Mistige Oliebollentocht 2016

Vanmorgen laad ik in het donker de Quest op de Tesla. Waarom met de auto? Wel, ik heb het de laatste tijd nogal in mijn rug en slapen op een luchtbedje zie ik slecht aflopen. Op één dag heen en weer met de fiets kan ook, maar de pont vaart pas om 6.00 uur en de start van de tocht in Dronten is al om 10.30 uur. Met wat pech kom je dan te laat.

De Tesla zoeft in een uur en een kwartier naar de Koperweg in Dronten. Aanvankelijk is het helder maar onder Amsterdam is het behoorlijk mistig. De temperatuur is rond het vriespunt, af en toe even daaronder. Bij InterCityBike is het om half tien al een drukte van belang. Het is prettig om zoveel bekende gezichten te zien. Zuur voor mensen die wel willen maar niet kunnen fietsen. Marloes Dries is zo’n pechvogel die door een automobilist van haar roeifiets is gereden. Ze is er met meerdere botbreuken toch bij. Sterkte Marloes.

In de grote werkplaats is er koffie en wordt er massaal bijgepraat. Ik kleed me om en laad de benodigde spullen voor de rit van de auto in de Quest.

Cees, George en Jan zijn in alle vroegte uit Noord-Holland vertrokken en arriveren door lekke banden maar net op tijd. De mannen blijven na afloop van de tocht slapen.

Tegen de geplande vertrektijd van half elf is het industriegebiedje veranderd in een kleurig festijn van velomobielen. Het zicht wordt inmiddels weer slechter. Als we onderweg zijn is het zicht nog maar zo'n 150 tot 200 meter en veel valt er niet te zien. Jammer maar helaas. Ik rij de lange route, totaal 39 km. Het is een enorme stoet velomobielen die het verkeer soms minutenlang geduldig doet wachten.

Het is donders koud met een temperatuur rond het vriespunt en een luchtvochtigheid van 99%. Het vizier van de racekap moet een stukje omhoog om goed te kunnen zien. Ik realiseer me dat ik beter een muts mee had kunnen nemen. Na een korte plaspauze trek ik mijn blauwe regenjack met capuchon aan. Dat maakt het rijden een heel stuk aangenamer. Normaal heb ik bij ritten alleen een shirt met lange mouwen aan, nu heb ik daaronder nog een fietsshirt aan. Met de snelheid van tussen de 25 en 30 km/u word ik absoluut niet warm.

Mijn verlichting valt uit. Al snel zie ik dat de kabelschoen aan de stroomdraad naar de zekering is losgeraakt. Dat los ik nu niet op en is in een groep rijdend lastig voor achter mij rijdende fietsers. Er is nu geen remlicht en dat vind ik zeker met dit weer heel belangrijk.



Na ruim anderhalf uur rijden komen wij aan bij de geplande stopplaats Flevo On Ice. Mijn lieve god wat is het hier druk. Met de grootste moeite en vooral geduld kan de hele ploeg binnen komen. De door InterCityBike gesponsorde warme Chocomel en applecake gaat er letterlijk in als koek.



Ik verwissel de accu's van de GPS en de voetverwarming. Vooral die laatste moet het echt blijven doen. Ook hier wordt heel wat afgekletst alvorens de enorme stoet weer in beweging komt. Ik hoor dat er precies 200 deelnemers zijn geteld, een absoluut record.



Voor het tweede deel van de rit kan er worden gekozen voor de korte of de lange rit. Ik zie op de GPS dat er voor de lange rit buiten het terrein van Flevo On Ice rechtsaf geslagen moet worden. De overgrote meerderheid, waaronder ik, gaat evenwel linksaf en neemt de korte route.

Dat stelt de logistiek voor problemen, de grootste groep komt veel te snel terug bij InterCityBike. De oliebollen blijven nog een uur onderweg en ook de soep wordt pas twee uur nadat de eerste fietsers terug zijn opgediend. Ik ben al niet zo'n snertklant en als de worst ook met vakantie is, dan ... is het tijd om huiswaarts te gaan.

Bovenstaande foto is kenmerkend voor de ritten van de dag. Mist, vochtige lucht en lage temperatuur. Het gele vlekje voor in beeld is een stukje schuimplastic dat de Nacaduct dicht houdt. Ventilatie genoeg vandaag.

De terugreis duurt flink langer dan de heenreis. Er is een kopstaart botsing ontstaan en er staat al snel 6 km file. Ik rij op de Autopilot en word op tijd afgeremd voor de file. Een dag eerder wordt een Nederlandse mede-Teslarijder, rijdend op de A2 bij Eindhoven, ruim op tijd door de Autopilot gewaarschuwd voor een spectaculaire botsing vlak voor zijn Tesla. De Tesla radar kan onder de voorligger doorkijken en de snelheid meten van de auto voor de voorligger. Als het snelheidsverschil tussen die twee auto's een ongeval onvermijdelijk maakt dan remt de Tesla zelfstandig.

Voor de liefhebbers de dashcamvideo van de Nederlandse Teslarijder uit een NBC nieuwsprogramma

Er zijn veel buitenlandse deelnemers die met hun velomobiel op het dak van de auto zijn gekomen. Eerlijk gezegd niet altijd even verfijnd vastgeknoopt.

Rest een woord van dank aan Ymte en zijn ploeg. De logistiek is door de grote deelname en pech bij leveranciers, de soep was niet goed en moest opnieuw worden gemaakt, op de proef gesteld.

Met wat geduld is iedereen aan zijn trekken gekomen.

Bandentest Maxxis Torch 406/50

Dries Baron, een bekende naam in de vroege ligfietswereld vroeg mij of ik de Maxxis Torch wilde testen. Het zou mooi zijn als deze band de concurrentie met de F-lite zou kunnen aangaan. Vanmiddag komt Dries in zijn Quest voorrijden en we praten uitgebreid bij.

Dries helpt mee met de test. We monteren de Maxxis Torch op de 25 mm velgen. Eerst even wegen en dan blijkt het mooi uitgevoerde BMX bandje 365 gram te wegen. Tussen de beide banden zit een verschil van 2 gram waaruit blijkt dat de productiekwaliteit heel stabiel is. De band heeft een lichte anti-lek bescherming gebaseerd op dicht geweven zijde.

De Maxxis Torch heeft een geadviseerd drukbereik van 5.8 tot 7.5 bar. De laagste waarde is al best heel hoog, de reden zal straks duidelijk worden. De maximum druk is met 7.5 bar heel hoog. Voor deze 50 mm brede band, hij steekt overigens 43 mm boven de velg uit, betekent dat een vrijwel maximale belasting van de velg.

We beginnen de test op 7.5 bar. Een eerste teleurstelling is meteen waar te nemen. De Maxxis Torch komt niet verder dan een schamele 58,5 seconden. De volgende test doen we op 7.0 bar om waarden te krijgen die ook in de standaard tabel passen. De Maxxis pendelt met 59,3 seconden een fractie langer. Ook hier zien we dat niet de maximum toegelaten druk het snelste loopt maar een druk daar iets onder. 

Ik verlaag de druk naar 6.0 bar en doe weer de standaard 6 pendeltests. Bij deze druk komt de Maxxis Torch tot 58,1 seconden, 1,2 seconden korter dan bij 7.0 bar. De laatste test doen we met 5.0 bar. Dat is weliswaar bijna één bar lager dan de geadviseerde minimum druk, maar voor comfortabel toeren is dat meer dan genoeg. Nu blijkt dat de band maar 53,3 seconden pendelt, meer dan 10% trager dan bij 6.0 bar. Nu is wel duidelijk waarom de fabrikant die druk niet aanbeveelt.

Bij het invoeren in het moederbestand is goed te zien dat de Maxxis Torch het heel matig doet. Hij komt maar net boven de 35 mm smalle Kojak uit 2013. Al met al een teleurstellend resultaat. Helemaal als je bedenkt dat deze band een karkas heeft met 120 TPI (draden per inch). Dat zou normaal veel snelheid betekenen maar hier is helaas geen sprake van.

In de komende dagen, de testopstelling blijft daarvoor in de garage staan, zal ik de door Ymte van InterCityBike beschikbaar gestelde Schwalbe One testen.

Bandentest Schwalbe Pro One 28 mm en Greenspeed Scorcher 120

Hans van Vugt van Elan stuurde me deze week twee sets banden op voor een pendeltest. Het zijn de Schwalbe Pro One 28 mm en Greenspeed Scorcher 120. Vanmiddag besteed ik aan het pendelen van de beide banden.

De resultaten zijn spectaculair en tegelijk onthutsend. De Schwalbe One Pro had ik een half jaar geleden als prototype al getest. De resultaten vielen nogal tegen. Schwalbe had ons gevraagd hierover niet te publiceren. Nu de Pro One wel te koop is, voor de lieve som van € 59,95 per stuk, heb ik de band weer gependeld en de resultaten zijn nog slechter dan de test van het prototype.

De Pro One ziet er heel fraai uit, weegt maar 194 gram en mag tussen 5.0 en 8.0 bar worden opgepompt. De breedte van de band bij 8.0 bar is 29,2 mm. De hoogte boven de velg is 28 mm.
Zoals de sheet laat zien pendelt de band bij 8.0 bar maar 63,8 seconden. Bij 7.0 bar is dit met 64,1 seconden iets langer. 7.0 bar is dus de optimale druk. Zoiets zie ik heel vaak, de maximum druk is vaak niet het snelst. Opvallend is dat de pendeltijden bij alle drukken van 6.0 tot 8.0 bar maar maximaal 2 seconden uit elkaar liggen.

De Pro One is getest met de Schwalbe SV6a binnenband. De Pro One is standaard geschikt om tubeless gebruikt te worden. Dat levert rond 3% meer snelheid op maar is voor de test waarvoor altijd SV6a of SV7c binnenbanden worden gebruikt, niet relevant.

En dan de Greenspeed Scorcher. Greenspeed maakt al lang velomobielbanden. In 2007 testte ik voor het eerst de Scorcher. De band was toen behoorlijk snel, ongeveer gelijk aan de toen populaire Primo Comet. Wel was de Scorcher niet erg slijtvast. In 2011 testte ik de Greenspeed Duro. Deze 680 gram zware band liep toen het lichtst van alle geteste banden. Wel moest de dikke band op 8.0 bar worden gezet.

De nieuwe Scorcher 120 is een prachtig gemaakte slick band. Hij is weer voorzien van de kenmerkende putjes in het loopvlak als slijtage-indicator. Het bandje weegt 275 gram en is op 7.0 bar 42 mm breed en 37 mm hoog. De omtrek is 155 mm en daarmee past ie nog net, Hans van Vugt heeft het geprobeerd, in de DF.

De meetresultaten zijn spectaculair. Op de maximum druk van 7.0 bar pendelt de band maar liefst 85,4 seconden. Dat is 21,6 seconden langer dan de Pro One en daarmee rolt de Scorcher bijna 34% lichter dan de Pro One. Hiermee is het de snelste tot nu toe geteste vrij in de handel verkrijgbare band. De resultaten bij lagere drukken zijn ook uitstekend en verlopen mooi lineair. Voor wedstrijden is 7.0 bar de aangewezen druk, voor toeren is 6.0 bar nog steeds sneller dan welke andere band ook. Zelfs op 5 bar zit de Scorcher nog in de top 3 in vergelijking met de snelste smalle racebanden op 10 bar.

Zoals altijd, volume loopt.

De Greenspeed Scorcher zal ook rond 59 euro per stuk kosten en is te bestellen bij Elan in Nijmegen.

LEL Lelystad - Enkhuizen - Lelystad 2016

De LEL 2016 wordt een koud evenement als de weerprofeten worden geloofd. Er zal in ieder geval weinig wind zijn, wat een weelde. Als ik de Quest op nieuwe Tesla zet is het nog maar 4 graden C. Een nieuwe Tesla? Jazeker, deze heeft Autopilot aan boord. De rit over de dijk Enkhuizen - Lelystad verloopt zeer comfortabel. Jan Reus heeft het dakrek voorzien van gestroomlijnde dwarsprofielen en afgeronde voorkanten. Dat scheelt bijzonder veel in geluidshinder, er is slechts een licht suizen te horen dat pas boven 100 km/u het afrolgeluid van de banden gaat overstemmen. Ook het verbruik blijkt flink lager te zijn en is nu maar 10% hoger dan zonder dakrek en Quest op het dak.

Al om half twaalf ben ik als eerste op de parkeerplaats bij de sluizen in Lelystad. Normaal helpt Jan Geel me met het plakken van de stroomlijnkappen onder de Quest. Ik heb alle tijd en doe het klusje nu zelf. 

Hierboven een foto van de stroomlijn en afronding van het dakrek. Alle dwarsverbindingen zijn nu voorzien van een goed Nacaprofiel.

Cees Roozendaal keert de velomobielen al jaren op het keerpunt bij het aquaduct bij Enkhuizen. Cees heeft besloten nu mee te rijden. Hij moet toch een keer van me winnen. Zoals gebruikelijk kondigt Cees tevoren al aan dat er in de voorbereiding voor de race het nodige is misgegaan. Nu is dat een feestje gisteravond. Cees start na me dus ik kan me niet op hem richten zoals steeds op Texel.

Peter Coppens prepareert zijn DF.

Het VeloTilt team wil weten wat de verschillende frontale oppervlakken zijn van de diverse velomobielen. Willem Vierbergen is ook in Lelystad en wil zijn DF wel laten fotograferen. Mijn eigen Quest is nu minder geschikt om te fotograferen omdat de wielkappen er op zitten geplakt. Piet Andringa's Quest is nog maagdelijk en ook die mag op de kiek. Leonardi Datz, een Duitse velomobielrijder rekent met een speciaal programma het precieze frontale oppervlak uit. Hartelijk dank Willem en Piet voor jullie bereidwilligheid.

Ik rij een kwartiertje in en heb het in mijn fietsshirt al behoorlijk warm. Ondanks dat de buitentemperatuur maar 10 graden C. is ga ik toch met ontbloot bovenlijf de wedstrijd in. Hier te zien op de foto van Matthijs Leegwater. Ik rij in met een enkellaags zitmatje. Geen goed idee, ik voel al na een paar kilometer kramp in mijn scheenbeen. Gewoon het comfortabele dikkere drielaags matje er weer op.

Het aantal deelnemers is met 21 niet heel groot. Jaren geleden waren dat er boven de 40. De open liggers vertrekken het eerst, zij zijn het langst onderweg. De zon schijnt volop en er is minder dan 2 Bft wind. Als de snelste velomobielen zijn vertrokken mag ik aan mijn 51 km beginnen. Na de gevaarlijke oversteek en de scherpe bochten kan het gas erop. Na een tweetal minuten staat de snelheidsmeter op 62 km/u. Mijn hartslag is 154 slagen per minuut. Dat kan ik wel een tijdje volhouden maar ik weet dat het zinvoller is om de snelheid wat te temperen om op de terugweg meer vermogen over te hebben. Met 58 tot 59 km/u blijft de hartslag rond 150 slagen per minuut en dat is prima vol te houden tot aan de klim over de dijk op tweederde van de afstand.

Op het keerpunt is mijn gemiddelde snelheid bijna 56 km/u. Gerrit Tempelman zet me om, hartelijk dank Gerrit, en de knokpartij om weer op snelheid te komen gaat beginnen. Eerst de klim uit het aquaduct en dan dwars door de verzuring weer boven de 50 km/u komen is een zware opgave.

Het weggedeelte tot aan de Trintelhaven is verschrikkelijk slecht. Het kost veel moeite om boven de 50 km/u te komen. Voorbij de Trintelhaven is de weg een stuk beter en de snelheid komt weer op 53 tot 54 km/u. Even komt er wat kramp in mijn onderbenen maar door een minuut de snelheid wat te beperken verdwijnt dat weer.

Na 58 minuten en 33 seconden ben ik weer terug en finish met een gemiddelde snelheid van 52,3 km/u. Daar ben ik best tevreden mee. Vorig jaar werd ik met 48,7 km/u met zeer veel slechter weer tweede. Nu krijgen de mannen met de snelle DF fietsen en hun kwetsbare bandjes geen lekke banden en word ik in de rangschikking vijfde.

Ik ben niet uitgewoond als ik over de finish ben, een kwestie van effectief trainen. Nadat ik omgekleed ben zegt Daniel Fenn dat ik zijn DF maar eens moet proberen. Zo gezegd zo gedaan.

Helaas is de fiets, het is een gewone DF en geen XL, te klein bij de huidige afstelling voor Daniel. Het is een toer om erin en nog meer om eruit te komen. Het korte ritje dat ik maak komen mijn knieën tegen de bovenkant van de kap en dan is echt snelheid maken niet goed mogelijk. Wel is te voelen dat de DF een stuk stijver is en sneller accelereert.

De wind is nu bijna weggevallen, het is gewoon heerlijk weer.

Cees Roozendaal heeft 1,5 minuut langer over de wedstrijd gedaan. Wel moest Cees een keer flink in de remmen om te voorkomen dat ie een wandelend echtpaar ondersteboven zou rijden.

De prijsuitreiking is zoals altijd een gezellig rommeltje. Zelfs de prijzen waren vergeten. Maakt allemaal niks uit, het meedoen is veel belangrijker.

Daniel Fenn rijdt 7 seconden korter dan Ymte en wint nipt. Derde wordt de DF rijder Peter Coppens.

Op bovenstaande foto wordt debutant Rob Smolders, geelgroen shirt, de poedelprijs toegekend. Rob heeft er 2 uur en 33 minuten over gedaan en heeft overduidelijk nog potentie om sneller te worden.

Na afloop zet ik de Quest weer op de Tesla en zoef op de Autopilot weer naar De Woude. Tenslotte een woord van dank aan Gerard Arends die als altijd weer de tijdwaarneming regelt. 

Super Mango inspireert Renault en stroomlijn wielen

De Super Mango van Piet Kunis heeft een zeer innovatieve scharnierende  kapconstructie. De Renault Trezor, een elektrische concept auto, heeft precies zo'n constructie. Piet was er eerder mee dus heeft Renault het misschien wel afgekeken van de Super Mango van Piet 😉

Zoals bekend heeft Piet Kunis zijn Mango voorzien van allerlei snufjes om de fiets mooier, comfortabeler, veiliger en sneller te maken. Er zijn maar heel weinig Mango rijders die een uur lang ruim 45 km/u kunnen rijden in een Mango. Daar komt bij dat Piet al ruim 70 jaar is en dan wordt het helemaal bijzonder.

Dat het nog beter kan bewijst deze serie foto's. Piet rijdt graag, net als ik en vele anderen met de lichtlopende en comfortabele F-lite banden. Daartoe heeft Piet eerder de wielkasten vergroot omdat deze standaard geen F-lites toelieten. Nu heeft ie de wielen zelf gestroomlijnd.

Piet legt zelf uit hoe hij het gedaan heeft:

Ik heb eerst tegen de zijkant van de 25 mm brede velgen (inwendig 19 mm),  11 mm dik sandwich carbon gelijmd en daar tegen op,  de door mijzelf gemaakte 1 mm dikke carbon deksels.

Daardoor liggen de wangen van de 50 mm dikke F-lite’s, nu op het zelfde niveau als de deksels.

De driehoekige ruimte tussen de band en het deksel, heb ik op gevuld met de Velomobielonderdelen.nl “stormstrip”.

Het deksel en de banden liggen nu vrijwel op hetzelfde niveau (in de ultra krappe wielkasten) als de carrosserie.

Op deze manier wordt de luchtstroom zo min mogelijk verstoord, en krijgen we weer iets meer snelheid uit de fiets, zonder dat dit ten koste gaat van de praktische inzetbaarheid.

Wel moet ik nu om de banden op te pompen, de wielen van de fiets nemen, maar dat is maar één inbus-bout.

Schakelperikelen

Vorige week donderdag rij ik van huis weg voor een van mijn regelmatige trainingsrondjes. Al snel merk ik dat ik niet meer kan opschakelen. De derailleur blijft op het grootste tandwiel achter en de redelijk haalbare snelheid is een schamele 24 km per uur. Meteen weer rechtsomkeert en kijken, kijken, want verstand heb ik er niet van. Ook nog nooit een probleem gehad. Dat is natuurlijk niet vreemd, alle vorige Quest heb ik precies een jaar gehad en werden dan weer verkocht. De laatste vijf jaar rij ik met dezelfde Quest en nu 50.000 km verder kan er uiteraard wat slijtage optreden.

Na overleg met Piet Kunis, hij is wel bekend met het sleutelen aan derailleurs, zou het de derailleurkabel kunnen zijn. Deze bij Velomobiel.nl besteld en al de volgende dag ligt de envelop in de bus. Piet rijdt dinsdag in Super Mango voor en bekijkt de situatie. Dan blijkt niet de kabel maar de veer die het parallellogram verstelt gebroken. Oops dat gaat meer kosten dan de € 2,40 voor het kabeltje. 

Velomobiel.nl heeft nog een - dure - SRAM XO in voorraad en met een behoorlijke coulancekorting komt deze weer de volgende dag naar De Woude. Donderdag j.l. is Piet weer op ons eiland en wordt de derailleur vervangen. De titanium veer is geen vervangingsonderdeel en dus moet de hele unit omgewisseld worden. Piet neem alle afstellingen van de oude derailleur over en dat blijkt uitstekend uit te pakken. De versteller op het stuur moet maar een mm verdraaid worden om alle versnellingen weer vlekkeloos te schakelen. Bedankt voor de goede service Piet.

Verkoop test banden

Let op: Prijzen van 26" banden op 4 oktober verlaagd

Nog beschikbare banden per dinsdag 4 oktober

Ik ben gek op banden. Om ermee te rijden, ermee te testen en ... te bewaren. Dat bewaren begint uit de hand te lopen, letterlijk overal liggen banden. Daarom moeten ze nu weg.

De banden, meer dan 150 stuks, zijn allemaal nieuw en alleen gebruikt om te testen. Er is, op een enkele vermelde uitzondering na, niet mee gereden. Er zitten heel speciale banden bij. Zo zijn er enkele Vredestein S-Licks, een heel snelle en voorheen zeer populaire band. Ook Avocet banden en zelfs de normaal niet te koop zijn Michelin Blauwe wang banden zijn te koop. Deze Michelins zijn sneller dan welke smalle raceband ook.

De banden heb ik op twee lijsten gezet, één voor 20" of 406 banden en de tweede lijst is voor 26" of 559 banden.

De prijzen zijn meestal de helft van de adviesprijs en altijd een stuk lager dan de goedkoopste internetwinkel. Mocht ik dat incidenteel fout hebben gedaan, corrigeer me gerust.

Wil je één of meer banden, stuur me een mailtje met het nummer dat links in de lijst staat. Ik kijk dan of de gewenste banden er nog zijn en stuur je een factuur. Na betaling gaan de banden naar je onderweg. Gebruik aub het emailadres wschermer (at) me.com

Hou wel rekening met  € 6,95 verzendkosten.

NK Tijdrijden Texel 2016

Op zaterdag 3 september 2016 is het heel mooi raceweer op het fraaie Texel. 21 graden C. en Bft 3 uit het westen is ronduit perfect. Mijn voorbereidingen zijn ook prima. Mijn dagelijkse training heeft een historisch laag lichaamsgewicht tot gevolg. Van een podiumplaats stel ik me niks voor. Er staan nu 4 DF's en een Milan aan de start. Maakt niks uit, als ik Cees Roozendaal maar achter me hou.

Naast Ymte is ook de snelle Benny de Weerd met zijn DF van de partij. Hij komt laat aan en begint aan een bandenwissel. Dat gaat niet goed en tot twee keer raken de binnenbanden lek. Uiteindelijk kan ie zelfs niet starten.

Voor de start is het gezellig. Alle 11 deelnemende velomobielrijders zijn op hetzelfde plekje achter de grote hoofdtent neergestreken. Jan Geel helpt me zoals altijd met het onder fiets plakken van de stroomlijnkappen. De staart heb ik er thuis al opgeplakt.

Harry Lieben is ook van de partij. Hij heeft de superlichte en snelle Michelin Nuna blauw gemonteerd. Zelf heb ik nog snellere Michelin radiaal omgelegd. Of dat een goede beslissing is daarover straks meer.

Benny sleutelt voort en verwisselt band na band. Zoals gezegd helaas voor niks. 

Even na 13.00 is de start. Alleen Benny en Ymte starten na me, alle anderen voor me.

Als ik mag vertrekken is de wind in de rug en dan versnelt het makkelijk. Al heel snel rij ik 61 km/u en nog weer even later staat er 65 km/u op de snelheidsmeter. Na de grote flauwe bocht komt de wind van linksachter binnen en de snelheid blijft vrij lang op 65 km/u. Mijn hartslag stabiliseert op 151 slagen per minuut en het voelt prima zo. Heel langzaam komt de voor mij gestarte Clement Pilette wat dichterbij. Na 9 km koersen komt Ymte me voorbij. Hij moet zeker 70 km/u rijden. 

Na 14 km rijden zie ik alle deelnemers zo'n 500 meter voor me min of meer gelijk bij het keerpunt aankomen. Ik heb dus goede zaken gedaan.

Maar dan  ... 'disaster strikes'. Met een onmiskenbaar fluitend geluid geeft mijn linker voorband de geest. Ik druk mijn stopwatch in op 14 minuten en 10 seconden. Met nog 300 meter te gaan voor het keerpunt heb ik mijn aller snelste halve race ooit afgelegd. Gemiddeld ruim boven 60 km/u.

Maar ja, wat heb je daaraan. Het is nog een heel gedoe om mezelf uit de fiets te bevrijden. De kap is rondom dichtgeplakt met hockeytape. En dat is taai spul. Gelukkig is mijn duimnagel groot en sterk en weet ik de tape kapot te snijden. Na een paar minuten komt George Krug van het keerpunt naar me toegereden en halen we de kapotte Michelin van de velg. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zonder bandenlichters lukt het zeker niet. Gelukkig heeft George die ook mee en wordt er een F-lite geplaatst. George, dank voor je hulp.

Ik leg het laatste stukje naar het keerpunt af, wordt gekeerd en ga op weg naar de finish. Helemaal tot het gaatje ga ik niet meer. Het rijdt ook niet lekker meer. Een F-lite is nogal wat hoger dan een Michelin band en schuin rijden is zonder meer vervelend.

Na totaal 42.24 minuten kom ik over de finish. Het is nog verwonderlijk dat er een snelheid van 40,33 km/u uitkomt.

Met dank aan Cees Roozendaal voor de bovenstaande uitslag.