VeloTilt rijdt!

Vannacht lig ik te woelen in mijn bed. Ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat de jeugd in het dorp weer de luilaknacht ingaat. Vorig jaar zat ons huis, evenals dat van verschillende buren, onder de kapot gegooide eieren. Als ik inslaap droom ik van vallende VeloTilts tijdens de eerste proefrit. Profetisch? Lees verder want die proefrit zal vandaag plaatsvinden.

Om half één stap ik in de Quest om naar Enkhuizen te rijden. Ik mag bij Driehuizen een tijdje wachten tot de bezemwagen van de wielerwedstrijd in de Schermer voorbij is. Het is lekker fietsweer al heb ik de wind tegen. Ik realiseer me dat ik vandaag voor het eerst dit jaar zonder racekap rij.

In Enkhuizen zijn Piet Kunis, Bram Smit, Jan Reus, Jeroen Koeleman en David Wielemaker al van de partij. Er zit voor het eerst een sterkere hydraulische schijfrem voor de tiltlock in. Die blijkt ruim voldoende krachtig om de fiets tijdens stilstand te locken. Het nieuw gemaakte stuurtje staat eigenlijk te hoog om lekker mee te rijden.

De mannen kijken me aan en zeggen 'nou, rijden maar'. Ik stap over de fiets, knijp de lock in en ga zitten. Al een tijdje, ook vannacht, vraag ik me hoe de rijdende overgang van geblokkeerd rijden naar ongeblokkeerd rijden zal verlopen. Eerlijk gezegd heb ik daar een beetje angst voor.
Die angst blijkt volledig onnodig. Ik start met de twee oudste makkers, Piet en Bram, rennend achter me aan.
Al bij 5 km per uur verloopt de overgang van geblokkeerd naar ongeblokkeerd rijden heel soepel. Eerlijk gezegd eigenlijk gewoon onmerkbaar. Bij de eerste scherpe bocht rij ik langzaam en blokkeer de tiltconstructie. Ook dat gaat prima en ik neem de bocht rustig.

De terugweg neem ik de grotere asfaltweg waar ook ander verkeer rijdt. Ook nu weer een vloeiende overgang van geblokkeerd rijden naar ongeblokkeerd. Dan doemt een bocht op. Ik verlaag de snelheid en stuur naar links. Een fractie van een seconde later ligt de VeloTilt op zijn kant. Bij langzaam rijden heb je meer stuuruitslag nodig. Die is er simpelweg niet. Ik kan zittend in de fiets de VeloTilt overeind zetten en mijn weg vervolgen. Er zitten wat krasjes op de huid ter hoogte van het voorwiel. Aan de achterkant blijkt de VeloTilt op het draaipunt van de wielarmen te zijn gevallen. Daar is de constructie enorm sterk en behalve wat krasjes op de afsluitende moer, is er geen schade.
Het was niet mijn bedoeling te vallen, maar het is wel goed te weten dat als de fiets valt hoe dat gaat.

Jeroen en Jan vergroten de wieluitslag voor de brede F-lite band met de roterende schuurmachine. Nu kunnen er veiliger meer ritten worden gemaakt. Als extra bescherming plakken we links en rechts een stuk Lexan op de body. We weten nu waar dat nodig is :)

Nu gaat David een stukje rijden. Hij blijkt met zijn 1.94 meter lengte goed in de VeloTilt te passen. Hij heeft een schouderbreedte van 47 cm en dat past ook prima. We zijn er nu van overtuigd dat rijders van 50 cm breed in deze versie passen. Daartoe moeten de verstijvingen in de rand van de fiets lokaal iets aangepast worden. Geen groot probleem. Nu David er toch is stel ik hem de vraag hoeveel werk het is om een grotere VeloTilt te ontwerpen. 'Tien minuten' is zijn veelzeggende antwoord.

David is tevreden over de aandrijving, nog niet over de tiltingconstructie. Die beweegt volgens hem nog niet vloeiend genoeg. Dat kan goed kloppen. De beide wielpoten worden door een doorgaand draadeind en nylon lagers naar elkaar toe getrokken. Die koppeling moet met twee axiale kogellagers worden uitgevoerd. De leverancier heeft die helaas nog niet geleverd en zit er tijdelijk een nylon bus in. Dit alles neemt niet weg dat David al boven de 40 km/u heeft gereden met onze nieuwe kindje.

Als laatste gaat Jeroen een stukje rijden. Ook hij denkt dat de tiltconstructie nog wat beter kan lopen.
Zowel David als Jeroen nemen de bochten nu zonder blokkeren. Hoe harder je de bocht doorgaat hoe minder stuuruitslag er nodig is. Het is gewoon een kwestie van durven.

Tenslotte bekijken we samen hoe het stuur verbeterd kan worden. Daar komt een simpele en eenvoudige oplossing voor die in tien minuten gefabriekt is. Voor de definitieve uitvoering mag Bram weer aan het werk.

De luchttoevoer wordt nu goed bekeken. Jan heeft afgelopen week een gat in de neus gemaakt en de luchtkoker pas gemaakt. De luchtkoker krijgt verschillende kantelende luchtklepjes. Op deze manier kan de luchtstroom precies daar naar toe geleid worden waar deze gewenst is. De luchtkoker zal aan de open kantelende kap worden bevestigd en zal mee omhoog scharnieren. In een eventuele volgende versie zal de carbon voorframeconstructie als luchtkoker dienst kunnen gaan doen.

Als laatste bespreken we de nu gereed zijnde mallen van de wielstroomlijnkasten. Er komt één deel vast op de wielarm, de bolle buitenkant is afneembaar. David legt minutieus uit welke hoek de wielstroomlijnkasten moeten maken met de romp. Jan en Jeroen hebben het over 'een nokje hier een nokje daar'. Daarmee wordt die uiterst belangrijke hoek met de romp ook verstelbaar. Ik vertrouw erop dat dat wel gaat lukken.

Al met al is het team tevreden met de vorderingen tot nu toe. Op CycleVision zal de VeloTilt in ieder geval te zien zijn.