Paraplustandaard klaar

Vanmiddag kan ik het paraplustandaardje ophalen. Er staat een dikke bries van tussen 5 en 6 Bft met waarschuwingen voor zware windstoten tot 8 Bft. Het ziet er evenwel niet angstig uit buiten, de zon komt er zelfs bij. Ik moet naar Winkel waar Kees Koopman woont. Hij heeft een eerste versie van het standaardje klaar. Dat heeft best nog wat voeten in de aarde gehad. Eerst moet Kees een buigmal maken om het RVS pijpje van 8 mm te buigen. Vervolgens moet hij een 'Quest stuur' maken om het op te passen.
Ik rij voor de wind naar het noorden. Dat is nu wel een feestje. Op het mooie asfalt van de Westdijk kan ik continu 47 km/u rijden met hartslag 120. Terug zal dat heel anders worden, daarover straks. Ik volg nu eens de route van de planner van de Fietsersbond. Deze geeft aan dat ik oostelijk van Heerhugowaard, de Berkmeer en de Langereis zal rijden. Eén keer vraag ik me af of de planner me echt over een matig grintpad wil hebben. Dit is inderdaad een grintpad in het Park van Luna, dat even later aansluit op het wel mooie fietspad langs de Oosttangent. De route is redelijk snel, al houdt het grintpad de snelheid beperkt tot 25 km/u.
34 kilometer en een uur en vier minuten later sta ik bij Kees in de achtertuin. Hij laat me het kleine standaardje zien, feitelijk een klem met daarop een onder een hoek aangelast pijpje. Op het eind van het pijpje een verdikking om de 10 mm dikke paraplu steel in te zetten.
Na een kleine aanpassing past het standaardje mooi onder het klemmetje van de bediening van claxon en richtingaanwijzers. De klem kan zonder gereedschap worden gemonteerd.
Ik zet de ijzerzaag in de aluminium steel van de plu en hou even later de dikke knop in mijn hand.
Even passen in de Quest toont aan dat de plu iets te rechtop staat. Een beetje bijbuigen en de plu staat nu precies goed boven mijn hoofd. Kees heeft op mijn verzoek ook nog een in het pijpje in te hangen RVS plaatje gemaakt waarom een GPS of telefoon kan worden bevestigd.
Ik ga niet met de plu op naar huis. Het waait inmiddels Bft 6 en ik rij daar nu met 36 km/u tegenin. De windkracht waarmee ik het pluutje zou belasten is Bft 9. De grotere Senz kan dit wel aan, de Mini vindt dat niet lekker.
Terug blijf ik langs de Provinciale weg naar Heerhugowaard rijden. Dit rijdt drie kilometer om, maar rijdt toch prettiger.
Bij Heerhugowaard krijg ik een lekke band maar binnen vijf minuten ben ik weer onderweg. Toch maar eens de meer winterharde brede Primo's erom leggen.
Op hetzelfde stuk waar ik op de heenweg 47 km/u reed, rij ik nu met dezelfde hartslag 38 km/u. Dat scheelt een slok op een borrel. Niet zo gek als je bedenkt dat ik op de heenweg de wind ongeveer dood reed, terwijl ik nu Bft 6 voor mijn kiezen krijg. Scheelt totaal 10 Bft.
Morgen maak ik wat foto's van de plu, eerst nog even iets knutselen om te voorkomen dat de plu door de lift van de wind uit zijn bevestiging wordt getild.
Wel kan ik al constateren dat ik van het nieuwe mechanisme totaal geen hinder heb.