Praatronde en steun voor de onderarmen

Vanmiddag neem ik vrij laat vrij. Ik wil een afspraak maken met de aannemer in verband met de mogelijke bouw van een nieuw huis. Dat lukt en om 15.00 uur ga ik een rondje fietsen. Het waait wel hard, Bft 5 met uitschieters tot Bft 6/7, maar het weer is mooi open en zonnig. Op de grote rotonde in Castricum dreig ik geen voorrang te krijgen van een automobiliste. Ik hou rekening met een noodstop maar pers zo lang mogelijk op snelheid door. Mevrouw neemt de voorrang op het allerlaatste moment toch maar niet en komt met gillende banden tot stilstand.
Naar Uitgeest komt de wind iets achterlijker dan dwars in en de snelheid loopt makkelijk op tot 42 km/u met een hartslag van 115. Dat is natuurlijk heel comfortabel. Zondag had ik veel last van mijn linkerschouder. Zaten er in de vorige Quest armsteunen gelamineerd, in de nieuwe 153 zijn ze niet aanwezig. Dit betekent dat ik de beide handen op het stuur moet houden terwijl de onderarmen langs mijn lichaam hangen. Dat blijkt in de schouders een vrij zware belasting op te leveren. Op langere ritten moet ik nu regelmatig de linkerhand van het stuur nemen en de arm vrij langs mijn lichaam laten hangen. Dit verlicht het ongemak, maar is natuurlijk niet de bedoeling.
Vanavond zal Bart van Crasbeek van Ventisit mij helpen met het maken van onderarmsteunbanden in mijn fiets.
Ik rij via Krommenie en Wormerveer naar De Woude. Ik neem de pont naar de overkant en klets wat met de pontbaas. Hij vraagt of ik weet dat je op het eiland niet ver komt. Ik weet dat maar al te goed en rij een stukje rond op het eiland. Ik praat met enkele eilanders die mogelijk mijn buren gaan worden. Ik fiets langs de boerderij van Wouter Klootwijk en zie een voetbal keihard op mij af komen. Met een enorme klap raakt de bal de achterkant van de Quest. De jongen die de bal schiet zit er dodelijk mee aan. Ik stap uit om de schade op te nemen. Gelukkig is er niks te zien.
De wind is verder aangetrokken en rukt hard aan de Quest. Op het Alkmaardermeer staan de schuimkoppen op het water. Ik moet heel attent sturen en ik beperk de snelheid tot rond de 38 km/u. Vrijwel overal is gemaaid, dus de wind wordt niet meer gehinderd door de hoge vegetatie. Op bruggen en hogere dijkwegen is het gewoon al link. Gelukkig breng ik aardig wat gewicht in de schaal, anders kan je beter thuisblijven.
Na de pont komt me in Akersloot een ligfietser tegemoet. Hij lijkt te willen stoppen voor een praatje, gebeurt ook. Hij heet Noom, rijdt op een Flevobike en werkt in Heerhugowaard. 'Rijdt dat een beetje?' vraagt ie. Het wordt een prettig gesprek.
Het is al kwart over vijf, ik heb mijn tijd meer verpraat dan gefietst, dus ik ga niet meer via Egmond aan Zee naar huis. In Heiloo ga ik linksaf en rij langs de Kennemerstraatweg en de Rijksstraatweg in Limmen naar huis.
Ik rij de Quest ons erf op en zie dat er een bestelauto van Dintra stopt. De bestuurder woont in onze buurt en vraagt op ie even mag kijken. Hij blijkt al mijn weblogverhalen tot in detail te kennen. Hij rijdt nu op een Flevo racer. Al weer een leuk gesprek. Mijn vrouw moppert wat als ik om kwart over zes boven kom.
Om 19.00 uur rij ik de Quest achterom bij Bart van Crasbeek. We maken de vier boutjes los waarmee de beide helften van de Quest op elkaar zijn vastgezet. Bart maakt er instelbare banden tussen. Daarna worden de schoudersteunen ingesneden en onder een hoek van 90 graden vastgelijmd. Met klittenband kleeft deze steun, ondersteund door de banden, vast aan de romp van de fiets. Het geheel is volledig verstelbaar en zal de problemen met de schouders oplossen. Hartelijk dank Bart.