CycleVision 2015, VeloTilt en 1-uursrace

Als de voorbereidingen voor CycleVision zijn getroffen realiseer ik me dat de afstanden van het wedstrijdterrein en de andere onderdelen van het evenement tamelijk groot zijn. Op de plaats waar bij iedere auto de motor ligt, past de Giant Halfway vouwfiets. Het blijft een bijzonder gezicht.

Zaterdagmorgen arriveer ik al om half tien in Venray. Daar schuift het grote rolhek snel terzijde en kan ik met de Quest op het dak doorrijden naar de wedstrijdbaan. Ik ga de uursrace rijden met de Quest. Over het waarom verder meer. De Noord-Hollandse delegatie bestaande uit Cees, Matthijs, George, Jan en Arnold komt gelijk met mij aan. Ze hebben voor hun fietsen min of meer een vaste plek aan de rand van de wedstrijdbaan. Daar staan ze in goed gezelschap naast de LeMans van CyclesJV.

Om 11.00 staat mijn eerste lezing over de VeloTilt gepland. De organisatie meldt me dat dit afgelopen  week is vervroegd naar 10.30 uur. Oops, dat gaat mis flitst het door mijn hoofd. Ik heb die wijziging niet doorgekregen en dus zullen de bezoekers er niet om half elf zijn. Dat blijkt inderdaad te kloppen, om half elf zijn er nog maar vier belangstellenden. In goed overleg met Johan die de lezing over ROAM gaat doen, wachten we tot 11.00 en zie daar, de zaal loopt vol.

De lezing verloopt prima en Johan kan prima op mijn verhaal aansluiten.

Om twee uur starten de bikkels voor de drie-uurs race. Theo van Soest fungeert met zijn  Quest als pace car en na twee rustige rondjes gaat het los. Verschillende snelle rijders hebben inmiddels een DF aangeschaft en sinds kort heeft Daniel Fenn daarvoor een 'broek' gemaakt. Dit zijn twee heel grote stroomlijnkappen die de snelheid inderdaad flink verhogen. Alleen Theo van Andel weet zich met zijn Quest voorin het veld te handhaven.

Daniel Fenn rijdt gemiddeld bijna 59 km/u en wordt de winnaar van deze wedstrijd. Theo van Andel wordt derde. Een opvallende prestatie wordt geleverd door Harry Lieben. Met zijn Mango rijdt hij drie uur lang gemiddeld 49,4 km/u. Hij wordt daarmee vijfde in een veld van totaal 40 rijders.

De VeloTilt staat bovenaan naast de baan en krijgt veel belangstelling. Ook de toertop is nu voor het eerst te zien. Jan Geel is onvermoeibaar bezig met het geven van uitleg over de VeloTilt.

Jan Reus heeft naast de VeloTilt ook de ongestroomlijnde VeloTilt mee. Liefhebbers die dit willen mogen er een stukje mee rijden. Daar wordt massaal gebruik van gemaakt. De meeste rijders komen blij verrast terug. De eerste tientallen meters gelocked rijden en dan deblokkeren is natuurlijk spannend. De meesten lukt dat in één keer, een enkeling gaat de eerste keer onderuit.

Zondagmorgen om 10.00 is de uursrace. Cees Roozendaal voorziet zijn Quest van enkele geheime wapens. Hoewel Cees had aangekondigd dat ie 'ome Wim wel zal opduwen' laat een blik op de uitslag, Ome Wim heeft Cees 5x opgeduwd, iets anders zien :) 

Jan Reus en Jan Geel plakken de wielstroomlijnkappen onder mijn Quest. Twee dagen voor vertrek naar Venray zie en voel ik dat er een steeds hinderlijker onrondheid in mijn achterband optreedt. Het lukt me niet om de Super Moto rond te laten lopen. Hoewel de Super Moto na 3 jaar en 25.000 km nog niet versleten is, kieper ik hem toch maar in het vuilnisvat. Een nieuwe Super Moto maakt het helaas niet beter. Pas heel laat zie ik dat het niet aan de banden ligt maar aan het slingeren van het wiel. Dat ik dat zo laat zie heeft alles te maken met het kijken met maar één oog. Ik probeer het met spannen en ontspannen van de goede spaken te verhelpen. Helaas willen na drie jaar de nippels niet meer draaien en moet ik er maar mee leven.

Op bovenstaande foto van Robert-Jan Bakker lap ik Cees en toeter en passant maar even. Peter - ovaal - de Rond doet voor het eerst sinds jaren weer een keer mee. Hij rijdt net 1 km/u harder en zet mij op ruim een ronde. Zou dat komen omdat ie ovaal rijdt? Misschien ook wel omdat ie 15 jaar jonger is en veel meer kilometers maakt. En het kan ook nog liggen aan het feit dat Peter een vrijwel nieuwe en dus stijvere Quest heeft. Hoe dan ook, hij was sneller.

De baan in Venray is een dragrace baan. Het wegdek is ruw en op veel plaatsen matig gerepareerd. De rechte stukken zijn altijd schuin en de helling in de bocht verandert niet. Je hebt steeds het gevoel uit de bocht te vliegen. Ga je er met 53 km/u in en je blijft even hard trappen, dan kom je er met 51 km/u uit. Die verloren snelheid moet je op de rechte stukken weer erbij zien te knokken. Gemiddeld is de baan 7 tot 9 km per uur langzamer dan bijv. de RDW baan in Lelystad.

Na de race zie ik waar de onheilspellende geluiden tijdens de race bij het achterwiel vandaan komen. De onderkant van de Quest is zwart van het rubber slijpsel. Rijden met een slingerend achterwiel in een aanlopende wielstroomlijnkap is niet bevorderlijk voor de snelheid, maar ook niet voor de nieuwe Super Moto. Dat wordt een retourtje Dronten voor een nieuw achterwiel.

Op bovenstaande foto zien jullie mijn Tesla Model S als pace car voor de rijders van de afvalrace. Ik hou op dat moment mijn tweede lezing op zondag en kan de auto niet besturen. Hans van Vugt is de eerste die mijn auto voor dit doel mag rijden en vermaakt zich er prima mee. Zelf maak ik een aantal rondjes op hoge snelheid als de fietsers er nog niet zijn. Op het korte rechte stuk haal ik makkelijk 140 km/u en ga met 110 km/u de kletsnatte bocht in. Op een witte streep breekt de Tesla uit maar de tractiecontrole grijpt onmiddellijk in en voorkomt dat de bolide tegen de betonnen borstwering crasht.

Al met al heel leuk, ook voor de toeschouwers die komen aansnellen om dit onaangekondigde spektakel te filmen en te fotograferen.

George Krug heeft een paar beelden met zijn GSM vastgelegd.

Tijdens de afvalrace breekt een enorm noodweer uit. Het regent onwaarschijnlijk hard en de regen stroomt in golven langs de achterkant van de baan naar beneden.

De organisatie heeft dit jaar een veel groter evenement bedacht. Allerlei andere fietssporten komen aan bod. Er zijn uiterst behendige bikepolo rijders, steppers en spinners. Ook ludieke zaken als een show met historische fietsen waaronder de hoge Bi zijn te zien.

Een probleem blijft dat er een grote afstand is tussen de racebaan en de andere activiteiten. Ik vraag me af waarom alles niet wordt geconcentreerd op de binnenbaan en rond de buitenbaan. Er is nu een loopbrug waardoor dit wel kan. De organisatie heeft zijn uiterste best gedaan en alles liep gesmeerd.

Toch kan ik me niet aan het gevoel onttrekken dat het steeds meer een onderonsje wordt van een steeds geringer aantal deelnemers en minder interesse van handelaren. Deden er in 2007 in Sloten nog 130 deelnemers mee aan de uursrace, nu kwamen er maar 26 deelnemers aan de start.

Alle overall winnaars, zonder uitzondering bekende gezichten, op het podium. 

Daniel Fenn, de ontwerper van DF rijdt ook een stuk op de naakte VeloTilt. Het komt enthousiast, met beide handen los van het stuur en mooie bochten makend terug.

Bovenstaande foto's zijn niet gemaakt in Venray maar op de baan van de RDW in Lelystad een week eerder. Samen met het Human Power Team van de TU Delft en team Elan hebben we enkele uren de baan gehuurd om te testen. Daar bleek dat de snelheden die we hoopten te halen niet gehaald werden.

David haalde 54 km/u, maar met meer vermogen dat vooraf berekend. Tijdens de laatste rit ging de besturing zwaarder dan normaal. Na onderzoek bleek het aluminium halfrond onderaan de voorvork verbogen te zijn. Dat moet van staal of carbon worden en vereist flink wat sleutelwerk.

Maar eerst gaan we uitzoeken waar de lagere snelheid door wordt veroorzaakt. Dit kan liggen aan de rolweerstand, aan wrijvingsweerstand door de variabele spoorbreedte, aan luchtweerstand of aan weerstand in de aandrijving. Dat gaan we in de komende periode uitvlooien.

Met de nu niet goed sturende VeloTilt wil ik liever niet tussen andere deelnemers in de problemen komen. Niet voor mezelf maar zeker niet voor anderen.

De VeloTilts rijden nu met een Rohloff naaf. Voor toeren een prima naaf, voor wedstrijden op snelheid zijn de stappen tussen de versnellingen veel te groot. Piet Kunis en Bram Smit bedenken een variatie op de derailleur. Een standaard cassette wordt door een hevel over een van kogels voorziene spibaan heen en weer geschoven. De ketting schakelt wonderwel goed zonder extra voorzieningen. Het geheel loopt fantastisch licht. Het verschil met een Rohloff naaf is heel groot. Onderstaand een filmpje van de werking van de VeloTilt derailleur.