Stormstrip

Vandaag waait het 6 Bft met windstoten tot 8 Bft. Dat is normaal gesproken voor mij de bovengrens om met de racekap op te rijden. Sowieso ga ik niet met de Quest buitenspelen als het 7 Bft of meer waait.
Jan Reus, de bedenker van de stormstrip, heeft de afgelopen twee weken dagelijks van Enkhuizen naar Hoorn en terug gefietst. Geen enkele dag uitgezonderd. Hij heeft simpelweg bewezen dat dat kan, maar dan wel met stormstrip.

Vanmorgen, vlak voor het vertrek naar de Kniepertjestocht, plak ik twee tochtprofieltjes op de voor- en achterkant van de Quest.
En wat is het effect? Als ik het talud van het viaduct over het Noord-Hollands kanaal op rij verwacht ik flink te moeten opsturen. Dat hoeft nu nauwelijks. Ook verderop, de wind komt steeds dwars van links in, merk ik dat de Quest duidelijk beter is opgewassen tegen de stevige zijwind.

Ik hou tijdens de Kniepertjestocht een aantal voor mij rijdende Questen in de gaten. Steeds valt mij op dat zij meer hinder van de wind hebben dan ik. Het maakt niet uit of dit nu een fietser is met of zonder racekap.
Hoe is dit te verklaren? De vorm van een velomobiel maakt dat als de wind onder een hoek de fiets raakt, er druk wordt uitgeoefend op de loefzijde. De wind blijft over de romp aanliggen en wordt naar de lijzijde afgebogen. De lucht versnelt eerst en vertraagt daarna tot de luchtstromen van de boven- en onderzijde weer bij elkaar komen. Er ontstaat daardoor onderdruk aan de lijzijde. Het resultaat van deze windstromen en de ontstane onderdruk is dat de fiets tegelijkertijd wordt omgeduwd en omgetrokken.
Het laatste effect wordt door de dwars over de fiets aangebrachte strippen grotendeels teniet gedaan. De strip verhindert dat de lucht de body kan blijven volgen. De lucht wordt niet meer afgebogen en zal veel minder onderdruk tot stand brengen. Er wordt dus minder aan de fiets getrokken.
Het spectaculaire zeilen dat de Quest met deze wind normaal doet, is grotendeels verdwenen.

De resultaten bevallen me uitstekend. De bovenkant van de kap zal ik ook een stukje tochtprofiel opplakken.
Dit betekent niet dat ik nu te allen tijde met de Quest erop uit zal trekken. Er zijn, met of zonder stormstrip, echt wel grenzen.

Kniepertjestocht

Vanmorgen ratelen de dakpannen op ons boerderij dak door de harde wind. Kan de Kniepertjestocht wel doorgaan? Er staat nu een windkracht 6 met windstoten tot Bft 8. Na 10.00 uur wordt het iets rustiger. Vanmiddag gaat het weer harder waaien. Ik waag het erop.
Wel plak ik een paar stukjes tochtband op de Quest. Hierover meer in een later bericht.
Het is inderdaad goed te doen. Een half uurtje later zit ik aan de koffie bij Kees en Marian van Hattem in Heerhugowaard.
De groep is 13 man/vrouw groot, de Muis is er met hond Astra. De achterkant van haar Quest wordt na een aanrijding met plakband bij elkaar gehouden.
Wij gaan rijden, Marian gaat kniepertjes bakken.
We rijden een klassieke route over de dijken van de Schermer en de Heerhugowaard. Het gaat rustig met rond de 30 km/u. Is ook wat veiliger dan hard rijden. Na een dertig kilometer komen we in de Irish Cottage aan. Koffie met appeltaart en Ierse scones gaan er wel in. Bij het vertrek willen enkele fietsers even voelen of mijn schokbreker echt werkt. De meningen zijn unaniem, kom maar op met zo'n ding. Dan barst er een forse hagelbui los en vlucht iedereen onder de schuimkap of de racekap. Er zijn vijf van de dertien fietsers die comfortabel onder een kap zitten.
Vlugger dan verwacht zijn we weer terug in 'De Waard'. Marian is nog steeds bezig met het bakken van de kniepertjes. De deegjes zien er wel heel naakt uit, de kniepertjes zien er fraai uit en zijn onwaarschijnlijk lekker. Gevuld met slagroom of cranberry saus is het een traktatie. Buiten liggen de oude wafelijzers die voor het bakken van de kniepertjes worden gebruikt. Er wordt over van alles gekletst. Omdat na drie uur de wind weer aantrekt gaat eenieder op tijd weer huiswaarts.
Jan Geel en ik blijven nog even achter om Marian's nieuwe draailier te horen. Het instrument is echt bijzonder, zowel qua vorm als geluid.
Op de terugweg, de wind komt nu dwars in en is aardig toegenomen, blijkt dat de stormstripjes uitstekend functioneren.
Bij de afrit van het viaduct over het Noord-Hollands kanaal moet een fietsend meisje schuin tegen de harde wind in leunen en heeft het hele fietspad nodig om weer in de luwte van de bossages te komen.