Velomobieltreffen Borkum 5e dag Onstwedde - Bolsward

Na het bezoek aan zoon Maarten en schoondochter Petra rijden we vandaag naar ... ? Ja waar naar toe? In ieder geval richting Afsluitdijk. Ik had een route voorbereid die in een behoorlijk rechte lijn naar de Afsluitdijk zou voeren. Kees heeft een redelijk gedetailleerde kaart en wil 'mijn route' wel rijden. Bij de eerste de beste afslag besluit Kees richting Stadskanaal te rijden, da's dus toch niet mijn route. In Stadskanaal wil Kees alsnog mijn route rijden en dus rijden we richting de Pekela's. Dat schiet niet op en met bij iedere trap een hinderlijk opspelende achillespees, wil ik niet meer kilometers maken dan nodig.
Ik stel Kees voor dat ik de kortste route in de Garmin Oregon zet en dat wij de routering daarvan zullen volgen. Kees vindt het prima en ik zet maar één waypoint, Bolsward, in de Oregon. Vervolgens routering aan en fietsen maar. We volgen nu de kortste weg en trekken ons niks meer aan van de kaart en routebordjes. Heel vaak ontbreken die ook op plaatsen waar wij moeten afslaan. We worden over werkelijk schitterende paden geleid, het ene moment donkere bossen, het andere moment open heide met Schotse hooglanders. Die blijken niet aan twee Questen gewend te zijn en slaan op de vlucht.
We rijden in no-time door Assen. Buiten Assen lijkt het erop dat de Oregon halsstarrig naar het zuidwesten wil. Na een tijdje trappen kijk ik waarom de GPS ons niet een meer westelijke koers voorschotelt. Zeker vreemd omdat op de borden al Emmeloord begint te verschijnen. In de Oregon zoom ik uit om de hele route te overzien en dan valt me op dat we plotseling eerst naar Amsterdam worden gestuurd. Ik realiseer me dat ik een keer twee maal op het scherm heb getikt en naar nu blijkt een nieuw waypoint heb aangemaakt. De route wordt nu 370 km lang en dat hebben we niet op het oog. Ik stop de navigatie en geef opnieuw alleen Bolsward in. Nu wil het systeem vanuit Hoogersmilde wel naar het westen. We passeren Noordwolde, Wolvega, Heerenveen en Joure. Marian belt en wil een rendez-vous. We rijden echter over fietspaden waar een auto, laat staan een camper, zeker nooit kan komen. De paden worden soms wat al te simpel en we lopen vast op een zandpad. In de Oregon vink ik nu aan dat we niet meer over onverharde wegen willen. Dat gebeurt vanaf dat moment ook niet meer en de rit is grandioos door alle natuurschoon. De achillespees geeft nu nauwelijks hinder meer en dat maakt het fietsen wel zo prettig.
Marian staat met de camper in Nijland, de woonplaats van Ben Wichers. Kees wil niet verder en mij trekt het fietsen in de duisternis ook niet erg. Dan is een moederschip als de Hymer van Kees en Marian wel heel comfortabel. We rijden nog enkele kilometers verder om op een simpele boerencamping, we staan er helemaal alleen, de nacht door te brengen. Moederkloek Marian zorgt weer voor heerlijk warm eten en een glas port, het leven is goed zo.

De volgende ochtend, het is nu dinsdag, komen we rustig op gang en vertrekken even na half tien. Het weer is grauw, het regent nu en dan en de wind is met Bft 4 uit het westen recht op de kop. Door het mooie Friese land slingeren we langs boerenweggetjes naar de Afsluitdijk. Direct na het vertrek moeten we een wel heel steile stalen brug beklimmen. Normaal zou ik dat wel fietsend doen, met mijn gammele linker poot doe ik het nu lopend. De Afsluitdijk stelt ons niet voor problemen. Met 32 km/u kunnen we tegen wind toch aardig vaart houden. Ik heb mijn hele bagage al in de fiets en dat is te voelen. 50 minuten later zijn we aan de overkant en drinken we thee en eten we een broodje in de camper die vlak daarvoor in Den Oever is aangekomen.
De laatste etappe via Middenmeer trappen we in anderhalf uur weg. Om 14.00 uur zijn we in Heerhugowaard waar dochter Wanda ons verwelkomt. Dan fiets ik nog een half uurtje door naar De Woude. Onderweg blijken mijn twee broodjes met kaas te weinig om stevig door te kunnen fietsen. Dan maar op de vetreserves. Ik weet dat ik dan niet harder kan rijden dan rond 28 km/u. Geen probleem, thuis wacht koffie met koek en daarna een heerlijk bad.

Alles overziend een heerlijke fietstocht. Borkum als bestemming zullen we niet gauw meer kiezen, ter plekke kun je nauwelijks kilometers maken en met een rederij als AG EMS wil je geen zaken meer doen. Jammer dat de achillespees op blijft spelen, niet onbekend bij deze blessure.
Een woord van dank aan Marian van Hattem is hier op zijn plaats. Het lange afstanden fietsen met op elke bestemming een warme douche, warm eten en een warm bed is een onwaarschijnlijke luxe.
Tot slot bedank ik ook Marcel van Eijk voor de prima organisatie van de tocht.
Totaal gereden tijdens het Borkumtreffen 605 kilometer.
Totaal gereden met de Quest sinds maart 6100 km.

Velomobieltreffen Borkum 4e dag

Vandaag verlaten wij Borkum om op het vasteland richting Groningen te rijden. 's Nachts is een kat over de Quest gesjouwd. De zanderige poten zijn bovenop de Quest goed te zien. Yvonne heeft een koude nacht achter de rug en eet voor zij aan boord gaat nog een bak pasta leeg. Even is het nog spannend als wij horen dat wij mogelijk niet allemaal op de veerboot passen. Om de ruimte optimaal te benutten wordt de duoquest op een vrijwel lege aanhangwagen van een Duits echtpaar gehesen. Uiteindelijk hoeft het allemaal niet, er is ruimte zat op de boot. Al met al, we hadden ook de terugreis netjes gereserveerd, prutswerk van de rederij AG EMS.
We verlaten de Eemshaven, nu de zon schijnt is het wat minder desolaat, om naar de Ligfietsgarage te rijden.
Jan Limburg wil wel even in mijn fluisterquest rijden. Ik neem tijdelijk plaats in zijn leen Strada. Als ik even onderweg ben schiet plotseling mijn linkervoet uit de SPD pedaal. Met grote snelheid ram ik met mijn achillespees tegen de vlijmscherpe rand van het voetengat. De snijdende pijn gaat me door merg en been. Dit zal me nog opbreken. Ik stop vrijwel direct en kan even niet verder. Ik moet als gevolg hiervan aansluiten bij de langzame groep. Die gaat echt langzaam, 22 tot 24 km/u. Mijn hartslag komt niet boven de 75 bpm en soms denk ik dat mijn hart afslaat :). Wel heb ik nu tijd om het landschap goed in mij op te nemen. Dat is vaak schitterend. Vermakelijk is de Jack Russel van George Dekkinga. Het hondje loopt als een razende achter zijn baasje aan. Als ie echt niet meer kan, grijpt George het dier in zijn nekvel en hijst hem in de Mango.
In Groningen arriveren wij bij de Ligfietsgarage. Er is koffie met koek, een hartelijke ontvangst. Het bedrijf oogt ruim en Arjen van Dam en Ritsart leiden ons rond.
Na de koffie, ik loop al heel moeilijk, gaan verschillende groepen naar een verschillende bestemming. De grootste groep gaat naar Dronten onderweg. Een kleinere groep gaat richting Noord-Holland. Kees en ik gaan, samen met Herbert en Michael richting Veendam. Herbert moet naar Augsburg, 850 km ver weg. Michael moet naar Bad Bentheim, dat ligt over de grens in de buurt van Enschede. Na Veendam gaan wij richting Onstwedde, de beide Duitsers gaan richting Duitse grens.
Onderweg ontmoeten wij bij een pauze een ouder echtpaar, zij met elektro-fiets, hij met een Challenge Hurricane. Een leuk gesprek volgt.
Via Boven-Pekela bereiken we Onstwedde waar Marian ons met de camper al opwacht.

Na een lekkere douche zitten we lang bij een heerlijk kampvuur. Marian, specialiste in de Middeleeuwen, bezorgt me een schapenhuid en een warme kruik, deden ze in vervlogen eeuwen ook zo.
Maarten, de zoon van Kees en Marian laat ons de historische boerderij zien die zij gekocht hebben. Ontzettend veel werk om dit allemaal weer bewoonbaar te maken, maar het is de moeite waard. De plek is prachtig en met voldoende tijd en inzet is het te klaren. Ik probeer een paar foto's te maken. Belichtingstijd een halve seconde. De derde opname blijkt redelijk bruikbaar en geeft de oude gebinten weer. Ook Kees bij alleen het licht van het kampvuur levert een aardige foto op.
Kees en Maarten willen me het vestingstadje Boertange laten zien. Leuk natuurlijk, maar hoever is het lopen ter plekke? 'Oh, een klein stukje' zegt Maarten. Dat blijkt een understatement, ik moet enkele kilometers sjouwen met een heel pijnlijke achillespees. Daar moet ik morgen nog 150 tot 250 km mee fietsen, brrrrr. Boertange is een fraai vestingstadje dat heel mooi wordt onderhouden. Bij een etablissement op de centrale brink drinken we een portje en ik strompel achter Kees en Maarten weer naar de auto.
Marian maakt weer een heerlijke warme maaltijd en de slaap wil wel komen.

velomobieltreffen Borkum 3e dag

Het ochtendgloren heeft weinig zon in de aanbieding, het is best fris. Het ontbijt is 'gründlich' Duits goed. Alles is voortreffelijk geregeld, tot en met voorzieningen om een volledig lunchpakket samen te stellen. Onder leiding van Marcel maken we een rondrit over het eiland. De rit kan nooit lang zijn, de maximale afstand kan niet meer dan 19 kilometer bedragen. Geen probleem, halverwege stoppen we voor een persfoto en dat levert altijd een paar aardige foto's op. We wandelen met een groepje naar het strand. Daar gaan een paar enthousiastelingen uit de kleren voor een duik in het koude Noordzeewater. Theo van Goor maakt in het zand een tweetal sculpturen van de duoquest en een gewone Quest. In het duin vind ik lekkere bramen die ik me goed laat smaken. Ik voel de camera van Kees in mijn rug prikken als ik tussen de bramen struiken sta. Ik praat uitgebreid met Frank van der Laan, een Questrijder die in 2004 al een groep velomobielen aan de tand voelde en de Quest de voorkeur gaf. Frank is erg geïnteresseerd in mijn pogingen om mijn fiets stiller te maken en ik praat hem bij.
Tijdens de rit naar het dorp fotografeert Eva ons vanuit de duoquest. Da's wel een stuk makkelijker dan ik mijn foto's maak. De Canon Powershot G10 is overigens voor mij wel de ideale reiscamera. Met bijna 15.000.000 pixels, een effectieve beeldstabilisatie en een eerste klas lens lukt het vrij gemakkelijk om altijd scherpe foto's te maken. Stilstaand met 1/8 seconde uit de hand of rijdend met 40 km/u, maakt allemaal niks uit. Omdat ik heel veel foto's maak met de camera niet voor het oog, gebruik ik graag de instelling 'AIAF'. Hiermee bepaalt de camera aan de hand van de beeldinhoud de scherpstelling. Dit gaat vrijwel altijd prima.
We bereiken Borkum dorp en stellen onze fietsen aan weerskanten van de weg op. De vele toeristen stellen de bekende vragen. Met name Paulus den Boer raakt niet vermoeid met uitleggen hoe alles werkt en dat onze fietsen 'nicht elektro-unterstützt' zijn.
We geraken in een restaurantje waar heerlijke koffie met appeltaart en ijs worden geserveerd. Dit voor prijzen waar in Nederland de dienster niet voor van haar stoel komt. Een stel oudere Duitsers reist alle Nederlandse en Duitse Waddeneilanden af. Vooral over Texel zijn zij slecht te spreken over het bedienend personeel in de horeca, slecht gehumeurd en weinig service. Ik moet dat helaas beamen, de Duitse horeca is veel vriendelijker, service-gerichter, beter en nog goedkoper ook. Zelfs in de jeugdherberg wordt service geboden die wij hier al lang vergeten zijn. Vlak voor de uitgifte balies dicht gaan, gaat de senior kok letterlijk alle tafels langs om te vragen of wij nog iets willen eten.

We rijden om drie uur terug naar de jeugdherberg. Langzamerhand wordt de snelheid steeds hoger, maar echt geraced wordt er niet.
Om 16.00 uur is er een discussie met twee stellingen. De uitkomsten zijn helder. Elektro ondersteuning zal niet de toekomst van de velomobiel worden en Europese bemoeienis met de velomobiel wordt niet op prijs gesteld.
Na de discussie zoeken we weer ons kroegje op. De pittige waardin heeft weer 'Erdnüsse' voor ons geregeld en een hassebassie voor het eten gaat er wel in. Buiten wordt er door enkele fietsers gepoogd nog wat energie kwijt te raken. Er is een soort skelterbaan uitgelegd met honderden autobanden. Vooral Marcel Beekmans ragt heel wat rondjes tussen de banden.
Het avondeten gaat er goed in en enkele heren van mijn kamer, waaronder ik, doen een tukkie.
Ook in de avond drinken we een goed glas en stellen vast dat veel fietsers onze uitspanning nu ook hebben gevonden.

Velomobieltreffen Borkum 2e dag

Om stipt 8.00 uur rijdt Marcel van Eijk van de camping weg. Enkele Duitse deelnemers kennen Marcel nog niet goed en zitten nog voor hun tentje koffie te drinken. Zij zullen de Eemshaven, het doel van de deze dag, zelf moeten zien te vinden. Marcel heeft een route uitgestippeld en deze door middel van een groot aantal waypoints geschikt gemaakt voor de GPS. De route lijkt een nogal willekeurige lijn door het landschap. 'Routing in de Oregon GPS aanzetten Wim' zegt Marcel en daarna loopt het als vanzelf.
De GPS rekent continue de beste route uit.
Wij rijden vaak onderaan de dijk van de Waddenzee. Yvonne heeft haar Border Colly Astra mee. Bij een plaspauze geeft ze een demonstratie schapen drijven. Yvonne stuurt haar hond enkele honderden meters weg en geeft Astra daarna door roepen aan dat de schapen naar haar toe gedreven moeten worden. Dat lukt fantastisch en is een wonderbaarlijk mooi gezicht. Enkele fietsers maken zich zorgen dat de voortgedreven schapen het veerooster over zullen komen. Dat doen de beesten evenwel niet. Astra wordt bedankt voor de diensten en mag weer in de Quest uitrusten.
De geur van schapenstront is alom aanwezig. De schapen zijn heel onberekenbaar. Er loopt er één letterlijk een meter voor me de weg over, dom schaap.
In Noordpolderzijl vallen we een uitspanning binnen voor de lunch. Nou, daar is niet op gerekend. We kunnen kiezen wat we willen maar de wat ontstemde waardin wil uitsluitend koffie met appeltaart serveren. Ook goed natuurlijk.
We vervolgen onze weg door het prachtige Noord-nederlandse landschap. Opvallend is dat het formaat van de woningen bijzonder klein is. Niet voor niets heet zelfs een dorp 'Kleine huisjes'. Wel staan er hier en daar prachtige herenboerderijen. Arm en rijk waren voorheen duidelijk gescheiden.
Op de dijkweg blijkt soms dat hekken de weg versperren. Voor 'normale' fietsen is er een hek dat open kan. Voor de veel bredere duoquest is er geen doorgang. Dan maar er over heen. Met voldoende handen is de de duo snel het hek over. Even later blijkt het nogmaals nodig om de handen uit de mouwen te steken. Ook dit keer is de duo snel over het rijkelijk met scherpe punten voorziene hek getild.
Eemshaven blijkt een weinig gezellig oord. Veel windmolens, bedrijven en ander weinig sfeervols.
Bij de rederij blijkt dat wij veel meer moeten betalen voor onze fietsen. Het maakt de rederij AG EMS niks uit dat we moeiteloos mee kunnen. Ook interesseert het hen niets dat Marcel keurig heeft aangegeven dat wij met 'dreiräder' komen. De mail werd keurig bevestigd. Marcel komt de stoom uit de oren, maar het helpt allemaal niks. Of ik daar wat aan kan veranderen? Helaas niet. Wel laat Marcel op de rekening aantekenen dat de betaling onder protest is en wij eisen de naam van de verantwoordelijke man bij de rederij. Die krijgen wij en het muisje zal zeker een staartje krijgen.
Het inschepen verloopt verder vlot en een rustige overtocht volgt.
In Borkum worden wij welkom geheten door een bord op een voetgangers loopbrug.
We worden ingekwartierd in wat waarschijnlijk de grootste jeugdherberg, 600 bedden, van Duitsland is. We slapen met vier man op een kamer, in ons geval met Kees van Hattem, Kees Roozendaal, Ben Wichers en ondergetekende. Na het avondeten, best redelijk met gepaneerde vis, broccoli en gekookte piepertjes, vinden we een 'Backpackers Inn' op het terrein van de voormalige kazerne van de Wehrmacht. Wij zijn de enigen die de 'kneipe' weten te vinden en vermaken ons prima met elkaar en het uitstekende Duitse bier en wijn.

Velomobieltreffen Borkum 1e dag

Vandaag is de eerste etappe naar Borkum voor het traditionele velomobieltreffen. Bij het laden van de bagage realiseer ik me dat Kees zijn Super Moto band heeft vervangen omdat deze aanliep. De Quest maar even opgetild om te kijken of het bij mijn fiets wel gaat. Helaas, ook mijn band loopt aan. Daarom vlak voor vertrek de Vredestein Perfect Moiree 54 gemonteerd en alles draait vrij.
Om even voor twaalf uur meld ik me ten huize van de familie Van Hattem in Heerhugowaard. Daar zijn Katinka en Ron Dekker en Yvonne van der Stok al present. Het is prachtig weer, 3 Bft uit westen en volle zon. Met een comfortabel gangetje rijden we richting Afsluitdijk. Onderweg voegt Jan Geel zich bij de groep. Jan had Kees gezegd dat ie de stilste Quest had gemaakt, onder meer door alle kettingbuizen te verwijderen en te vervangen door rolletjes en derailleur wieltjes. Zoals mijn vaste lezers wel weten heb ik juist alle rolletjes weer verwijderd en een goed gevormde kettingbuis weer teruggeplaatst. Na deze laatste aanpassing hoor ik in mijn Quest geen aandrijving geluiden meer. 'The proof in the pudding is in the eating', reden waarom ik Jan voorstel om in mijn Quest te gaan rijden en ik een stuk in de zijne. Jan vindt het prima en we wisselen van fiets. Direct hoor ik het kenmerkende lawaai van de kettingrolletjes. Na een aantal kilometers wisselen we weer van fiets. Jan geeft volmondig toe dat mijn Quest toch een stuk stiller is.
We raken de groep kwijt en rijden door naar de parkeerplaats in Den Oever. Wij komen er het eerst aan en rijden naar de camper van Marian van Hattem. Er is koffie of thee en koek. We ontmoeten er Henk van Sinderen uit Vrouwenparochie die ons met Quest 160 tegemoet is gereden. Hij komt naar me toe en zegt;'Jij bent Wim Schermer'. Henk blijkt mijn blog dagelijks te lezen en ja dan ken je de scribent wel.
Na de thee rijden we met een snelheid van tussen 32 en 34 km/u de Afsluitdijk over. Onderweg zien we een skeeler die een kinderkar voor zich uitduwt.
Op camping de Zeehoeve is onze komst niet bekend, ondanks bevestingsemail aan Marcel van Eijk. Geen nood, de camper krijgt een mooi plekje en na een douche komen de andere deelnemers uit Dronten aan. De meesten zetten een tent op, een enkeling verblijft in een trekkershut. We genieten van het laatste zonnetje en ook van de heerlijke warme maaltijd die Marian ons voorzet.
Wij kunnen de hele camping overzien en zien hoe Allert vriendin Eva voert. Ik maak een foto van de duifjes. Hoewel ik niet flits, de sluitertijd is 1/6 sec, blijft het niet onopgemerkt. Eva maakt ook een foto, van mij. Zou deze ook gelukt zijn?
Na het consumeren van de gebruikelijke twee flessen Port, er zijn plotseling voldoende meedrinkers, is een goede nachtrust verzekerd.
De nacht wordt doorgebracht in de camper, heel comfortabel.
97 km

Fluister Quest en onwetende Hermandad

Vanmorgen rij ik naar Velomobiel.nl om een nieuwe kettingbuis te halen. Na de teleurstellend verlopen proef met de extra kettingrollen, bel ik eerst met Ymte. Hij heeft mijn blog van gisteravond vanmorgen vroeg al gelezen en verwacht me.
Ik ga met de auto en dat wordt geen prettige rit. Al bij het oprijden van de snelweg in Westzaan staat het muurvast. Er is een modderstroom de Coentunnel ingelopen en op alle toeleidende wegen staat 15 tot 18 kilometer file. Ik verlaat de file, rij een stukje achteruit over de vluchtstrook en neem de afslag om terug langs De Woude te rijden. Dan maar via de dijk Enkhuizen - Lelystad. Na 2 uur sta ik voor de werkplaats in Dronten. Met de fiets zou ik er maar ruim een uur langer over doen.
Ik neem een tweede kettingbuis mee, je weet maar nooit.
Kees is al onderweg naar De Woude maar maakt nog maar een ommetje. Thuis blijkt hij zich goed voorbereid te hebben. Zelfs een trekveer op maat heeft ie bij zich. Na een goed half uur sleutelen is de heel mooi ogende kettingloop weer terug bij af. Feitelijk is nu alleen de kettingbuis rond de trekkende ketting verwijderd. Dit is zeker een blijvertje.
We rijden een stukje om te kijken of alles nu Ok is. Dat blijkt, op een al aanwezig incidenteel tikje na, helemaal perfect. De Quest is nu een fluister Quest.
In Wormer rijden we over de rijbaan. Een politieman geeft ons een stopteken en dirigeert ons naar een 'opvangteam' van vier politiemensen. Er wordt vastgesteld dat wij een overtreding hebben gepleegd. Kees reageert onmiddellijk met een A4tje waarop het wetsartikel staat dat wij op de rijbaan mogen rijden. De drie politiemannen en één politievrouw kennen geen van allen het betreffende wetsartikel. Ze reageren heel spontaan 'dan hebben we vandaag weer wat geleerd'.
We praten nog even met hen en vervolgen dan onze weg.
Via de Zaanse Schans rijden we naar Neck, klimmen een grote houten brug over en koersen op De Woude af.

Velomobiel.nl is niet gek

Vandaag samen met Kees de aanpassing gemaakt met twee extra kettingrolletjes. Ymte stuurde me een aangepast asje waarover de beide rolletjes kunnen schuiven. Het lipje waar nu alleen nog de derailleurkabel achter moet blijven, is een kleine centimeter meer naar rechts gelast. Ik heb uit aluminium 8 mm een asje gemaakt waarover de achterste rol kan schuiven. Twee gaatjes van 4 mm worden links en rechts naast de tunnel geboord. Het asje is zover afgekort dat het dunne kettingkapje er zonder contact overheen kan vallen. De kettingbuis wordt door midden gesneden en het grootste deel verwijderd. Het kortste stukje tromp ik met de föhn uit en de ketting wordt door Kees weer aan elkaar gezet.
Na inbouw, we hebben de stoel eerst verwijderd, ziet het er allemaal fraai uit.
Werkt het ook?
Nee!
De heerlijke rust die, op een soms tikkende geluidje bij de derailleur na, aan boord heerste, is op slag verdwenen. De kettingrolletjes maken een ratelend geluid. Wel fietst het uitstekend. Ik denk niet dat 1 Watt minder weerstand vast te stellen is, maar tussen de oren .... Kennelijk is de zeer vlakke hoek waaronder de onbelaste ketting het kettingwiel raakt de oorzaak. Ik probeer vanavond het rolletje vlak achter de andere twee rollen te monteren. Dit gebeurt provisorisch met wat ducktape. Deze wijze van monteren kan op deze plek overigens niet, de stoel landt er op. Het levert geen verbetering op. Blijkbaar is het gemis aan druk op de rol een nog belangrijkere oorzaak dan alleen de vlakke hoek.
Vandaar de kop boven dit artikel:'Velomobiel.nl is niet gek'. Die vermaledijde kettingbuis doet zijn werk wel degelijk goed en in alle rust.
Morgenochtend rij ik naar Dronten om .... weer een volledige kettingbuis te halen en te monteren.

Drie min één bezienswaardigheden

Vandaag is het schitterend weer, volle zon, 20 gr. C en Bft 3 uit het noord-oosten. Met Kees rijden we naar Volendam, Marken en de Zaanse Schans. Drie bezienswaardigheden op een rij. Het is altijd leuk naar deze plaatsen te fietsen, al lijkt het er wel op dat de toeristen die rondlopen in die plaatsen ons met onze Questen een nog grotere bezienswaardigheid vinden. We worden er continue door velen gefotografeerd.
Kees rijdt voorop en neemt de populaire route langs het Noord-Hollands kanaal naar Purmerend. Vandaar langs de mooie hoge Oostdijk van de Beemster naar Oosthuizen. Dan rechtsaf naar Edam-Volendam. Als we Volendam binnenrijden hebben we al 36 km op de teller, 11 km meer dan de kortste weg van De Woude naar Volendam. Kees maalt niet om een paar kilometer, als ie maar ongehinderd door kan rijden.
Het is vrij rustig in Volendam en we kunnen redelijk doorrijden. Kees stopt voor een broodje.... 500 meter voor de ijssalon van Willem Honingh. Doet ie natuurlijk om met een gevulde maag niet aan de calorierijke verlokkingen van het heerlijke schepijs ten prooi te vallen. Een mevrouw met twee Jack Russels komt langs lopen. De hondjes zijn woest en willen de Quest aanvallen. Als ik naar de mormels toeloop blijken het allerliefste hondjes te zijn die onmiddellijk vrede met me sluiten.
Via het slaperige Monnickendam, de dienstertjes van de restaurants hangen verveeld in de deuropening, rijden we naar Marken. Ik wil een soort panorama foto maken van Marken met Kees in de voorgrond. Kees krijgt daar altijd een aanval van snelheid en dwingt me om de foto met ruim 40 km/u te maken. Als dit lukt is het een wonder.
We rijden naar het havenhoofd en genieten van het mooie weer en het prachtige uitzicht. Een mevrouw schiet me aan en meldt enorm geschrokken te zijn. We hebben haar gepasseerd met grote snelheid, maar maar één van ons heeft getoeterd. Ik beloof, mede namens Kees, beterschap.
Op naar Durgerdam. Het fietspad bovenop de dijk is heel smal, maar we willen ons de unieke vergezichten niet onthouden. De tegenliggers en fietsers die we inhalen maken netjes voldoende ruimte en we bedanken de medefietsers uitvoerig. Ik maak weer enkele foto's, niet helemaal zonder risico met een fietspad van een meter breed, links het IJsselmeer, rechts een steil talud. Het lukt toch weer redelijk goed, ik word er een beetje handig in.
In Durgerdam stoppen we even voor een drankje en sturen dan rechtsaf Waterland in. De weidse uitzichten vanaf de IJsselmeerdijk zijn ingewisseld voor knusse dorpjes, mooie vaarten, veel grasland en gelukkig ook koeien. Het is inmiddels 16.00 uur en het bezoeken van de Zaanse Schans is te ambitieus. Niet voor Kees, als ie 'te vroeg' thuiskomt is ie keukenprins. Komt ie 'te laat' dan kan ie zo aanschuiven. Overmacht noemt Kees dit dan.
In Ilpendam rij ik de pont op, iets te hard met als gevolg dat ik met de tunnel over de oprij klep schuur.
Nu niet via het Twiske dus, maar rechtstreeks naar Purmerend. Het laatste stuk krijgt Kees de geest. Hij geeft gas en blijft rond 45 km/u rijden. Even wordt zelfs de 50 km/u aangetikt. Met de wind in de rug kost me dit kortstondig hartslag 133, dus van uitputting is nog geen sprake.
Kees gaat in de Starnmeer rechtsaf, ik linksaf naar De Woude. Kees rijdt nog een extra blokje om, een echte keukenprins is Kees niet.
109 km