velomobieltreffen Borkum 3e dag

Het ochtendgloren heeft weinig zon in de aanbieding, het is best fris. Het ontbijt is 'gründlich' Duits goed. Alles is voortreffelijk geregeld, tot en met voorzieningen om een volledig lunchpakket samen te stellen. Onder leiding van Marcel maken we een rondrit over het eiland. De rit kan nooit lang zijn, de maximale afstand kan niet meer dan 19 kilometer bedragen. Geen probleem, halverwege stoppen we voor een persfoto en dat levert altijd een paar aardige foto's op. We wandelen met een groepje naar het strand. Daar gaan een paar enthousiastelingen uit de kleren voor een duik in het koude Noordzeewater. Theo van Goor maakt in het zand een tweetal sculpturen van de duoquest en een gewone Quest. In het duin vind ik lekkere bramen die ik me goed laat smaken. Ik voel de camera van Kees in mijn rug prikken als ik tussen de bramen struiken sta. Ik praat uitgebreid met Frank van der Laan, een Questrijder die in 2004 al een groep velomobielen aan de tand voelde en de Quest de voorkeur gaf. Frank is erg geïnteresseerd in mijn pogingen om mijn fiets stiller te maken en ik praat hem bij.
Tijdens de rit naar het dorp fotografeert Eva ons vanuit de duoquest. Da's wel een stuk makkelijker dan ik mijn foto's maak. De Canon Powershot G10 is overigens voor mij wel de ideale reiscamera. Met bijna 15.000.000 pixels, een effectieve beeldstabilisatie en een eerste klas lens lukt het vrij gemakkelijk om altijd scherpe foto's te maken. Stilstaand met 1/8 seconde uit de hand of rijdend met 40 km/u, maakt allemaal niks uit. Omdat ik heel veel foto's maak met de camera niet voor het oog, gebruik ik graag de instelling 'AIAF'. Hiermee bepaalt de camera aan de hand van de beeldinhoud de scherpstelling. Dit gaat vrijwel altijd prima.
We bereiken Borkum dorp en stellen onze fietsen aan weerskanten van de weg op. De vele toeristen stellen de bekende vragen. Met name Paulus den Boer raakt niet vermoeid met uitleggen hoe alles werkt en dat onze fietsen 'nicht elektro-unterstützt' zijn.
We geraken in een restaurantje waar heerlijke koffie met appeltaart en ijs worden geserveerd. Dit voor prijzen waar in Nederland de dienster niet voor van haar stoel komt. Een stel oudere Duitsers reist alle Nederlandse en Duitse Waddeneilanden af. Vooral over Texel zijn zij slecht te spreken over het bedienend personeel in de horeca, slecht gehumeurd en weinig service. Ik moet dat helaas beamen, de Duitse horeca is veel vriendelijker, service-gerichter, beter en nog goedkoper ook. Zelfs in de jeugdherberg wordt service geboden die wij hier al lang vergeten zijn. Vlak voor de uitgifte balies dicht gaan, gaat de senior kok letterlijk alle tafels langs om te vragen of wij nog iets willen eten.

We rijden om drie uur terug naar de jeugdherberg. Langzamerhand wordt de snelheid steeds hoger, maar echt geraced wordt er niet.
Om 16.00 uur is er een discussie met twee stellingen. De uitkomsten zijn helder. Elektro ondersteuning zal niet de toekomst van de velomobiel worden en Europese bemoeienis met de velomobiel wordt niet op prijs gesteld.
Na de discussie zoeken we weer ons kroegje op. De pittige waardin heeft weer 'Erdnüsse' voor ons geregeld en een hassebassie voor het eten gaat er wel in. Buiten wordt er door enkele fietsers gepoogd nog wat energie kwijt te raken. Er is een soort skelterbaan uitgelegd met honderden autobanden. Vooral Marcel Beekmans ragt heel wat rondjes tussen de banden.
Het avondeten gaat er goed in en enkele heren van mijn kamer, waaronder ik, doen een tukkie.
Ook in de avond drinken we een goed glas en stellen vast dat veel fietsers onze uitspanning nu ook hebben gevonden.