Lelystad - Enkhuizen - Lelystad 2009

De hele week twijfel ik of ik de komende Lelystad - Enkhuizen - Lelystad 2009 kan rijden. Dinsdag met Kees nog mijn linkerknie overbelast, de oude kwaal van kramp in mijn rechterkuit bederft het wedstrijd rijden meestal. Gisteren besluit ik toch te gaan, het weer zal behoorlijk goed zijn al waait het Bft 5 met vlagen tot Bft 6.
Ik neem een gok met de banden en plaats op de voorwielen de snelle GoCycle banden, achter monteer ik de Schwalbe Furious Fred. Om half elf rij ik met de Quest op de aanhanger weg en neem de route die Kees met enkele medefietsers zal rijden naar Lelystad om mij aan te moedigen. Pas bij het begin van de dijk stuit ik op de groep die behalve uit Kees, Yvonne, Martje, Cees R. en Matthijs bestaat. Ik toeter omstandig en alle handen gaan omhoog.
Om 11.15 uur ben ik als eerste op het kale startterrein, de heg is geheel gerooid. Even later komen de volgende deelnemers aan en het wordt direct een gezellige boel. Iedereen mag zijn eigen startpositie kiezen en met intervallen van 2 minuten wordt er gestart.
Kees en Matthijs ontfermen zich over de fiets van de Muis en lossen haar banden probleem op.
Tijdens het inrijden ga ik richting Lelystad om na terugkomst voor een open brug te staan. Ik hou de lange broek aan en start rustig.
Het eerste deel gaat voor de wind en ik rij rond 56 km/u. Het kan wel harder, maar ik wil mijn kruit niet verschieten voor de moeilijke terugweg. Op een moment rij ik door veel glas en hoop maar dat ik er door heen zwijn. In de buurt van Enkhuizen, ik heb dan al diverse deelnemers ingehaald, staat Corinne van Noordenne in de berm een band te plakken.
Op het keerpunt pakt Allert me bij de staart en in één keer word ik een halve slag gedraaid. Het omhoog klimmen uit het dal van het naviduct is als vanouds loodzwaar. Ik heb de eerste helft afgelegd met een gemiddelde snelheid van 50,3 km/u. Het eerste stuk van de terugweg gaat met 55 km/u best snel. Dan draait de dijk meer en meer in de wind en wordt het moeilijker. Mijn vizier beslaat en de hele verdere weg hou ik mijn linkerhand tussen het vizier om nog iets te blijven zien.
Tot mijn verrassing blijft de kramp langer weg dan de vorige keer. Wel krijg ik een paar pijnscheuten te verduren en van schrik laat ik het tempo wat zakken. Echte problemen blijven evenwel uit en ik kan tegen de flinke wind 42 km/u blijven rijden. Mijn hartslag is nu 152 en dat betekent dat ik hooguit nog een kleine 2 km/u harder zou kunnen rijden. Mijn gemiddelde loopt wel flink terug en op de finish heb ik nog 46 km per uur over. Dit is 0,9 km hoger dan vorig jaar en ik word met 1.06.28 uur weer 11de van 36 deelnemers. Ook dit jaar weer direct na Niels van der Wal. Ymte verslaat het hele veld met afstand, typisch een geval van de buitencategorie :).
Na de wedstrijd haalt iedereen zijn spullen weer uit mijn auto. Dat gebruik is ontstaan toen ik nog een levensgrote bus tot mijn beschikking had.
Na de wedstrijd is er erwtensoep en is het gezellig napraten.
Voor de bekendmaking van de uitslag worden Gerard en Toni door Jos Hendriks in het zonnetje gezet voor hun jarenlange inzet voor de tijdwaarneming.
Om vier uur gaat het Noord-Hollandse smaldeel weer de dijk op naar Noord-Holland. Ik ga traditiegetrouw met een groep mensen naar Allert's huis in Lelystad waar de Chinese maaltijd prima smaakt. Bij het vertrek zie ik dat de Quest schuin op de trailer staat. De linker voorband is lek. Of het lek al tijdens de wedstrijd is ontstaan weet ik niet.
Om half negen ben ik, weer via de dijk, terug op het eiland.
Tevreden met het resultaat en blij met het vrijwel wegblijven van de kramp kijk ik terug op een heel mooie wedstrijddag.