Ierland dag 16 7 augustus Westport - Sligo

Motormuizen en round tower
Na een natte nacht laat de zon zich al gauw zien. We hebben tijd voor een rustdag, de tweede tijdens de reis. Niemand is vermoeid en mijn knie geeft ook geen problemen meer. We besluiten uit te slapen en rustig op te starten. De was wordt toch niet droog, daarop wachten is zinloos. Daarom maar weer lekker fietsen.
Gisteravond is een groep bikers met hun Harleys op de camping neergestreken. Aan het lawaai te oordelen vermaken ze zich uitstekend. Vanmorgen vraag ik ze of ze het leuk vinden dat wij onze fietsen voor hun motoren zetten voor een foto. De mannen zijn niet moeilijk en poseren gewillig. Ze willen wel dat wij een bijdrage leveren aan hun ontbijt. Dat ontbijt bestaat uit Cider en die hebben we toch niet. Cider is appelwijn met 6% alcohol. Ze zorgen er voor de hele dag in een soort van dronkenschap te verkeren, dan hoef je geen roes uit slapen. Dat maken ze me tenminste duidelijk.
Na de foto's, Kees poseert op een kinderfietsje, rijden we steil omhoog het stadje in. Dan volgt een lange maar vlakke klim die ons op 138 meter brengt. De afdaling is mooi steil waardoor Cees tot 90 km/u weet te komen.
Kees heeft nog één wens niet in vervulling zien gaan, het bekijken van een 'round tower'. Iedereen ziet er plotseling één staan, alleen Kees niet. We verlaten de N-weg en rijden het land in. Na wat zoeken staan we aan de voet van een prachtig gemaakte ronde stenen toren. Dit exemplaar, de Meelick tower, is ruim 1000 geleden gebouwd. Om de toren is een begraafplaats aangelegd. Sommige graven zijn door gras overwoekerd en betonnen dekplaten zijn door de zilte zeewind verpulverd. Plotseling zak ik een stuk naar beneden, een onder het gras liggende dekplaat breekt en ik sta met één been in het graf.
De verdere rit verloopt heel snel. Het landschap golft heel mooi en we kunnen steeds met ruim 50 km/u omlaag en met stevig bijtrappen halen we net de volgende top. Dat gaat urenlang door, heerlijk.
Overal waar we stoppen hebben we direct een groep mensen om ons heen. We zijn wel op onze qui vive, vooral kleine roodharige Ierse jochies van een jaar of 10 kunnen absoluut niet met hun tengels van onze fietsen afblijven.
Als we rijden herhaalt zich het dagelijkse ritueel van passerende auto's waar de ramen omlaag worden gedraaid en fotocamera's en mobieltjes ons fotograferen. Er wordt ongelofelijk vaak naar ons getoeterd. We zwaaien terug en voelen ons net Sinterklaas.
Via Castlebar, Swinford en Tubbercurry bereiken we na 116 km de camping te Strandhill in de nabijheid van Sligo.
Helaas zijn de douches koud ondanks dat ze 1,40 euro kosten. Dit is een euvel dat vrijwel overal aan de orde is. Het sanitair en andere voorzieningen zijn gemiddeld sterk onder de maat. Dat douches niet warm zijn en dat dat al heel lang zo is, is af te lezen aan de teksten die eerdere bezoekers als waarschuwing op de muren kalken. Het lijkt er sterk op dat de voorzieningen zo slecht zijn omdat de meerderheid van de gasten beschikt over een royale camper met douche. Mensen lopen niet met hun toilettasje naar de centrale wasvoorziening, maar trekken rollende vuilwatercontainers achter zich aan.
Marian maakt een lekkere salade en rode kool stampot met appel compote en draadjes vlees. Door de dag heb ik niet voldoende gegeten, eigen schuld, en ik krijg het na aankomst koud. Een bodywarmer met capuchon van Marian biedt uitkomst.
Tijdens het warm eten doen we de bikers na, we proberen vanmiddag gekochte cider. Cees vindt het net appelsap, maar er zit wel 6% alcohol in.