Ronde Texel 2018

Vrijdag 30 maart, Goede Vrijdag, vindt het traditionele Rondje Texel plaats. Het weer lijkt goed te worden. Hoewel het aantal inschrijvingen op Ligfiets.net maar 8 fietsers bedraagt, blijken er totaal 20 velomobielen aan de tocht mee te doen. 

Ik heb enige twijfel of ik de rit wel uit zal rijden. De onderrug, rechterheup en mogelijk mijn rechterknie worden er niet beter op. Gelukkig staat de wind uit het zuidoosten en dat helpt om het te leveren vermogen beperkt te houden. Ik vertrek om kwart voor negen en met 35 tot 40 km/u rij ik via Heerhugowaard noordwaarts. Achteraf geen gelukkige route. Onderweg is het fietspad over honderden meters opgebroken en ik kan niet verder. Op de GPS zie ik dat ik een heel eind moet omrijden, niet aantrekkelijk.

Ik besluit om de Quest als mountainbike te gebruiken en rij de grove puinlaag op. De dikke GoCycle banden helpen hierbij wel. Als ik een wegwerker passeer met een grote trilplaat schrikt de man zich rot. In een paar minuten ben ik de wegwerkzaamheden voorbij en neem me voor op de terugweg langs het Noord-Hollands kanaal te rijden.

Om vijf over half elf heb ik de eerste 61 km afgelegd en ben ik bij de veerpont in Den Helder. Het weerzien met veel fietsvrienden is heel hartelijk. Al kletsend over van alles en nog wat zijn we snel aan de overkant en kan de rit beginnen. Die gaat traditioneel linksom, dus eerst langs de oostelijke zeedijk van Texel tot aan het noordelijkste puntje bij de vuurtoren. Het is, nu de snelheid een stuk lager is, flink kouder en het extra blauwe jasje gaat aan.

Martin Merkelbag rijdt voorop en stuurt ons over het haventerrein langs de viskotters, heel leuk. Dan over de buitenkant van de zeedijk tot .... de route is afgesloten. Er is een bypass over de dijk en Martin zet veel fietsers om die de scherpe draai niet makkelijk kunnen maken. Aan de andere kant van de dijk gebeurt dit nog een keer. Gaat allemaal prima.

Plotseling valt de groep stil terwijl ik een stukje vooruit rij om een enorme groep rotganzen te bekijken. Als ik naderbij kom gaat het hele stel op de wieken om even later toch weer op dezelfde plek te landen om te foerageren. Jules met de Quatrovelo heeft een klapband vóór die vervangen moet worden.

Het is een spectaculair gezicht om al die rotganzen te zien. De lucht is er letterlijk vol van. Tijdens het vliegen schijten de beesten er op los, één van de bezwaren van de veeboeren.

Als even later de groep weer 'on the road' is maak ik een paar plaatjes van de verschillende rijders. De Panasonic FZ1000 bewijst hier zijn kwaliteit. Vooral de mogelijkheden om de scherpte met behulp van langere brandpuntsafstanden te variëren, is prachtig.

Het koude voorjaar is er de oorzaak van dat er vrijwel geen bloeiende bollen zijn. Was het vorig jaar tijdens het Rondje Texel één en al bloemenpracht, dit jaar is de natuur een maand achterop en is alles nog kaal. Gelukkig zijn de lammetjes er al wel.

Bij de Eierlandse vuurtoren worden de velomobielen onder de gebruikelijke belangstelling van bezoekers geparkeerd en worden de appelpunten met smaak verorberd. Ik bestel een dubbele espresso maar heb sterk de indruk dat ik gewone koffie heb gekregen. Bij een tweede vraag ik of ik wel espresso heb gekregen. Het antwoord is ja, al hebben ze er nu 'een boontje' op de display extra bij aangetikt. Een kwestie van verkeerde zuinigheid dus.

Ondertussen merk ik dat rug, heup en knie het nog steeds prima doen en daar ben ik heel blij mee.

Uiteraard gaan we de traditionele foto maken voor de vuurtoren. Ook hier weer een beetje spelen met de perspectief, van groothoek tot tele. De eerste foto is met de 25 mm groothoek stand, de tweede foto is 30 meter verder gemaakt met de tele-instelling. De velomobielen zijn even groot, de vuurtoren is in de tweede foto zeer veel groter.  Al rijdend maak ik de foto's ook met de Panasonic camera. Daarvoor maak ik de drie klittenbanden van de racekap aan de rechterkant los, steek de camera naar buiten en maak de foto's met bijna gestrekte arm op het gevoel. Dankzij de groothoek instelling van de lens lukt dat altijd. Thuis de horizon rechtzetten en de goede uitsnede maken is dankzij de meer dan 20 miljoen pixels prima te doen.

Na de rust in het restaurant wordt de route vervolgd in zuidelijke richting door de duinen van de westelijke kust. Hier wordt altijd hard doorgereden en ook nu weer gaat het snel. De variatie in het landschap is prachtig. Zo rij je door het open heidelandschap, dan stuur je weer door stuifduinen om tenslotte door de bossen te koersen. 

Tegen vier uur zijn we weer bij de veerpont. Die blijkt wat vertraagd door een kapotte brug in Den Helder. Daar hebben we gelukkig weinig hinder van al zien we inderdaad in Den Helder wel heel lange files. Ik kies ervoor om daar niet tussendoor te laveren en rij een stukje om. Geen prettig stukje want het fietspad is een verzameling schots en scheef liggende tegels.

Een aantal fietsers gaat met Pé mee naar Middenmeer. Ik rij langs het Noord-Hollands kanaal direct richting De Woude. Met het lijf gaat het prima en ik rij een hele tijd 42 tot 43 km/u. De wind is wat naar het noordoosten gedraaid en helpt ook nu weer mee. Bij Eenigenburg, halverwege Den Helder en Alkmaar, rijden Elly en Jules langs met de beide witrode Quatrovelo's op de aanhanger achter de auto. Ze toeteren en hebben me dus in het vizier.

Om even na 18.00 uur draai ik, met 169 km op de teller, de pont naar ons eiland op. Alles overziende was het een prachtige tocht met uitstekend weer en zonder fysieke ellende. Hartelijk dank aan Matthijs en Martin, die de organisatie van deze tocht weer tot een succes maakten. Ook dank aan alle medefietsers, samen fietsen is veel leuker dan alleen.