Racekap bijna klaar, mooie rit door West-Friesland

Gisteren las ik op Kees' blog dat ie om tien uur vertrekt richting De Woude. Jan Geel zal er ook zijn. Inderdaad draaien om even voor half elf twee gele bolides het erf op. Eerst even kijken naar de nieuwe Duro en Panaracer banden. Ook de Michelin latex binnenbanden gaan door de handen.
Als we met zijn drieën van de pont afrijden komt Pé Koomen ons tegemoet rijden. Het kwartet is nu compleet en kunnen we genieten van prachtig helder weer, een zonnetje en zonder die keiharde wind van de laatste dagen. We wonen in een prachtige provincie, maar het waait hier wel vaak een Beaufoortje of twee harder dan in het binnenland.
Door Schermer en Beemster koersen we af op Hoorn. Kees stelt voor even bij Jan Reus bij Stefan van den Berg aan te gaan.
Jan laat ons het liggende deel van de eerste racekap zien. Prachtig om te zien hoe mooi dit past en zonder kieren of ander aero-dynamische onvolkomenheden aansluit op het instapgat. De kap is vederlicht maar toch heel sterk. Een kwestie van op de juiste plaatsen versterkingen aanbrengen. Deze week zal de eerste kap klaar zijn.
Na de thee rijden we voor de wind naar Enkhuizen. In het historische stadje worden we nagestaard door vele ogen. Bij de speeltuin neemt de achterkant van Jan's Quest een sprong naar rechts, een ordinaire dribbel. Een heftruck met een zes meter brede rol anti-wortel doek lijkt de weg te versperren. De chauffeur heeft ons in de gaten, stuurt naar rechts en tilt zijn brede vracht een meter verder omhoog zodat we er onder door kunnen.
Bovenop de dijk naar Andijk is het zicht prachtig. Friesland is glashelder te zien. Het rijden is hier altijd een feest en het vuurtorentje De Ven is als altijd een leuke achtergrond voor een foto.
Jan neemt het voortouw en met een pittige snelheid tegen wind bereiken we Oostwoud. Koffie met koek wordt door Annie snel geregeld. Jan blijft thuis, hij heeft zijn rondje nu gemaakt. Kees, Pé en ik vertrekken na de koffie naar het westen. Bij de A7 gaat Pé noordwaarts richting Middenmeer. Kees heeft er zin in en rijdt met 34 km/u tegen de lichte wind in vooruit.
Ik kan een stuk korter rijden door eerder af te slaan, maar ik blijf achter Kees aan rijden. Een paar kilometer omrijden is geen straf. In Heerhugowaard nemen we afscheid en ik gooi nog wat kolen op het vuur.
Via Ursem en Driehuizen ben ik na 113 comfortabele kilometers weer thuis.