Rondje Noord-Holland

Het is vanmorgen 5 graden C. als ik onderweg ga naar Heerhugowaard. Met Kees rijden we een rondje Noord-Holland, nu een keer linksom. Wij rijden door midden Noord-Holland en komen langs het veelbesproken Wognum. Vanuit Medemblik gaat het noordwaarts. Kees begint vrijwel direct stevig door te rijden. 40 km/u is niet genoeg, hij heeft er echt zin in en Kees voert de snelheid op tot 48 km/u. Dat smaakt naar meer en ik gooi er met 52 km/u nog een schepje bovenop. Dat is Kees te gek en ik zie hem langzamerhand in mijn spiegels verdwijnen.
Vlak voor Den Oever voel ik mijn linker knie. Ik laat me uitbollen en zie al vrij snel Kees weer aankomen. Hij heeft tot 53 km/u gereden om in mijn buurt te blijven. De horeca in Den Oever is, met uitzondering van een visrestaurant, gesloten. We eten een meegenomen broodje en drinken een drankje in het zonnetje.
Dan draaien we de solide zeedijk op en verlaten deze al snel weer om over het voormalige eiland Wieringen naar Den Helder te koersen. Mijn knie blijft zeuren, geen best voorteken voor de wedstrijd Lelystad-Enkhuizen-Lelystad komend weekend.
Buiten Hypolytushoef rij ik bij wegwerkzaamheden verkeerd en dreig de snelweg op te rijden. Er is een bypass maar ik heb niet in de gaten dat mijn rechterwiel op een hoge zandwal terecht komt. Ik dreig om te slaan en ik vraag aan Kees of ie mij wil helpen uitstappen. Kees wil weten wanneer een Quest nu echt omslaat en trekt licht aan de rand van het instapgat. De Quest kantelt nu echt en Kees heeft handen en voeten nodig om me overeind te houden. Ik klamp me aan Kees vast en stap uit. Wat een klucht.
Op het asfalt teruggekomen zit ik op de achterkant van het instapgat. Het waait echt stevig en de Quest begint te rijden. Met mijn armen uit elkaar vergroot ik het wind vangend oppervlak en de fiets versnelt verder. Kees vindt het wel een plaatje waard.
In Den Helder denk ik dat wij koffie gaan drinken. Kees gaat op zoek naar wat ie zegt 'een bruin café'. Dat blijkt er niet te zijn en we belanden in Huisduinen in de fraaie uitspanning Nogal Wiedes. Van daaruit is prachtig de Razende Bol te zien. Kees trakteert op dubbele espresso met appeltaart, heerlijk. Er blijken naast ons twee wielrensters uit Beverwijk te zitten. De vriendinnen zijn onder de indruk van de snelheid die wij zeggen met onze Quest te halen.
Ik heb geen behoefte met mijn gammele knie om de route door de duinen te rijden. Nu maar even op het vlakke blijven en op naar het fietspad langs het Noord-Hollands kanaal. Dat levert een aardige omweg op, het vliegveld De Kooi ligt in de weg en hoewel we al bijna in Callantsoog waren, zijn we nu weer terug in Den Helder ;).
Op het fietspad langs het kanaal kan ik, ondanks de pittige tegenwind, rond 30 km/u per uur aanhouden. De knie blijft zeuren, maar het blijft doenlijk.
Onderweg worden we verschillende keren geconfronteerd met auto's die onze doorgang totaal versperren. Kees kan in Sint Maartensvlotbrug niet verder door een bus die heel lang het fietspad verspert, ik moet lang wachten als een tweetal jonge dames onze passage versperren. Ze zegt heel lief 'sorry' en dan is het natuurlijk prima :).
Via Alkmaar komen we uit bij het grote tuincentrum van Ranzijn. Daar scheiden onze wegen en begin ik aan de laatste 12 kilometer naar De Woude.

Vandaag heb ik provisorisch het Versatile ruitje op de Quest geplakt. Ik ben er nog niet erg van overtuigd. Het eerste oordeel is dat de beperking van het zicht, ik kan net over het ruitje heen kijken, niet opweegt tegen de geringe beperking van wind in mijn gezicht en op mijn bovenlichaam.
Waarom geeft mijn linker knie trouwens problemen? Links heb ik nog nooit problemen gehad, wel rechts. Ik denk dat het komt omdat het SPD schoenplaatje na de laatste verplaatsing niet helemaal goed staat. Ook is het plaatje erg vast aangedraaid waardoor de schoen bijna niet kan draaien.
Frisse maar mooie rit van 165 km.