Logistiek rond Naar de bronnen van de Maas

Twee weken naar Frankrijk reizen met vijf Questen en een Strada vereist nogal wat voorbereiding. Tijdens twee bijeenkomsten zijn alle afspraken gemaakt over wat er mee gaat, maar vooral ook wat niet. Naast een kleine tent per persoon is nog één weekendtas per persoon welkom in de camper.

Camper
De camper, een 19 jaar jonge Hymer van 5,75 meter lengte en 2,20 meter breedte weegt 2900 kg en mag, met bestuurder, tot maximaal 3500 kg worden beladen. Alles is aan boord, van koelkast tot kooktoestel, kleine douche en 220 V, via een omvormer gevoed door zonnepanelen op het dak, voor opladen van 220 V apparatuur. Ik had de MEC batterijlader mee die alle 1,5 V NiMh accuutjes dagelijks op 12 V oplaadde. Via een splitter konden tegelijk ook de iPhones van mij en Marian en de telefoons van Kees, Cees, Pé, Jan en Katinka worden opgeladen.
Dit soort zware ritten is inmiddels voor de bejaarde camper met relatief lichte 1.9 liter dieselmotor eigenlijk een brug te ver. Met alle elektriek als omvormers en oplaadapparatuur zijn de zekeringen dan ook doorgebrand en dat leverde een nacht geen camper op.

Eten en drinken
Marian van Hattem heeft de hele inkoop van eten en drinken gedaan. Veel verse producten zijn ingemaakt, waaronder vlees en vruchten. Er zijn meerdere tientallen kleinverpakkingen melk, fris en chocomel meegegaan.
Vrijwel elke dag hebben Marian en Esmee boodschappen gedaan. Bananen, brood, broodbeleg en zo nu en dan een alcoholische versnapering zijn natuurlijk in Frankrijk overal gewoon te koop.
In de camper had Marian links naast haar stoel een plek gereserveerd waarbij tijdens iedere stop, drinkwater, pakjes drinken, bananen en o.m. druivensuiker zo te pakken was.
Iedereen maakte 's morgens een lunchpakket klaar voor onderweg. Daarvoor zijn o.m. meerdere potten sandwich spread geconsumeerd. Bij de afgesproken stop was er koffie, thee, chocolade en andere lekkere dingen. Omdat wij vaak van speciale fietspaden gebruik maakten, kon de camper niet altijd halverwege bij ons in de buurt komen.
Nadat we in de namiddag bij de camper arriveerden, stond de borrel al klaar. Een half uur later kwam het door Marian gekookte avondeten op tafel, meer dan goed. Uiteindelijk heeft Marian van de twee weken maar enkele keren niet gekookt.

Slapen
Van Cees, Katinka, Pé en Jan zijn er vier tenten meegegaan en alle verdere slaapspullen en kleding en andere spullen van alle deelnemers. Iedereen had een eigen bovenkast voor persoonlijke spullen als toilettas e.d. Deze kasten werden dit keer minder intensief gebruikt dan vorig jaar in Ierland. Ik sliep met Kees en Marian in de camper. Elke dag na aankomst moest de camper bijna geheel worden uitgeladen. De volgende ochtend werd de camper in omgekeerde volgorde geladen.

Reserve onderdelen
De door Kees' bedrijf Velomobielgarage Noord-Holland samengestelde set noodspullen, bestond uit twee voorwielen, een achterwiel, twee derailleurs, F-lite en Kojak voor- en achterbanden alsmede wat kleine onderdelen. Kees' SKS Rennkompressor was als werkplaatspomp mee.
Ik had een set reserve Bebop pedalen mee die niet is gebruikt. Wel bleken aan het eind van de rit mijn schoenplaatjes na 20.000 km versleten te zijn.
De remparachutes, twee per fiets, werden vastgeknoopt aan de aluminium stang achter het hoofd. Deze zijn door mij maar één keer gebruikt. Cees heeft met zijn kleine 70 mm remmen wat vaker de parachutes gebruikt.

Banden
4 van de 6 deelnemers reden met GoCycle/F-lite banden. Deze gingen tussen 2 keer, bij mij, tot 4x lek bij de andere fietsers. De F-lites bleven heel als het droog was of kletsnat. De laatste week reden we steeds met een halfnatte weg en dat levert veel lekke banden op. Cees reed aanvankelijk met oude Kojaks ook lek maar heeft die tijdens de reis vervangen door Durano's. Pé had nieuwe Kojaks omgelegd. Deze werden evenals de Durano's niet lek.
Hinderlijk van de F-lites is dat ze bij snel omleggen niet makkelijk centreren. Zelfs met montage vloeistof moet je ze soms nog behoorlijk masseren om de band mooi rond te krijgen.
Achterbanden waren Geax Tattoo, Kojak, Perfect Moiree en Furious Fred. De achterbanden gingen zelden lek. De Geax en Perfect Moiree bleken bij natte weg en klimmen makkelijker te slippen dan de Kojak en Furious Fred. Omdat lekke banden het hele peloton ophouden denk ik dat nieuwe Kojaks bij een volgende reis weleens de standaard band zou kunnen worden. Het heerlijke comfort en de snelheid van de F-Lites zijn dan minder belangrijk.

Navigatie
De navigatie in de camper verliep met een TomTom. Marian ging dagelijks langs een vooraf besproken route zo'n 50 km vooruit rijden. Overigens doken Marian en Esmee soms onverwacht ergens op. Prettig als het regent.
Cees, Pé en ik hadden een GPS, Cees een Etrex, Pé een GPS60mapCSX en ik een Garmin Montana, allen van Garmin. Ik had de routeerbare Garmin City Navigator Europe 2011 kaart in de Montana. Als we niet routeerden, we deden dat een enkele keer om een stad uit te komen, konden we prima zien waar we waren.
De groep vertrouwde blindelings op mijn navigatie. Toen de Montana kapot ging waren er geen liefhebbers om de navigatie en het daarbij behorende voorop rijden over te nemen. Met geplastificeerde losse Michelin kaartdelen ging het ook prima. Ik maakte steeds een lijst met plaatsen en wegnummers. Dit lijstje dupliceerde ik voor Marian. Bij grotere plaatsen reed ik op mijn intuïtie en ervaring de stad door om de aansluiting met de kleinere wegen naar een volgende bestemming te vinden. Dat is maar heel zelden misgegaan. In Nederland werkte de Etrex van Cees redelijk en kon al backtrackend de heenroute worden terug gereden. Hoewel Pé een betere GPS heeft dan Cees gebruikt Pé de GPS vrijwel uitsluitend om de track van een gereden route te kunnen laten zien.

Communicatie
De mobiele telefoon doet het in Frankrijk gewoon. De tarieven voor bellen via Nederland zijn inmiddels niet meer zo exorbitant. Veel berichtenverkeer is via SMS gegaan, dat is veel goedkoper en voor het doorgeven van geografische posities veel beter dan een telefoontje. Wel is er dan het risico dat een bericht niet direct wordt gezien.
Voor het bijhouden van mijn weblog had ik een nieuwe Apple MacBook Air 11 mee. De verbinding met het internet werd steeds via de Droam USB Wifi modem gerealiseerd. De Droam op zich doet het goed. Toch zijn de verbindingssnelheden meestal bedroevend slecht. Er kunnen maximaal 5 apparaten tegelijk gebruik maken van de Droam. Dit is evenwel een theoretische mogelijkheid.
Meestal duurde het uploaden van een posting met 5 foto's van 200 Kb tien minuten tot soms wel een uur. De kosten blijven evenwel beperkt tot 63 euro voor 1 GB aan data gedurende een maand. De support van Droam is beperkt. Je krijgt nooit een medewerker direct aan de lijn. Altijd moet er een voicemail worden ingesproken waarbij je de apparaatcode moet noemen. Als de Droam op dat moment in de camper ligt is dat onmogelijk. Ik heb ze dan ook na één telefoontje waarbij ik de terugbeller van Droam miste, niet meer gebeld.

Financiën
We gebruikten twee gezamenlijke beurzen. Marian voor de dagelijkse uitgaven, Kees voor de uitgaven van de zes fietsers onderweg. Dat heeft allemaal prima gewerkt. De verblijfkosten zijn gemiddeld met enkele tientjes per dag heel laag gebleven. Dit is natuurlijk de grote verdienste van Marian van Hattem.

Was
Iedereen had drie stellen fietskleding en onderkleding mee. Dat kon dagelijks in de emmer handwas, maar een tweede dag in dezelfde fietskleding kan bij lage temperaturen wel.
Een compacte centrifuge was aan boord van de camper. Bij de handwas blijft er veel water achter waardoor kleding niet snel droogt. Gecentrifugeerde kleding is na een uur droog.
Naast de fietskleding had ik een dunne lange en kniebroek mee, een fleece jack, een RAB regenjack, twee T-shirts en enkele onderbroeken mee. De was daarvan is beperkt gebleven.

Lessen voor de toekomst
Een volgende reis zal Marian van Hattem niet meer van de partij zijn. Het vraagt gewoon teveel van haar. Als we weer een volgende fietstocht naar het buitenland willen maken zal er in ieder geval een sterkere en grotere camper mee moeten. Die zijn uiteraard te huur. In deze camper moet in elk geval een kleine wasmachine en droger aanwezig zijn. Dit voorkomt het slepen met grote en loodzware vaten wasgoed. Een nieuwer model camper heeft meerdere van buiten toegankelijke bergruimten. Dit voorkomt het zware gesleep met tassen en tenten.
Dan het verblijf. Nu slapen 3 mensen in de camper. Een grotere camper heeft meer slaapplaatsen binnen. Zou er toch een tent mee moeten, dan kan dat een aanritsbare tent aan de camper zijn. Een alternatieve tent is evt. de Karsten oppompbare tent. Tent neergooien, de compressor aan en vier minuten later staat er een degelijke waterdichte tent met 4 tot 8 slaapplaatsen.
M.b.t. de navigatie is het nodig dat er minimaal een reserve GPS met voldoende geheugen en resolutie mee gaat. Het zou mooi zijn als meer deelnemers meer van GPS en navigatie afweten. In ieder geval moeten recente gedetailleerde kaarten aan boord zijn.
Oude kaarten moeten wat mij betreft in de vuilnisbak. Nu kwam het voor dat we op kaarten over de D964 reden die was omgedoopt tot D34. Dat is uiterst verwarrend. Kaarten die bestaan uit allerlei uitklapbare segmenten zijn ongeschikt. Losse geplastificeerde kaartdelen zijn heel prettig. Mijn voorkeur gaat uit naar Michelin kaarten.

Tenslotte nog een woord van dank aan Marian van Hattem. Nu ik opschrijf wat er allemaal beter, makkelijker, lichter, comfortabeler en sneller kan, wordt nog duidelijker dat met de beperkte opzet waarmee we deze low budget reizen maakten naar Ierland en Frankrijk, de inzet van Marian gigantisch is geweest. Nogal eens teveel van het goede. Reden waarom zij dit begrijpelijkerwijs niet meer wil. Marian, nogmaals hartelijk dank voor alles wat je voor ons gedaan hebt.

Wie gaat bij een volgende reis de caravan besturen? Jan Toerschaatser, is dit wat voor jou?

Garmin Montana 'dead screen syndrom'

Tijdens onze reis naar de bronnen van de Maas is de Garmin Montana steeds slechter gaan werken. Bij het indrukken van een knop om iets te bevestigen kwam er een waypoint op een heel andere plaats te staan. Aanvankelijk kon door de Montana een kwart slag te kantelen een niet werkend deel van het aanraakscherm nog worden omzeild. Dat lukte op een gegeven moment ook niet meer en was het apparaat nog slechts een steen in mijn tas, een dure dat wel.
Zoeken op 'Montana dead screen' levert een flink aantal hits op. Het probleem met het scherm van de Montana is wijd en zijd bekend en zeer veel Montana eigenaren hebben het probleem aan den lijve ondervonden. Het is een hardware probleem dat alleen kan worden opgelost door het apparaat om te ruilen.
Ik vraag een RMA aan bij 4Launch.nl en verwacht het apparaat snel omgeruild te krijgen.
Wil je een Montana aanschaffen? Ik zou even wachten tot Garmin zijn zaakjes op orde heeft.

Naar de bronnen van de Maas 29-8 dag 11 slot

Vanmorgen maken we ons op voor de laatste etappe naar Noord-Holland. Ad en Jeanne, Kees' zus en zwager hebben ons en onze fietsen onderdak gegeven. Wij bedanken ze hartelijk en nadat een bui zijn vrachtje heeft gelost rijden we noordwaarts. Wel moet eerst mijn linker voorband vervangen worden omdat deze leeg staat. Pé biedt zijn diensten aan en binnen enkele minuten zijn we daarmee klaar.
Cees en Pé hebben moeite met het inlezen van de route in hun GPS. Daardoor rijden we een enkele keer verkeerd. Ik heb de route nog goed in mijn hoofd en weet de medefietsers uit te leggen dat de pont echt ten oosten van Heusden ligt. Daarom krijgen we een rammelritje over de kasseien in Heusden alvorens we de pont bij Herpt oprijden. De pontbaas wil wel even wachten op twee plassers. Door de kou, het is 13 gr. C. en de westenwind waait met een kracht van 5 Bft, moeten we er nog al eens uit.

Ik heb mijn deelbare toer/racekap op en prijs me gelukkig met het comfort qua wind en temperatuur. Cees slaagt er uiteindelijk in om de heen route enigszins bruikbaar in zijn GPS te krijgen. Het scherm van de Garmin Etrex is klein en de hele route van 165 km is verdeeld in 500 routepunten. Sommige fietspaden in de landerijen zijn maar een meter breed en die rij je zo voorbij.

Na de pont in Brakel rijden we door naar de pont bij Ameide over de Lek. De GPS van Cees doet het beter en beter en we rijden nog nauwelijks verkeerd. Steeds zien we imposante buien aan de einder. We blijven hiervoor gespaard en houden het de hele dag droog.
In Woerden worden we succesvol verleid door MacDonalds. Enkele fietsers houden het op koffie met appelgebak, Cees en ik gaan voor een Big Mac menu.

Verder gaat het noordwaarts. Marian blijft steeds om en nabij in de buurt. Heel prettig als je weet dat de belangrijkste reserve delen en gereedschap in de camper zitten. Via de Ronde Venen rijden we naar Amstelveen en Schiphol. We vermijden de omweg door Amstelveen op de heenweg effectief en komen recht voor de Schipholbrug uit.
In Halfweg is de weg richting pont Buitenhuis volledig versperd. De omweg via Spaarnwoude moeten we vragen. Cees' ketting loopt er voor en achter af en zit muurvast.
De laatste kilometers naar De Woude zitten er zomaar een stel wielrenners voor ons. We kunnen het niet nalaten ze in te halen.

Op De Woude drinken Marian en Esmee, die zijn een uur eerder gearriveerd, en de fietsers samen koffie. Daar scheiden onze wegen. Katinka, Kees, Cees, Jan en Pé moeten tussen 11 en 55 kilometer nog fietsen om thuis te komen.

Ik kijk terug op een prachtige rit, over gemiddeld matig tot slecht wegdek, met redelijk weer. Behalve relatief veel lekke banden, meest F-Lites, een enkele keer een ketting eraf en bij Kees de losgelopen moer van de achteras, is er verder geen enkel technisch malheur met de 5 Questen en Strada geweest.
Alvast een woord van dank aan Marian. Deze reis heeft mede door pech met de zekeringen veel van haar gevergd. Het inkopen en voorbereiden van de reis, het elke dag weer boodschappen doen en onderweg voor ons klaar staan, het aan het eind van de dag zorgen voor warm en vegetarisch eten, het doen van de was, is een enorme prestatie. In een volgende posting ga ik daar en op enkele andere logistieke aspecten nader in.
Vandaag 167 km
Totaal 1520 km in 10 fietsdagen.

Naar de bronnen van de Maas 28-8 dag 11

Vandaag de voorlaatste etappe van onze reis naar de bronnen van de Maas.
De camping is rustig met uitzondering van één ezel. Onwaarschijnlijk wat een herrie zo'n beest kan maken.
Pé is vandaag jarig en wordt 71 jaar. Met recht een krasse knar. Als we de deur van de camper openen staan de tassen van Pé al kant en klaar. Marian feliciteert hem als eerste, de anderen volgen direct.
Eerst worden alle lekke binnenbanden geplakt en opnieuw verdeeld over de fietsers.

Vandaag een relatief korte rit van ruim 120 km. We gaan van Oplinter, een kilometer of zeven noordoostelijk van Tienen, naar Moergestel. Hier houdt de familie Van Hattem een familiedag.

De wegen in België zijn slecht en blijven slecht. We rijden tussen eindeloze fruitkwekerijen waar de Conference en Doyenne du Comice al prachtig rijp aan de bomen hangen. Via Diest bereiken we Geel. Daar hebben Marian en Esmee de camper versierd en wordt een taart met vuurwerk gepresenteerd. We genieten van heerlijk Belgisch gebak met koffie.

Via Retie, Arendonk en Reusel komen we vroeg in de middag al in Nederland aan. Ik rij een paar kilometer verkeerd en kom in Bladel. Dat geeft de mogelijkheid om via kleine gehuchten als Netersel en Diessen naar Moergestel te rijden. Ik heb ingeschat dat we onderweg wel weer een aantal buien op ons kop zouden krijgen. Dat valt mee al zijn de laatste kilometers weer kletsnat. Iedereen blijft in de fiets zitten tot het ergste voorbij is. Ik zit het allemaal met genoegen aan te kijken vanonder de gedeelde toer/racekap.

De familie Van Hattem is heel omvangrijk. Wij drinken koffie met een donut. Dan nog een laatste kleine rit naar Oirschot voor de overnachting.

Pé trakteert ons op een etentje bij de lokale wok Chinees. Dat smaakt prima. Pé krijgt nog een keer vuurwerk van de Chinese eigenaar als garnering op een mooi ijsje. Pé, hartelijk dank voor het etentje.

Morgen de laatste etappe naar Noord-Holland. 169 km voor mij, 220 km voor Cees Roozendaal.

Naar de bronnen van de Maas 27-8 dag 10

Laifour is het gehucht dat wij, weer in de regen, verlaten. Angelique, zo heet de volupteuze beheerster van de jeugdherberg, zwaait ons enthousiast uit. We rijden weer over het prachtige fietspad langs de Maas. Wel goed opletten, een stuurfout betekent een duik in de koude Maas.
Kees heeft last van een krakende achterbrug. Hij is er al drie uit geweest om het te onderzoeken, maar kan het niet vinden.
We hebben al vastgesteld dat het geen lagers zijn, de band loopt niet aan en het geluid blijft als ie stopt met trappen. Hij wordt er niet vrolijker op, maar kunnen het niet verhelpen zo lang de camper met het grotere gereedschap en de reservedelen niet bij ons is.
Marian belt, 'ik sta in Givet'. De ANWB heeft de camper naar een garage in de Markville gesleept en daar blijkt dat er alleen enkele zekeringen kapot zijn. Kees' Quest gaat op zijn kant er en wordt deskundig naar gekeken. Dan blijkt dat er speling op het wiel aanwezig is veroorzaakt doordat de moer op de as is losgelopen. Na de moer met nagellak van Esmee weer is vastgezet is de fiets van Kees weer helemaal in orde. Kees humeur ook :).

Via Dinant bereiken we Namen. We besluiten om niet helemaal dezelfde weg terug te nemen, maar wat af snijden. Betekent wel dat er uit het Maasdal moet worden geklommen. Inderdaad een heel pittige klus met helling percentages van minimaal 12%. De weg heet dan ook heel toepasselijk Rue de la Montagne. Boven gekomen is het landschap verder glooiend en kan de snelheid worden opgevoerd. De vele regenbuien eisen hun tol aan de banden. Regelmatig is er oponthoud door lekke banden, soms wel bij twee fietsen tegelijk. We worden soms door automobilisten gesneden omdat we niet op de ernstig vervuilde vluchtstrook willen rijden.

We krijgen diverse buien over ons heen. De laatste is de spectaculairste. Het hoost letterlijk en meer dan 50 meter zicht is er niet. Te laat om mijn kap op zetten dus moet ik genoegen nemen met alleen de liggende carbon deksel.
We kamperen net ten noorden van Tienen. Helaas moet vastgesteld worden dat de gemeente Tienen een hekel aan fietsers heeft. Om de plaats te bereiken moeten we een soort mountainbike parcours volgen. Kantinka vindt het prachtig, ik wat minder. Op veel meer plaatsen is de weg rampzalig slecht of houdt gewoon geheel zonder waarschuwing op.
De wolken zijn prachtig om te zien. Net als ik een mooi plaatje wil schieten met een karakteristiek huis in de voorgrond passeert de politie. Dat plaatje is dus niet gemaakt.

We eindigen de dag op een luxe camping. De laatste bui zorgt voor ongemak en kou. Hoort er allemaal bij.
168 km

Naar de bronnen van de Maas 26-8 dag 9

Het regent vanmorgen weer hard. Meestal verdwijnen de buien tegen 11.00 uur. Vandaag evenwel niet. We verlaten de camping in Villiers sur Meuse en houden de westelijke oever van de Maas aan. Er moet soms toch nog behoorlijk worden geklommen. Dat is met de natte vochtige lucht en de wind in de rug een zweterige affaire. De afdalingen zijn heel snel, maar ook gevaarlijk. Ik rij een keer 86 km/u maar dat is daar heel hard. De weg is meestal een lappendeken van reparaties. Ook kan het gebeuren dat boeren zo van het veld de weg oprijden. De rotzooi die dan meekomt zijn voor een velomobiel gevaarlijk. De vele buien doen mij besluiten de gedeelde race/toerkap op te zetten. Een goed idee blijkt later. Vrachtwagens gooien soms hele zeeën aan regenwater water op. Als ik dat zie aankomen sluit ik het vizier volledig en als het water door de vrachtwagen wielen wordt rond gesproeid blijf ik lekker droog.
Rond het middaguur bereiken we Sedan. Het is dan droog en met de GPS van Pé en Cees volgen we de backtrack van de heen route. Wat we op de heen route één-richtingsverkeer hadden, hebben we nu natuurlijk een inrij verbod. Met gematigd tempo rijden we toch maar tegen het verkeer in en niemand heeft daar moeite mee.

Bij Charleville-Mézieres bereiken we het mooie 80 km lange fietspad langs de Maas weer. Als we 20 kilometer langs de Maas gemeanderd hebben bereikt ons een onheilspellend bericht. De camper heeft de geest gegeven. Alle lampjes branden rood die normaal uit zijn. Marian is maar een kilometer verwijderd van een Renault garage. Daar kunnen ze zelfs de zekeringen niet vinden. Tot overmaat van ramp lekt er groene vloeistof langs de wielen naar beneden. Marian belt de ANWB die pas morgen actie kan ondernemen.

Wij rijden door maar moeten vanavond een slaapplaats zien te vinden zonder ook maar één voorziening. Alles zit in de camper.
Simpele dagelijkse dingen als het in- en uitdoen van lenzen zijn nu een groot probleem.
We vinden een jeugdherberg naast de Maas. Mevrouw de bazin met vijf kinderen schakelt snel. We kunnen slapen, warm eten en wijn drinken. De kinderen helpen met het beddengoed en na een uurtje wachten is er een heel redelijke warme maaltijd.
Douchen kunnen we in ieder geval, tanden poetsen niet. De vuile fietskleren worden overal te drogen gehangen en moeten morgen weer aan.
Na twee flessen wijn willen we nog een laatste fles als afzakkertje. Ik heb een deal gemaakt met wat extra fooi en krijg als dank een carton met 3 liter rode wijn. Die is echter zo slecht, dun, wrang en scherp, dat ik goed begrijp waarom Australië, Zuid-Afrika en Chili de Franse hegemonie hebben doorbroken.
In ieder geval is de jeugdherberg een bezoek waard. Als je de route een keer fietst, het is in Laifour. Cite "Au Bord de Meuse " Angelique et John. La Petite Commune 08800 Laifour Fr.
149 km

Naar de bronnen van de Maas 25-8 dag 8

Na een werkelijk formidabel diner met verse gebakken zalm als hoofdgerecht tuimelen we ondanks de rustdag vermoeid in bed.
Als we wakker worden om de thuisreis te aanvaarden begint het te onweren en te regenen. Na nog een kop koffie is om half tien de regen voorbij en nemen we afscheid van Inge, Gerard en Maarten. Fijne mensen die onbaatzuchtig hun best doen om de kleine bijdrage in de kosten niet aan te nemen.

Het landschap van Clairey naar Neufchateau is schitterend. De temperatuur is duidelijk lager dan die van laatste dagen en het klimmen gaat dan ook veel makkelijker. De Garmin Montana is nu totaal onbruikbaar geworden. Het toestel reageert niet meer op de knoppen op het scherm. Had ik de Oregon ook maar meegenomen. Gelukkig is een lijstje met plaatsen en wegnummers ook goed te doen. Alleen het rijden in plaatsen is met een GPS veel makkelijker.
Cees snuffelt in alle vuilnisbakken en vindt een complete motorhelm, wel kapot.

In Domremy, de geboorteplaats van Jeanne d'Arc, staan Marian en Esmee klaar met koffie en donuts. We zijn nu halverwege de geplande 150 km. Er ontwikkelt zich een grote onweersbui die precies over ons heen komt. Ik zet snel de gedeelde toer/racekap in elkaar en als de eerste grote druppels uit het zwerk neerdalen zit ik droog. Het vizier op een kier maakt het rijden in de harde regen een stuk prettiger. Grote vrachtauto's gooien enorme hoeveelheden stuifwater op. Even het vizier dicht en het blijft comfortabel in de Quest.

We stoppen even om op de achterblijvers te wachten. Er komt Gendarmerie langs die even zwaailicht en drie-tonige hoorn aanzetten. Even later komen de agenten terug en stoppen bij ons. Ze willen alles weten en wij vertellen ze natuurlijk alles in smetteloos Frans :). De zon is weer terug en ik haal de kap weer uit elkaar om vervolgens lekker open te rijden. De delen wikkel ik in een oud stuk laken en verdwijnen achter in de Quest. Wat een genot.

De dagreis eindigt na 146 kilometer in Villers-sur-Meuse, een kilometer of dertig zuidelijk van Verdun.
Op het moment dat ik dit tik worden de lekkerste pannenkoeken gebakken en genieten we van een mooi uitzicht over de rivier De Maas.
146 km

PS. De laatste dagen was een geen telefoonverbinding. Clairey, een gehucht met 15 huizen, ligt in een soort pan bovenop een heuvel. Geen telefoon betekent ook geen Droam. Nu lukt dat wel prima en staan de laatste vier dagen van de reis online.

Naar de bronnen van de Maas 24-8 dag 7

Vandaag is een rustdag. Eerst krijgen de fietsen een servicebeurt. Tot mijn verrassing is de achterband lek. Een klein gaatje, waarschijnlijk veroorzaakt door een kleine scherpe uitstulping in de binnenkant van de buitenband heeft een schuurlekje veroorzaakt. Het harde stukje is moeilijk te verwijderen en ik kleef er maar een plakker op.
We gaan een wandeling maken naar een nabijgelegen plas die door een ondergrondse bron wordt gevoed. Kees en Esmee liggen er snel in. Marian ook, maar ze heeft zich niet ontdaan van haar iPhone. Die verdrinkt natuurlijk spontaan en wil later ook niet meer aan de gang. Ze wacht wel even op een nieuwe iPhone 5.
Het bos is prachtig, met heerlijke bramen, talloze bloemen en spectaculaire mierenhopen. Cees beklimt een kleine uitkijktoren en vindt er enige overlevingsattributen.

Royaal na de middag arriveren we weer bij het huis van Inge en Gerard. Dat ligt er vanaf de andere kant van het meer prachtig bij.
In het meer voor hun huis zitten veel karpers. Met de van buurman Thomas geleerde techniek om een stuk brood op het water te laten drijven, vang ik snel de eerste karper. De heer des huizes denkt dat dit ook de laatste karper is die ik zal vangen. Maar ik vis niet zoals de Fransen met een stuk brood aan een haak onder water. Met een stuk stokbrood aan de haak geregen gooi ik nog wat losse stukjes brood er omheen. Het wordt een pandemonium. De karpers lijken wel piranha's en springen letterlijk over elkaar heen om het brood te bemachtigen. In hun vraatzucht hebben ze de lijn en de haak niet in de gaten. Ik sla direct na het weghappen van het brood om de haak voor in de bek te houden. Dat lukt zo goed dat Gerard er enorm veel plezier in heeft om de karpers in het schepnet te landen. De beesten zijn enorm energiek en vechten als een leeuw om weg te komen. Ik vang er binnen een uur zeker zeven, de grootste is rond vier kilo en 55 cm lang.

Tijdens het vissen begint het te regenen, en niet misselijk ook. Door de heel grote druppels ben ik binnen een minuut doorweekt. Zo snel als de regen komt is ie ook weer weg. Het is daarna aanmerkelijk frisser.

Naar de bronnen van de Maas 23-8 dag 6

Na de pittige tocht van gisteren gaan we vandaag naar onze eindbestemming. Dat is weliswaar nog niet de bron van de Maas, maar naar kennissen van Marian en Kees.
We nemen ons voor niet al te vroeg te vertrekken, maar voor zeven uur is alles al in rep en roer. De laatste etappe is maar 70 km en de rit gaat via Chateauneuf naar Clairey, een gehucht op 410 meter hoogte. Het landschap is prachtig en het rijden fantastisch. We doen het rustig aan al zitten er onverwacht toch wel een paar kuitenbijters in.
Ik mag zoals gebruikelijk voorop rijden. De navigatie is duidelijk niet ieders interesse en met de Michelin kaarten is het vinden van de route makkelijk. Naast de kaart is de Montana in de steden en dorpen prettig. Ik vind zo steeds weer makkelijk de weg in de stad en de uitgaande weg naar de vervolgroute. We klimmen en dalen steeds tussen 350 en 400 meter. Het laatste stuk naar Clairey geef ik echt gas en probeer na iedere afdaling maximaal hoog op de volgende beklimming te komen. Dat is flink zweten, want het is weer ruim 30 gr. C. Wind is er zeker in de bossen niet. De schaduw van de bomen is wel heerlijk. Met hartslag 144 ben ik de groep snel kwijt en weet de opvolging van stijgen en dalen maximaal uit te buiten. Marian en Esmee staan bij de kerk van Henessel te wachten. Ik kom om 13.25 uur aan. Pé is na tien minuten de volgende. Katinka is helemaal op en arriveert 25 minuten later. Ze moet met koud water weer bij haar positieven worden gebracht. Ze herstelt snel en de laatste klimmetjes naar het huis van Inge en Gerard kan ze weer prima aan.

Het landgoed van Gerard en Inge is een oase. Zij wonen in een voormalige watermolen met een enorm waterbassin voor de deur. Kees en Katinka duiken onmiddellijk in het water. Pé volgt even later. Jan probeert het ook maar vindt het te koud. Ik spoel mezelf onder de douche af.

Er wordt een prachtige welkomst lunch opgediend met allemaal biologische streekproducten. Na de crème de Cassis gaan er enkele biertjes met graagte in.
In de middag bekijken we de overstort en de daarbij behorende kleine watervallen.
's Avonds genieten we van een heerlijk Frans diner. Inge heeft haar uiterste best gedaan het ons naar de zin te maken.

Naar de bronnen van de Maas 22-8 dag 5

Vandaag is het de bedoeling minimaal 150 km te rijden. Het alleen met de GPS rijden kost teveel tijd. De gedetailleerde Michelin kaarten zijn handiger om van plaats naar plaats te rijden. Vanmorgen regent het weer maar de al vroeg intredende warmte doet het water snel verdampen.
Gisteren hebben we comfortabel in een restaurant in Douzy gegeten.
Om 7.00 uur reveille. Mijn toilet is verzadigd van de shampoo, niet de eerste keer overigens.
Om 9.00 uur zijn we onderweg. Het begint met een pittige klim van 11%. Op het hoogste punt ontdekt Kees wilde pruimen. Iedereen is aan het plukken en ze smaken fantastisch.
Het wordt 32 gr. C. en wind is er vrijwel niet. Dat betekent zweten en nog eens zweten. Mede door het lichte gewicht van mijn carbon Quest ga ik makkelijk omhoog. Jan en Pé kunnen me goed volgen, Kees en Katinka gaan in een rustiger tempo omhoog. Cees Roozendaal is als altijd achterrijder en veegt eventuele problemen op.
Als we op een heuvel even wachten duurt dat meestal niet veel langer dan een paar minuten.
In Verdun drinken we koffie bij een Italiaan. Appelgebak heeft ie niet dus vertrekken we snel weer.
Met de Montana vinden we snel de D34 en rijden weer zuidwaarts.
We vinden rond de middag geen restaurant en het eten en vooral het water raakt op. We stoppen bij een Franse familie waarvan de vrouw des huizes alle bidons en drinkzakken geduldig vult. De man des huizes verzamelt de meest bijzondere spullen. Vooral Jan is geïnteresseerd.
De zoon wil graag in de Quest van Cees zitten en is duidelijk tevreden over de hem totaal onbekende Quest.
Mooie landschappen wisselen elkaar af. De eerste Wereldoorlog is overal aanwezig. Duitse, Franse, Engelse en Amerikaanse erevelden zijn overal langs de route te zien. Tientallen gedenktekens herinneren aan de gruwelijke strijd.
De zon schijnt onbarmhartig en ik moet me elke paar uur insmeren. Direct daarna parelt het zweet er weer doorheen en is het effect van de factor 50 goeddeels verdwenen.
Wat later in de middag zijn mijn vier sneetjes brood op en de hongerklop ligt op de loer. We treffen Marian op een heel hoge positie, de kerk die is gewijd aan Jeanne d'Arc.
De dichtstbijzijnde camping is in Neufchateau, zo'n 27 km verder. Katinka heeft een stevige dip en kan met heel veel moeite nog omhoog. Ik sleur haar aan de rand van het instapgat omhoog. Ze kan niet meer bijtrappen en wil het in alle rust en in etappes doen.
Gelukkig vinden we in Dom Remy, 7 km voor Neufchateau, een rustige camping en strijken daar neer.
167 km