinigheid, als ik de fles niet helemaal leeg drink bewaar ik het restant en vul dit later aan. Dan is er natuurlijk risico van bederf en dat uit zich in een gistende en onder druk staande drinkfles. Met papieren zakdoekjes probeer ik te redden wat er te redden valt. Alles kleeft, ook mijn handschoenen zijn doornat.
Via de sluizen rijden we noordwaarts naar de Kennemer duinen. Ik rij een afslag voorbij en moet 'flintstonen' om de afslag alsnog te nemen. Direct staan er drie nordic walkende dames naast me en ontspint zich de gebruikelijke conversatie. Kees is al doorgereden en wacht ongeduldig op me. Hij maakt er zelfs een leuke foto van.
Over de klinkerbestrating is het prima rijden met de grote sloffen. De snelheid blijft steeds rond de 30 km/u en dat is ruim twee maal zo snel als de reguliere recreatie fietsers.
Bij een plaspauze zie ik heel veel kleine bosviooltjes. Ik probeer een macro foto te maken van een ongeveer 1 cm klein bloemetje. Dat lijkt te lukken, maar thuis blijkt de scherpte net een centimeter te ver naar achter te liggen. Dit is eigenlijk meer het domein van Bas Dekker, die kan dit veel en veel beter. Misschien ga ik nog een keer terug met de Nikon reflex.
In Egmond aan Zee komt een eind aan de duinrit en zoeken we het comfortabeler asfalt richting Heiloo op.
Ik wil kijken of de switch van Kees naar Schwalbe banden goed uitpakt. We stoppen even na het viaduct over de A9 en vertrekken vrijwel direct na elkaar voor een uitrolproef. Het resultaat is verbijsterend. Ik loop maar liefst 180 meter verder weg dan Kees. Dit ondanks het feit dat ik voor het passeren van een fietser even door de berm moet rijden.
Na het pontje in Akersloot rij ik nog even ruim 50 km/u en ben na 70 heerlijke kilometers weer thuis.