Paard door de afrastering

Vanmiddag een rondje midden Noord-Holland. De temperatuur is met 23 gr. C. prettig, de luchtvochtigheid is met 78% weer heel hoog. De zon schijnt en met de wind uit de zuidwest hoek is een ritje naar het noordoosten heel prettig. Na de pont in Akersloot gaat het met ruim 40 km/u en hartslag 110 comfortabel naar De Rijp. Daar sla ik linksaf naar Noordeinde om via Grootschermer en Schermerhorn, Ursem te bereiken. Ik fiets vrij sloom en betrap mezelf erop dat ik met 35 km/u en net 100 op de hartslagmeter al tevreden ben. Nou prima toch? Via Avenhorn bereik ik even later Hoorn. Ik hoor opeens 'veertig, veertig'. Ik heb niet in de gaten, zoals bekend kan ik links niets zien, dat een automobilist naast me rijdt en door het geopende rechterzijraam mijn snelheid roept. Ik rij evenwel 36 km/u, dus zijn snelheidsmeter geeft teveel aan. Ik kom via een andere weg dan normaal Hoorn binnen en sluit aan bij tientallen fietsers. Bij de nieuwe schouwburg ga ik rechtsaf om de vertrouwde IJsselmeerdijk op te rijden.
In Schardam staat een hondenliefhebber met zijn maat te praten. Zijn grote bouvier vindt de Quest kennelijk een rotzak en besluit de aanval in te zetten. Dit verrast zijn baas en de hond vliegt de weg op. Ik geef een ruk aan het stuurtje en de Quest is in notime op de voor tegenliggers bedoelde weghelft. Ik ontsnap zo aan het grote hondenbeest. In mijn spiegels zie ik dat de baas de bouvier een pak slaag geeft.
In Warder ga ik voor de verandering eens rechtsaf. Ik wil via Oosthuizen de mooie oostelijke ringdijk van de Beemster oprijden.
Ik rij Warder bijna uit als pal aan de weg een groot zwart paard mij rijkelijk laat in de gaten krijgt. Het edele dier staat gewoon in het weiland naast de weg en schrikt zich rot. Het paard steigert, draait zich rechtsom en wil er vandoor. Bij het weer op de voorbenen landen ramt het dier een hek en dat versplintert onder luid gekraak in vele stukken. Ik zie een mevrouw aan de overkant van de weg in paniek de handen voor haar gezicht slaan. Ik kies er maar voor door te rijden om het paniekerige paard tijd te geven te kalmeren.
In Oosthuizen neem ik de prachtige hoge oostelijke dijk om de Beemster. De dijk meandert fraai langs de boezem en de vele bomen geven beschutting tegen de wind en de zon. Het wegdek is ook nog eens behoorlijk goed, dus een heerlijk deel van de rit. Bij Kwadijk, ik loop zo mooi het beroerde wegdek mis, duik ik de Beemster in. Ook nu nog is de kermis volop aan de gang en maak ik weer een omweg om mijn route te vervolgen. Aan de Middenweg is het agrarisch museum De Hem gevestigd. Het museum bestaat uit een compleet ingerichte boerderij met letterlijk alles erop en erin. Gisteren was ik er met mijn vrouw. Boer Schuitenmaker, 80 jaar en glashelder, neemt alle tijd om ons alles te vertellen, een aanrader.
Tot aan de pont in Akersloot gebeurt er weinig spectaculairs. Op de pont is het razenddruk en ik blijf druk bezig om de fietsers uit de buurt van de kwetsbare Questhuid te houden.
In Castricum denk ik direct naar huis te rijden als ik in de verte een Quest ontwaar. Deze gaat richting strand en ik wil wel weten wie er in mijn 'bewakingsgebied' rondkart. Even het gas erop en al snel zie ik dat het Nico van Baar is, een kennis uit Akersloot. Nico maakt computergestuurd en volautomatisch trappen. Voor hem gaan fietsers niet aan de kant, hij mist een claxon, en hij gaat door de berm. Ik zie dat zijn achterwiel niet terug op de weg wil en hij raakt 45 graden uit de koers. Dan springt de Quest als het ware omhoog en hij is weer op de weg. Oeps Nico, dat scheelde niet veel of je lag - weer - op je zijkant. Ik haal hem in en we rijden naast elkaar naar het strand. Daar zetten we de Quests naast elkaar en eten een ijsje en drinken een biertje. Eén Quest is al een bezienswaardigheid, twee tegelijk is wel heel spectaculair. De kinderen kijken niet met hun oogjes, maar met hun handjes, of daar nou een ijsje in steekt of niet.
Tegen zessen ga ik met hoge snelheid de duinhelling af en hou tot aan de kruising in Bakkum-Noord de snelheid boven de 50.
90 km

Gearresteerd door de brugwachter

Vanmiddag fiets ik een rondje rond het Alkmaardermeer. Het is warm, heel warm. De buitenthermometer in de schaduw geeft 31 gr. C. aan. Mijn vrouw verklaart me voor gek, geen probleem, ik ben er toch al bijna 59 jaar mee geworden:). Richting Uitgeest hou ik 40 km/u aan, hartslag rond 120. Er staat een vrij pittige oostenwind die me op dit moment voor- noch nadeel geeft.
Het fietspad langs de Provinciale weg bij Krommenie is deels weer open. Bij het station moet ik toch weer Krommenie zelf in, maar een verbetering is het wel.
De Beatrixbrug over de Knollendammervaart geeft rood licht vlak voordat ik passeer. Ik denk er nog wel langs te kunnen. Net op het moment dat ik het brugdek oprij gaan de bomen aan de overkant omlaag. Geen nood, ik kan onder alle slagbomen doorrijden.... maar deze niet. Ik sta voor de lage dichte slagboom en ben dus gevangen. De brug blijft gesloten, de brugwachter, hij zit in Wormer en bedient de brug op afstand, zal mijn gedrag toch niet aangrijpen om me de les te lezen? Gelukkig, de brug gaat even later open voor het scheepvaartverkeer. Een wielrenner komt aan de andere kant tot stilstand en verbaast zich over het feit dat ik aan de andere kant van de boom stilsta.
Als de slagbomen weer open gaan moet ik eerst de aanstormende scooters en brommers laten passeren. Bij De Woude sla ik weer linksaf om via de pont even bij onze nieuwe woonomgeving rond te kijken. Jammer dat de gemeente Castricum zijn toezegging om een rol te spelen bij de ontwikkeling van een terreintje voor de nieuwe boerderij niet gestand doet. Geen geld. Wel een grote mond hebben en dicteren hoe de nieuwe stolp eruit moet zien, maar de beloofde tegenprestatie blijft uit.
Vanaf het viaduct bij West-Graftdijk, ik heb de wind nu achter, bereik ik snel de 50 km/u. Da's altijd lekker en nodigt uit om vast te houden. Het gaat heel lekker en ik voer de snelheid op tot 54,5 km/u. Met die snelheid haal ik diverse fietsende echtparen in. Voor de pont in Akersloot ontspinnen zich dan ook weer gesprekken met verbaasde fietsers die absoluut niet geloven dat die 'vliegende gele pijl' een fiets is.
Ik ben nog steeds aan het worstelen met mijn Sigma pompje. Wat ik ook doe, ik krijg de slangverlenging niet luchtdicht. Op het internet zoek ik naar een adres waar ze mini-slangklemmetjes verkopen. LMG in Limburg heeft de goede klemmetjes. Kosten 60 eurocent per stuk maar .... de order en verzendkosten zijn 30 euro. Ik weet een band te smeden met de telefoniste, zij fietst 8000 km per jaar, en zal ze me nu privé toesturen. Da's heel lief van haar.

Snel rondje Noord-Holland tussen de vlinders

Vandaag plan ik een wat sneller rondje Noord-Holland. Mijn vrouw vindt het late eten, na een inspannende dag wil ik de eerste anderhalf uur na thuiskomst niet eten, niet prettig. Vroeger thuiskomen is dus het parool. Om 9.00 uur zit ik in de Quest. Het is heiig, bewolkt en het voelt heel vochtig aan. De hygrometer buiten staat op 80% en dat is heel hoog. Gelukkig blijft de zon nog even achter de wolken.
In Limmen ga ik direct op de rijbaan rijden om er tot Koedijker vlotbrug niet meer af te komen. Van Limmen tot in Alkmaar krijg ik geen enkele auto achter me, heel bijzonder. Ik rij weliswaar iets boven de 40 km/u maar de weg voor mij alleen is wel heel speciaal. Het is zo stil op de weg dat ik me een enkele keer 'vergis' in de kleur van de verkeerslichten. In Alkmaar bij de kruising met de ring om de stad ben ik mijn selectieve kleurenblindheid kwijt, teveel verkeer daar. Er stopt een auto naast me en drie jochies roepen in koor 'rijdt ie op zonnecellen?'
Het waait bijna niet, wel komt de zon er nu bij en ik zweet behoorlijk. Ik merk dat de zweetdruppels zelfs van mijn onderarmen afvallen, nooit eerder meegemaakt. Het fietsen gaat minder makkelijk met deze extreme luchtvochtigheid. Ik rij tot aan Den Helder rond de 41 km/u en daarvoor heb ik een hartslag van 125 nodig, pfff, dat is wel eens makkelijker gegaan. Bij De Kooij, het is nu 10.30 uur, stop ik even voor een banaan en wat drinken. Het zweet gutst nu van mijn gelaat, gauw maar weer rijwind maken.
Het is opvallend hoeveel vlinders er zijn, soms lijken het wel witte wolken. Het is een schitterend gezicht om de honderden koolwitjes, zo heten ze, boven de bermen te zien dansen. De route naar Den Oever is leuk omdat het zo druk is op de weg dat de automobilisten mij maar langzaam inhalen. Tientallen duimen gaan omhoog, heel leuk.
In Den Oever is de havenmeester bezig met het schoonmaken van de toiletten. Hij heeft ook nog een washok waar ik de lege Camelbag weer voorzie van 2 liter fris drinkwater. Een tweetal Duitse varensgasten vragen honderduit over de Quest. Altijd leuk, ik spreek vloeiend Duits en dat vinden de mannen natuurlijk prettig.
Om half twaalf verlaat ik de jachthaven van Den Oever weer en zet koers naar Medemblik. Onderweg zie ik twee ligroeiers en we zwaaien uiteraard naar elkaar. De wind is nu zuidwestelijk en heb ik dus vrijwel tegen. De snelheid lijdt daar onder, ik hou continu 38 km/u aan en de hartslag staat rocksolid op 125. Zoals eerder gezegd, de warmte en de hoge luchtvochtigheid eisen hun tol.
In Medemblik, het is 12.00 uur als ik het watersportstadje binnenrij, is het immens druk bij restaurant Kwikkel. Ik kan er zelfs de Quest nergens parkeren. Daarom maar maar even door naar de ligfietswinkel van Ted de Lange. Ted is klanten aan het helpen met verschillende ligfietsen en hij wil wel even op de Quest passen. Het is zo druk bij Kwikkel dat ik de traditionele likeur met slagroom niet bij mijn espresso krijg geserveerd. Volgende keer beter. Ik vul mijn Camelbag bij met vers water, ik drink bijna continu en nu zonder water komen te zitten is heel schadelijk.
Ga ik nu wel of niet boven op de dijk fietsen? Het is er nu loeidruk en ik zou een snel rondje maken. Toch neem ik weer mijn favoriete fietspad op de dijk. De claxon doet weer wonderen en de meeste mensen gaan vlot aan de kant. Dit lukt alleen niet als fietsers elkaar passeren, ik moet dan de snelheid reduceren tot de voor normale fietsers gebruikelijke 15 km/u.
Ik passeer Enkhuizen en rij de slingerende dijk naar Hoorn op. Halverwege is de weg geblokkeerd t.b.v. de wielerwedstrijd van Venhuizen. Ik pauzeer maar even niet, misschien kan ik er nog langs. Vorig jaar moest ik een heel eind omrijden en dat doe ik vandaag liever niet. Gelukkig ben ik de verkeersregelaar even verder te snel af. Hij doet een poging me te stoppen, maar ik slalom om hem heen en kan verder. Ik hoop dat ik niet in het tegemoet komende peloton verzeil, maar het valt mee.
Ik stop niet in het bloedhete Hoorn en spreid even buiten Hoorn een handdoek uit op de dijk en eet wat krentenmik en AA drank. De AA drank, wel zoete troep, vult snel het opkomende caloriëntekort aan. Even overweeg ik om de route te bekorten via Alkmaar, maar dat watjesgedrag permitteer ik me toch maar niet.
Dankzij de krentenbolletjes kan het gas er redelijk opblijven. Ook nu weer, met de kans dat het jullie verveelt, rij ik 38 km/u met hartslag 125. Het is inmiddels pittig gaan waaien uit het westen, wel een warme vochtige wind. Even later krijg ik de wind iets achterlijker en kan ik de hartslag een 10 slagen verlagen.
Door de Beemster rij ik normaliter heel snel, nu niet. Eerst stuit ik op de kermis die het hele dorpshart blokkeert. Dan maar linksaf en via de voor fietsers verboden rondweg kom ik weer op mijn route. Een enorm lawaai en veel mensen duiden op weer een evenement, nu trekkertrek wedstrijden. Veel mensen wandelen in alle rust fietspadbreed naar en van het spektakel. Toeteren helpt nu weinig, de trekkers maken nog meer herrie.
Tot aan de pont in Akersloot gebeurt weinig bijzonders, of het moet de constatering zijn dat het fietsen nu toch wel moeilijker wordt. Tegen de stevige wind moet ik goed mijn best doen om 35 km/u te halen. Ik heb geen zin om nog te eten en de laatste kilometers na de pont gaat het toch weer lekker. Voor de pont verzamelen zich veel fietsers die ik eerder inhaalde. Aardige gesprekken en bewondering van racefietsers die een stuk minder hard kunnen.
Om 15.50 uur, 6 uur en 50 minuten na vertrek ben ik weer thuis. Netto fietstijd 5 uur 30 minuten, een mooi gemiddelde van 33,8 km/u tijdens deze broeierige omstandigheden. Het vele zweten heeft de werking van mijn zonnebrandcréme flink beperkt. Mijn hals is onaardig rood.
186 km.

Kort (regen)rondje

Gedurende het weekend probeer ik meestal één wat langere trip te maken, de andere weekenddag besteed ik aan wat klusjes rond het huis en soms een bezoek aan mijn schoonouders. Fietsen is vreselijk leuk, maar kost wel heel veel tijd.
Vanmiddag is het bijzonder benauwd en wil ik wel even uitwaaien. Toch maar een klein rondje fietsen. Om 15.00 uur zit ik in de Quest en koers richting Uitgeest/Krommenie. Hoewel de buienradar me nog geen neerslag beloofde, spettert het al wel. De geringe regen brengt nog geen verkoeling. De hoge temperatuur levert wel het bekende makkelijke rijden op.
Bij de Krokodil sla ik linksaf naar de Jachthaven Zwaansmeerpolder in Uitgeest. Mijn bril is sterk beregend en ik doe hem maar af. Het fietsen over de historische Lagendijk, de oude oever van het Oerij, blijft een genoegen. Op de haven praat ik wat met een medebestuurslid Jan Grapendaal.
Het begint te onweren, niet mijn ideale fietsweer. Ik rij nog even langs de winkel in Uitgeest en met 40 km/u ben ik snel weer thuis.
Vanavond probeer ik nog een keer de slangverlenging van mijn Sigma fietspomp luchtdicht te krijgen. Ik zet het geheel nu met siliconenkit in elkaar. Tenslotte omwikkel ik de verbinding met wat gewapende tape. Als het nu niet dicht blijft dan weet ik het niet meer.
Morgen plan ik weer een rondje Noord-Holland.

31 gr. C. heerlijk

Vanmiddag om 15.00 uur, het is dan bijna 31 gr. C. in de schaduw, maak ik een toerritje. Mijn vrouw is bezorgd, zij heeft de eerste alarmerende berichten van de Vierdaagse al gehoord, en wil liever dat ik vanavond ga fietsen. Ik beloof haar dat ik heel rustig aan zal doen. In het begin doe ik dat ook omdat bekend is dat oververhitting een veel hogere hartslag oplevert. Nou daar is bij mij geen sprake van. Het fietst zo licht en makkelijk dat ik al met hartslag 90 precies 30 km/u rij. Bij 100 is dat al 35 km/u en bij 110 wordt het zelfs 41 km/u. De combinatie van lichte inspanning, weinig zonneprojectie op mijn lichaam en de verkoelende rijwind, maken het fietsen tot een feest. Ik rij via Krommenie naar De Woude, neem de pont en drink een espresso bij café De Woude. Terug naar de pont ontmoet ik Wouter Klootwijk, een klant van Mac Support en we praten wat over Woude 6, de plek waar onze nieuwe stolpboerderij nu wel heel waarschijnlijk, gebouwd gaat worden.
Daarna rij ik de lange file op de N246 langs en sla bij West-Graftdijk linksaf naar de pont in Akersloot. Een echtpaar dat ik even daarvoor met 41 km/u inhaalde informeert naar de elektrische aandrijving van de Quest, 'ze hadden niks gehoord en het ging zo hard'. Ik ga niet naar Heiloo en Egmond aan Zee, ik ben de slechte fietspaden daar beu. Prettiger is door Akersloot naar Limmen te rijden en dan door naar Castricum aan Zee. Op de heenweg blijf ik op het fietspad, veel te druk nu, op de terugweg neem ik de rijbaan. Ik rij gemakkelijk ruim in de 50 km/u en de auto's blijven keurig achter me.
Thuis gekomen moet ik in de zon de Quest uitladen. Het zweet druipt me dan wel van het gezicht. Binnen is het fris en een biertje draagt snel bij aan het herstel van de vochtbalans.
41 km

Met ALF (Amsterdamse liggers) op pad

Vanmorgen om 8.30 uur op weg naar Amsterdam om met de Amsterdamse liggers een stukje te fietsen. Het is onbewolkt en het belooft 29 gr. C. te worden. De koperen ploert staat al te branden en ik vergeet mijn parasolletje niet. Ik heb voldoende eten en fruit in mijn koeltasje mee. Twee koelelementjes uit de diepvries houden alles de hele dag heerlijk koel. Om 9.22 uur sta ik beteuterd te kijken dat de pont over het Noordzeekanaal net wegvaart. De telefoon gaat en Fred van den Hauten, de man van de Alleweder, heeft de pont wel gehaald en sneert dat ik harder had moeten rijden.
Om vijf voor tien ben ik bij de groep op het Museumplein. Vele bekende gezichten waarvan enkelen informeren of ik mijn pluutje wel mee heb. Nou reken maar! Als laatste komt Lango Metten met zijn Quest aan. Hij is ook om 8.30 uur vertrokken uit Alkmaar en dat is krap aan. Een groep Japanners wil allemaal met de Quest op de foto met zowel Lango als mij. Ze slaan de armen om me heen, ik doe dat natuurlijk ook en wordt door vele camera's vastgelegd. Op de foto zijn de Oriëntaalse intimiteiten al achter de rug.
Ondemocratisch wordt besloten naar het Muiderzand en Almere te rijden, prima reisdoel natuurlijk. Mijn parasolletje doet direct al weer uitstekend dienst.
De hitte is verzengend en je moet echt blijven rijden om wat verkoeling te krijgen. Ik kan goed tegen de warmte en het tempo is aangepast aan de condities. We rijden 22 tot 28 km/u, gemiddelde hartslag ergens tussen 79 en 89. Daar krijg ik het niet benauwd van :). We stoppen even bij het strand bij Muiden, onvoorstelbaar hoeveel mensen in de volle zon liggen te stoven. Ze doen maar, ik blijf liever fietsen. We pauzeren in Almere-haven en nemen rijkelijk de tijd om wat te eten en te drinken. Een deel van de groep gaat terug om onderweg te zwemmen. Daarna rijden de 7 overgeblevenen langs het druk bevaren randmeer zuidwaarts om tenslotte via de grote brug in de A27 weer op het oude land terug te keren. We blijven goeddeels het randmeer in beeld houden en nemen de grote aantallen fietsers en badgasten op de koop toe. De paadjes die nu genomen worden zijn niet helemaal Quest-fähig. Schelpenpaden met graspollen als middenberm doen mijn Quest af en toe vervaarlijk kwispelstaarten. De paadjes zijn soms zo smal dat ik liever het bredere ruiterpad gebruik. Dat is geen goede beslissing. Het pad is zo mul dat het lijkt alsof ik met drie lekke banden rij. 20 km/u en hartslag tegen de 150 bewijzen dat dit voor de Quest de verkeerde biotoop is. Ik zoek dan ook maar gauw weer het verharde fietspad op. Gelukkig gaan de andere fietsers vlot aan de kant of stoppen helemaal om die maffe liggers aan te staren. Lango maakt furore met zijn bijzondere electronische vogelgeluidje. Hij gebruikt het dan ook voortdurend.
Na de schelpenpaden die veel stof doen opwaaien, fietsen we dezelfde weg terug door de landerijen richting Muiden. Daar wordt even gestopt voor een versnapering. Zelfs dan is de inhoud van mijn koeltasje nog lekker koud. Wij rijden nog even samen door en als de andere vijf fietsers linksaf gaan, gaan Lango en ik samen langs het Amsterdam-Rijn kanaal verder. Het gas gaat erop en wij slalommen langs de vele fietsers en wandelaars met tegen de 40 km/u naar de Schellingwouder bruggen. Normaal zou ik door de stad rijden, maar Lango is ervan overtuigd dat het rijden via Purmerend veel sneller is. Ik ben met een natte vinger te lijmen, Lango is een ervaren en snelle fietser en het is altijd prettig een snelle voorrijder te hebben. Ik ben met Lango naar Giessen geweest en dat schept een band. Na de Schellingwouder bruggen gaat het met rond 42 km/u naar Purmerend. De fietspaden zijn uitstekend en hoewel de wind voorlijk inkomt, houden we de gang er stevig in.
In Purmerend slaan we linksaf en koersen naar Spijkerboor. De wind is nu wat achterlijk en het nieuwe wegdek spiegelglad. Dit nodigt uit tot snelheid. In no-time rijden we 48 km/u en de Questen lijken te willen vliegen.
Ik zet stevig aan en trap door tot ik 60 km/u op de teller heb staan. De Quest blijft fantastisch doorlopen en het is makkelijk om ruim in de 50 te blijven rijden. Lango heeft mijn demarrage wat laat in de gaten, hij komt achter me aan en rijdt maximaal 56,9 km/u. We leggen aan bij het Herenhuis in Spijkerboor en laven ons aan een biertje. Het lijkt wel of dit spontaan voor onze ogen verdampt, nog maar één dus.
Na een 20 minuten verlaten we de uitspanning en gaan onder grote belangstelling van de etende en drinkende dagjesmensen op weg naar West-Graftdijk. Ook nu weer zitten we zo boven de 50 km/u en.... we zouden het nog wel rustig aan doen :).
Lango krijgt een SMS-je van zijn zoon die op Bali woont. Hij wordt gefeliciteerd dat ie opa wordt, heel leuk. We praten wat over een kleine wereld en vinden het goed zo.
Bij het pontje in Akersloot drukken we elkaar al rijdend de hand en Lango gaat door naar Alkmaar.
Om 17.45 uur ben ik thuis na een prachtige fietsdag. Als het zo warm is, ga gewoon fietsen, dan heb je er geen last van.
151 km.

Rondje Noord-Holland ondanks politie

Vanmorgen op tijd uit de veren om een rondje Noord-Holland te rijden. In de tuin brandt de zon al flink en ik haal de Quest naar de voorkant van ons huis om onder de luifel de banden op te pompen en alles in te laden. Geen goed idee, de praters melden zich in drommen. Leuk om wel weer eens Carl Laarhuis, mijn inmiddels 68-jarige fysiotherapeut te spreken. Hij is geïnteresseerd in de oplossing van mijn knieproblemen, de TDP pedalen. Ik gebruik ze nog steeds.
Pas om 10.00 uur zit ik in de Quest en ga op weg. Het is schitterend weer, volle zon en 23 gr. C. De voor de ochtend beloofde zuidenwind is toch al noordenwind geworden. Gelukkig is de kracht nog niet veel meer dan 2 Bft. In Heiloo rij ik weer op de rijbaan en dat schiet op. In Alkmaar haal ik voor het verkeerslicht zeker 20 auto's rechts in en pak direct de groenlicht fase mee. Een politieauto ziet mijn wat 'snelle' gedrag en zet de achtervolging in. Ik krijg het volgende licht weer groen en ik rij nog steeds op de rijbaan richting Koedijk. De politieauto haalt het net niet en moet voor rood stoppen. Bij het volgende licht hebben ze me te pakken. Een politiemevrouw zegt dat ik op het fietspad moet rijden. Ze wijst me op het blauwe bord met de fiets erop. Ik bied haar aan uit te leggen dat ze geen gelijk heeft. Ze staat echter links voorgesorteerd, krijgt groen licht en kan de discussie niet afmaken. Einde verhaal dus en ik ga lekker op de rijbaan door tot voorbij Koedijk.
De wind trekt wat aan tot 3 - 4 Bft, snelheid tussen de 36 en 38 km/u. Ik heb de wind 'dead ahead' een zeilersterm voor recht in de wind.
Een boer met een gigantische trekker met heel lange aanhanger haalt me met een snelheidsverschil van enkele kilometers per uur in. Er stuift veel zand van de aanhanger. Dan moet de combinatie een slinger in de weg nemen. De aanhanger snijdt me de vrijwel de pas af en passeert me rakelings. Stomme boer dus.
Om kwart voor twaalf ben ik bij het Total station bij De Kooij. Ik zet de Quest onder de luifel en de cassiere groet me vriendelijk. De route naar Den Oever komt de wind dwars van links in. Ook hier bloeien de aardappelen tot aan de horizon. Verschillende geuren, beurtelings van de Waddenzee, dan weer van bloeiende bermen, komen in alle uitbundigheid tot me, heerlijk.
In Den Oever neem ik op de jachthaven royaal de tijd om lekker te eten en te drinken. De thermotas met vrieselementen onder mijn stoel houden de boterhammen en het fruit heerlijk koel.
Op weg naar Medemblik heb ik de wind in de rug. De wind is aangetrokken tot 4 Bft en pas bij 35 km/u rij ik de wind 'dood'. Ik probeer mijn hartslag op 120 te houden en te kijken hoe hard ik dan rij. Lukt niet, ik blijf steeds harder rijden. Het gaat zo hard dat ik besluit om 50 km/u te rijden en dan te kijken hoe hoog mijn hartslag dan wordt. Geloof het of niet, de hartslagmeter blijft 'rock solid' op 138 staan. Ik ben dan ook in een goede 20 minuten in Medemblik voor mijn traditionele Espresso.
Ik smeer me nog een keer in met factor 60 en zoek snel de schitterende dijk op langs het IJsselmeer. Het is wat heiig en Friesland is dan ook niet te zien. Op de dijk rijden veel fietsers. Ze reageren gemiddeld goed op de claxon. Alleen een oudere mevrouw hoort me domweg niet. Ik moet dan ook van de gebaande weg af en passeer haar door het gras.
In Enkhuizen vul ik bij een benzinestation mijn Camelbag met 2 liter vers water en smikkel een Cornetto Royal op. Een moddervette bouwvakker vraagt zich af of ie wel in de Quest past, kans nul. Op de IJsselmeerdijk naar Hoorn kan ik steeds rond de 40 km/u rijden. De zon gaat nu af en toe schuil achter bewolking, een heerlijk frisse wind is het gevolg. Een tweetal ruiterses galopperen naast elkaar over de dijk. Hoewel ze mij van verre al zien, nemen zij geen maatregelen voor een rustige en daardoor veilige passage. Ik rij dan ook maar gewoon door. Eén van de paarden stopt abrupt. De amazone slaat tegen de hals en het hoofd van het paard maar ze blijft in het zadel.
Een volgende uitdaging kondigt zich aan. Twee trekkers met allerlei landbouwgereedschap aan de voorzijde blokkeren voor de bestuurders deels het zicht op de weg, ook op mij. Ze zien me domweg niet en ik moet letterlijk de berm in om het vege lijf te redden. Gelukkig loopt ook dit weer goed af.
Buiten Hoorn stop ik voor een broodje, een banaan en wat drinken. Overal spartelt de jeugd in het ondiepe IJsselmeer. Ik hou de wind in de rug en ondanks dat er al 150 km op de teller staat, kan ik 40 km/u aanhouden tot aan Edam.
Vanaf Edam komt de wind van rechts in. Nu merk ik dat de wind verder is aangetrokken tot zeker 5 Bft. Op de kaarsrechte weg in de Beemster plukt de wind merkbaar aan de Quest. In De Rijp heb ik de pech dat een boer met een trekker met aan beide zijden uitstekende grasschudders veel te breed is voor het middeleeuwse plaatsje. Het duurt ruim een kwartier voor we stapvoets door het dorp zijn.
Om 18.00 uur ben ik thuis. Geen snelle rit, maar een heerlijke fietsdag. 4 zelfgebakken boterhammen met pindakaas en appelstroop, 3 bananen, 1 appel en 2 flesjes AA drank zijn, op de Cornetto na, genoeg om een hele dag te fietsen.
187 km.

LEDs kapot en pomp toch niet goed

Mijn mooie LEDs zijn deels uitgevallen. Linksachter doen 2 van de 4 horizontale rijtjes het niet meer. Ik denk dat de reserve Tioga Comp Pool band de verbindingen heeft losgetrokken. Hoe ga ik dat nou oplossen?
Tot overmaat van ramp blijkt mijn pomp toch niet goed te zijn. Nadat ik de verbindingen voorzie van een stukje zelfvulcaniserende tape en ga pompen, hoor ik al snel een plofje. De soldeer heeft toch niet alles luchtdicht afgesloten. Ik laat nu maar de twee verbindingen draaien bij Bezo in Uitgeest.
Als laatste 'ellende' stoot ik de achterkant van de fiets tegen de schuur en breekt er een klein stukje gele gelcoat af. Met een druppeltje gele verf zal ik het wel weer netjes wegwerken.
Inmiddels ben ik de 3000 km gepasseerd. 1x lekke voorband. Verder totaal geen problemen gehad.

Rondje Beemster en pompperikelen

Gisteren gesleuteld aan de Sigma Lambda fietspomp. Dit uitstekende kleine pompje heeft één nadeel, het slangetje tussen pomp en ventielopzetstuk is heel kort. Als de Quest op zijn wielen staat kan ik niet goed pompen, om van het aflezen van de druk maar te zwijgen. Oplossing? Een verlenging van het slangetje. De compressorhandel Riako kan me niet aan de fittinkjes helpen. De aquariumwinkel heeft de passende verloopjes, zelfs voorzien van een kraantje. Dat laatste heb ik weliswaar niet nodig, maar ik schaf ze toch aan.
Het werkt direct goed, maar de druk loopt nog wel snel weg. Ik kan dan nog de druk niet aflezen. Ik zaag de kraantjes eraf en laat een druppel soldeer op de nog resterende vlakjes lopen. En passant rooster ik mijn linker middelvinger nog aan de gasvlam...g.v.d. Gelukkig heb ik de koude kraan onder handbereik en na 5 minuten is de pijn weer draaglijk. Nu blijft de druk in het slangsysteem als ik stop met pompen.... alleen is de nieuwe slang nog steeds iets te kort.

Vanmorgen een langere slang gehaald en de boel weer in elkaar gezet. Perfect zo.
Daarna de batterij van de hartslagmeter verwisselen en de zender weer synchroniseren met het digitale Nike C10 hartslagmeterklokje. Ik kijk na de succesvolle batterijtransplantatie tijdens de koffie op het klokje. Hartslag 47 slagen per minuut. Dit is een lage hartslag, die na het wakker worden 's morgens nog enkele slagen lager zal zijn. Duidt op een goede conditie zullen we maar zeggen.

Vanmiddag ga ik een rondje Beemster fietsen. Ik wil ook nog even langs de plek waar, nu wel heel waarschijnlijk, onze nieuwe stolpboerderij gebouwd zal worden. Daar ontmoet ik mijn nieuwe buren en wordt ik 'betrapt' door onze vrienden Paul en Corien Klamer. We worden door Bob, eigenaar van eetcafé De Woude op de koffie gevraagd en we zitten even heerlijk op het terras aan het water van de Markervaart. Mooi (voor)uitzicht dus.
Ik rij, veel later dan gepland, richting West-Graftdijk. De wind waait pittig, zeker 4 tot 5 Bft en uit het Westen. Dat levert onrealistisch lage hartfrequenties op. Wat te denken van 40 km/u met hartslag 108, of 45 km/u met 115. Dit is genieten in optima forma. Ik maak wat foto's van details van boerderijen in de Beemster. Ook stop ik even bij een van de bloeiende aardappelvelden en maak een foto.
Ik rij de hele Beemster door en ga op de Oostdijk noordwaarts. Hier rukt de wind stevig aan de Quest en ik hoef bijna niet te trappen om toch tegen de 40 km/u te rijden. Bij Oosthuizen sla ik linksaf en rij nu bijna tegen wind de kaarsrechte weg naar West-Beemster op. De wind is nu hard en met 35 km/u en hartslag 112 moet ik een stuk harder werken :).
Het einde van de lineaalrechte weg komt uit op de Westdijk en voert vervolgens naar De Rijp. Onder de dijk van het Noord-Hollands kanaal is er wat luwte en met 38 km/u bereik ik vlot de pont in Akersloot.
Een paar honderd meter voor ik thuis ben rijdt een jonger stel naast elkaar op het fietspad. Ik toeter en zie de jongeman een gebaar maken van 'wacht jij maar even'. Hij gaat niet aan de kant. Het gras naast het fietspad is mooi vlak, dus rag ik door het gras langs het onwillige stel. Mevrouw hoor ik wat kreten slaken, ga dan ook aan de kant denk ik, en direct daarna sla ik linksaf naar huis.
Van mij mag het eeuwig zomer blijven, heerlijk.
70 km.

Volendam en N e d s t a t teller

Gisteravond heb ik de code van de teller aangepast om de uiterst irritante pop-ups van i l e a d te vermijden. Ik krijg van Wilfred en een andere lezer het goede bericht dat de pop-ups succesvol zijn bestreden. Willen anderen dit ook doen, zorg er dan voor dat de namen die ik steeds voorzie van spaties, ook door jullie ietwat worden aangepast. Als voor de eigenaren van W e b s t a t s 4 U duidelijk wordt dat velen de teller ontdoen van de pop-ups, dan bedenken ze wel weer wat anders om ons die ellendige reclame door de strot te duwen.

Vanmiddag weer schitterend zonnig weer, 25 gr. C. en een pittige 4 Bft uit het westen. Rond 15.00 uur zit ik in de Quest om een ritje naar Volendam te maken. Het behoeft geen betoog dat het fietsen nu heel feestelijk is. 45 km/u gaat met de minste moeite, fantastisch. In De Rijp zit het verkeer even helemaal vast. De weg is daar zo smal dat een doorpersende bestelauto klem wordt gereden door tegemoetkomend verkeer. Minuten lang proberen auto's elkaar met centimeters afstand te passeren.
In Edam staat een file voor het eerste grote verkeerslicht. Ik haal de hele file links in om vooraan naast een motorrijder te komen. Dat lukt helaas weer niet. Het licht gaat op groen en terwijl ik nog aan het inhalen ben komt de stoet auto's op gang. Een mevrouw in een Hyundai roept me toe dat ik wel gevaarlijk bezig ben. Ze heeft gelijk, Wim moet nu maar eens niet de ezel zijn die zich drie keer aan dezelfde steen stoot.
In Volendam is het toeristenseizoen losgebarsten. Veel toeristen vinden de Quest interessanter dan Volendam zelf, is natuurlijk ook zo :). Ik mag weer veelvuldig op de foto, in steeds wisselende settings.
Ik eet een banaan en drink wat AA drank. Dit spul is eigenlijk te zoet. Ik gooi een flesje in een bidon en vul deze verder met water. Zo is het prima te drinken.
In Kwadijk is een mevrouw bezig met het borstelen van haar paard. Ik passeer zoals gebruikelijk heel langzaam. Het paard is wel even schichtig, maar mevrouw heeft meer zorgen om haar hondje. Ze roept me toe dat haar hondje 15 jaar oud, doof en blind is. Ze is blij dat ik haar kleine viervoetertje zo ontzie. Ze heeft niet in de gaten dat ik dat niet voor het hondje maar voor haar paard doe.
Tegen wind door de Beemster hou ik 37 tot 38 km/u aan. In de Beemster bloeien de aardappelen. Eindeloze velden, letterlijk tot aan de horizon kleuren wit door de bloeiende aardappelplanten.
Vlak voor de pont passeer ik een ouder echtpaar. Ze sluiten even later weer aan bij de pont en vragen me of er een motor in zit. 'Het ging zo hard, u zult dat vast niet kunnen trappen'. Ik zeg dat ik zelf toch echt de motor ben. Manlief onderzoekt de Quest vrij uitvoerig en rapporteert aan zijn vrouw dat het inderdaad alleen maar een fiets is. 'Bijzonder, bijzonder'. Nadat ze me gevraagd hebben hoeveel van die wondere fietsen in Nederland rijden, scheiden onze wegen.
Om half zes ben ik weer thuis.
75 km

Pop-ups door teller uitgeschakeld

Nadat mijn bezoekersteller van N e d s t a t t, ik zet hier bewust spaties in, was verkocht aan W e b s t a t s 4 U, verschijnen er hinderlijke pop-ups van i L e a d. O.m. Wilfred van Norel ergert zich hier terecht aan. Een mailtje naar N e d s t a t t leert me dat deze ellende is begonnen na de verkoop aan W e b s t a t s 4 U.
N e d s t a t t zegt dat zij het niet kunnen oplossen, maar dat de oplossing wel op het internet te vinden is. En dat is het ook. Gewoon uit de code e.e.a. weghalen en de teller blijft gewoon werken, maar de pop-ups zouden er niet meer door kunnen komen. Graag hoor ik van mijn bezoekers of het nu inderdaad OK is.

Fortentocht 250 km per paraplu

Vanmorgen om kwart over zes gaat de wekker. De fortentocht, een 190 km lange rit langs de stelling van Amsterdam, staat vandaag op het programma. Om half acht is de Quest volgeladen met 8 sneetjes brood, 3 bananen, 3 flessen AA drank en 2 liter water in de Camelbag. Ik neem een reserveshirt, een shirt met lange mouwen en reserve sokken mee. De weersverwachting is volle zon, 29 gr. C en een zwakke tot matige wind uit het oosten.
De pont in Zaandam ligt aan de overkant en zorgt er voor dat ik me op het laatste stuk naar het Centraal Station geen pech meer kan veroorloven. Om enkele minuten voor 9.00 uur arriveer ik voor het CS. Een hele ploeg ligfietsers, 14 man en één vrouw, is al present. Bert Gazendam roept direct 'waar is je parasol?'. Ik tover het pluutje tevoorschijn en schroef hem in zijn houder. Eerst gelach, maar bij nadere beschouwing vinden ze het wel een vondst. In ieder geval blijft ie erop en omdat het parasolletje links is gemonteerd heb ik er de hele ochtend plezier van. Het beschermt me effectief tegen verbranding en het fietsen met dit warme weer is met alleen de wind en geen zon in het gezicht ronduit heerlijk. Tot ongeveer 32 km per uur blijft ie mooi staan. Boven de 35 km/u wil ie omslaan. Kan ik natuurlijk voorkomen met een lijntje naar één van de spiegels, maar tijdens deze tocht ligt de snelheid tussen de 24 en 30 km/u, behoorlijk relaxed dus.
De Fortenroute is een lange fietstocht van 190 km langs de Stelling van Amsterdam. De route loopt merendeels over eeuwenoude dijkjes en wordt door ons 'rechtsom' gereden.
Mark-Jan Bastian is de voorrijder en het tempo is aanvankelijk 28 km/u. Dat is niet voor iedereen haalbaar en ik moet als laatste rijder soms naar voren om het tempo wat te drukken. Ik vind het prettig om achteraan te rijden, ik kan dan wat extra afstand houden om de weg voor me te kunnen zien. Kans dat de groep me 'ontsnapt' is niet groot, daar is het tempo echt te laag voor.
De eerste stop is Abcoude waar al zeker honderd wielrenners aan de koffie zitten. Een Quest is niet alleen een heel snelle fiets, je kan er ook heel veel in meenemen. Ik heb voor vandaag dan ook een complete koeltas met enkele koellichamen in de vorm van een gelvloeistof in de tas. De al wat oververhitte Leonie Berkhout leg ik een koelelement op de schouders. Kreten van genoegen zijn mijn deel. Even later gaat de koelgel weer in de tas om de appeltjes en de frisdrank te koelen.
Bert en Leonie haken af om te gaan zwemmen. De groep gaat weer op weg om in westelijke richting een lange etappe te maken naar de volgende rustplek in Hoofddorp. Het tempo is voor enkele rijders te hoog en gestopt wordt er nauwelijks. Niet erg, als je stilstaat wordt het warm, als je rijdt is het heerlijk. Bert meldt in Aalsmeer dat ie zich niet helemaal goed voelt en hij is er niet helemaal gerust op. Ook hij haakt af en gaat naar huis.
Na Aalsmeer gaat mijn pluutje eraf, de zon komt nu van rechtsachter en dan heb ik er geen bescherming meer van. Mogelijk dat een tweede bevestigingsbeugel aan de rechterkant een zinvolle optie is.
In Hoofddorp stoppen we bij de erkend goede friteskraam 'Papa' en doen ons tegoed aan een frietje speciaal. De boterhammen blijven 'onderdeks'. De Camelbag wordt door de vriendelijke bediening weer gevuld met 2 liter fris drinkwater en we gaan onderweg voor de derde etappe die via Haarlem, pont Buitenhuis, Uitgeest, De Woude naar Spijkerboor voert. De wind krijgen we nu tegen, normaal niet prettig, nu zeer welkom. De snelheid lijdt er wel onder en de groep valt een beetje uit elkaar. Bij de pont over de Knollendammervaart blijkt dat de techniek een beetje kapot is. Uiteindelijk gaat een deel van de groep met de pont over. Indachtig het vorig jaar, de plaatselijke jeugd is weer massaal op de pont aanwezig, heb ik geen zin in een waterballet. Ik rij samen met Arnold Ligtvoet een stuk om en vermijd zo het inderdaad opgevoerde waterballet. Vlak voor het eiland De Woude, mijn beoogd nieuwe woonstek, slaan we rechtsaf richting Spijkerboor. Bij het pontje moeten we in twee vaarten over, de Quest is dan een onhandig ding. Bijna twee uur eerder dan vorig jaar leggen we aan bij het restaurant aan de overkant van de pont. Ieder jaar weer lachen, de bediening is, evenals de clientele, zacht gezegd een beetje ordinair en als Arnold een uitsmijter met wat frietjes bestelt, slaat de dienster stijl achterover en haar blikken vragen aan de overige aanwezigen of het met Arnold wel helemaal goed is. Arnold, volgend jaar maar iets anders?
Met twee biertjes en een grote sateh-fritesschotel, ik krijg lang alles niet op, is de herstart wat minder vanzelfsprekend. De dijken in dit deel van Noord-Holland bieden een schitterend zicht op de prachtige boerderijen en weelderige landerijen. Via Volendam en Monnickendam gaan we op weg naar het laatste kleine plaatsje op onze route, Durgerdam. Ben Wiggers verbaast zich er over dat er de hele dag geen enkel pechgeval heeft plaatsgevonden, zelfs geen lekke band. Tot.... bij Monnickendam het fietspad plotseling ophoudt. De tweewielers maken een slalom tegen het dijklichaam en belanden weer op de gebaande weg. Ben denkt met zijn Alleweder diezelfde truc uit te halen. Zonder succes, op de steile helling slaat Ben met Alleweder en al om en schuift omlaag. Het komt goed af en met een paar kleine krassen op de Alleweder blijft de schade beperkt.
De finale is het mooist. Het rijden bovenop de dijk naar Durgerdam is fantastisch. Wel hebben de gewone liggers wat last van de vele muggen, in de Quest heb ik geen last. De Quest buigt de luchtstroom zodanig af dat ik muggen wel zie maar ze allemaal vlak over me heen zie flitsen.
Na Durgerdam volgen nog de Schellingwouder bruggen. De eerste brug gaat vlak voor ons open en dat geeft wat rust. Na de tweede brug scheiden onze wegen. Ik rij met Eric en de Van de Hulstjes naar het Centraal Station, Arnold en Mark-Jan gaan rechtdoor richting Amstelveen. Na het station rijdt alleen Eric nog mee. Ter hoogte van de Westpoort gaat hij richting Haarlem en rij ik alleen naar de pont bij Zaandam. Ik kan lekker even doortrappen en al gauw staat er 41 km/u op de teller. Dat doe ik nog een keer op het stuk van Zaandam naar Westzaan. Daarna vind ik het welletjes en peddel rustig naar huis. De zon gaat schitterend rood onder en ik maak nog een foto.
Ik ben om 22.20 uur thuis, met net geen 250 km op de teller. Een fantastische versie van de Fortentocht. Ik heb geen moment last gehad van de warmte en fysiek geen enkel probleem gehad.
250 km.