VeloTilt, 'the beauty and the beast'?

Vanmiddag fiets ik naar Enkhuizen om de nu complete body van de VeloTilt met eigen oog te kunnen aanschouwen. Het is heerlijk fietsweer en met hartslag 110 rij ik steeds rond 43 km/u. De wind in de rug en dat helpt. Net buiten Hoorn zie ik een donkerblauwe Mango aan komen rijden. Piet Kunis, onmiskenbaar. Ik schat in dat Piet in Enkhuizen is geweest om de VeloTilt te bekijken. Dat blijkt even later inderdaad het geval. Ook Jan Geel is vanmorgen al langs geweest.

Ik til met Jan de VeloTilt body op zijn houten wieg naar buiten. Het geheel weegt vrijwel niks. De nieuwe top blijkt inclusief tijdelijke ruit 3,5 kg te wegen. Samen met de onderbody dus net boven de 10 kg. Voor een volledig in sandwich gebouwde romp is dit een fantastisch resultaat.

Ik maak een hele serie foto's, ook een aantal met mijn Quest als figurant. Van welke hoek je de VeloTilt ook bekijkt, het is schitterend om te zien. De technische onderdelen van de VeloTilt zijn over ongeveer twee weken klaar. Dan kan de fiets worden samengebouwd en proefgereden.

VeloTilt top gelamineerd

Afgelopen zaterdag hebben Jan en Jeroen de top van de VeloTilt gelamineerd. Dit is wat lastiger dan de beide helften van de body. De helften van de body zijn vlakker waardoor het draperen van de koolstof matten makkelijker is. Ook de schuimkern met zijn verstevigingsranden laat zich makkelijk aanbrengen en blijft ook goed liggen. De top heeft verticale zijden waar de randversteviging niet uit zichzelf blijft zitten. Betekent dat deze verstevigingsrand een volgende keer pas zal worden aangebracht als het laminaat is uitgehard.

Een complicatie is ook de ruit. Deze moet zodanig worden aangebracht dat ie straks gelijk ligt met het laminaat. Er mag geen epoxy op de ruit komen. Om toch een goede aansluiting te krijgen wordt rond de ruit een ingedikte epoxy gebruikt.

De mal is voorzien van lossingwas

Dan wordt een laag grondverf aangebracht

 Het raam wordt nu pasgemaakt

De Corecell schuim sandwich versterking is geplaatst

De beide lagen koolstof, de schuimkern, afwerkglaslaag en scheurweefsel zijn aangebracht en met epoxy gelamineerd. Vervolgens wordt alles in een luchtdichte zak gedaan en kan de vacuümpomp de lagen goed samendrukken. Ook wordt tegelijkertijd overtollige epoxy uit het laminaat gezogen en opgenomen in een speciale absorptiedoek. Hierdoor ontstaat een lichte maar zeer sterke top.

Na de eerste harding kan de vacuumzak worden verwijderd en is het laminaat aan de binnenkant te zien. Zondag en maandag is hele mal in de oven 'gebakken'.

Vanmorgen is de top uit de mal gehaald. Dat ging, met dank aan zeer speciale lossingwas, buitengewoon makkelijk. Het dakje is zwart gebleven, kwestie van vergeten aan te schuren en dan blijft de verf in de mal achter. Jan moet nog wat tape verwijderen waarna het er nog mooier uit gaat zien. Morgen, met een betere camera, het uiteindelijke resultaat.

Het team is meer dan tevreden met het resultaat.

VeloTilt toer

De VeloTilt is een prachtig ontwerp. Het basisontwerp voorziet in een glooiend oplopende ruit die aansluit op de achterkant van de fiets. Dit zal ook de snelste versie zijn. Een bekend probleem bij zulke vlakke ruiten is dat het zicht al heel snel beperkt wordt door beslaan, regen en lichten van tegenliggers.

David Wielemaker ontwerpt, vooruitlopend op een beslissing om de VeloTilt commercieel te gaan bouwen, alvast een eerste versie van een toertop. Deze versie, alleen de top wordt aangepast, krijgt een lagere openklapbare kap met daarop  een racekapje met vizier. Het racekapje kan uiteraard meegenomen worden in de bagageruimte achter de stoel.

Op deze manier kan er toch geheel gesloten worden gereden. Bij slecht zicht kan het vizier iets open worden gezet waardoor het zicht te allen tijde goed blijft. Bij mooi weer kan het dakje eraf en eventueel een minivizier op de voorrand van de opening worden gezet. Dit minivizier moet zo worden gemaakt dat  de open achterkant geen windvanger wordt.

De werkzaamheden aan de romp lagen even stil i.v.m. studie van Jeroen. De komende week wordt de top gelamineerd.

Foutje... sorry

Afgelopen week schreef ik dat Velomobiel.nl verkeerde lagers zou hebben geplaatst in mijn carbon Quest. Niets is minder waar. Velomobiel.nl heeft wel degelijk de goede SKF E2 lagers geplaatst.
Dat ik in mijn wielen andere lagers ontwaarde kwam door ... mijzelf.
In mei 2012 verving ik de rechthoekige standaard velgen door de ronde Gingko velgen. In die wielen vergat ik SKF E2 lagers te - laten - monteren.

Uiteraard heb ik de mannen in Dronten mijn excuses aangeboden en de eerdere blogpost aangepast.

Woordverificatie toch weer aangezet

Kreeg ik in december en januari totaal maar 20 spamreacties op mijn blog, de laatste weken is het sterk toegenomen. Er komen nu 10 tot 15 spamreacties per dag binnen. De reacties komen goeddeels binnen op de blogpost 'Introductie VeloTilt'. Deze posting kan ik natuurlijk niet verwijderen. Ik vind dat heel vervelend, maar continue spamberichten ontvangen die ik vervolgens moet verwijderen is ook heel naar. Sommige berichten lijken op een echte reactie omdat ze soms een regel bevatten die verwijzen naar bijv. VeloTilt. Dat verplicht me om deze reacties toch goed te lezen om te voorkomen dat echte reacties in de prullenbak verdwijnen.
Er zijn een aantal mogelijkheden om spam te bestrijden. Ik kan een Google account als voorwaarde stellen. Ook kan ik alleen bekende relaties toegang geven. Allemaal hinderlijke beperkingen.

Daarom heb ik helaas woordverificatie weer moeten aanzetten.
Ik hoop dat jullie minder of geen spam krijgen en dus woordverificatie nog uit kunnen laten staan.
Over een maand zal ik proberen of de woordverificatie er weer af kan.

Een paar voorbeelden van vanmorgen:

...................

Dakframe Quest aangepast op Tesla Model S

Op de Audi met dakrails had ik een Thule dakdrager. Het aluminium dakframe voor de Quest zat met een klemmechanisme om de dwarse dakdragers. De Tesla heeft geen dakrails en Thule heeft geen dakdrager voor de Tesla. Eigenlijk is er nog maar één fabrikant die mooi gestroomlijnde dakdragers voor de Tesla maakt. Dat is de Amerikaanse fabrikant Whispbar. Een Nederlandse importeur is er ook al, Blomness in Lisse.

Aluminium lasbedrijf Van der Velden in Limmen maakte gisteren de aanpassing van het dakframe voor de Tesla. Het oude klemmechanisme kan er af en ik bedenk dat er alleen maar vier lippen aan het frame hoeven te worden gelast. Dat worden vier stukjes hoeklijn voor een nette en sterke verbinding.
De lippen moeten precies op de goede plaats komen, de afstand tussen de twee losse dragers is niet verstelbaar. Als ik thuis ben zie ik dat het frame door het lassen heel licht verbogen is. Geen probleem.

Whispbar levert speciale klemmen die om het vleugelprofiel passen. Dat maakt het mogelijk om, als de Quest van het dak is, het frame makkelijk van het dak af te kunnen nemen. Het eerste idee om het dakframe naar voren te schuiven als de Quest van het dak is, gaat 'm niet worden. Wil ik de enorme achterklep van de Tesla kunnen openen, dan moet het frame zover naar voren worden geschoven dat het voorover op de neus van de auto kantelt. Ik wou zeggen op de motorkap, maar er is helemaal geen motor daar :)

Om de drager tegen beschadiging te beschermen lijm ik vier stukken rubber, hetzelfde materiaal als gebruikt wordt voor de stuurtunnel in de Quest, op het dakframe. Nu is de combinatie mooi stil en goed verankerd op de Whispbar dakdrager. Grappig is dat ik door het grote glazen dak de Quest tijdens het rijden kan bekijken.

Rijden met alleen het dakrek levert maar een gering meerverbruik op. Dat zal met de Quest erop duidelijk toenemen. Kreuzotter.de rekent uit dat een Quest bij 100 km/u ongeveer 3 kW vermogen vraagt. Dat is minder dan een flinke dakkoffer, deze kost 20 tot 25% extra energieverbruik. Rijden met de Tesla kost bij 100 km/u in de zomer gemiddeld 21 kW vermogen. Dat zal met de Quest op het dak toenemen tot 24 kW. Het maximale bereik bij 100 km/u neemt af van 400 km tot 340 km.

Rottweilers ... vallen aan

Vanmorgen overleg ik eerst met het aluminium lasbedrijf Van der Velden over aanpassingen aan de dakdrager om de Quest op de Tesla te kunnen vervoeren. Morgen daarover een verslag.

Vanmiddag rij ik één van mijn regelmatige trainingsritjes. In de winter doe ik meestal rustig aan, maar voor de wind gaat het toch al wel snel 45 tot 50 km/u. Mijn favoriete ritje is 30 km lang en voert over de mooie dijken van de Schermer via Driehuizen naar Schermerhorn.

Enkele kilometers ten noorden van Driehuizen wonen op een boerderij op de westelijke oever van de ringvaart een tweetal Rottweilers. Zo gauw de beesten me zien rennen ze het boerenerf af, vliegen tegen de dijk omhoog en ... vallen aan. Dit ging tot nu toe altijd goed, al klopte het hart me af en toe in de keel als ik de honden net kon ontwijken.

Vanmiddag zie ik de honden weer de dijk oprennen en een fractie later komen ze slippend op het asfalt tot stilstand. Ik kan één van de secreten niet meer ontwijken en ik hoor een flinke klap tegen de linkerkant van de Quest. Wel GVD, heb ik dat? De honden rennen weer naar de boerderij en ik stap uit. Ik kan geen barsten of deuken zien, kennelijk heb ik het beest alleen maar geschampt.

Ik besluit naar de boerderij te gaan om verhaal te halen. Ik zal de boer vragen zijn erf af te sluiten. Maar hoe zullen de Rottweilers mijn bezoek waarderen? Nou niet zo goed. Ze gaan als gekken te keer en blaffen onophoudelijk en benaderen me agressief. De boerderij blijkt behoorlijk vervallen te zijn, de bel zal 50 jaar geleden waarschijnlijk voor het laatst gefunctioneerd hebben. Er is niemand thuis. De honden blijven agressief en zo gauw ik me omdraai proberen ze me te bijten. Achteruit lopend bereik ik de Quest en weet snel de fiets in te stappen. Nu geven de beesten het op en ik kan het erf verlaten.

Morgen ga ik weer langs bij de boer. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Daarnaast vrees ik dat de boer een schade van tegen de 1000 euro waarschijnlijk niet makkelijk zal betalen.
De foto is van Google Earth, de boerderij staat midden in beeld.

Update vrijdag 7-2-2014 13.00 uur.
Een buurtgenoot van de boer laat mij vanmorgen weten dat de honden van boer Dick de G. een al langer bekend probleem zijn. Bezorgers en collectanten durven al lang het erf niet meer op. De boer is verschillende keren op het gedrag van zijn honden aangesproken. Hij trekt zich daar helaas niks van aan.
Ik heb daarom de politie gebeld en het verhaal gedaan. Is vooralsnog een civiele zaak. Pas als er echt iets vervelends gebeurt komt de politie, onder het motto 'als het kalf verdronken is dempt met de put', in actie. In ieder geval is de 'buurtregisseur' op de hoogte gebracht.

Tesla, gebroken spaken en... verkeerde lagers (zie update)

De afgelopen week stond in het kader van enkele ziekenhuisbezoeken. Ook twee keer was ik bij Tesla in Amsterdam. De eerste keer zouden enkele kleine garantiekwesties worden aangepakt. Dat ging mis, de afspraak stond niet goed in hun systeem. Wel hebben de monteurs in enkele minuten nieuwe navigatiesoftware geïnstalleerd. Als tegemoetkoming halen ze de auto nu bij mij thuis op.

Vrijdag ben ik uitgenodigd door Tesla om een bezoek van Elon Musk, de CEO en eigenaar van Tesla, aan Amsterdam bij te wonen. Ik was vroeg aanwezig en was al binnen en ingeschreven toen de buitendeuren op slot gingen in afwachting van Musk. Het was leuk om alle bezoekers te observeren die met honderden Tesla's aan komen rijden.

Om drie uur komen Elon Musk en het technisch brein van Tesla J.B. Straubel, van de stalen trap omlaag en lopen tussen de bezoekers door naar het podium. Het is heel bijzonder om oog in oog te staan met één van de meest spraakmakende en innovatieve ondernemers ter wereld. Elon, bruin Tesla T-shirt, beantwoordt tientallen vragen. De aankondigingen, veel meer Superchargers in Nederland, geavanceerde navigatiesoftware en vele andere belangrijke verbeteringen, lokken applaus van de bezoekers uit. De Tesla Model S is een rijdende iPad en de vele verbeteringen komen automatisch over Wifi of 3G naar de auto.

Terwijl ik het druk heb met allerlei zaken, ligt de Quest op één oor in de garage. Tijdens de laatste rit vorig weekend hoorde ik getingel bij het linkerwiel. Nog in geen 100.000 km gehad, maar nu is er toch een spaak gebroken. Bij inspectie blijken er zelfs twee spaken onthoofd te zijn. Ymte stuurt me snel nieuwe spaken en ik ... schuif het klusje een beetje voor me uit.

Vanochtend haal ik het wiel uit de Quest, dat spaakt wat makkelijker dan met het wiel in de fiets.
Tevens kan ik dan de batterijen van de zenders van de SRM en de draadloze Cateye vervangen. Tijdens gebruik van de clignoteur viel de laatste tijd de Cateye kort uit. Kennelijk is de batterijspanning wat laag. De batterijen hebben beide nog 3.00 V spanning, de nieuwe komen tot 3.24 Volt. De Cateye heeft sowieso een heel beperkt bereik. Je moet echt binnen 75 cm blijven, de SRM doet het op 10 meter afstand nog.

Ik haal het wiel van de naaf om de trommel schoon te blazen en de draaipunten in te vetten met teflonvet. Ik bekijk de lagers en zie 'Sunrace' op de lagers staan. Dit zijn overduidelijk niet de bestelde en betaalde SKF E2 lagers. Zal zeker niet opzettelijk zijn gebeurd, maar slordig van Velomobiel.nl is het wel.

Update 14-2-2014
Ymte maakt me er vandaag terecht op attent  dat ik een jaar na de aanschaf van de carbon Quest nieuwe Gingko wielen heb gekocht. Daarbij had ik geen SKF E2 lagers besteld. Die zaten en zitten er dan ook niet in. Het was dus een onterecht verwijt aan Velomobiel.nl waarvoor ik Ymte mijn excuses heb aangeboden.

Bij controle van de spaken van het rechter wiel, ze zijn allemaal nog OK, hoor ik de lagers licht rommelen. Ook staat het wiel vrij snel stil, te snel. Die lagers moeten dus vervangen worden.