'Human capital'

Wijnandt de Vries schrijft:

We zijn blij dat jullie weer behouden thuis zijn na de fantastische 4-Questen + 1-Camper vakantie! Ook je posting over de logistiek van de reis is buitengewoon interessant! Zou het wat zijn om ook de kennis, bekwaamheden en ervaringen van de deelnemers te belichten? Het 'human capital' dus... Want na het volgen van de lotgevallen van het reisgezelschap heb ik toch sterk de indruk dat jullie allen veel profijt hadden van elkaars soms zeer specifieke kennis en ervaringen.

We zijn gewoon vier fietsers met een Quest die een rondje Ierland hebben gefietst. Ik moest er dan ook even over nadenken. Stelt zo'n reis bijzondere eisen aan de deelnemers? Toch wel.

Organisatie vooraf
We hebben twee vergaderingen gehad over alle aspecten van de reis. Voorkeuren voor eten en drinken werden door Marian nauwgezet vertaald in het inkopen van de juiste producten. Om snel een voedzame warme maaltijd op tafel te krijgen had Marian veel producten ingemaakt, variërend van vlees tot groenten en vruchten. Uit de effectiviteit van de voorbereiding en belading van de camper blijkt dat Marian dit professioneel doet. Niet zo gek, ze heeft een bedrijf, ramira.nl dat daarin is gespecialiseerd. Ze organiseert reizen voor mensen die dit alleen niet kunnen. Voor een reclame uiting is Kees' Quest recent bestickerd. Kijk maar even hier

Afstanden en conditie
In Nederland fietsen alle deelnemers, Kees van Hattem, Cees Roozendaal, Ben Wiggers en ik, tussen 10.000 en 20.000 km per jaar. Dagtochten van 200 tot 300 km zijn voor geen van de deelnemers een probleem.
In Ierland, Noord-Engeland en Schotland is het heel andere koffie. 100 km per dag mag je qua zwaarte rustig met minimaal een factor 2 vermenigvuldigen. We hebben totaal 16.400 meter of zo'n 800 meter per dag geklommen. Dat betekent dat iedereen een uitstekende conditie en veel kilometers in de benen moet hebben. Vooral de knieën krijgen het zwaar te verduren. Met name in de lange steile klimmen kun je geen snelle cadans draaien, maar komt het echt op kracht en uithoudingsvermogen aan.
Bij grote afstanden is er meestal sprake van gewichtsverlies van de fietser. Ook wij verloren in de drie weken durende reis allemaal tussen 3 en 4 kg lichaamsgewicht. Ben, de zwaarste van de groep, is 8 kg kwijt geraakt. Met een uitgangs gewicht van 86 tot 96 kg voor ons geen enkel probleem. Theo van Soest heeft vorig jaar een dergelijke reis alleen proberen te maken. Theo schrijft:'Jullie hebben in elk geval laten zien hoe het bijzonder succesvol kan.
Wellicht aan het andere uiterste van de schaal stond mijn ervaring: te weinig training, te ambitieuze plannen, te veel kilometers willen maken, te veel bagage, te veel gemikt op de kleine wegen in Engeland en bovenal te weinig aandacht besteed aan de voeding'. Duidelijker kan hij het niet verwoorden. Theo is qua gewicht veel lichter dan wij en bij aanmerkelijk gewichtsverlies begin je dan al snel je spieren te verbranden.

Navigatie
Ik had een complete track vooraf gemaakt en in de GPS gezet. Die track voerde ons vooral over L-wegen. Dat bleek een wegtype te zijn dat ronduit vijandig is voor de Quest. We hebben dan ook globaal de route gevolgd, maar dan over N- en R- wegen. Betekent niet dat er niet vaak flink moest worden geklommen, maar de bereikte hoogte werd vaak door een snelle afdaling gevolgd. Op L-wegen is de verkregen hoogte nauwelijks om te zetten in een snelle afdaling, de weg slingert meestal zo sterk dat er veel geremd moet worden. Ik had de Garmin Oregon mee met routeerbare kaarten van Ierland, aangevuld met een hoogtelijnenkaart. Ook Cees Roozendaal had een GPS mee, de Garmin Etrex. De Oregon is in het voordeel door zijn grote scherm met hoge resolutie. Ben Wiggers had een NavMan GPS mee, een TomTom achtige. Ben is een liefhebber van rijden op de kaart. Dat gaat prima, je moet gewoon de juiste wegnummers volgen. Ben je in een grotere plaats, dan heb je niks aan een kaart, de GPS leidt je dan makkelijker in de goede richting. Ben is acht keer eerder in Ierland geweest en heeft zelfs met Herman Blanken in 2002 een deel van de route met de ligfiets gereden. Die informatie is heel prettig geweest. Kees van Hattem heeft alle bezienswaardigheden langs de route in kaart gebracht. Dat voorkwam dat we alleen maar aan het fietsen waren.
Marian, de echtgenote van Kees, is handig met de TomTom en met geografische positiebepaling, belangrijk om de vele rendez-vous te organiseren.

Reparatie
Een dergelijke lange reis maken zonder kennis van de techniek van de Quest maakt het tot een hachelijke onderneming. Kees van Hattem kan alle voorkomende reparaties uitvoeren. In de praktijk bleek ook Cees Roozendaal een heel ervaren sleutelaar. Er waren door Velomobiel.nl vele reservedelen meegegeven, variërend van wielen, achteras, derailleurs, shifters, banden en nog wat kleine spullen. Eigenlijk waren alle draaiende en mechanische delen als reserve aan boord van de camper. Al deze spullen konden door Cees en Kees worden gedemonteerd en gemonteerd. Ben Wiggers en ik kregen bij een storing vrijwel onmiddellijk hulp van Cees. Op de MacBook van Marian stonden alle kaarten, routes en zelfs de handleiding van de Quest.

Communicatie
Telefoon en SMS werken in Ierland redelijk goed, al heb je in de bergachtige streken vaak geen verbinding. SMSen kan vrijwel iedereen, dus dit vereist geen bijzondere 'skills'. Vooraf hadden we geen duidelijk communicatieplan bedacht. Dat heeft enkele keren tot vrij lang naar elkaar zoeken geleid. Dat leverde soms wat discussie op. Het werken met geografische coördinaten, gegenereerd door de TomTom van Marian maakte aan het elkaar zoeken een eind. Wel moet de Garmin dan goed worden ingesteld op de juiste geografische instelling. De TomTom doet dit standaard in graden, een punt en dan een zes-cijferige weergave van een deel van een graad, de Garmin staat standaard op graden, minuten, seconden.

Beheer financiën
Marian en Kees waren verantwoordelijk voor de beide kassen. Heel prettig dit in goede handen te weten.

Al met al was dit een groep mensen die zowel conditioneel, technisch, communicatief, navigatie-technisch als organisatorisch de reis uitstekend aankonden.

Quest waterdicht door Sikaflex

Gisteren de wielkast van de Quest onder handen genomen. Met drie schroevendraaiers maak ik voldoende ruimte tussen de wielkast en de bodem. Eerst leg ik een dikke rups Sikaflex 291 in de spleet bij het achterwiel. Dan spuit ik met de smalle tuit de kit tussen de bodem en de wielkast. De schroevendraaiers mogen er nu tussen uit en met een goed gehandschoende vinger smeer ik de kit netjes aan. Tenslotte alle gereedschap en handen grondig schoonmaken, gedroogde Sikaflex is alleen met slijp- of schuurgereedschap te verwijderen. Van de handen moet het gewoon afslijten.

Vanmorgen besproei ik de wielkast weer uitgebreid met de handdouche. Zoals verwacht is alles nu netjes waterdicht. Nu de koker toch open is, leg ik een rupsje kit langs de kabel die de koplamp bedient. Deze kabel tikt hinderlijk tegen de binnenkant van de neus van de Quest.
Als laatste breng ik een laag kit aan in een kettingwiel waarvan de rubber O-ring kapot is gegaan. Dan komt een Polycord O-ring erin en smeer ik zoveel kit in het kettingwiel dat de O-ring er nog maar net boven uit steekt. Ik hoop dat de O-ring hierdoor veel langer dan 1000 km mee gaat. In ieder geval is het contact oppervlak met de olie van de ketting met zeker driekwart verminderd.
Een poging met 5 mm Polycord lukte helaas niet, de ketting komt teveel naar buiten en raakt de bodem. Dit kan wel, maar dan moet het kettingwiel eerst een stukje uitgedraaid worden.