Vandaag de eerste etappe van de thuisreis naar de Sorpesee. Ik besluit met een groep onder aanvoering van Frank Cornelese mee te rijden. Frank heeft een mooie alternatieve route gevonden. Dit blijkt een route te zijn met stijgingspercentages van 15%. Manmoedig begint de groep aan de klim. Het is letterlijk een loodzware operatie. Er is geen wind en de zon schijnt fel. Ik voel me goed en ga er stevig tegenaan. Met de hartslag op rond de 140 tot 145 bpm, kom ik niet sneller dan met 5 km/u omhoog. Dat is sneller dan Harry en Epko. Ik rij ze voorbij en neem al snel honderden meters afstand.Boven gekomen applaudisseren Allert en John. Dat doet Wim goed. Harry en Epko komen na enkele minuten ook boven. Epko, 8 jaar jonger, snapt niet hoe ik dit kan. Hij vindt het bovenmenselijk. Epko heeft het extra moeilijk, zijn Mango ontbeert een bergversnelling. Hij moet echt omhoog stumpen.
Had ik eerder pek over iemand willen uitsprenkelen, Frank mag er ook de veren bij krijgen :).
We rijden de spoorweg nu af van zuid naar noord. De helling omlaag is maar één tot twee procent. Dat weerhoudt de Quest er niet van tot 53 km/u te versnellen, heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten