VeloTilt op de wielen

Vanmiddag fiets ik met de Quest naar Enkhuizen om de VeloTilt op de wielen te zien komen. Ik kom speciaal met de Quest om te kijken in hoeverre ik de heel comfortabele zit in de Quest ook in de VeloTilt kan realiseren.

Als ik om drie uur arriveer is Bram de aandrijving aan het monteren terwijl Piet aan het tiltmechanisme werkt. Jan is bezig met het maken van de mallen voor de wielkappen. Afgelopen zaterdag zijn de pluggen in tweeën gedeeld en deze worden nu op een speciale manier opgespannen om er mallen van te maken.

De nieuwe nokkenkoppeling van de wielpoten wordt voor het eerst gemonteerd. Dat levert een spannend moment op maar verloopt prima en de ophanging blijkt goed belast te kunnen worden. De Risse Astro 5 schokbreker wordt tot 17 bar opgepompt. Als ik in de fiets ga zitten zakt deze mooi in en veert ook weer netjes omhoog als ik eruit stap. Het in- en uitstappen gaat heel makkelijk. Gewoon over de openstaande fiets heenstappen en gaan zitten. Dan de beide benen over de rand bewegen en inklikken. Makkelijker kan het niet en het kan zelfs zonder je handen te gebruiken.

De stemming is opperbest als blijkt dat het tiltmechanisme prachtig werkt en de ontworpen hellinghoeken uitstekend blijkt te halen. Ik beluister enkele licht pornografische kreten als de VeloTilt compleet op de wielen staat. Wow, wat een prachtig kind is dit.

Het lockingmechanisme werkt goed, maar als ik in de fiets zit en heen en weer schudt, blijkt de houdkracht van de TRP Spyre niet optimaal. Dat is mogelijk te verhelpen met aangepaste rempads met profiel erop. Waarschijnlijk kan ook een remtang van een brommer meer knijpkracht opleveren. Dit is waarschijnlijk makkelijk op te lossen.

Als de VeloTilt klaar is om een eerst proefritje te maken wordt dat verhinderd door opkomend zwaar weer. Harde wind, zware regenval en onweer zijn niet de juiste biotoop om een maidentrip te maken.

We maken allemaal foto's en zijn duidelijk tevreden met het resultaat tot nu toe. Als laatste zetten we mijn Quest naast de VeloTilt. Heel mooi zijn nu de verschillende ontwerpuitgangspunten te zien. De VeloTilt is 10 cm hoger dan de Quest. Dat de VeloTilt nogal wat slanker is behoeft geen betoog.

Ik rij in de stromende regen naar huis en kan pas om half acht aan het avondeten aanschuiven. 'Ik was de tijd helemaal vergeten' gaat voor mij wel op, maar Marian ziet dat toch wat anders :)

VeloTilt update

De wielophanging is inmiddels verbeterd. Jeroen heeft in SolidWorks 3D tekeningen gemaakt van een in elkaar grijpend nokkensysteem. Berekeningen laten zien dat het materiaal nu maar tot 25% van zijn vervormingssterkte wordt belast. David, de ontwerper van de VeloTilt freest de delen met de CNC frees en stuurt deze naar Bram om aan de wielarmen te lassen.

Inmiddels wordt in Enkhuizen fulltime gewerkt aan onder meer de wielkast voor het voorwiel. De beide wielkastdelen wegen samen 250 gram! Ook het carbon luchtkanaal is nu gelamineerd en weegt maar 236 gram. Dit luchtkanaal zal aansluiten op de opening in de neus. Het luchtkanaal zal in de bovenkap worden gemonteerd en dient mede om de stijfheid van de kap te vergroten. Twee scharnierende carbon pootjes zullen aan zowel het voorframe als aan het luchtkanaal worden bevestigd. Dit ontwerp is van Piet Kunis. Het is prachtig om te zien hoe alle teamleden samenwerken om een heel hoogwaardig en efficiënt functionerend eindresultaat te krijgen.

De nieuwe lineaire geleiding is door Bram voorzien van een TRP Spyre schijfrem en een Risse Astro 5 schokdemper. Als alles meezit kan er volgende week worden proefgereden. Nu nog zonder wielstroomlijnkasten, die komen later aan bod. Het wordt nog spannend of alles voor CycleVision af is, maar aan de inzet van het team zal het niet liggen. 'Het komt gewoon af' en 'desnoods gaan we 24 uur per dag door' zijn zo de commentaren :).

Houten vierwielige tweezits velomobiel

Als ik vanmorgen wat Lexan aflever bij Nico van Baar in Akersloot, nodigt hij me uit om even te komen kijken naar zijn nieuwste creatie. Nico heeft eerder een volledig houten Quest gemaakt en nu dan een houten vierwielige tweezits velomobiel. Het is een prachtige velomobiel geworden. Volledig uit latten opgebouwd en verlijmd met epoxy.

De nieuwe fiets is 3.40 meter lang en 1.10 meter breed. Het gewicht valt met 69 kg wat tegen. Daarbij is wel een volledig elektrische ondersteuning inbegrepen. Een Pedelec, een snelle elektrische fiets die maximaal 45 km/u haalt is als donor gebruikt voor onderdelen. De motor is een 350 Watt Impulse versie 2.0. Met rustig meetrappen haalt de nieuwe tweezitter tussen 45 en 50 km/u.

Als je in de fiets kijkt zie je veel onderdelen van Velomobiel.nl. Niet zo verwonderlijk, Nico is een man die met hout, hij runt een houten trappenmakerij, letterlijk alles kan maken. De metalen delen en de aandrijvingscomponenten komen uit Dronten.

Er kan veel bagage mee achterin die via een - nog te maken luik - in de achterkant en via de stoelen is te bereiken. De nieuwe fiets heeft wel iets van de Zwitserse Twike, een 90 km per uur halende elektrische velomobiel waar nog wel meegetrapt kan worden.

Het maken van de houten duozitter heeft begrijpelijkerwijs veel hoofdbrekens gekost. Deze zijn allemaal opgelost en de fiets rijdt nu al fijn. Als ie helemaal af is ga ik er samen met Nico een tochtje in rijden en zal ik hier weer verslag doen.

Tegenslag VeloTilt

Afgelopen woensdag zou ik een eerste proefrit(je) met de VeloTilt maken. Een tikje verdrietig mailtje van Piet maakt duidelijk dat dit niet door kan gaan. Bij het belasten van de achterste wielophanging blijkt de fiets mooi in te veren, maar niet meer uit. De aluminum koppeling van de wielarmen met de doorgaande as in de fiets blijkt te vervormen. Piet en Bram bedenken een oplossing met een bottombracket en een crank. Dit is een betaalbare en makkelijk te implementeren wijziging.

Vanmorgen blijkt dat we waarschijnlijk te vroeg gejuicht hebben. Jeroen heeft in Ansys berekeningen gemaakt van de statische belasting en ook de crank zal onder de belasting in de VeloTilt sneuvelen.

Het voorstel van Jeroen is nu om de asuiteinden te voorzien van 6 in elkaar grijpende nokken. Hiermee worden de krachten uitstekend verdeeld en kan de maximale belasting van het materiaal tot 1/4 van de rekgrens worden beperkt.

Inmiddels zijn de wielkasten gefreesd, bekleed met glasvezel en epoxy en volkomen glad gepolijst. Hier kunnen direct de mallen van gemaakt worden. De vorm is prachtig, min of meer vlak aan de binnenzijde, mooi gebogen aan de buitenkant. 

Ook de mallen voor het luchtkanaal zijn klaar om de lucht van de inlaat in de neus naar het bovenlichaam van de berijder te geleiden. Tegelijkertijd wordt er gewerkt aan de mallen voor het omkasten van het voorwiel. We willen graag dat er geen water of zand in de fiets komt. De schijfrem zal nu niet samen met het wiel in regen en zand werken, maar binnen in de fiets komen. Mocht er hinder ontstaan door remstof dan kan er alsnog een kapje overheen gezet worden.

Naar huis rijdend zie ik in de Beemster noodweer aankomen. De iPhone 5s even gepakt en door de ruit een plaatje geschoten. Mooi plaatje :)

Elan opent nieuw bedrijf in Nijmegen

Gisteren rij ik met de Tesla naar de Waalbandijk nr 20 in Nijmegen. Daar torent een immens groot gebouw boven alles uit. Het is een inmiddels door Honig verlaten bedrijfsgebouw met een vloeroppervlak van 30.000 m2. Dit gigantische gebouw staat op de nominatie om plaats te maken voor woningbouw. Gelukkig is dit pas over 8 jaar gepland. De Nijmeegse wethouder die daar over gaat zegt me dat dit ook zomaar 16 jaar kan worden.

In de tussentijd hebben een aantal kleinere ondernemers het plan opgevat om in dit gebouw iets moois neer te zetten. Met wat ze het Fiets Centrum Nijmegen noemen zijn meerdere fietsgerelateerde bedrijven nu in één gebouw bijeen. Elan zit op een mooie plek, Stipbike zit op dezelfde vloer en een fietsverhuurbedrijf zit ernaast. In het kolossale gebouw zijn inmiddels ook een bierbrouwer, een restaurant en een koffiebrander neergestreken.

Hans en Ellen van Vugt hebben nu een riante showroom en fraaie werkplaats. Er is volop ruimte voor uitbreiding. Elan zoekt dit onder meer in 3D freeswerk. Ook een bekende velomobielbouwer zal hier een ontwerpstudio realiseren. Hans leidt me rond en ik sta verbaasd over de onwaarschijnlijke omvang van het gebouw. Een enorme hal zou zomaar als overdekte fietsproefbaan kunnen fungeren.

Onder de bezoekers is ook Jan Bos en zijn vriendin Jojanneke Vis. Jan legt me uit met welke dingen hij nu bezig is. Eén van de projecten is gerelateerd aan het fietsen. Samen met een bekende schaatsfabrikant is hij bezig om maatschoenen voor fietsers te maken. Voor schaatsers al gebruikelijk, voor fietsers nog niet beschikbaar. Hier gaan we meer van horen.

De wethouder fietst een rood-wit lint aan stukken en daarmee is Fiets Centrum Nijmegen geopend.

Bij het vertrek rijden Jan Limburg en Gerhard Diddens nog een rondje mee in de Tesla. Jan ziet na afloop lijkbleek :). Voor de liefhebbers de verbruiksgegevens van de Tesla. De auto is opgeladen tot een 'typical range' van 401 km. Vanuit De Woude naar Nijmegen, ik rij één keer fout en belandt via de Waalbrug weer op de noordoever, is 150 km. Met het testritje en via een iets andere route in de stromende regen weer naar huis, staat de teller op 320 km. Er zit nog voor 80 km bereik in de accu.

Dit gunstige verbruik van rond 190 wH per kilometer is te halen als de snelheid beperkt blijft tot maximaal 110 km/u.

Morgen een verhaal over een forse tegenslag bij de bouw van de VeloTilt. Geen paniek, de mooie oplossing is er gelukkig al in de maak.

Mango sneller door staart

De Mango is al jaren een heel succesvolle velomobiel. Eerst bij Velomobiel.nl, nu al weer jaren bij Sinner. De Mango is korter dan de Quest en dus makkelijker in een kleine schuur te parkeren. Die lengte heeft wel zijn prijs, de Mango is ruim 10% langzamer dan de Quest. Bij wind is de Mango minder koersstabiel omdat het oppervlak van de romp vóór de voorwielen veel groter is dan het oppervlak achter het achterwiel.

Verschillende Mango eigenaren zijn aan de slag gegaan om de beide nadelen aan te pakken.
Rudolf Kooistra heeft eerst een heel mooie staart, een eendenstaart, gemaakt. Later heeft ie daar ook nog een deel voor het stroomlijnen van de bult achter het hoofd voor gemaakt. Beide delen voegen ieder zo'n 5% aan de snelheid van de Mango toe.

Piet Kunis heeft met hulp van David Wielemaker, ontwerper van de supersnelle Velox recordfietsen, een geïntegreerd staartstuk ontworpen en aangebracht. Dit levert een 8 tot 10% snellere Mango op, wel in combinatie met nog wat verbeteringen in de stroomlijn van de voor- en achterwielen.

Ronald van Rijswijk heeft een low-budget oplossing met 1 mm Lexan en Hockeytape bedacht. Ronald schrijft me dat de snelheidsverhoging zo'n 2 km/u bij 40 km/u bedraagt. Dat is dus 5%.
De werkwijze van Ronald is eerst het maken van een mal uit karton en deze later in Lexan uitknippen. Vervolgens wordt het geheel met Hockeytape op de Mango geplakt. Bij deze oplossing kan het achterlicht en de reflectie op de staart gewoon blijven zitten.
Liefhebbers kunnen mij per email om het ontwerp vragen. Ik stuur dan een van Ronald gekregen PDF bestand toe dat op meerdere A4-tjes moet worden afgedrukt om dit uiteindelijk op het Lexan over te nemen.

De 'ducktail' van Rudolf wordt in de komende periode door Sinner in productie genomen. Deze is makkelijk aan te brengen. Bij voldoende belangstelling is het ook mogelijk de staart van de Super Mango van Piet Kunis te dupliceren in carbon. Persoonlijk vind ik dit de mooiste oplossing maar vereist wel vakmanschap om deze mooi op de Mango aan te brengen.