Rubber scheidingstrip en Lycra in webwinkel

De Quest, Strada en Mango bestaan uit twee grote kunststof delen, de body en de top. Velomobiel.nl bevestigt de beide delen op elkaar met siliconenkit en boutjes. Een prima bevestiging zolang ... je de top er niet af hoeft te halen. Het verwijderen van de top is zelfs voor de mannen in Dronten een heel karwei. Moet de top er een keer af dan hoef je nu geen siliconenkit meer te gebruiken.
Er is nu rubber strip met een dikte van minder dan een halve mm en met precies de goede hardheid (Shore 60).
De beide delen van de romp vormen een flinke klankkast, mede omdat de siliconenkit ter plaatse van de boutjes wordt weg geperst. Met rubber strip kan dat niet meer en het resultaat is dat het kenmerkende rommelende geluid uit het vooronder van de fiets merkbaar minder wordt. Wel zelf doen, de mannen in Dronten geven nog steeds de voorkeur aan siliconenkit.
Vanaf nu in de webwinkel te koop voor € 3,50 per meter.

Lycra is een extreem rekbare en zeer slijtvaste stof. Je kunt er in de winter de voetengaten mee dichtmaken. Ook voor wedstrijden heel interessant. Strada velomobielen die dit tijdens wedstrijden op de wielkasten plakken mogen 3 km/u snelheidswinst incasseren.
Lycra doorstaat tienduizenden keren passeren met de hak. Ik rij met één setje Lycra meer dan 6000 km. IJs, sneeuw en pekel hebben geen invloed op de levensduur van Lycra.
In de kleur geel in de webwinkel te koop voor 10 euro voor 0,50 x 1,40 meter.

Toch weer een korte demper

Na het defect blijken van de beide LRS dempers wil ik toch graag door met het demperproject. Bram en ik bekijken de mogelijkheden en komen tot de conclusie dat het rechtop plaatsen van de Rock Shox demper wel kan. Er moet een nieuw sleetje worden gemaakt en ook blijkt de verlenging van de demper te kort zijn. Dit is heel makkelijk vast te stellen als de demper zonder lucht wordt belast. Ik duw stevig op de achterkant van de Quest. De fiets veert zo diep in dat de achterband tegen de binnenkant van de wielkast stoot.
Ik zie dat de O-ring die de mate van invering aangeeft maar halverwege de totale veerweg zit. Als de demper is verlengd pompen we de demper op tot 8 bar en maak ik een eerste rit.
Dat gaat aardig goed al is de veerspanning nog te hoog. Als de veerdruk is verlaagd naar 5 bar komt het gewenste comfort in beeld.
Bram gaat een nieuwe bovenste ophanging maken die een grotere aanslag heeft op de wielkast.
Ik ga nu eerst rijden en experimenteren met de druk en de rebound.

Schokdemper dempt niet of teveel

Vanmorgen op weg naar Bram Smit om een LRS demper in te bouwen. Eerst wordt de 32 cm lange demper voorzien van nieuwe eindfittingen om totaal op 40 cm lengte te komen. Laat dat maar aan Bram over. Frezen, draaien, boren, slijpen, alles komt aan bod. We bouwen de German:A demper in op de bestaande bevestigingspunten. Dat is niet makkelijk, de achterste bevestiging zit letterlijk op het eind van de achterbrug.
Met spanning brengen we de Prion op 8 bar druk. Dat lijkt goed te gaan. Als ik echter even onderweg ben voor een proefrit valt me op dat ik redelijk achterover zit. Het comfort is ook niet je dàt. Als ik na een paar kilometer de fiets omkeer voor de rit terug voel ik tijdens het instappen dat de schokbreker vrij gemakkelijk op zijn aanslag komt. De lucht blijkt ontsnapt te zijn. Ook als Bram een ander ventieltje inschroeft en de demper oppompt tot 8 bar is ie even later weer leeg. Jammer, de demper is niet OK.

We zijn niet voor één gat te vangen, ik heb immers ook de Merida LRS demper mee. Ook deze demper wordt tot 40 cm verlengd. Hiervoor kunnen, met wat frees- en draaiwerk, de voor de Prion gemaakte fittingen worden gebruikt. Nadat deze demper is ingebouwd lopen we tegen een nieuwe verrassing aan. De Quest veert wel in, maar het uitveren verloopt tergend traag. De daarvoor bedoelde instelling geeft nauwelijks verschil. Ook deze demper, hij heeft 8 jaar in een magazijn gelegen, lijkt niet goed.

Omdat Bram zelf laaiend enthousiast is over de inbouw van de Rock Shox demper in zijn Mango, duw ik hard op de smurfenmuts. En inderdaad, de Mango veert prachtig gedempt in én uit. Het kan dus wel. Bram heeft al wel een afstandstukje gemaakt om deze demper in de Quest in te bouwen. Ik schat in dat de ophanging niet heel blijft, reden waarom we de LRS demper inbouwen.

Het is inmiddels tegen vijf uur en besluiten morgen door te klussen.
Kees, morgen dus weer geen koffie op De Woude :).

Nieuwe carbon projecten

Als ik vanmiddag weer 5 kappen ophaal bij Jan in Hoorn is er heel veel te zien van nieuwe projecten die op stapel staan.
Opvallendst is natuurlijk de afvorming van de Quest romp. Zowel de achterkant van de top als de wieluitsparingen zijn eerst in de lossing gezet en daarna met enkele lagen glasvezel gelamineerd. De achterwielbak inclusief mijn eigen derailleurkapje zijn heel mooi gemodelleerd en zal uiteindelijk een aerodynamisch optimale wielstroomlijnkap opleveren. Doel van dit in principe niet-commerciële project is te komen tot een maximaal gunstige aerodynamische vorm van de Quest. De Quest zelf wordt niet gewijzigd, die is voor normaal gebruik al fantastisch. Maar voor wedstrijden moet er in een paar handgrepen - hopelijk - een nog snellere Quest ontstaan.

Het volgende onderdeel dat redelijk compleet is, is een deelbare mal voor de spiegelstroomlijn. Doel is deze stroomlijnkapjes te voorzien van richtingaanwijzer LEDs. Ook kan mogelijk een tweetal heel felle vooruit schijnende LEDs worden aangestuurd door de claxon. De originele spiegeltjes blijven binnen de stroomlijn in gebruik en blijven ook verstelbaar.

De eerste bestellingen voor een kap voor de Quest zijn door Velomobielonderdelen.nl al genoteerd. Van Velomobiel.nl kreeg ik de originele mallen van het instapgat mee. Ook hier heeft Jan contramallen van gemaakt om t.z.t. goed passende kappen te kunnen produceren.
Naast elkaar is goed te zien dat de kleine Quest ook een duidelijk kleiner instapgat heeft.

Niet op de foto maar wel nuttig is een afvorming van het instrumentenpaneel. Jan zal dit paneel zodanig aanpassen dat LiPol accu's van verschillend formaat er zo ingeschoven kunnen worden. Ook een voltmeter per cel zal deel uitmaken van dit nieuwe paneel.

Maandag a.s. naar Bram Smit om het demperproject weer op te pakken.
Oops, begint langzamerhand op werken te lijken :).

Met een schuimpje onder de kap

Nee, het gaat niet over het eten van schuimpjes onder de kap. Hoewel twee zwarte pieten ons gisteren ruim van schuimpjes en pepernoten hebben voorzien, wil je dit schuim niet eten.
Het is meer een antwoord op de ietwat wanhopige smeekbede van enkele fietsers om iets te verzinnen om het met open vizier rijden bij mist en regen comfortabeler te maken.
Iedereen kan het natuurlijk zelf bedenken. Als je voor een open raam staat en iemand doet achter je een deur of raam open, sta je op de tocht. Dat is uiteraard niet prettig en je zorgt er snel voor om de deur of raam achter je dicht te doen. Het rijden met de kap is heerlijk comfortabel als het vizier maar op een klein kiertje staat. Het zachte briesje langs je hoofd is prettig. Dat verandert als bij kou, mist en regen het vizier wijder open moet om goed te zien.

Op naar een stoffeerder om wat gratis reststukken schuimrubber te halen. In mijn geval is 4 cm de goede dikte. Na grof uitsnijden van de vorm leef ik me uit met de bandschuurmachine. Wat een troep levert dat op! Ik zorg er voor dat het schuimrubber ongeveer om de twee schuimrubber afstandrondjes valt. Met een paar klittenband rondjes zet ik het schuimrubber vormstuk vast in de kap.

De 'proof of the pudding is in the eating'. Ik word vanmorgen bediend met een stortbui om het uit te proberen. En ja, het helpt echt.
Met open vizier giert de wind niet langer om je oren en wind die er niet is kan ook geen regen meenemen.
Is dit nou een nieuw idee? Nee hoor, Jan Geel rijdt al jaren met een racekap. Niet om te wedstrijden maar om comfortabel warm en droog in zijn Quest in het koude seizoen te rijden. Jan bevestigt dan ook een extra stuk schuimrubber achterin zijn kap om de luchtstroom te elimineren.

Korte schokdempers versus lange schokdempers

De eerste experimenten met korte schokdempers in de Quest zijn niet geheel schokvrij verlopen. Deze veer/dempers zijn veelzijdig instelbaar en hebben zelfs een 'lock-out', een mogelijkheid om vering en demping helemaal uit te schakelen. Ze zijn ontwikkeld om via een 'arm', een hefboom dus, belast te worden. De verhouding is meestal 1:3,5. Daardoor kunnen ze compact gebouwd worden en zijn ze in een mountainbike overal eenvoudig te monteren.
De Quest, Strada en Mango hebben een veerpoot met een zogenaamde LRS, een Low Ratio Suspension. Zonder hefboom veert de demper in een verhouding van 1:1,85 in als de achterbrug zich verplaatst. Mijn wens om een betere demping te hebben leert mij, na lang zoeken op het internet, dat LRS veer/dempers niet of vrijwel niet meer worden gemaakt.

Daarom eerst een poging om met de goedkope overal verkrijgbare korte dempers mijn doel te bereiken.
In de Quest betekent dit dat de demper uiteraard niet op de achterbrug vlak bij de naaf aangebrachte bevestiging van de veerpoot kan worden gemonteerd. De korte demper heeft een zodanige hefboom nodig dat de demper op 1/3 van de afstand vanaf het draaipunt van de achterbrug moet komen. Bram Smit maakt een fraaie verlenging voor de Rock Shox Ario demper. De inbouw gaat prima en de eerste ritten tonen aan dat vering en demping behoorlijk werken. Wel loopt bij inveren en in linker bochten de buitenband aan. Aanvankelijk wijt ik dat aan de kapotte wielkast. Maar nadat Jan Reus de wielkast weer tiptop in orde heeft gemaakt blijkt het aanlopen nog precies hetzelfde. De conclusie is er al snel. De enkelzijdig opgehangen niet parallelle achterbrug van de Quest wordt door de schuinstaande nieuwe veerpoot teveel naar rechts geduwd. De achterbrug mag dus uitsluitend verticaal of vrijwel verticaal belast worden. Dat is met de korte demper wel te bereiken met bijv. een afstandstukje op de bovenste bevestiging. Dat zal op zijn beurt de M8 bout heel snel verbuigen of afbreken. Ook dat is weer te omzeilen door de afsteuning aan de bovenkant te realiseren door hiervoor de aluminium buis naar de zijkant van de romp te benutten. Velomobiel.nl meldt mij dat deze buis soms ook breekt. Kortom, het moet over een andere boeg.

Ymte heeft met veel moeite nog een Merida LRS demper uit 2003 te pakken weten te krijgen. Dat is de derde van links op de foto.
Een uitgebreide zoektocht op het internet leert me dat er nog twee fabrikanten zijn die een LRS demper leveren. DT Swiss heeft een prachtige 180 XM LRS. Hoewel de prijs van 568 euro niet misselijk is, blijkt DT Swiss deze demper recent uit het programma te hebben gehaald. Dan is er nog German:A die een LRS demper, de Prion, levert. Deze 32 cm lange 245 gram lichte demper is met 259 euro nog steeds niet te geef, maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden. De Prion arriveert vanmorgen en zal de komende week, uiteraard na enige modificatie, een plaats in mijn Quest krijgen.

Op de foto:
Links, de originele veerpoot
Tweede van links, de Rock Shox Ario
Derde van links, de Merida LRS
Rechts, de German:A Prion LRS

Mist, koffie en update schokdemper en pendel

Het is koud en de mist is dicht. Zouden Kees en Rob de elementen trotseren om hier hun maandagse bakkie troost te komen halen?
Kennelijk is onze espresso heel goed, want om tien uur ziet Marian een fletse gele schim aan de overkant van de Markervaart. Het is Rob die niet weet dat de pont uit de vaart is. Geen nood, hij wordt door de vlet van het Hoogheemraadschap overgevaren. Ook Kees is kennelijk gek op de Illy koffie. Hij heeft een grote tas mee met onder meer een enorme Vredestein 60 mm Black Panther achterband. Ik heb even opgezocht of er testen zijn van deze band en dat blijkt het geval. Hieruit blijkt dat de Black Panther wel eens een heel goede winterband kan zijn. Komt de Furious Fred op een schaal van 6 tot een heel matige cijfer 2 waar het gaat om bochtvastheid en tractie, de Black Panther komt tot 5 resp. 4 voor dezelfde eigenschappen. Ook de lekvastheid en bestendigheid tegen doorns is zeer veel beter. Het mooie is dat de Black Panther Black Xtrac met een breedte van 50 mm ook nog eens heel licht loopt. De superlicht lopende Furious Fred consumeert 19,8 Watt, de Black Panther 25,6 Watt.
Ik ga er maar eens mee rijden.

De eerste ritten met de schokdemper hebben me geleerd dat de huidige inbouw nog niet OK is. Bij sterk inveren en bochten naar links, loopt de band aan in de wielkast. Dat komt omdat de demper door de schuine stand tijdens het inveren de brug naar rechts duwt. Zonder dat Bram Smit dit weet heeft ie de oplossing al klaar, een afstandstuk waardoor de demper recht onder het bovenste aansluitpunt komt te staan. Wordt vervolgd.

Na de eerste opwinding over de bandentest pendel is het stil gebleven. Er moet nog het een en ander aan vermaakt worden. Allert van Velomobiel.nl heeft belangrijker prioriteiten dan te werken aan speeltjes voor Wim. Allert vindt het goed dat ik samen met Jan Geel de pendel zal afmaken. Ook hier: wordt vervolgd.

Majoor Kees de weg kwijt

Vanmorgen is het maar 2 gr. C maar er is goed zicht op ons eiland. Kees heeft een wilde rit geprogrammeerd. Om half elf verzamelen bij Skeef in Heerhugowaard.
Als ik de Schermer in rij is het zicht door de mist gereduceerd tot een goede 100 meter. Dat zal zo blijven tot in Heerhugowaard.
Willem Vierbergen staat al bij Skeef en we wachten nog een tijdje. Om kwart voor elf is Kees nog steeds niet aanwezig. Heeft Kees de wilde rit alleen voor zichzelf geannuleerd? Ik bel Marian, zijn vrouw en hoor dat ie net weg is. Willem krijgt Kees aan de lijn en Kees meldt dat ie de weg kwijt is. Even later is ie boven water en drinken we prima espresso in het lekker warme Skeef restaurant.

Het weer knapt niet op en we besluiten de wilde rit te laten voor wat ie is. We gaan naar huis.

De eerste indrukken van de rubber strip tussen de body helften lijken positief. Het ziet er naar uit dat het kenmerkende gerommel uit de fiets, veroorzaakt door de harde klankkast die een Quest nu eenmaal is, flink verminderd is.
Nog belangrijker is dat het geluid uit de wielkast volledig weg is, een groot pluspunt.

Quest weer heel

Een week niet fietsen is best lang, helemaal als het elke dag fietsbaar weer is.
Jan Reus, de man van de kappen, heeft mijn gehavende koolstof kind onder handen genomen en vandaag mag ik hem weer ophalen. Voor ie op de Foldy-car kan moet er nog veel gebeuren.
De vlakke rechterkant van de wielkast krijgt een aan beide zijden van een laagje carbon voorziene strip hardschuim. Hiermee zal hopelijk het blikkerige geluid verdwijnen dat ontstaat als het achterwiel over slecht wegdek stuitert. De strip wordt met dubbelzijdige tape op de wielkast geplakt. De reparatie van de wielkast is professioneel uitgevoerd. Aan de onderkant is de gehele wielkast van een reep carbon voorzien. Bovenop de wielkast zijn de breuken met carbon mooi hersteld. Bij nader inzien kan de schade vrijwel zeker niet veroorzaakt zijn door de spanband. Rob Kaag wijst me op 'mijn hobby' om achterbanden te laten exploderen. Dat lijkt inderdaad een betere verklaring.

De experimentele schokbreker, een door Bram Smit nog mooier gemaakt exemplaar komt er komende week in, betekent ook een andere opening door het kettingschermpje. Jan plakt een carbon plaatje op het oude gat en maakt een passend nieuw gat. Dit zal mogelijk straks worden verkleind als de recentste versie erin komt. We wegen de nieuwe veerpoot en zien dat deze 360 gram weegt, 60 gram meer dan de standaard veerpoot. Ik denk dat de nieuwste versie vrijwel even veel zal wegen als de standaard veerpoot, namelijk 300 gram.
Nu de top er nog af is, kan er mooi een stukje neopreen op het achterste kettingschermpje worden geplakt om rammelen van de pomp te voorkomen.

Dan mag de top erop. Toen ik vanmorgen binnen kwam was Jan bezig de siliconenkit te verwijderen. Dat doet ie met een dikke schijf rubber in een boormachine. De oude uitgeharde kit vliegt er letterlijk van af. Zouden ze dit in Dronten ook zo doen?
Siliconenkit wil ik niet meer tussen de top en de body hebben. Eerder heb ik van Peter Colbers rubber strips gekregen waarvan de zachtste wat smaller wordt geknipt. Met kleine drupjes secondenlijm, steeds links en rechts van de boutgaatjes, zit de nieuwe strip er snel op. Het weer monteren van de top is wel een flink karwei. De op zijn zij liggende body maakt het lastig de precies passende boutjes en moertjes te plaatsen. De Quest wordt op zijn onderkant gezet op een flink hoge schraag waardoor geen vervorming optreedt. Dan lukt het beter en kan de gele tape om de fiets worden aangebracht.

Er kan weer gefietst worden. Jan hartelijk dank voor je werk.

Quest in reparatie en body Quest uit Dronten

Vandaag gaat mijn Quest naar Jan Reus in Hoorn voor reparatie van de wielkast. Als ik de Quest heb afgezet rij ik door naar Dronten. Bij Alligt haal ik een nieuwe voorraad kettingtandwielen met SKF E2 lagers op. Bij Velomobiel.nl is weer veel te bepraten en te zien. Niet alles mag op de foto en dat respecteer ik uiteraard.

De nieuwe QuestXS is nu helemaal klaar en ik word uitgenodigd een ritje met de prachtige nieuweling te maken. Ymte zet de bracket maximaal naar voren en verlengt daarvoor de ketting. Ik laat me vrij eenvoudig in het kleinere instapgat zakken. Ik zit er als een sardientje in. Als ik probeer te fietsen kan ik al direct merken dat dat niet goed gaat. Aan alle kanten, knieën en voeten, raak ik de binnenkant van de kleine Quest.
Ik wil weer uitstappen en dat is, net als in de EVO, minder eenvoudig. Met mijn lengte van 1.83 meter en relatief lange benen, kan ik mijn knieën niet voldoende optrekken om mezelf op de dwarsbalk af te zetten. Dat betekent op armkracht omhoog. Allert en Ymte grijpen me onder de armen en tillen me omhoog. Fietsers tot 1.80 meter met een normaal postuur kunnen in de Quest XS. Paste ik er wel in, dan zou ik niet twijfelen en een QuestXS bestellen.
Ook Ymte laat zich in de QuestXS zakken. Hij kan er in, maar fietsen is ook voor hem onmogelijk.

Het hoofddoel van mijn bezoek is het afhalen van een complete body en top. Jan Reus zal van de rompdelen een contra mal maken om later te kunnen experimenten met aanpassingen van de stroomlijn. Allert helpt me met het op de Foldy car laden van de body. Het vervoer verloopt, dankzij het speciale aluminium transportframe, zonder problemen.

In Hoorn heeft Jan de top van mijn Quest er al afgehaald. De schade aan de wielkast is fors. Bovenop zit een grote breuk, onderin is de wielkast bij de bevestiging op de bodem, over zeker 25 cm gescheurd. De wielkast is heel licht maar begrijpelijkerwijs ook heel dun. Niet meer dan één lichte carbon mat en epoxy. Het is nog een wonder dat dit zo lang goed is gegaan. Ik heb voor de vermindering van het geluid om de wielkast een spanband getrokken met daartussen schuimrubber.
Jan gaat dat nu oplossen. Twee strippen hardschuim zullen rondom van een laagje carbon worden voorzien. Deze strippen worden met dubbelzijdige foamtape diagonaalsgewijs op de wielkast geplakt. Hiermee krijgt de vrijwel vlakke wielkast een zekere voorspanning waardoor de eigen frequentie verandert. Het blikkerige geluid zal hiermee hopelijk zonder aanvullende maatregelen verdwenen zijn.

Wegligging Quest/Strada/Mango

De titel van dit bericht roept vragen op. Is de wegligging van de Quest, Strada en Mango dan niet goed? Eerlijk antwoord? Nee, die is niet echt goed. Voor veel fietsers is de wegligging van onze geliefde velomobielen uit Dronten overigens geen probleem.
Maar.... hebben jullie dan nooit last van een dribbelend achterwiel? Maakt jullie achterwiel nooit een stapje zijwaarts op slecht wegdek? Natuurlijk wel. Sommige fietsers zijn op slecht wegdek zelfs zoveel dwars uit de flank gegaan dat zij zijn omgeslagen.
Waardoor komt dit? Primair door een te hoge snelheid. De eenvoudige constructie van de vering van onze fietsen speelt daarbij een hoofdrol. De huidige veerpoot bestaat uit een meer of minder krachtige veer en een soort schuim in een glijbus die enigszins als demper werkt. Veert het wiel in dan wordt de vering samengedrukt. Het uitveren verloopt hetzelfde. Het schuim in de glijbus probeert enigermate als demper te werken, maar een echte demper is het niet. Dit betekent dat de wielen op slecht wegdek kunnen gaan stuiteren. Een stuiterend wiel zal in een bocht of zelfs heel licht hellend slecht wegdek naar de buitenkant dribbelen. Dat voelt niet goed aan, je schrikt je rot. Dit is alleen te voorkomen door de snelheid fors te verlagen. Dat is natuurlijk niet aantrekkelijk. Auto's die naast me met dezelfde of zelfs hogere snelheid over dezelfde drempel rijden houden de wielen keurig aan de grond terwijl ik in mijn Quest letterlijk door de lucht vlieg.

Kan dat niet beter? Ja, ik denk dat dat kan. De huidige veerpoot zou moeten worden vervangen door een veerpoot met een echte schokdemper. Als het kan een luchtdemper. Liefst instelbaar zodat de demping karakteristiek kan worden ingesteld op lichaamsgewicht en gewenst gebruik. Dergelijke dempers veren gecontroleerd in, het uitveren verloopt - ook instelbaar - vertraagd. En die demping is een voorwaarde om het wiel aan de grond te houden. Ook bij gladheid zal de fiets veel langer controleerbaar blijven.
Bonus is dat het comfort verbetert. Het biedt ook perspectieven voor snelle fietsers. Voor comfortabel toeren kan de druk in de demper relatief laag zijn, voor wedstrijden verhoog je de druk waardoor de fiets op vlak wegdek minder veer- en demper werking heeft en daardoor sneller is. De moderne dempers in MTB's hebben ook een 'lock out'. Hiermee kun je de vering en demping helemaal vastzetten, op snelle mooie wedstrijdbanen een aantrekkelijke optie voor een maximale snelheid.

Informatie bij Velomobiel.nl leert dat Theo van Andel al met een gedempte Merida LRS demper rijdt. Ymte zal proberen een dergelijke demper voor mij te pakken zien te krijgen.

Bram Smit van Fast Forward Ligfietsen heeft tijdens ROAM angstige momenten gehad toen hij over 'rumble strips' reed en direct daarna volledig uit koers raakte en te nauwer nood omslaan kon voorkomen. Volgens Bram mede veroorzaakt door de beperkte schokdemper werking van zijn Mango. Een Quest rijder is tijdens ROAM over de 'rumble strips' gereden en om gegaan. Hij is daarbij zo gewond geraakt dat ie moest opgeven.
Bram, bekend van zijn Munzo deelbare lage racer en de 'tilting trike', heeft in zijn Mango een gedempte veer ingebouwd. 'Wil ie dat voor Wim ook doen?'. 'Natuurlijk Wim, ik maak er één voor jou ook'. Gisteren laat ie me weten dat ie klaar is en als ik wil mag ik vandaag al langs komen om de inbouw te doen.

Vanmorgen ga ik dus op 'geheime missie' :). Een mooi ritje naar Naarden door een met 4 gr. C nogal koud landschap. Met de comfortabele racekap op leg ik de 52 km in goed anderhalf uur af en tref Bram in zijn kleine maar bijzonder efficiënt ingerichte werkplaats.
Dan blijkt dat de montage in een Quest heel andere koffie is dan in een Mango. Belangrijkste verschil is dat de ophangpunten van de veerpoot van de Quest niet parallel zijn. Je kunt dit mooi zien aan de schuine stand van de demper op de laatste foto.
Dat betekent dat er aan de bovenkant een oog met kogelgewricht moet komen en aan de onderkant ook een kantelbare constructie om de Rock Shox demper goed in te bouwen. Het is een enorm genoegen Bram aan het werk te zien. HIj doet me in alles herinneren aan mijn vader die net zo'n handige bliksem was als Bram. Als de wijzigingen zijn doorgevoerd blijkt dat het vrij dikke demperlichaam door in de weg zittend plaatwerk van de stoelophanging, niet past op het bovenste bevestigingspunt. 'Dan draaien we de demper gewoon om' is de snelle conclusie van Bram.

Het eerste ritje is direct het effect van de demper merkbaar. Op slecht wegdek blijft het achterwiel op de grond. De besturing voelt strakker aan en ik kan direct al sneller een bocht nemen over een planken brugdek. Wel hoor ik een raspend geluid bij het inveren.
Ook zie ik de spanband die ik met schuimrubber om de wielkast trok om resonanties te voorkomen, los op de bodem van de Quest liggen. We leggen de Quest op zijn zij en kijken in de wielkast. Dat ziet er niet goed uit, er zitten scheuren in de opbouw van de wielkast. Om naar huis te kunnen rijden draaien we de demper naar een wat hogere positie. Dat gaat prima en hoewel ik zo nu en dan de band hoor aanlopen, kom ik zonder verdere problemen thuis.

Na het repareren van de wielkast, klusje voor Jan?, kunnen we verder experimenteren met de demper. Bram heeft een idee om de demper toch op het bovenste bevestigingspunt te maken. Dat gaan we volgende week proberen. Ook zal ik een demperpompje aanschaffen om zelf met de verschillende drukken te experimenteren. Wordt vervolgd.

Afvaller tijdens rondje Noordkop

Als ik vanmorgen mijn neus buiten de garage steek is het kil. De thermometer geeft 7 gr. C. aan. De heerlijk comfortabele racekap gaat erop.
Eerst naar Kees in Heerhugowaard waar Jan, ook met racekap, al aan de koffie zit. Even later is ook Pé van de partij. We rijden met zijn vieren een rondje Noordkop. Net buiten Heerhugowaard trapt Kees weer loos rond. Het probleem, een loslopende moer op de achteras speelt weer op. Even later zal blijken dat Kees het probleem niet ter plekke kan oplossen. Kees moet lopend terug naar huis.
Wij rijden door naar Schoorldam om vervolgens het duinterrein in te rijden. Bij Hargen aan Zee gaan we op de zeedijk rijden. Bij Callantsoog er weer af en door tot Groote Keeten. Pé rijdt voorop en dat betekent stevig doorrijden. Als we weer in de duinen rijden maak ik wat foto's. Rijdend fotograferen gaat me normaal goed af. Maar met de flinke snelheid en het bochtige pad waarover we nu rijden, is dat teveel van het goede. Met de camera in mijn rechterhand probeer ik al remmend met mijn linkerhand een bocht naar rechts te halen. Dat lukt me niet en ik vlieg letterlijk uit de bocht. Gelukkig remt het mulle duinzand in de berm de Quest sterk af en ik kom met de schrik vrij.
Jan en Pé hebben wat laat door dat ik er niet meer achter hang en stoppen kilometers verder. Als ik weer bij ze ben zijn ze juist bezig om te keren.
Bij Huisduinen gaan we nog een keer de zeedijk op tot aan de Veerhaven in Den Helder.
Onderweg naar Wieringen komen we Wil Jansen in zijn Quest tegen. We stoppen even en Wil is enthousiast over de stilte in zijn Quest. Hij rijdt sinds kort met een kettingtandwielashouder en een minivizier rond.
Via Wieringen weet Pé ons weer te 'verblijden' met het krankzinnig slechte fietspad naar Slootdorp.
In Middenmeer komt Kees ons tegemoet. Hij heeft een nieuw wiel gemonteerd en meldt dat de aluminium aandrijfkrans in het wiel totaal versleten blijkt.
Jan gaat via de Cultuurweg richting Oostwoud, Kees en ik mogen op de dampend vers geasfalteerde Alkmaarse weg zuidwaarts rijden.
We krijgen de zon even te zien, maar dat is maar van korte duur.
Als Kees afslaat naar De Waard mag ik de laatste 20 kilometer naar De Woude alleen afleggen.
Mooie vlotte rit van 148 km

In de krant

Na het interview gisteren heeft journalist Rob Bakker van het Noord-Hollands dagblad er geen gras over laten groeien. We staan in de krant. Aangekondigd op de voorpagina van de Alkmaarsche Courant met een leuk artikel bovenaan links op pagina 1.
Al voor ik wakker ben staan de eerste emailtjes van kennissen en vrienden al op de computer.
De bende van Wim in het nieuws, het is me wat :)

Paddenstoelen en interview

Vanmorgen zijn Kees van Hattem en Jan Geel al vroeg op het eiland. We rijden een rondje door de duinen. Het is mistig en met 11 graden nog niet lekker warm. In Krommenie, nog geen 7 km onderweg, meldt zich de eerste lekke band. Het is lekke banden weer, half droog, half nat wegdek. Na een snelle wissel gaan we over de mooie historische Zeedijk richting Beverwijk. Daar neem ik altijd de rijbaan en rij stevig door om geen boze automobilisten te kweken. Jan kan het maar net bijbenen, zijn achterwiel lagers zijn kapot. Hij heeft wel nieuwe SKF E2 lagers meegenomen, maar die kunnen er pas in als Jan een nieuwe as heeft gedraaid.

In de Kennemer duinen is het rustig. Het najaar is flink gevorderd en ik kijk rond of er paddenstoelen te zien zijn. Pas als we in de buurt van Egmond zijn zie ik een open plek met veel paddenstoelen. Ik probeer er een aantal te fotograferen en heb veel gemak van het draaibare LCD scherm van de Canon Powershot G12. Zonder op mijn buik te hoeven liggen kan ik foto's maken met de camera vrijwel op de grond. Even later komen een aantal Schotse Hooglanders in beeld waarvan ik een jong dier portretteer.

Als we in Egmond rijden hoor ik het onheilspellende geluid van een hard sissende band. Rechtsvoor is weer lek. Het blijkt een scheurtje in de binnenband te zijn dat waarschijnlijk door een verkeerde montage is veroorzaakt.

In Bergen aan Zee hoor ik plotseling een enorm gekraak onder mijn fiets. Ik schrik me rot, heb ik dan een lage paal niet gezien?
Ik kijk vooruit en zie dat Jan een wielstroomlijnkap mist. De reden waarom is even later duidelijk. Jan heeft een lekke band en de Quest zakt dan zoveel dat de kap van de fiets wordt gerukt.

Plotseling trapt Kees in het luchtledige. Een oude kwaal manifesteert zich weer. De moer die de achteras vasthoudt is losgelopen. Fiets op zijn kant en Kees begint te sleutelen. Tot zijn verdriet blijkt ie zijn gereedschap te zijn vergeten, hij snapt werkelijk niet hoe dit hem kan overkomen. Jan zet de moer vast met een Leatherman multi-tool. Als Kees zijn fiets weer inpakt staat er twee meter verder een groen tasje .... Kees' gereedschap. Hilariteit alom, Kees is de jongste van ons drietal en dan zoiets :).

We rijden terug naar Egmond en dan blijkt de multi-tool geen afdoende gereedschap te zijn. De moer op de as is weer los en er moet weer gesleuteld worden. Nu weet Kees dat ie gereedschap bij zich heeft :). Als de moer weer vast zit, volgende keer een beetje Locktite Kees?, moeten we meerdere belangstellenden te woord staan. De eigenaar van Stam's Bikeshop vindt de Quest wel heel interessant. De laatste die ons aanspreekt is journalist Rob Bakker van het Noord-Hollands Dagblad. Hij maakt de rubriek 'Onderweg' en wij zullen morgen in de krant figureren. Rob maakt verschillende foto's en is tevreden met het interview.

Via Heiloo rijden we naar het industrieterrein zuidelijk van Alkmaar. Daar scheiden onze wegen.