Velomobieltreffen Borkum 5e dag Onstwedde - Bolsward

Na het bezoek aan zoon Maarten en schoondochter Petra rijden we vandaag naar ... ? Ja waar naar toe? In ieder geval richting Afsluitdijk. Ik had een route voorbereid die in een behoorlijk rechte lijn naar de Afsluitdijk zou voeren. Kees heeft een redelijk gedetailleerde kaart en wil 'mijn route' wel rijden. Bij de eerste de beste afslag besluit Kees richting Stadskanaal te rijden, da's dus toch niet mijn route. In Stadskanaal wil Kees alsnog mijn route rijden en dus rijden we richting de Pekela's. Dat schiet niet op en met bij iedere trap een hinderlijk opspelende achillespees, wil ik niet meer kilometers maken dan nodig.
Ik stel Kees voor dat ik de kortste route in de Garmin Oregon zet en dat wij de routering daarvan zullen volgen. Kees vindt het prima en ik zet maar één waypoint, Bolsward, in de Oregon. Vervolgens routering aan en fietsen maar. We volgen nu de kortste weg en trekken ons niks meer aan van de kaart en routebordjes. Heel vaak ontbreken die ook op plaatsen waar wij moeten afslaan. We worden over werkelijk schitterende paden geleid, het ene moment donkere bossen, het andere moment open heide met Schotse hooglanders. Die blijken niet aan twee Questen gewend te zijn en slaan op de vlucht.
We rijden in no-time door Assen. Buiten Assen lijkt het erop dat de Oregon halsstarrig naar het zuidwesten wil. Na een tijdje trappen kijk ik waarom de GPS ons niet een meer westelijke koers voorschotelt. Zeker vreemd omdat op de borden al Emmeloord begint te verschijnen. In de Oregon zoom ik uit om de hele route te overzien en dan valt me op dat we plotseling eerst naar Amsterdam worden gestuurd. Ik realiseer me dat ik een keer twee maal op het scherm heb getikt en naar nu blijkt een nieuw waypoint heb aangemaakt. De route wordt nu 370 km lang en dat hebben we niet op het oog. Ik stop de navigatie en geef opnieuw alleen Bolsward in. Nu wil het systeem vanuit Hoogersmilde wel naar het westen. We passeren Noordwolde, Wolvega, Heerenveen en Joure. Marian belt en wil een rendez-vous. We rijden echter over fietspaden waar een auto, laat staan een camper, zeker nooit kan komen. De paden worden soms wat al te simpel en we lopen vast op een zandpad. In de Oregon vink ik nu aan dat we niet meer over onverharde wegen willen. Dat gebeurt vanaf dat moment ook niet meer en de rit is grandioos door alle natuurschoon. De achillespees geeft nu nauwelijks hinder meer en dat maakt het fietsen wel zo prettig.
Marian staat met de camper in Nijland, de woonplaats van Ben Wichers. Kees wil niet verder en mij trekt het fietsen in de duisternis ook niet erg. Dan is een moederschip als de Hymer van Kees en Marian wel heel comfortabel. We rijden nog enkele kilometers verder om op een simpele boerencamping, we staan er helemaal alleen, de nacht door te brengen. Moederkloek Marian zorgt weer voor heerlijk warm eten en een glas port, het leven is goed zo.

De volgende ochtend, het is nu dinsdag, komen we rustig op gang en vertrekken even na half tien. Het weer is grauw, het regent nu en dan en de wind is met Bft 4 uit het westen recht op de kop. Door het mooie Friese land slingeren we langs boerenweggetjes naar de Afsluitdijk. Direct na het vertrek moeten we een wel heel steile stalen brug beklimmen. Normaal zou ik dat wel fietsend doen, met mijn gammele linker poot doe ik het nu lopend. De Afsluitdijk stelt ons niet voor problemen. Met 32 km/u kunnen we tegen wind toch aardig vaart houden. Ik heb mijn hele bagage al in de fiets en dat is te voelen. 50 minuten later zijn we aan de overkant en drinken we thee en eten we een broodje in de camper die vlak daarvoor in Den Oever is aangekomen.
De laatste etappe via Middenmeer trappen we in anderhalf uur weg. Om 14.00 uur zijn we in Heerhugowaard waar dochter Wanda ons verwelkomt. Dan fiets ik nog een half uurtje door naar De Woude. Onderweg blijken mijn twee broodjes met kaas te weinig om stevig door te kunnen fietsen. Dan maar op de vetreserves. Ik weet dat ik dan niet harder kan rijden dan rond 28 km/u. Geen probleem, thuis wacht koffie met koek en daarna een heerlijk bad.

Alles overziend een heerlijke fietstocht. Borkum als bestemming zullen we niet gauw meer kiezen, ter plekke kun je nauwelijks kilometers maken en met een rederij als AG EMS wil je geen zaken meer doen. Jammer dat de achillespees op blijft spelen, niet onbekend bij deze blessure.
Een woord van dank aan Marian van Hattem is hier op zijn plaats. Het lange afstanden fietsen met op elke bestemming een warme douche, warm eten en een warm bed is een onwaarschijnlijke luxe.
Tot slot bedank ik ook Marcel van Eijk voor de prima organisatie van de tocht.
Totaal gereden tijdens het Borkumtreffen 605 kilometer.
Totaal gereden met de Quest sinds maart 6100 km.