Vortex generators

Vortex generators zijn kleine opstaande Lexan vinnetjes op een voetplaatje. Deze kleine dingetjes worden bij vliegtuigen gebruikt om de lucht over de vleugel en het stabilo langer laminair te houden. Hiermee bereikt de producent, onder meer Stolspeed uit Australië, dat vliegtuigen bij een veel lagere snelheid kunnen opstijgen en landen. De zogenaamde STOL speed, strikt genomen de 'stall' speed, is de snelheid waarbij een vliegtuig letterlijk uit de lucht valt, kan met Vortex generators tot wel 20% lager zijn. Vliegtuigen kunnen nu van veel kortere start- en landingsbanen gebruik maken. Het vlieggedrag, ook als het vliegtuig uiteindelijk overtrekt (stalled), is ook veel goedmoediger en makkelijker te corrigeren.
Wil je een mooi filmpje zien waar dit prachtig wordt getoond, kijk dan hier.

Wat kunnen vortex generators nou voor onze fietsen betekenen? De proeven met tufts op de Quest van Jan Reus laten zien dat de Quest uitstekend presteert op aero-dynamisch gebied. Het minivizier heeft een bijzonder gunstig effect, de racekap laat heftige turbulentie achter de hoed zien.
De racekap heeft wel een positief effect op de snelheid van 3 tot 5 km/u. Ik denk dat dat nog veel beter kan. Uiteraard met het verder stroomlijnen van de racekap door middel van een nieuw te ontwikkelen gestroomlijnde top.
Mogelijk kunnen vortex generators de stroming rond en achter de kap verbeteren. Minder turbulentie betekent simpelweg minder weerstand en dus meer snelheid.
Ook kunnen de vortex generators mogelijk een positieve rol spelen bij de wielkasten van bijv. Mango en Strada.

Niet geschoten is altijd mis. Ik schreef gisteravond onderstaand emailtje aan Stollspeed, de Australische fabrikant van de vortex generators. Stolspeed is de meest vooruitstrevende maker van deze kleine onderdeeltjes.

Dear Stollspeed people,
I am rider and developer of parts for the Dutch Velomobile Quest. I design, built and resell racehoods for more speed and weather protection. Many people race with these bikes and reach speeds of 55 to 65 km per hour. As you can see in the picture with the tufts, there is a lot of turbulence behind the upper part of the hood. Do you think Vortex Generators will help to - partly - solve this problem. If you think it can help what kind of VGs do I need? Where can I place them best? Is it possible that you put a small amount in an envelop to test it on my Quest. If it works, I can buy them in normal quantities.
Best regards,
Wim Schermer
wimschermer.blogspot.com
Velomobielonderdelen.nl

PS. I was for 23 years aerial photographer at the Dutch national Police force. I made over 3000 flying hours in Cessna 172, Cessna Skymaster and MBB105 helicopter.

Vanmorgen al reageert Stolspeed.

Gday Wim,
Good to hear from you. An interesting project.
You have pretty good airflow on that design. Like you say, only problem is right behind that hood. It might be difficult to fix, due to that abrupt discontinuity..... But always worth a try; lots of surprises in aerodynamics..... I would try the VGs placed just forward of the highest and widest line across the hood. Spaced 30mm apart, angled 15 degrees to the airflow as determined by the template included.
Send me your mailing address, and I'll send you some VGs to try out.
Regards,
JG

Opvallend is het compliment dat Stolspeed maakt over de aero-dynamische eigenschappen van de Quest.
Ik krijg er een aantal opgestuurd en zal de resultaten t.z.t. hier melden.

Spectaculaire uitkomst aerodynamische testen

Vandaag zijn Jan Reus en ik bezig om met wollen tuftdraadjes de luchtstroming rond de Quest te onderzoeken. We doen dit onder meer om informatie te verzamelen t.b.v. de ontwikkeling van een nieuwe racetop voor de Quest. Verschillende configuraties, met en zonder racekap, met en zonder mini vizier en met en zonder luchtgeleiding strippen aan de achterkant, zullen we beproeven.
Eerst bevestigen we een kleine 200 wollen draadjes van 13 cm lengte aan evenzoveel stukjes gele tape. Daar zijn we wel een paar uurtjes mee zoet. Pas om drie uur rijden we samen naar de Westdijk van de Schermer. De weg is daar breed en er is weinig verkeer. Het wegdek is glad zodat dit geen effect heeft op de draadjes. De wind heeft een kracht van 1 tot 2 Bft uit het noord-oosten.

We rijden steeds een snelheid tussen 36 en 40 km/u. Jan houdt een strakke koers aan de rechterkant van de weg aan.
Ik rij met mijn Quest met wisselende snelheid, camera in de rechterhand, het stuur in de linker hand, langs Jan. Dat is nog een aardig kunststukje. Vooral als ik opnamen van Jan's voorzijde wil maken, moet ik me al fietsend meer dan half omdraaien. Een complicatie daarbij is dat mijn uitgeademde lucht mijn bril doet beslaan. Maar ach, wie mooi wil zijn moet pijn lijden :).

Ik maak behalve foto's ook enkele videofilmpjes.
Eerst maar eens helemaal kaal, dus zonder minivizier en zonder racekap.
De tufts liggen voor aan de Quest prachtig aan. Ter hoogte van het instapgat, voorbij de grootste breedte van de fiets, wijzen de tufts wat naar beneden. De tufts op schouderhoogte achter fladderen aardig heen en weer. De draadjes op de voorrand van het instapgat verdwijnen in zijn geheel in het instapgat. De draadjes achteraan de fiets doen weinig tot niets.

De racekap, in dit geval een carbon toer/racekap, geeft vooraan hetzelfde beeld, keurig laminair. Naast het carbon deksel is de luchtstroom wat naar beneden gericht, een gevolg van de stuwing rond het vizier. Direct daarachter blijft het nog even rommelig. Meer achter aan de fiets wordt het weer regelmatiger. Over vizier, kap en hoed lopen de draadjes mooi parallel. Direct achter de hoed is de stroming totaal verstoord. De achterste tufts op de bovenkant van de hoed verdwijnen zelfs totaal in de hoed. Tot 20 cm daarachter op de tunnel is het ook niet pluis. Verder naar achter lijkt de verstoring te verdwijnen.

De stroming om de spiegelkapjes doet het goed. De onderste twee draadjes waaien gemiddeld mooi naar achter, de bovenste komt naar binnen. Dit wordt veroorzaakt doordat de spiegel in het kapje precies gelijk is aan de buitenkant van het kapje. De spiegel moet duidelijk binnen het kapje blijven voor een goede loslating en maximaal goede stroomlijn.

De draadjes aan de staart dwarrelen continue in het zog achter de staart. Met twee aan weerskanten geplakte 0,5 mm Lexan strippen wordt dat een stuk beter. Helaas hebben we later pas door dat één van de vijf tufts tussen de strip en de body vastgeklemd zit. Het effect is in ieder geval duidelijk positief. Wel zal dit nog sterk verbeteren door de strips te verlengen en op een punt te laten uitlopen.

Wat is er nu zo spectaculair? Volkomen onverwacht is dat het rijden met het minivizier. Van voor tot achter heeft het mini vizier een bijzonder opvallend gunstig effect. Vooraan is het zoals bij iedere configuratie prima in orde. Het mini vizier stuwt de lucht niet naar zijkant zoals bij de racekap. Fantastisch is het om te zien dat ook naast het instapgat en op de tunnel achter het hoofd de stroming er heel goed uitziet. Zelfs op de achterkant van de body blijven de tufts netjes aanliggen.

Jan's Quest krijgt vlak voor de eerste witte stormstrips opgeplakt. Dat ziet er heel wat fraaier uit dan de grijze bouwmarkt tochtstrips.
We hebben ons wat verdiept in vortex generators. Dit zijn kleine kunststof luchtgeleiders die op plaatsen met een slechte stroming een soms spectaculair effect hebben. Jan zal een mal maken om een aantal van deze onderdelen te gieten.

Stormstrip goedkoper, mooier en beter

De inmiddels veelbesproken stormstrip houdt me flink bezig. De eerste resultaten met PS 130 gietrubber waren al behoorlijk, de verwerking van deze dikke prut beviel me niet goed. Daarom maar eens gebeld met de specialisten van Poly-Service. Zij adviseren mij de veel dunnere PS 114 giethars.
Dan de kleurpigmenten. In de PS 130 strips scheen de amber kleur nogal door. Veel mooier dan de witte bouwmarkt tochtprofielen, maar toch. Naast de PS 114 bestel ik nu ook alle beschikbare kleuren. Dat is nog een heel gezoek. De originele Coelan PU pigmenten blijken in de kleuren geel, blauw en groen niet meer gemaakt te worden. Volgens de Poly-Service mensen kan het ook, onder bepaalde voorwaarden, met enkele epoxy pigmenten.
Al om kwart over zeven word ik wakker gebeld door de chauffeur die de doos van Poly-Service komt brengen. De pontbaas wil het gelukkig ontvangen en ik dommel weer in.

Vanmorgen rij ik eerst naar de familie Van Hattem om goede wol uit te zoeken om proeven te doen met de luchtstroom rond de stormstrips, het mini vizier en de nieuw te maken racetop. Marian heeft voldoende wol en enkele kleuren blauw, deze contrasteren mooi met het geel van de Quest, mag ik meenemen.

Op de heenweg naar Heerhugowaard heb ik de wind, Bft 3 tot 4, vrijwel achter me. Ik rij 43 km/u met hartslag 114. Op de terugweg, nu met de wind vrijwel op de kop, heb ik voor dezelfde 43 km/u hartslag 130 nodig. Hou ik dezelfde hartslag 114 aan als op de heenweg, dan komt de snelheid uit op 36 tot 37 km/u. Een 'verlies' aan snelheid van 6 tot 7 km/u.

Vanmiddag aan de slag met het gieten van de vele bestelde stormstrips. Uit twee plankjes zaag ik vijf hoekjes. Hierdoor kunnen er vijf profielen tegelijk gevuld worden. De dunnere giethars blijkt veel makkelijker te werken. Ook de uitharding kost nu geen 24 uur, maar enkele uren. De nieuwe profielen zien er prachtig uit. Mooie kleuren en zonder luchtbellen.

Al met al kan de prijs van de profielen een flink stuk omlaag. Alle kopers van de eerste zending strips krijgen het prijsverschil tussen de oude en de nieuwe prijs terug. Ook stuur ik iedereen die de gele profielen kochten kosteloos nieuwe profielen toe. Voor de nieuwe informatie ga naar de webwinkel.

Wat een licht autootje, Jochems spreekbeurt

Vandaag zijn we uitgenodigd op de dorpsschool in Driehuizen. Jochem, zoon van Quest rijder Sebastiaan Talsma, gaat een spreekbeurt houden over velomobielen. En dan is het leuk dat daar ook echte velomobielen te zien zijn.
Jochem is best nerveus als op het schoolplein plotseling vier Questen en twee Alleweders verschijnen. Het mag dan een kleine dorpsschool in een heel pittoresk plaatsje zijn, de leermiddelen zijn wel modern. Met een aanraakscherm, presenteert Jochem, ala NOS nieuwslezer Herman van der Zandt tijdens de verkiezingsuitslagen, zijn prima verhaal. Zijn klasgenootjes luisteren ademloos toe.
Als de spreekbeurt afgelopen is vliegen de kinderen naar buiten om de velomobielen in het echt te bekijken. Als ik door optillen aan het tiloog laat zien dat zo'n fiets heel licht is, willen veel kinderen dat ook proberen. Het lukt ze allemaal om de Quest met één vinger van de grond te tillen. Er moet er één de sterkste zijn en die is er ook. Het knaapje tilt de Quest zo hoog op dat ie met zijn neus op de straat komt. Eén kind vindt de Quest met racekap net een licht autootje.

Verschillende kinderen zijn geobsedeerd door de opflikkerende lampjes van mijn elektrische voetverwarming. Ze willen nauwelijks geloven dat zoiets bestaat. Leuk is dat enkele kinderen de specifieke carbon vierkantjes in mijn Quest ontdekken.
Na een half uur buiten wordt het toch wel koud. We stappen in onze fietsen en rijden huiswaarts.
Volgens de tamtam heeft Jochem een tien voor zijn spreekbeurt gekregen.

Kettingtandwiel ashouder dubbel geklemd

Vandaag krijg ik een groot aantal nieuwe kettingtandwiel ashouders binnen. Zoals al eerder bericht heb ik samen met Leo Visser van Alligt een nieuw rechter lager ontworpen. Voorheen was de as alleen in de linker houder geklemd en ingeschoven in het ronde rechter lager.
Bij niet goed vastzetten, een minder goede passing of als er een ovaal boorgat was, is het een enkele keer voorgekomen dat de as uit het lager is geschoten.
De oplossing voor dit mogelijke probleem is er nu. Niet alleen links, maar nu ook rechts wordt de as ingeklemd. Ook gaat de as nu niet 3 mm, maar 4,5 mm in het lager.

Het geheel is heel fraai gefreesd en een lust voor het oog. Het kettingtandwiel kan 8 mm heen en weer schuiven.
Het nieuwe rechter lager met scharnierende klem en asje stel ik voor de kostprijs van 20 euro aan eerdere kopers van de kettingtandwiel ashouder beschikbaar. Het is nu in de webwinkel te verkrijgen.
Die fietsers die nog geen kettingtandwiel ashouder hebben kunnen deze in de vernieuwde uitvoering hier aanschaffen voor 89 euro.
Na montage hoef je nooit meer het kettingtandwiel te demonteren door onder de fiets de inbusboutjes los te maken. Dit nare werk, als je geen lange armen hebt is het een lastig karwei, doe je nu in de fiets en in een minuut. Het tijdig vervangen van de O-ringen levert een stille fiets op en voorkomt voortijdige slijtage van het kettingtandwiel.

Stormstrip te koop

Nog voor ik zelfs maar besloten heb of ik de stormstrip te koop zal aanbieden, melden zich vanmorgen de eerste twee klanten met hun Questen om een setje stormstrips te laten monteren. Kees van Hattem en Rob Kaag willen graag koffie maar ook de extra veiligheid aangemeten krijgen. Rob is het eerst aan de beurt en zijn Quest krijgt een strip voorop, achterop en op de racekap. Kees is daarna aan de beurt. Kees heeft geen racekap dus maken we op Kees zijn helm een stukje van de eerste transparante strip :)
Kees loopt en rijdt nu als een echte gladiator rond. De majoor zou, met zoveel krijgshaftig vertoon, bijna kunnen worden bevorderd tot overste.

Na enkele dagen experimenteren ben ik er wel uit. De strip functioneert uitstekend en kan in meerdere kleuren worden gemaakt. Belangrijk is ook dat de strip maar op drie plaatsen vast hoeft te zitten. Een klein stukje dubbelzijdig klevende tape aan beide zijden en in het midden is voldoende. Dat betekent dat de strips er na de winter af kunnen en volgend najaar weer kunnen worden aangebracht. Dat lukt met de tochtstrip van de bouwmarkt niet. De lijmlaag daarvan laat los en dan is het een flinke klus om dit weer van de fiets af te krijgen.

Dus ja, de strips zijn te koop. Voor de Quest, Strada en Mango worden de strips in de goede afmetingen op maat gemaakt. Ze worden voorzien van de dubbelzijdig klevende lijmlaag. Het aanbrengen is simpel. Haal de schutstrookjes van de zelfklevende tape af en druk één kant goed vast. Dan kan onder lichte spanning de strip over de body worden geleid en aan de andere kant worden vastgezet. Het middelste lijmlaagje vastduwen en klaar is Kees.

De prijs is € 15,00 per fiets. Hoewel ik voor deze prijs transparant en geel kan maken, zijn tegen een meerprijs van € 4,50 de andere kleuren mogelijk. De beschikbare kleuren zijn:
Geel
Oranje
Rood
Blauw
Groen
Zwart
Wit

De kleuren ontstaan door menging met een licht beige basiskleur. De kleuren zijn dan ook bij benadering.

De strips worden uitsluitend op maat en op bestelling gemaakt en zijn nu in de webwinkel te bestellen.
Geef aub aan voor welke type velomobiel de strips nodig zijn, de kleur en of je een racekap hebt.

Stormstrip werkt

Zojuist terug van een korte rit met de nieuwe stormstrip. Even twijfel ik of dit nu wel het goede moment is om er met mijn mooie en lichte carbon Quest op uit te gaan. Aan de overkant van de Markervaart zie ik Ida en Yup met hun Strada's voorbij rijden.
De wind is nu 8 Bft en ik waag het erop. De racekap laat ik thuis.
Als ik met de Quest buiten sta loeit de wind door de bomen en ik hoor de dakpannen aan de zuidzijde van onze boerderij ratelen.
Trappen is niet nodig, de Quest versnelt vanzelf. Als ik buiten het dorp ben raakt de stormachtige wind me vol van de zijkant. De wind komt volledig vrij over het Alkmaardermeer en de polder aanwaaien. De Quest versnelt tot 32 km/u en dat gaat goed. Als de wind verder aantrekt, het begint te regenen, voel ik dat de grens nadert. De Quest dreigt niet om te slaan, maar ik voel dat de wielen willen gaan schuiven. In de remmen dus en met 25 km/u voelt het weer veilig.
Aan het eind van de weg parallel aan de Markervaart keer ik om. Weer pikt de Quest zelf snelheid op en letterlijk zonder één pedaalslag leg ik de laatste kilometers naar huis af.
Ik ben overtuigd van de werking van de stormstrip.

Stormstrip zoals ie moet zijn

De stormstrip heeft inmiddels veel volgers gekregen, en terecht. Toch blijf ik zo'n wit rondje maar een raar gezicht vinden op mijn prachtige carbon quest. Ook denk ik dat de werking van de strip nog beter kan. Alle tochtstrips hebben een min of meer rond profiel. Dat betekent dat de wind deels toch weer afgebogen wordt. De bovenkant van het profiel zou eigenlijk zuiver haaks moeten zijn. De wind 'breekt' dan, net als bij het minivizier, van het profiel af.

Ik bepraat met Jan Reus, een van de handigste makkers op deze aardkloot en bedenker van de stormstrip, hoe e.e.a. aan te pakken.
We komen tot de conclusie dat met een gietrubber in een hoeklijn dit varkentje te wassen is. Aluminium hoeklijn, 2 meter lang, heb ik in huis om de wielsporing te controleren. Polyurethaan rubber PS 130 van Polyservice heb ik ook in huis.
De nieuw te maken strip moet natuurlijk precies haaks zijn. Ik maak een houten raamwerkje en druk in de grof gezaagde uitsparing een klein stukje hoeklijn in polyesterpasta. Nu ligt de gietmal keurig waterpas.

De PS130 gietrubber is een twee-componenten materiaal met een hardheid Shore A30. Ik maak 200 cc aan en roer het geheel goed door elkaar. Het aluminium maak ik grondig schoon en zet het twee keer in de lossing. Polyurethaan hecht verschrikkelijk en dat mag natuurlijk niet. Het vloeibare polyurethaan mengsel verdeel ik zo goed als mogelijk over het twee meter lange profiel. Ik zie direct dat het teveel is, maar dat maakt voor deze eerste poging niks uit. Na een halve dag kan ik de driehoekige strip uit de mal trekken. Dat ziet er heel veelbelovend uit. De uitgeharde polyurethaan strip is doorschijnend en amberkleurig. Het is nu een vormvast maar zacht en rekbaar rubber dat zich als het ware aan glad materiaal vastzuigt. De haakse hoek is inderdaad messcherp.

Kan het misschien ook in kleur? Ik heb gele pigment in huis dus is het te proberen. Ik maak nu 80 gram polyurethaan aan en knijp ongeveer 4 gram gele pigment uit de tube in het mengsel. Het kleurt meteen goed en ik giet een tweede profiel vol. Vanmorgen is ook deze strip uitgehard en het resultaat is heel fraai. Met twee kleine stukjes dubbelzijdig klevend tape aan de uiteinden bevestig ik de strips op de Quest. Wow, dat is toch wel een heel ander gezicht dan de armetierig ogende tochtbandjes van de Praxis.
Het verwijderen van de Praxis, of was het Gamma, tochtstrips levert de verwachte rommel op. De lijmlaag blijft op de Quest achter en met flink wat wasbenzine en lang poetsen krijg ik de fiets weer schoon.
Ik ga nog verder experimenteren met de hoeveelheid, kleurpigmenten en een kliedervrije vulling van de mal.
Als het helemaal naar mijn zin is en meerdere fietsers hebben er belangstelling voor, dan wordt het misschien een product in de webwinkel.
Uiteraard ga ik er mee rijden en horen jullie wel hoe dit uitpakt.

'Wie zijn gemak niet zoekt is een luiaard'

Dingen die je regelmatig moet doen wil je graag zo makkelijk en comfortabel mogelijk doen. Stofzuigen is geen liefhebberij van ons, daarom scharrelt er al jaren bij ons in huis een iRobot stofzuigrobot rond. Gras maaien behoort ook niet tot mijn populaire bezigheden. Ook dat hebben we uitbesteed aan robots.
Schoenen aantrekken en dan met name fietsschoenen, moet je echt zelf doen. Schoenen vastmaken, helemaal als er ook nog elektrische verwarmingsaccu's op moeten worden bevestigd, gaat moeilijk op een gewone stoel. Op de knieën liggen is ook niet lekker. Jaren geleden zaagde ik al eens een barkruk af tot een zithoogte van 39 cm. Da's al een heel stuk beter.

Via een koopjes site ontdekte ik een aanbieding voor twee kunststof krukjes van het merk Puhlman. 39 resp. 22 cm hoog.
Licht en opvouwbaar. Toch kan de kleine 150 kg en de grote 100 kg dragen. Voor nog geen 20 euro ben ik het mannetje.
Het blijken in de praktijk super handige krukken voor letterlijk van alles. Maar de hoofdzaak is dat ik op precies de goede zithoogte mijn schoenen comfortabel kan aantrekken.

Dat ik geen luiaard ben heb ik mezelf vanmiddag bewezen. Mijn vaste trainingsrondje reed ik eergisteren nog met een goed gemiddelde van 42,3 km per uur, vanmiddag kwam ik rond met een gemiddelde van 44 km per uur. Gemiddelde hartslag 136, piekhartslag 151 slagen per minuut. De steeds hogere snelheden, inmiddels rij ik het 30 km lange rondje harder dan in hartje zomer, schrijf ik toe aan de gunstige effecten van de schokdemper. Op de slechte dijkwegen kan ik de bochten 7 tot 8 km/u sneller nemen en dat betekent dat mijn gemiddelde daar niet zoveel lager wordt als vorig jaar. De stevige zijwind van rechts duwt de Quest in rechter bochten wel naar de buitenkant van de bocht. Door het licht vochtige wegdek merk ik aan de opstuurhoek dat de fiets naar links wil gaan glijden. De Quest, met F-lite banden, gaat onder die omstandigheden, zeker als er ook wat steentjes liggen, eerder glijden dan omslaan. Dat is precies wat ik wil. Glijden corrigeer je door de snelheid te verlagen en mee te sturen in de richting waarin de fiets wil glijden. Omslaan corrigeer je minder makkelijk.
Achter wordt de Furious Fred door de schokdemper goed in bedwang gehouden. Had ik er aanvankelijk rekening mee gehouden dat de schokdemper de snelheid zou verlagen, het tegendeel blijkt waar. Het lijkt er sterk op dat het wiel met derailleur en ketting door de schokdemper veel minder beweeglijk is. Dat blijkt dus juist minder energie te kosten.

Straks weer even door met een klein project met gietrubber.

Snel trainingsrondje en nieuwe demperpomp

Vanmorgen ben ik thuis voor het ontvangen van een nieuwe partij Lexan, rubber band en klittenband. Als de spullen in de garage staan kleed ik me om voor een pittig trainingsritje. Het weer is prachtig, volle zon en weinig wind. Dat wordt morgen anders, dus nog maar even genieten.
Eerst kijk ik of het nieuwe Magura demperpompje dat Hans van Vugt mij opstuurde, doet wat het belooft. De Rockshox en BBB pompjes lieten bij het van het autoventiel draaien zoveel lucht ontsnappen dat er geen druk overbleef. Het Magura pompje heeft een heveltje dat het interieur van het pompje terugtrekt nog voor het van het ventiel wordt verwijderd. De druk blijft er nu mooi in en kan er prima verder worden geëxperimenteerd.

Mijn trainingsritje gaat dit keer linksom. Dus eerst naar Driehuizen, Groot Schermer, Schermerhorn en langs de zuidkant van de Noordervaart naar Alkmaar. Het eerste stuk heb ik de zwakke wind achter. Dat betekent dat de snelheden flink kunnen oplopen. Normaal kan ik daar niet zo hard rijden, veel bochten en soms matig wegdek. Met de nieuwe schokbreker durf ik veel harder en wordt het gemiddelde niet zo aangetast als voorheen.
Ik heb de deflector weer geplaatst en die doet zijn werk uitstekend. Over de smalle kronkelende dijkwegen in de Schermer rij ik steeds tot zo'n 47 km/u. Uiteraard zijn de buitenwedstrijden nog ver weg en ik ga lang niet tot het maximum. Ik zie mijn hartslag rond de 144 slagen per minuut stabiliseren.
Bij Alkmaar draai ik de Westdijk op langs het Noord-Hollands kanaal en probeer 50 km/u te halen. Dat lukt maar moeizaam en ook niet de hele tijd. Ik heb de wind nu tegen en het winterse buikvet moet nog wel aangepakt worden.
Aan het eind van de trainingsrit staat het gemiddelde op 42,3 km/u. Dat is boven verwachting en komt dicht in de buurt van mijn zomerse trainingsritten.

Rondom Hollands Kroon

Kees heeft vandaag een wilde rit geannonceerd. Als ik vertrek is het 2 graden C, weinig of geen wind en de zon lijkt te gaan doorbreken. Als ik een paar kilometer onderweg ben beslaat mijn vizier. Ik ben mijn deflector vergeten. Gisteren met 8 gr. C nog geen enkel probleem, nu dus wel. Ik zet het vizier wat verder open, maar het zicht blijft matig. Als ik mijn hand vlak achter het vizier leg is de ruit direct ontwasemd. Een deflector is onder deze omstandigheden een spijkerharde noodzaak.
Bij restaurant Skeef is alles nog in diepe rust. Pas tegen 11.00 uur komt er leven in de brouwerij. We laten ons de koffie goed smaken.
Het mag dan een wilde rit zijn, georganiseerd is ie wel degelijk. Kees heeft een gele lijn getekend om vrijwel het gehele gebied dat nu Hollands Kroon heet. Oops, da's wel 100 kilometer en praktisch een rondje Noord-Holland. Normaal geen probleem, maar vanmiddag om drie uur komt een Questrijder uit Culemborg zijn carbon toer/race kap ophalen. Volgens Kees is het allemaal geen probleem en Kees van Hattem, Jan Geel, Willem Vierbergen en ondergetekende gaan op weg. Onderweg sluit Hugo Verschoor met zijn Strada aan.
De route gaat deels over de fraaie Westfriese Zeedijk naar Ewijcksluis. We rijden om het Amstelmeer en bij De Haukes koersen we richting Slootdorp. Het is fantastisch fietsen zo. Mijn voeten genieten dit jaar voor de eerste keer van de elektrische voetverwarming.
De temperatuur loopt door het zonnetje iets op en het probleem met het beslaan van het vizier verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Als we even later, het is dan 13.30 uur, Middenmeer verlaten, wordt het plan om om 15.00 uur thuis te zijn, een uitdaging.
Ik zwaai Kees gedag, hij gaat met de rest van het groepje op de koffie bij Matthijs in Twisk. Ik geef serieus gas en met constant tussen de 45 en 48 km/u snel ik richting Heerhugowaard. Dankzij het rustige weer en de racekap sta ik om 14.35 uur bij de pont naar ons eiland. Een hele snelle rit dus.
118 heel mooie kilometers die het totaal nu (vanaf april 2010) op 10.200 km brengt.

Nieuwe kopfoto

De vaste lezers van mijn blog zijn al even gewend aan een foto bovenaan mijn blog van mijn tijdrit op Texel. Mooie foto van Marloes Dries. Nu ik al even met race- en toerkappen bezig ben werd het tijd om afscheid te nemen van deze inmiddels gedateerde prent. De kap op de foto was een prototype in glasvezel gemaakt door Bob Vroegh.
Op deze foto van Miranda van Golberdinge, gemaakt tijdens de uurs-race op de RDW baan tijdens CycleVision 2011, is alles nieuw. De carbon Quest, de nieuwe carbon racekap en wielstroomlijnkappen van Jan van Steeg.
Ik denk dat deze mooie foto ook op Velomobielonderdelen.nl niet zal misstaan.

Schokdemper update

Dagelijks vragen velomobilisten me naar de voortgang van het demperproject.

Het lijkt wel rustig op het schokdemper front, maar schijn bedriegt. Inmiddels doe ik, mits het niet stormt, ervaringen op met de German:a Prion demper. Het rijden ermee is ronduit fantastisch. De demper geeft tijdens het rijden veel vertrouwen. Bochten zijn zonder probleem veel sneller te nemen. Drempels zijn, ook op hoge snelheid, niet langer gevaarlijke obstakels. Slecht wegdek dwong mij tot voor kort om de snelheid te reduceren om veilig te rijden. Dat hoeft nu niet meer.
Het is opvallend hoe strak de Quest nu stuurt. Er hoeft in de rechte lijn niet meer bijgestuurd te worden.
Lastig is nog dat de Prion demper moeilijk van de juiste luchtdruk is te voorzien. Steeds als ik het pompje van de nippel los draai verliest de demper veel lucht. Het is hierdoor moeilijk om de lage druk van 3 tot 4 bar in de demper te krijgen. De Rockshox demper had dit probleem niet. Een workaround is dat ik het pompje aan de nippel laat zitten, maar dat wil ik niet blijvend doen. Ik zal eens kijken of een ventielverlenger waar het pennetje mogelijk dieper zit een oplossing kan bieden.

De nieuwe, niet instelbare demper, is nu in productie en hoop ik binnenkort te ontvangen.

Bram Smit heeft een lichte uitvoering gemaakt van de Kunis variant. Deze variant maakt, via een hefboom, gebruik van standaard MTB dempers. Een dergelijke combinatie is onderweg naar de Verenigde Staten waar David Eggleston van Velomobile USA de demper gaat testen op de beruchte rumble strips. Zoals bekend zijn in de VS tijdens ROAM enkele velomobilisten in grote problemen gekomen door deze rumble strips.

Matthijs Leegwater heeft een nare ervaring met dribbelende voorwielen gehad. Matthijs wil graag dat ik ook voor de voorwielen een alternatieve demper ontwikkel. Op zijn blog heb ik als volgt gereageerd:

Eerst maar eens de achterkant aanpakken, is al lastig genoeg. De demping achter is ook veel belangrijker dan voor. Als namelijk een achterwiel gaat dribbelen of op een drempel een lancering tot gevolg heeft, is er een groot risico dat je op zijn kant gaat.
De achterdemper is ook makkelijker te vervangen.

De voorwielen hebben gemiddeld minder behoefte aan demping. Het dribbelen van de voorwielen heb ik alleen nog maar meegemaakt met zware banden als de Perfect Moiree en dat alleen op straatklinkers in de bocht. Rob Kaag is daar op het Kopje van Bloemendaal eens flink van geschrokken. Maar je slaat er niet snel van om.
Het vervangen van de demper betekent een flinke verbouwing omdat deze een integraal onderdeel uitmaakt van de veerpoot.

Stormstrip

Vandaag waait het 6 Bft met windstoten tot 8 Bft. Dat is normaal gesproken voor mij de bovengrens om met de racekap op te rijden. Sowieso ga ik niet met de Quest buitenspelen als het 7 Bft of meer waait.
Jan Reus, de bedenker van de stormstrip, heeft de afgelopen twee weken dagelijks van Enkhuizen naar Hoorn en terug gefietst. Geen enkele dag uitgezonderd. Hij heeft simpelweg bewezen dat dat kan, maar dan wel met stormstrip.

Vanmorgen, vlak voor het vertrek naar de Kniepertjestocht, plak ik twee tochtprofieltjes op de voor- en achterkant van de Quest.
En wat is het effect? Als ik het talud van het viaduct over het Noord-Hollands kanaal op rij verwacht ik flink te moeten opsturen. Dat hoeft nu nauwelijks. Ook verderop, de wind komt steeds dwars van links in, merk ik dat de Quest duidelijk beter is opgewassen tegen de stevige zijwind.

Ik hou tijdens de Kniepertjestocht een aantal voor mij rijdende Questen in de gaten. Steeds valt mij op dat zij meer hinder van de wind hebben dan ik. Het maakt niet uit of dit nu een fietser is met of zonder racekap.
Hoe is dit te verklaren? De vorm van een velomobiel maakt dat als de wind onder een hoek de fiets raakt, er druk wordt uitgeoefend op de loefzijde. De wind blijft over de romp aanliggen en wordt naar de lijzijde afgebogen. De lucht versnelt eerst en vertraagt daarna tot de luchtstromen van de boven- en onderzijde weer bij elkaar komen. Er ontstaat daardoor onderdruk aan de lijzijde. Het resultaat van deze windstromen en de ontstane onderdruk is dat de fiets tegelijkertijd wordt omgeduwd en omgetrokken.
Het laatste effect wordt door de dwars over de fiets aangebrachte strippen grotendeels teniet gedaan. De strip verhindert dat de lucht de body kan blijven volgen. De lucht wordt niet meer afgebogen en zal veel minder onderdruk tot stand brengen. Er wordt dus minder aan de fiets getrokken.
Het spectaculaire zeilen dat de Quest met deze wind normaal doet, is grotendeels verdwenen.

De resultaten bevallen me uitstekend. De bovenkant van de kap zal ik ook een stukje tochtprofiel opplakken.
Dit betekent niet dat ik nu te allen tijde met de Quest erop uit zal trekken. Er zijn, met of zonder stormstrip, echt wel grenzen.