Met de Quest in Bft 9

Zoals bekend is Jan Reus de geestelijk vader van de stormstrip. De Quest is zijn enige vervoermiddel en dus moet deze liefst altijd gebruikt kunnen worden. Nou wil het in onze kustprovincie nogal eens hard waaien. Dat vindt een velomobiel als de Quest niet heel prettig. Jan heeft een verdere verbetering van de veiligheid bij harde wind voor ogen.
De wind waait natuurlijk niet alleen over de Quest heen maar ook onder de fiets door.  Daardoor ontstaat aan de lijzijde van de fiets een vacuum die meehelpt de fiets om te trekken. De stormstrips op de bovenkant van de fiets zijn weliswaar heel effectief maar het kan beter.
Jan plakt twee stukken stormstrip onder de Quest. Nu kijken of het helpt.

Tweede Paasdag, het waait in Noord-Holland Bft 9 met vlagen tot 100 km/u, rijdt Jan van Amsterdam Zuid-Oost naar Enkhuizen. Verschillende caravans waaien om en de wind plukt flink aan de Quest. De fiets blijft keurig rechtop. Zonder trappen rijdt Jan vele kilometers met 40 tot 45 km/u. Aan de benodigde opstuurhoek is goed te voelen dat de wind hard tegen de zijkant van de Quest duwt. Het gevaarlijke hellende koppel is er niet. Jan rijdt, wel de hoge dijken vermijdend, veilig naar huis.

Ik wil geen reclame maken voor het rijden bij Bft 9, maar de veiligheid is door deze nieuwe toepassing van de stormstrip, een stap verder gebracht.

Rondje Texel 2016

Het rondje Texel 2016 belooft te beginnen met regen en kou. En dat klopt. Ik kies ervoor om ditmaal rechtstreeks naar de veerboot in Den Helder te rijden. De omweg naar Twisk betekent anderhalf uur vroeger op en een uur langer in de regen rijden, niet zo aantrekkelijk. Ik rij om kwart voor negen van het eiland af en met regen en pittige tegenwind ben ik om half elf in Den Helder bij de veerhaven.
Het weerzien met 13 andere deelnemers is leuk en al kletsend zijn we snel aan de overkant.
Daar blijk ik een lekke band te hebben. Had ik toch de half versleten F-lite maar moeten vervangen 😢. Gelukkig ligt de nieuwe met licht opgepompte binnenband voor de greep en in vijf minuten zijn we onderweg. Een stuk van de dijkweg lijkt afgesloten en we maken een toertje door het binnenland.



Het regent inmiddels niet meer al miezert het soms nog wel. Geen ideale fotocondities, met 8 graden wel plascondities.


Eenmaal weer langs de dijk van de Waddenzee is het een genoegen om de vele moederschapen met hun kroost te zien lopen. Ze hebben allemaal bontgekleurde nummers op hun kleine lijfjes.





Texel is een vogeleiland pus sang. Een beetje telelens maakt het makkelijk om bruikbare foto's te maken. Ik hoef er mijn Quest niet voor uit.



Scholeksters en ganzen in verschillende soorten, het zijn er heel veel.



De gebruikelijke stop op het noordelijkste puntje van het eiland bij de vuurtoren moet nu binnen plaatsvinden. Het is buiten te koud. De ramen beslaan direct als de groep binnenkomt. De koffie met appeltaart gaan er wel in.



Na de koffie maken we weer de gebruikelijke groepsfoto voor de vuurtoren. Iedereen blijft lekker in zijn carbon cocon en we gaan snel weer onderweg. Inmiddels is de zon erbij gekomen. Met de noordwestelijke wind rijdt het zo een heel stuk prettiger en ook sneller.



De rit door de duinen is altijd weer spectaculair. De snelheden lopen makkelijk op tot 40 km/u en met de vele bochten is dat soms spannend. Na het open duinlandschap komen we halverwege het eiland tussen de bomen te rijden. Al om drie uur zijn weer terug in de Veerhaven. De boot ligt nog aan de kade maar we kunnen niet meer mee. Terwijl ik al rijdend op de klok tuur vliegt de Quest met een klap omhoog. Ik knal op een trottoirband die ik niet heb gezien. Dank zij de F-lite blijft de band heel en er lijkt verder zelfs geen schade te zijn. Thuis nog maar eens goed kijken.



De rit naar huis maak ik in gezelschap van Winand Jonker. Winand denkt dat ik veel harder kan rijden dan hij in de Strada. Hij geeft het tempo aan en rijdt wel heel stevig door. Steeds tussen 45 en 48 km/u. Dat zijn voor een Strada hoge snelheden. Op een kruising rij ik hem voorbij en hou een snelheid aan van 42 tot 46 km/u. Winand volgt prima en we zijn snel door Alkmaar en rijden de Schermer binnen. Daar raakt het muntje van Winand op en we rijden wat rustiger naar De Woude.
We nemen afscheid en Winand rijdt nog een uurtje door naar Sloten.

Al met al een mooie dag fietsen in goed gezelschap. Na precies 170 km rijden ben ik om half zes weer thuis.

Rainpal ruitenwisser vizier

Er zijn al heel wat oplossingen bedacht voor het wissen van beregende vizieren. Geen van die oplossingen voldoen echt goed. Maar nu is er mogelijk wel een goede oplossing. Het heet Rainpal.
Het systeem bestaat uit een wisser die een straal beschrijft gelijk aan de kromming van een motorhelm vizier.
Het apparaatje werkt 3 uur continue op een ingebouwd accuutje dat met USB kan worden geladen.
Er zit naar wens een afstandbediening bij waarmee je de snelheid en interval kan regelen.
De maker, Adam Aarons, is momenteel bezig via Fundrazr.com de nodige middelen te vergaren om de productie te kunnen starten.
Ik heb er in elk geval voor 79 Engelse Pond een besteld. Wil je meedoen, ga dan naar:
https://fundrazr.com/campaigns/315tK0

Rottweiler en Panasonic FZ1000

Deze winter is een heerlijke winter om te fietsen. De temperatuur is steeds tussen 3 en 9 graden C. In de Schermer polder is het uitzicht vanaf de dijken prachtig. Vaak heb ik mijn Panasonic FZ1000 fotocamera mee in de fiets. Deze camera is voorzien van een Leica Vario-Elmarit lens. De brandpuntsafstand is te variëren van 25 tot 400 mm, gerekend met full-frame equivalenten. De lichtsterkte is 2.8 tot 4.0, afhankelijk van de tele-instelling. Als ik hemelsbreed nog ruim 1000 meter ben verwijderd van het lieflijke dorpje Driehuizen maak ik, vanaf dezelfde positie, wat foto's van de wolkenlucht boven Driehuizen.

Weer valt me op hoe enorm het zoombereik van deze camera is. Meestal worden zoomlenzen op hun meest ingezoomde stand wat wollig en zacht. De Leica lens op de Panasonic FZ1000 blijft ook op 400 mm scherp en contrastrijk. Bij de onderste foto van het kerkje is iedere voeg tussen de stenen van de muur te onderscheiden, een bijzondere prestatie. Dit is naar mijn mening de ultieme reiscamera. Relatief licht met 850 gram, ruim 20 miljoen pixels en zonder extra lenzen mee te slepen een hoge kwaliteit in ieder zoombereik. Mijn fraaie Nikon D700 met kilo's aan mooi optisch glas raakt langzamerhand gepensioneerd, in de fototas wel te verstaan.

Even een update over de Rottweiler die mij op de dijk steeds aanvalt. Ik heb me verdiept in de Dazer, een tip van Belle. Het blijkt dat deze gemiddeld goed werkt bij wat kleinere honden en bij honden die langzaam dreigend naderbij komen of meelopen met een voertuig. Op grote agressieve honden die op snelheid een fietser of wandelaar naderen heeft de Dazer meestal geen effect. Sommige grote honden worden er nog agressiever van. De Dazer wordt het niet. Maar wat dan wel.
Eergisteren kwam het beest weer als een dolle van het boerenerf rennen en vliegt omhoog tegen de dijk. Ik kan het beest al van flinke afstand zien aankomen en besluit nu gewoon te stoppen. Dat blijkt wonderwel heel effectief. Als de hond op de top van de dijk de weg opstuift sta ik vrijwel stil.
Dat vindt de Rottweiler prima. Hij komt tot stilstand, kijkt me aan en .... loopt weer rustig de dijk af naar de boerderij. Nou wil ik, zeker niet als ik een snel rondje wil maken, steeds stoppen voor een hond, maar om gevaar en schade te voorkomen is het wel verstandig. Misschien gaat de hond nu leren dat zo'n gele torpedo helemaal niet hoeft te worden aangevallen. We zullen zien.