VeloTilt op CycleVision 2014 2

Na een rustige nacht in hotel Asteria inVenray rij ik met de bus en de VeloTilt op tijd terug naar Raceway Venray. David wil wat eerste testjes doen met zijwind. De vrijwilligers bij het toegangshek willen het hek wel even open houden. David vertrekt met de fiets in de beschutting van de bomen achter de kombaan en rijdt dan het open terrein op. Het publiek, inclusief honden, verwacht geen VeloTilt, maar alles gaat goed. David voelt de geringe zijwind van 3 Bft wel maar de noodzakelijke correcties zijn gering en verlopen automatisch.

Net als gisteren is er ook nu weer veel belangstelling voor de VeloTilt. De start van de 3-uurs race is leuk om te zien. Als laatste start de fraaie Birk van Peregrin. Deze mooi gestroomlijnde tweewieler start als laatste maar is na één ronde al koploper en blijft alle deelnemers continue inhalen. Het prijskaartje van € 27.000,- euro betekent wel dat maar een enkeling zo'n fiets zal kunnen aanschaffen.

Om kwart voor twee begint de lezing over de VeloTilt. Aanvankelijk zou ik mijn verhaal houden in een klein zaaltje in een bijgebouw, geschikt voor maximaal 40 toehoorders. Ik geef aan de organisatie door dat ik meer dan 40 mensen verwacht. Dat blijkt later zeker te kloppen. De lezing vindt nu plaats in de grote feestzaal boven het restaurant. De lezing valt gemiddeld prima in de smaak. Na afloop willen veel mensen de VeloTilt, deze is de trap opgetild en staat tijdelijk boven in de zaal, nog eens uitgebreid bestuderen. Al met al rijden we met een goed gevoel huiswaarts om enkele minuten na het begin van Nederland - Mexico op De Woude te arriveren.

Nog een leuk filmpje van Marc van Waardenburg staat hier: https://www.youtube.com/watch?v=NxIL3hSwgJ0

VeloTilt op CycleVision 2014

Vanmorgen op tijd rijden Jan en ik met een gehuurde bus en de VeloTilt naar Venray. Het circuit is even zoeken, in één van de aankondigingen stond een verkeerd adres.

Zo gauw de VeloTilt uit de auto is storten vele bezoekers zich op de nieuwgeborene. De commentaren zijn gemiddeld heel lovend, men vind de fiets veel mooier dan eerder op de blog. Dat klopt natuurlijk, Jan Reus heeft veel werk gemaakt van mooi spuitwerk en een fraaie belijning.

Mijn voet is redelijk hersteld en past net in de fietsschoen. Ik kleed me om en maak me op om tijdens de uurs-race de eerste keer met complete kap te gaan rijden. David Wielemaker heeft ook wel zin om met de VeloTilt te rijden. Ik vind dat prima en David gaat proberen de VeloTilt wat op zijn lengte van 1.94 meter in te stellen. Dat lukt niet echt goed en door het gesleutel mist David de start van de uurs-race. Na de race gaat ie alsnog een paar rondjes rijden. Mooi is te zien dat als de fiets op het schuine wegdek van het rechte stuk rijdt, de body rechtop blijft en de wielen verschillend in hoogte rollen.

David is goed te spreken over de technische aanpassingen die de laatste twee weken zijn aangebracht.
Hard rijden gaat niet goed, hij kan niet goed rond trappen. Na twee ronden zien we David niet meer rijden. Hij blijkt problemen met het voorwiel te hebben. Het voorwiel is losgelopen en dat maakt de fiets uiteraard onbestuurbaar. Gelukkig rijdt ie naast een grasstrook en daar landt de VeloTilt op zijn linkerzijde. Geen krasje te zien, gelukkig. Hij wordt door de achter hem rijdende houten velomobiel geholpen en dit alles is gefilmd. Het inbusboutje zit snel weer vast en David rijdt naar de pits.

De Garmin laat zien dat David 46 km/u heeft gereden. Dat moet natuurlijk sneller kunnen als David goed in de fiets zou passen.
In de middag gaat het regenen en dat betekent dat veel bezoekers huiswaarts gaan.
Als de ergste regen tegen zes uur ophoudt laden we de VeloTilt weer in de bus en ga ik richting hotel.

Morgen ga ik proberen een stuk(je) mee te fietsen met de 3-uurs race. Na de 3-uurs race geef ik om 13.45 uur in lezing in de grote kantine van de RaceWay in Venray.

Rampspoed

Gistermiddag stapte ik van mijn tuinbank op en een seconde later lag ik met extreem veel pijn in mijn linker enkel op de grond. Ik dreigde buiten kennis te raken, reden voor Marian en onze buren om via 112 een ambulance te alarmeren. De MacBook Air die ik in mijn hand had krijgt een zwieper en belandt 5 meter verder op de straatstenen. Gebutst en gekrast maar hij doet het nog wel.

Terwijl ik op de grond lig merk ik dat mijn linkerenkel schade heeft opgelopen. De ambulance rijdt voor en de normale checks vinden plaats. Ik weet nog dat het woensdag is, ik ben blijkbaar niet op mijn hoofd gevallen. Dan naar het ziekenhuis waar foto's uitwijzen dat er niks gebroken is. De conclusie is, de arts legt enkele keren de vinger op de zere plek, dat één of meer enkelbanden zijn ingescheurd.

Met een drukverband en de nodige adviezen mag ik weer naar huis. Dit komt natuurlijk buitengewoon slecht uit voor komend weekend. Vanmorgen moet er veel anders geregeld worden rond het vervoer van de VeloTilt en de voorbereidingen voor CycleVision. Ik zal er zeker zijn en de presentatie op zondagmiddag om 13.45 uur gaat ook door. Dit bericht typen is al een aardige klus. Mijn linker wijsvinger is twee keer zo dik en wil niet buigen.

Het lijkt wel of de duivel er mee speelt. Een week geleden liep ik tegen een korte maar flinke griep op. Dat is slecht voor de conditie. Toen ik dinsdag weer kon fietsen bleek de griep 8 Watt van mijn duurvermogen te hebben afgesnoept. Nu dan de val weer, het zit niet mee.

VeloTilt kap en tweede rit

Er wordt hard gewerkt om de VeloTilt te kunnen presenteren op CycleVision. De voorover kantelbare kap is nu gemonteerd en werkt perfect. De carbon luchttoevoerpijp draagt de kap en scharniert dus mee. Het instappen wordt in het geheel niet gehinderd. Piet Kunis, de bedenker van deze vernuftige constructie laat dat in de eerste drie foto's zien. Over de fiets heenstappen, gaan zitten, de beide voeten over de rand tillen en de kap sluiten. Dat gaat in één vloeiende beweging en kost geen enkele inspanning.

De tilting constructie is nu voorzien van een hydraulische schijfrem. Piet maakt op de handgreep een lock waardoor de fiets nu stilstaand goed rechtop blijft staan. Het stuurtje is geheel herzien en is nu volledig verstelbaar en precies op maat in te stellen. Ik kleed me om en ga een stukje rijden.
Piet rijdt in de Mango achter mij aan. Achter op het industrieterrein is een vierkant goed geasfalteerd traject waar weinig verkeer komt.

Het rijden voelt al veel beter aan dan de eerste keer.  Vooral het goed passende en nu stevige stuurtje is heel prettig. Reed ik de eerste keer alleen rechtop en ging ik de bochten gelocked door, nu neem ik de bochten ongeblokkeerd steeds wat sneller en kan ik zelfs blijven trappen in de bochten. Het is heel prettig om na meer dan 100.000 km rechtop rijden met de Quest, nu schuin door de bochten te rijden. De aandrijving is nog lawaaiig, voor dit moment geen issue.

Piet meldt dat het er vanuit de Mango heel stabiel uitziet. De snelheid hou ik beperkt tot 26 km/u, de open VeloTilt is nu natuurlijk een grote windvanger. Na 6 tot 7 kilometer rechtsom mijn rondjes te hebben gereden, draai ik ook een paar bochten linksom. De minimum snelheid die ongeblokkeerd kan worden gereden is nu 5 km/u. Dat is prima en tevreden rijden we samen naar de werkplaats.

De wielpoten hebben belast nog een klein beetje weerstand, waarschijnlijk veroorzaakt door de teflon glijlagers. Het ziet er naar uit dat het oorspronkelijk door David ontworpen systeem met vier grote kogellagers de betere keus is. We denken dat dit systeem, gecombineerd met afneembare wielpoten,  zonder merkbare weerstand te realiseren is. Daar gaan we na CycleVision direct mee aan de slag.

Terug in de werkplaats wordt bekeken of de carbon handgrepen voor de kap op de gewenste plaats gemonteerd kunnen worden. Dat gaat uitstekend.

Als laatste plaatst Jan de pas gemaakte wielstroomlijnbakken op de achterwielen. Wow, dat is kippenvel. Wat ziet dit er gaaf uit. In ieder geval kan de VeloTilt op CycleVision worden getoond. Zondagmiddag om kwart voor twee geef ik een lezing over de totstandkoming van de VeloTilt. Daarbij zal de fiets aanwezig zijn.

VeloTilt rijdt!

Vannacht lig ik te woelen in mijn bed. Ik maak mezelf wijs dat dat komt omdat de jeugd in het dorp weer de luilaknacht ingaat. Vorig jaar zat ons huis, evenals dat van verschillende buren, onder de kapot gegooide eieren. Als ik inslaap droom ik van vallende VeloTilts tijdens de eerste proefrit. Profetisch? Lees verder want die proefrit zal vandaag plaatsvinden.

Om half één stap ik in de Quest om naar Enkhuizen te rijden. Ik mag bij Driehuizen een tijdje wachten tot de bezemwagen van de wielerwedstrijd in de Schermer voorbij is. Het is lekker fietsweer al heb ik de wind tegen. Ik realiseer me dat ik vandaag voor het eerst dit jaar zonder racekap rij.

In Enkhuizen zijn Piet Kunis, Bram Smit, Jan Reus, Jeroen Koeleman en David Wielemaker al van de partij. Er zit voor het eerst een sterkere hydraulische schijfrem voor de tiltlock in. Die blijkt ruim voldoende krachtig om de fiets tijdens stilstand te locken. Het nieuw gemaakte stuurtje staat eigenlijk te hoog om lekker mee te rijden.

De mannen kijken me aan en zeggen 'nou, rijden maar'. Ik stap over de fiets, knijp de lock in en ga zitten. Al een tijdje, ook vannacht, vraag ik me hoe de rijdende overgang van geblokkeerd rijden naar ongeblokkeerd rijden zal verlopen. Eerlijk gezegd heb ik daar een beetje angst voor.
Die angst blijkt volledig onnodig. Ik start met de twee oudste makkers, Piet en Bram, rennend achter me aan.
Al bij 5 km per uur verloopt de overgang van geblokkeerd naar ongeblokkeerd rijden heel soepel. Eerlijk gezegd eigenlijk gewoon onmerkbaar. Bij de eerste scherpe bocht rij ik langzaam en blokkeer de tiltconstructie. Ook dat gaat prima en ik neem de bocht rustig.

De terugweg neem ik de grotere asfaltweg waar ook ander verkeer rijdt. Ook nu weer een vloeiende overgang van geblokkeerd rijden naar ongeblokkeerd. Dan doemt een bocht op. Ik verlaag de snelheid en stuur naar links. Een fractie van een seconde later ligt de VeloTilt op zijn kant. Bij langzaam rijden heb je meer stuuruitslag nodig. Die is er simpelweg niet. Ik kan zittend in de fiets de VeloTilt overeind zetten en mijn weg vervolgen. Er zitten wat krasjes op de huid ter hoogte van het voorwiel. Aan de achterkant blijkt de VeloTilt op het draaipunt van de wielarmen te zijn gevallen. Daar is de constructie enorm sterk en behalve wat krasjes op de afsluitende moer, is er geen schade.
Het was niet mijn bedoeling te vallen, maar het is wel goed te weten dat als de fiets valt hoe dat gaat.

Jeroen en Jan vergroten de wieluitslag voor de brede F-lite band met de roterende schuurmachine. Nu kunnen er veiliger meer ritten worden gemaakt. Als extra bescherming plakken we links en rechts een stuk Lexan op de body. We weten nu waar dat nodig is :)

Nu gaat David een stukje rijden. Hij blijkt met zijn 1.94 meter lengte goed in de VeloTilt te passen. Hij heeft een schouderbreedte van 47 cm en dat past ook prima. We zijn er nu van overtuigd dat rijders van 50 cm breed in deze versie passen. Daartoe moeten de verstijvingen in de rand van de fiets lokaal iets aangepast worden. Geen groot probleem. Nu David er toch is stel ik hem de vraag hoeveel werk het is om een grotere VeloTilt te ontwerpen. 'Tien minuten' is zijn veelzeggende antwoord.

David is tevreden over de aandrijving, nog niet over de tiltingconstructie. Die beweegt volgens hem nog niet vloeiend genoeg. Dat kan goed kloppen. De beide wielpoten worden door een doorgaand draadeind en nylon lagers naar elkaar toe getrokken. Die koppeling moet met twee axiale kogellagers worden uitgevoerd. De leverancier heeft die helaas nog niet geleverd en zit er tijdelijk een nylon bus in. Dit alles neemt niet weg dat David al boven de 40 km/u heeft gereden met onze nieuwe kindje.

Als laatste gaat Jeroen een stukje rijden. Ook hij denkt dat de tiltconstructie nog wat beter kan lopen.
Zowel David als Jeroen nemen de bochten nu zonder blokkeren. Hoe harder je de bocht doorgaat hoe minder stuuruitslag er nodig is. Het is gewoon een kwestie van durven.

Tenslotte bekijken we samen hoe het stuur verbeterd kan worden. Daar komt een simpele en eenvoudige oplossing voor die in tien minuten gefabriekt is. Voor de definitieve uitvoering mag Bram weer aan het werk.

De luchttoevoer wordt nu goed bekeken. Jan heeft afgelopen week een gat in de neus gemaakt en de luchtkoker pas gemaakt. De luchtkoker krijgt verschillende kantelende luchtklepjes. Op deze manier kan de luchtstroom precies daar naar toe geleid worden waar deze gewenst is. De luchtkoker zal aan de open kantelende kap worden bevestigd en zal mee omhoog scharnieren. In een eventuele volgende versie zal de carbon voorframeconstructie als luchtkoker dienst kunnen gaan doen.

Als laatste bespreken we de nu gereed zijnde mallen van de wielstroomlijnkasten. Er komt één deel vast op de wielarm, de bolle buitenkant is afneembaar. David legt minutieus uit welke hoek de wielstroomlijnkasten moeten maken met de romp. Jan en Jeroen hebben het over 'een nokje hier een nokje daar'. Daarmee wordt die uiterst belangrijke hoek met de romp ook verstelbaar. Ik vertrouw erop dat dat wel gaat lukken.

Al met al is het team tevreden met de vorderingen tot nu toe. Op CycleVision zal de VeloTilt in ieder geval te zien zijn.