Komende zaterdag 12 september is weer het Nederlands Kampioenschap tijdrijden voor vrije renners op Texel. 193 fietsers waaronder 10 ligfietsers hebben hiervoor ingeschreven. De laatste jaren starten de ligfietsers, vrijwel allemaal velomobielen, als eerste. Hierdoor is de ergernis bij sommige renners om door een velomobiel te worden ingehaald alsof ze stil staan, uit de wereld.
Jeroen Koeleman en Ymte Sybrandy zijn vaste waarden en steeds de snelsten. Ik trap een aardig eindje mee maar zo hard als deze mannen ga ik toch niet. Ik ga me meten met Cees Roozendaal, Dirk Drost en Robert-Jan Bakker. En niet te vergeten Swanette Sybrandy met de gepimpte DF met wielstroomlijnkappen.
Na de carbon achterbrug wilde ik nog graag het voorframe verstijven. De eerste versie van de verstijvingspoot had weinig effect. Jan Reus van Velomobielonderdelen.nl heeft gisteren de verstijvingspoot uitgevoerd in een sandwich constructie. De bodem van de neus van de Quest was al voorzien van extra carbon matten. Daarmee is de bodem keihard en een goede basis voor de verstijvingspoot.
Vanavond is de epoxy voldoende uitgehard en mag ik de Quest weer gebruiken. Tegen zonsondergang maak ik mijn vaste trainingsrondje. Wow, wat een verschil. Het trappen voelt nu niet meer zompig aan. De acceleratie verloopt merkbaar sneller. Op een aantal controlepunten in mijn trainingsrondje weet ik precies hoe hard ik daar altijd rij. Steeds blijk ik nu 3 tot 4 km per uur sneller te rijden dan voorheen. De temperatuur is met 14 graden te laag voor een recordrondje. Ook ligt er nu niet de snelle Furious Fred om het achterwiel maar de 50 mm Vredestein Black Panther. Toch gaat het nu zo hard dat ik toch mijn best doe om zo hard mogelijk te rijden. Zelfs tegen windkracht 3 krijg ik nog 52 km/u op de teller. De rit eindigt met een gemiddelde van precies 50 km/u, maar 0,2 km/u langzamer dan het recordrondje onder optimale en 8 graden warmere condities. Dit is zeker 2 km/u harder dan zonder verstijvingspoot. Na de racekap levert dit naar mijn overtuiging de meeste snelheidswinst voor mijn Quest op.
Ik begin nu een beetje te begrijpen waarom DF rijders zo enthousiast zijn over het acceleratievermogen van hun velomobiel. De constructie is nogal wat stijver en gaat er nauwelijks vermogen verloren in flexibiliteit. Mijn Quest kan nog stijver, maar dat komt nog wel. Er moeten nog twee ribben van de voorwielkasten langs de voetengaten naar voren. Ook de bekende band rond de achterste wielkast moet er nog in. Als laatste nog een paar verstijvingsribbetjes langs het kettingtandwiel. Mooi karwei voor Jan Reus.
Hoi Wim,
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal. Deze verbetering met de stijvere achterbrug en as lijkt me samen echt een stap in de goede richting. Het is de snelheidswinst, maar ook een directer voelen met wat de fiets doet. Dat rijdt gewoon veel fijner. Voor vrijwel alle sportmiddelen geldt dat stijfheid en gewicht meer dan essentieel zijn. (fiets, zeilboten, roeiriemen, sportauto's, ..)
Wat mij betreft bijzonder dat dat besef toch maar traag geaccepteerd is in de VM wereld, maar goed nu is dat zo langzamerhand wel zover.
Groet,
HJM
BeantwoordenVerwijderenIk zie het verstijvingspootje op zich zeker als een verbetering tav de stijfheid. Alleen dan mag de bodem van de fiets de trapenergie niet teveel absorberen. In jouw quest lijkt dat goed voor mekaar, maar in een standaard glas of carbonversie gaat die vlieger hooguit ten dele op lijkt me. Omdat de bodem ter plekke van de te lamineren poot absoluut de stijfheid mist. Er zal dan ook extra (sandwich) laminaat gelegd moeten worden om het voor het gros van quest en aanverwante velo's interessant te maken. En een klein beetje meer gewicht op de koop toenemen.
Hi Marc,
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk moet de bodem keihard worden. Dat is evenwel heel makkelijk te doen. Het kan tegelijk met het aanbrengen van het pootje gebeuren. De bodem goed ontvetten, opschuren, een laagje epoxy en daarin 2 matjes van 200 gram leggen. Nog een beetje epoxy erin deppen en het pootje kan erop.
Het verschil is werkelijk enorm, veel meer dan ik me had voorgesteld.
Groeten,
Wim
Mooi positief effect van een relatief "kleine" ingreep bij mijn CarbonQ 708 was er al een aluminium rond 'verstijvingspijpje" onder de trampashouder gelast en er was een verstevigingsril thv. de achterbrugophanging aangebracht ondanks dat is er een wereld van verschil tov. de DF dat komt vooral door absorbering van de aandrijfkrachten in het voorframe, body en de kettingloop/rol in de kettingtunnel
BeantwoordenVerwijderenWe gaan het zien in de uitslagen. Ymte heeft met zijn Quest al een paar keer bijna 62 gemiddeld gereden in deze tijdrit. Ik ben zeer benieuwd of het met de DF nog een stukje harder kan.
BeantwoordenVerwijderenHeb er zin in. Mijn laatste wedstrijd is alweer een tijdje geleden.
BeantwoordenVerwijderenWat betreft het stijver maken van de Quest ben ik ook wel enthousiast. Voorlopig komt er geen nieuwe Quest, dus lijkt mij het een waardevolle investering.
Mocht je nog ruimte over hebben in de Tesla mag je voor mij wel een transparante stormstrip meenemen naar Texel. De herfst komt er weer aan.......
Groet,
Hi Dirk,
BeantwoordenVerwijderenWe gaan een versie van het pootje in de nabije toekomst aanbieden.
Ik heb wel ruimte voor een zakje met een transparante stormstrip.
Zie je morgen.
Groeten,
Wim
Heb je daadwerkelijk verschil gevoeld met de carbon achterbrug?
BeantwoordenVerwijderenSuperBEE,
BeantwoordenVerwijderenJazeker, het verschil is goed merkbaar. Je trekt bij gelijk vermogen iets sneller op. De lichtere brug is ook comfortabeler in combinatie met de Risse demper. Met het stijve voorpootje is er weer wat meer 'hardheid' in de aandrijving gekomen.
Dit alles resulteert in snellere acceleratie. Voor de topsnelheid en sowieso de snelheid bij continue hard rijden maakt het niet zoveel uit.
Groeten,
Wim