Cees Roozendaal neemt afscheid van Marine

Vanmorgen rijden Kees van Hattem en ik naar Den Helder voor de afscheidsreceptie van Cees Roozendaal. Cees, één van de vier Ierlandgangers, gaat vandaag met functioneel leeftijdsontslag. Het is met 9 gr. C. tamelijk fris, en de kap met vizier gaat erop.
Via Heerhugowaard gaat het recht tegen wind naar Den Helder.
Dit is de eerste vrij lange rit met de nieuwe Bebop pedalen. Als dit vandaag zonder problemen verloopt is een snelle overgang een feit. Langs het Noord-Hollands kanaal rijdt het prima al komen er door werkzaamheden wel steeds meer omleidingen.
In Den Helder staat Ben Wiggers, ook één van de Ierlandgangers, al op ons te wachten. Gedrieën rijden we naar het prachtige Marine complex waar in het uit 1869 daterende centrale gebouw, de receptie zal plaatsvinden.
Daar krijgen we via de slagbomen toegang tot het complex. Vlak voor het historische gebouw zetten we onze velomobielen naast elkaar. Een groter contrast tussen onze moderne fietsen en de uit 1619 daterende kanonnen is niet denkbaar.
Collega's van Cees komen naar buiten en roepen 'Ierlandgangers zeker'.
Binnen is Cees vanzelfsprekend het middelpunt. Ik maak wat foto's en zie Cees en zijn vrouw vele handen drukken en cadeaus in ontvangst nemen.
Na een mooie toespraak van de commandant is het tijd om weer naar huis te fietsen. Ditmaal zonder kap en lekker voor de wind.
Voor we wegrijden stellen we vast dat we 'bekeurd' zijn. Op onze fietsen zit een 'bon'. Gelukkig een kopietje dus kunnen we hartelijk om de grap lachen.
Ben wil een remproefje doen met zijn Mango en mijn Quest. Zijn remmen zijn recent onderhouden en remmen, volgens zijn zeggen, uitstekend. Toch blijkt ook nu weer dat de grotere trommels het verschil maken. Ik sta zo'n anderhalve lengte eerder stil en trek weer een rubber remspoor op het gladdere beton. Wel zal ik mijn rechterrem iets moeten bijstellen, deze trekt een duidelijk minder zichtbaar spoor.
Een jonge racefietser rijdt als aantrekkelijke prooi voor ons. Het gas moet er evenwel flink op om het knaapje bij te halen. Dat lukt wel, maar hij rijdt toch maar mooi 47 km/u. Als ik hem inhaal pikt ie aan en gaat mee tot 50 km/u. Dan geeft ie de pijp aan Maarten. Ik laat me weer afzakken om Cees gelegenheid te geven bij te komen. Daarna ga ik nog een keer achter het joch aan en haal hem weer in. Dan vindt ie het genoeg en als Cees hem passeert zegt ie dat 'zijn accu helemaal leeg is'. Niet gek natuurlijk als je een tijdje met een Quest rijder aan het sparren bent geweest. Dappere wielrenner.
Met een heerlijk tempo rijden we zuidwaarts en genieten van het weer, de al mooi kleurende bollenvelden en het ontspannen fietsen. Overal wordt beregend en sommige bollenboeren trakteren ons op een verkoelende douche.
We zijn heel rap in Alkmaar waar ik Kees gedag zeg.
Mooie rit, 120 km

Oh ja, de pedalen. De Bebops doen het uitstekend. Geen knieproblemen, best bijzonder als je bij een tweede rit al 120 km zonder enig malheur kunt fietsen. Het rijden met een grote 'free float' vereist wat gewenning, ik tik soms de rand van het voetengat aan. Voor de knieën lijkt het wel prima. Nergens spanning en nergens een pijntje. Hoewel het aantikken van de carbon kettingafscherming nog regelmatig gebeurt, wordt dit al minder hinderlijk. Ik meet de TDP en de Bebop pedalen op en zie dat de Bebops precies een halve centimeter korter zijn. Daar gaan we wel wat op vinden.