Nieuwe achteras en banden

Tijdens de rit naar en van Giessen komt er een geluid als een krekel uit de achteras. Vooral goed hoorbaar in de bochten. Allert weet direct wat het is en nodigt me uit om naar Dronten te komen. Vanmiddag laat rij ik naar Dronten om in de Quest een nieuwe achteras te laten monteren. Ymte trekt de oude as er met een trekker uit. Inderdaad zijn er corrosie sporen te zien. Een nieuwe vernikkelde as met een strakkere passing wordt gemonteerd. Allert stelt mijn beide derailleurs opnieuw af. Om voor de wind maximaal hard te kunnen rijden heb ik een 58-tands voorblad laten monteren. Dit is eigenlijk 6 tanden meer dan de derailleur goed kan schakelen. Er moet dus eigenlijk een keuze worden gemaakt voor het perfect schakelen op de bladen 2 en 3 of 1 en 2, het feilloos schakelen van 1, 2 en 3 lukt gewoon niet. Voor ons vlakke landje is de keuze duidelijk, 2 en 3, voor de rit in de bergen 1 en 2. Misschien is het zelfs wel verstandig om voor de reis naar Giessen het 58 tands tandwiel te laten vervangen door de standaard 52. Dan kan er zelfs een extra groot tandwiel op de achterderailleur worden gezet om op de allerzwaarste klimmen minder te hoeven 'stumpen' en makkelijker rond te draaien.
Ik winkel nog wat rond en scoor de eerste Kojaks (228 gram per stuk) voor de voorwielen van de Quest. Ook een nieuwe 26" Kojak neem ik mee. De huidige achterband zit er 4300 km op en toont nog maar heel geringe slijtage. Ook met deze band zal ik wel weer 10.000 km rijden. Ook een tweetal Vredestein HPV banden (410 gram) neem ik mee. Ik zal ze qua rolweerstand testen. Wat nu als de banden niet meevallen? De zolder bij Velomobiel.nl ligt er vol mee. Da's wel een dilemma. Allert merkt op dat de prijs, zeker als je meerdere stuks koopt, maar de helft is van die van de Schwalbe banden. De HPV DD van de huidige generatie heeft zich al bewezen. Ymte heeft de 1200 km Parijs-Brest-Parijs goeddeels in de regen gereden en maar één lekke HPV DD gehad.
Tenslotte neem ik twee lichte binnenbanden en wat klittenband mee.

Giessen - Winterswijk 24-9-2007

Om vijf uur vanmorgen is er paniek op de camping. Plotseling staat Marcel Vriezekolk gekleed en al in onze blokhut. Er is een insluiper in hun blokhut geweest en er zijn iPods, telefoons en portemonnees gestolen. Een van de slapers heeft onraad geroken en de dader proberen te achterhalen. Helaas is dit niet gelukt. Na de consternatie kijk ik in mijn Quest. Daar zit de telefoon en de iPod gelukkig nog op de wielkast geplakt. Ik neem ze maar mee naar binnen.
Om 7.00 uur reveille en iedereen maakt zich op voor vertrek. Er wordt weer in drie groepen gereden, het beste recept voor een vlotte rit. Direct na vertrek wordt mijn stelsel van hart, longen en spieren weer volop getest. Het motto lijkt wel 'het oude goed moet eerst op', zo steil is de klim direct vanaf de camping.
Tijdens het fotograferen probeer ik ook nog te schakelen. Dat gaat niet goed en de ketting vliegt er bij de achter derailleur vanaf. John Poot lost het probleem razendsnel op.
Het fietsen is vandaag, ook nu is het weer schitterend zonnig weer, absoluut een feest. Het is opvallend hoe snel je de ontberingen tijdens een zware klim vergeet.
Plotseling een kreet en ik zie de Quest van Ellen door de lucht vliegen. Na een afdaling moet er linksaf geslagen worden. Over de helling komt de wind die we eerst van achteren krijgen, nu hard van links in. Ellen wordt opgetild en de Quest maakt een sprong over de berm en landt in de akker. Allert en John helpen Ellen uit de Quest. Ze is er zonder schade vanaf gekomen. De paar krassen op de zijkant van de fiets deren ook Hans niet. 'Dan is ie ook maar gebruikt' is zijn nuchtere commentaar.
We pauzeren weer bij een supermarkt waar we ook op de heenweg langs kwamen.
Afwisselend rijden we door een fraai golvend landschap en dan weer door donkere bossen. Deze zijn soms zo donker dat de flitser automatisch afgaat als ik een foto maak.
20 kilometer voor Winterswijk is het mooie weer op en begint het licht te regenen. Langzamerhand dunt de groep uit, iedereen gaat zijns weegs. Ik ga bij Mark Burgers thuis langs waar zoon Gijs me op de computer treinen leert crashen.
Vriend Jan Veenis haalt me met de bus weer op.

Samenvattend: een prachtige fietstocht, zwaarder dan de eerste twee keer dat ik mee deed. De kameraadschap is een grote weelde. Elk technisch probleem, al dan niet door mij zelf veroorzaakt, wordt geduldig door Ymte, Allert, John, Frank en Marcel verholpen. Het is fantastisch rijden in een groep gelijkgestemden. Fietsers die niet zo snel omhoog komen hebben geen probleem, er wordt zonder morren gewacht. Met de juiste overbrenging komt iedereen boven.
Ik verlang nu al weer naar de volgende rit in 2008.

Giessen zondagmiddag 23-9-2007

Na de heel zware klimmen is het laat in de middag wat relaxter fietsen. We weten dat er verderop wegwerkzaamheden zijn en er een kans is dat we er niet door komen. Tijdens een pauze komt een rondbuikige Duitser uit zijn huis om ons te bekijken. Ik zit zonder water en vraag of ik mijn Camelbak mag vullen. Hij gaat naar binnen en even later heb ik twee liter vers drinkwater. Dat herhaalt zich nog vijf keer en iedere keer gaat de stevig hijgende oosterbuur naar zijn keukenkraan.

Hans Wessels en Ellen van Vught, zij hebben deels een andere route genomen, voegen zich weer bij ons. Zij zijn slimmer dan wij en hebben de steilste klimmen mooi ontweken. Hans legt zijn fiets op zijn kant en spant de spaken. In zijn nieuwe Quest waar Ellen mee rijdt, zijn twee spaken gebroken, geen probleem, Ellen is niet zo zwaar.
Om zes uur rijden we de camping aan de Sorpe See weer op. Een paar durfals, waaronder Mark, Ymte en John spoelen het vele zweet af door een duik in de hels koude Sorpe See. Ik neem een lekker warme douche en ben snel weer 'het mannetje'. Wel vallen de knutten, een klein jeuk veroorzakend insect, iedereen lastig. John en Allert pakken zich helemaal in.
's Avonds gaan vrijwel alle fietsers in de kantine aan de Warsteiner met schnitzel.

Giessen zondagochtend 23-9-2007

Vandaag de eerste etappe van de thuisreis naar de Sorpesee. Ik besluit met een groep onder aanvoering van Frank Cornelese mee te rijden. Frank heeft een mooie alternatieve route gevonden. Dit blijkt een route te zijn met stijgingspercentages van 15%. Manmoedig begint de groep aan de klim. Het is letterlijk een loodzware operatie. Er is geen wind en de zon schijnt fel. Ik voel me goed en ga er stevig tegenaan. Met de hartslag op rond de 140 tot 145 bpm, kom ik niet sneller dan met 5 km/u omhoog. Dat is sneller dan Harry en Epko. Ik rij ze voorbij en neem al snel honderden meters afstand.
Boven gekomen applaudisseren Allert en John. Dat doet Wim goed. Harry en Epko komen na enkele minuten ook boven. Epko, 8 jaar jonger, snapt niet hoe ik dit kan. Hij vindt het bovenmenselijk. Epko heeft het extra moeilijk, zijn Mango ontbeert een bergversnelling. Hij moet echt omhoog stumpen.
Had ik eerder pek over iemand willen uitsprenkelen, Frank mag er ook de veren bij krijgen :).
We rijden de spoorweg nu af van zuid naar noord. De helling omlaag is maar één tot twee procent. Dat weerhoudt de Quest er niet van tot 53 km/u te versnellen, heerlijk.

Giessen avond 22-9-2007

Na de rit naar Marburg is er plenty tijd om te praten over alles rond de Velomobiel. Ook het bekijken van andermans fietsen is een prettig tijdverdrijf. Ik ontmoet een aimabele Amerikaan met een grote witte haardos. Hij blijkt Mark Rullens goed te kennen. Helaas heeft hij zich behoorlijk bezeerd. Hij drinkt rustig een biertje terwijl het bloed uit zijn onderarm druipt.
Paulus den Boers fiets schakelt niet goed. De mooie Quest wordt op een tafel gehesen en er wordt gesleuteld door Ymte en Allert. John Poot maakt een proefrit en de problemen lijken opgelost.
Ook mijn Quest schakelt niet goed. Ik kan de eerste versnelling met moeite inschakelen, tegen een helling lukt het in het geheel niet. Ymte en Allert lossen het probleem deels op. Ik kan in ieder geval 1 en 2 gebruiken, al is de eerste versnelling niet bepaald stil.
Het gezamenlijke avondeten wordt voorafgegaan door een mededeling van Hans Wessels dat 'iedereen hier aanwezig' in staat is om Parijs-Brest-Parijs te rijden. Daarna volgt een korte uiteenzetting van o.m. Mark Burgers over verlichting voor ligfietsen.
Na het eten wordt een prachtig stuk gebak, een model van een Cabbike aangesneden. De Cabbike is zo groot dat ie lang niet op gaat.

Giessen - Marburg 22-9-2007

Vandaag rijden we met een grote groep Velomobielen naar Marburg, 38 km van Giessen. Er wordt traditioneel onderaan de helling op een groot parkeerterrein verzameld. Een woest besnorde voorrijder met een opvallende randonneur met aanhanger, gaat weer voorop. De groep is nu wel 50 fietsers groot, een garantie op een heel lang durende rit. Vermakelijk is het drukke gedoe van één van de organisatoren. De man is 63, maar loopt rond in hippe fietspakjes. Hij rijdt pardoes met zijn Cabbike Speedster kruisingen op, steekt zijn hand op en alle Duitsers stoppen subiet. Dit is echt ongelofelijk, moet je niet in Nederland proberen.
We rijden een lang traject door het bos. Daarna volgt een lange afdaling met snelheden tot 87 km/u. Het wegdek is soms slecht en ik voel de achterkant van de Quest soms flinke zijdelingse sprongen maken. Aan het eind van de afdaling is een bijna haakse bocht. Ik hoor geschreeuw en zie fietsers uitstappen. Een Cabbike Speedster, uitgeleend aan een Australische gast, heeft de bocht niet gehaald en ramt een eigenbouw Velomobiel die omslaat. De Cabbike vliegt door de lucht, draait in de lucht 360 graden en valt op zijn rechterzijde. De kleine Australiër komt er goed vanaf. Wat schaafwonden aan zijn schouder zijn eigenlijk alles. Wel moet ie een nieuwe helm kopen, die is een stuk afgesleten. De Cabbike is flink gekrast en hier en daar zijn wat dingen van zijn plaats. De carbon rolbeugel is gescheurd maar heeft veel botsingenergie opgenomen.
In het centrum van de oude stad Marburg wordt op een plein verzameld. Het is er warm en ik loop met Kees van de Wetering de stad in. Daar zien we Marcel van Eyck en Bastiaan Welmers. We lopen veel traptreden omhoog en komen in de prachtige oude hoofdstraat.
Om 14.00 uur vertrekt de gedecimeerde groep, een aantal Nederlanders is halverwege afgeslagen naar Giessen, weer naar Giessen. Wij zitten lekker te eten en zijn te laat . Geen probleem, we komen wel weer thuis. Deden we er over de heenweg naar Marburg bijna drie uur over, nu zijn we binnen anderhalf uur weer bij het Forsthaus. Al zijn we zeker een half uur later vertrokken, wij zijn anderhalf uur eerder bij ons gastverblijf.

Giessen vrijdagmiddag 21-9-2007

De ruwe rit in de ochtend door het skigebied wordt afgewisseld met rijden over prachtige asfaltwegen. Er moet ook nu meer geklommen worden dan vorig jaar, maar het is goed te doen. Op enkele plaatsen zijn spoorrails verwijderd en vervangen door mooi asfalt. Er hoeft maar heel weinig te worden geklommen, treinen klimmen ook niet zo makkelijk.
Onderweg wordt gestopt bij een supermarkt om inkopen te doen en lekker te lunchen. Dat levert altijd veel bekijks op.
Het venijn zit toch weer in de staart. De finale is namelijk een rit door het bos naar het Forsthaus in Giessen. Is dit normaal al een moeilijk traject, nu blijkt er nagenoeg geen weg meer te zijn. Het gravel wegdek is opgenomen door graafmachines en ook nu gaat het weer hotsebotsend op een mountainbike-achtige manier. Het laatste steile stuk naar het Forsthaus is nog maar een toetje.
De ontvangst is allerhartelijkst. Vele bekende gezichten zijn al aanwezig en een eerste biertje lijkt wel een druppel op een gloeiende plaat.

Giessen vrijdagochtend 21-9-2007

Vandaag rijden we naar Giessen. Voor dag en douw vertrekken de fietsers in drie groepen, een snelle groep, een gemiddelde en een wat langzamere groep. Met maximaal tien man is het in het verkeer veel praktischer. Auto's kunnen makkelijker passeren en de snelheid van een kleinere groep is makkelijker gelijkmatig te houden.
Er zijn een behoorlijk aantal nieuwe fietsers die zich grondig voorbereid hebben. Zo heeft één Questrijder een stalen rolbeugel op zijn Quest gemonteerd. Hij heeft zich zelfs in de Quest vastgesnoerd met een vierpuntsgordel uit een vliegtuig. Zou hij nu al weten wat hem later op de dag te wachten staat?
Ondanks dat de groep redelijk netjes rechts rijdt, worden we door een opgewonden politieman gemaand achter elkaar te rijden.
Plotseling houdt de weg op en een heel grof gravelpad ontrolt zich voor ons. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Ik vraag rond en het lijkt er echt op dat de Quest zich als mountainbike zal moeten leren gedragen. Het pad wordt steeds beroerder en ik wordt letterlijk heen en weer gesmeten in de Quest. De bedenker van deze route wens ik een emmer pek toe :). Op één plek kom ik zelfs niet meer omhoog en moet de fiets uit om over een steil stuk rots verder te klauteren. Het wordt nog gekker. Diepe gaten vol modder en water maken een passage bijna onmogelijk. Hans Wessels rost er volgas doorheen, hij vindt het prachtig. De natuur is prachtig en de afdaling over het bospad verloopt ruw maar zonder probleem.

Giessen donderdagmiddag 20-9-2007

Na het prettige bezoek aan Hase gaan we weer onderweg richting Sorpe See. Vorig jaar meldde ik al dat Duitse automobilisten zich fantastisch gedragen. Ook al is er voldoende ruimte, ze blijven bij het klimmen rustig wachten tot er echt zonder bezwaar kan worden ingehaald.
Er zitten veel steilere klimmen in dan vorig jaar. Nu de meeste fietsers nog slaapzak en mat aan boord hebben, hebben verschillende fietsers het zwaar. Toch komt iedereen boven, je rijdt je eigen tempo. Bovenop de heuvel wordt er meestal gewacht tot iedereen compleet is. Dan volgt de heerlijkheid van de afdaling. Als ik de rem loslaat accelereert de Quest als een jet tot snelheden van 90 km/u. Helaas moeten de remmen er veelvuldig aan te pas komen en ik ruik na een snelle afdaling de remmen behoorlijk. Enkele fietsers gebruiken nu remparachutes. Hiermee blijft de snelheid beperkt tot rond de 55 km/u en er hoeft dan ook weinig geremd te worden. Het is alleen niet zo spectaculair en laat me dan ook als een kogel omlaag vallen. Wel verwijder ik mijn wieldoekjes om de remmen zo goed mogelijk te koelen.
Na een vrij korte tocht van 140 kilometer arriveren we op de camping aan de Sorpe See. Aluminium blokhutten kunnen maximaal 8 slapers bevatten en zijn redelijk uitgerust. Direct wordt er pasta en pannekoeken gebakken. Hans Wessels is zoals altijd de pannenkoeken specialist en ik laat me er een goed smaken. De even later in de kantine van de camping geserveerde schnitzel krijg ik niet weg. De collega's ontfermen zich er snel over.
Er zijn goede bedden in de blokhutten en ik slaap goed. Voor het eerst gebruik ik een zijden lakenzak. Heerlijk fris en wel zo hygiënisch.

Giessen donderdagochtend 20-9-2007

Vriend Jan Veenis brengt me woensdagavond met de bus naar Winterswijk. Op de camping Appleweide is een bont gezelschap Velomobiel liefhebbers neergestreken. Het eerste dat me opvalt is een wonderschoon bestickerde Quest van Paulus den Boer. Een prachtige afbeelding van Escher, bestaande uit 60 vliegende vissen, leveren de naar mijn mening mooiste Quest ter wereld op.
Vorig jaar had ik een fles Port mee. Daar werd door een enkeling gulzig van gesnoept en die fles was wel heel snel soldaat gemaakt. Dit jaar weer zo'n hartversterker meegenomen. Omdat je zo'n zware fles niet meeneemt is ook deze ter plekke in de glasbak terecht gekomen.
De ligfietsers, er zijn verschillende nieuwe gezichten bij, gaan vroeg op stok en komen even zo vroeg weer uit de veren. Ik ben gewend om een paar uur later te gaan slapen en een neutje moet me dan ook in slaap soezen. Dat lukt aardig en ik ben zelfs iets voor zeven uur uit de slaapzak. Het is dan een heel geregel om op tijd te vertrekken. Vooral het secuur inpakken van de fiets is een aardig puzzeltje. Uiteraard neem ik altijd teveel mee, al moet gezegd dat het elk jaar minder wordt. Je moet het goeddeels over de heuvels slepen, omlaag gaat als een razende, omhoog wat minder :).
Om even na acht uur gaat de hele karavaan, zo'n 30 Velomobielen, waarbij één vrouwelijke diehard Ellen van Vught, van start. Mark Burgers van ACE ligfietsen uit Winterwijk heeft een mooie route uitgezet die korter zou zijn dan de route die we normaal rijden.
Het eerste deel van de route gaat over gravelpaden langs een kanaal. Volgens de gegevens zou er aan enkele bruggen worden gewerkt en er geen doorgang zijn. Mark probeert het toch en.... op een gegeven moment is de blokkade daar. Er is gelukkig een doorsteek vanuit het kanaal omhoog naar een woonwijk en met aanloopje lukt het iedereen om de fiets omhoog te krijgen.
Wij rijden dit jaar eerst naar de fabriek van Hase ligfietsen. Dit bedrijf produceert een kleine 1500 ligfietsen, vooral driewielers. Deze worden vaak aangepast voor gehandicapte gebruikers. De fabriek is gevestigd in een voormalig mijnbouwgebouw in heel fraaie art-deco stijl. Prachtig metselwerk en met liefde verbouwd met behoud van de oorspronkelijke vorm. In het gebouw was vroeger de lampen werkplaats gevestigd en veel foto's herinneren daar aan. We krijgen een interessante rondleiding door de fabriek. We mogen overal komen, al staat op de ontwikkelingsafdeling Frank met een spikeband in de hand die er wel heel schielijk door onze rondleider uitgetrokken wordt. Niet voor onze ogen bestemd zogezegd.

Rondje vogelrijk Noord-Holland

Vanmorgen is de beloofde zon present, echter....de beloofde wind ook. Eerst krijgt de Quest nieuwe TDP pedalen. Meestal moeten de clips bijgevijld worden, maar ik probeer het eerst zo maar. Ik laat uit de beide voorbanden wat lucht ontsnappen om ze op 6 bar te krijgen. Dit is wat comfortabeler dan de wedstrijddruk van 7 bar.
Om 10.00 uur vertrek ik. De wind is Bft 5 en zal tot aan Den Oever min of meer achterlijk inkomen. Voor Heiloo geef ik het mooie asfalt van de rijbaan de voorkeur en met 40 km/u ben ik snel in Alkmaar. Wel steekt een Volvo bestuurder zijn middelvinger op, hij doet maar.
Benoorden Alkmaar gaat het grote genieten beginnen. Een snelheid van 43 km/u kan ik vasthouden met een hartslag van rond 111. De wind is inmiddels aangetrokken tot Bft 6 en de Quest lijkt wel vleugels te hebben. Binnen anderhalf uur ben ik bij het Total benzinestation bij De Kooij. Ook de rit naar Den Oever gaat makkelijk, al komt de wind nu al half in.
Overal zijn grote aantallen vogels te zien. Boven het Amstelmeer vliegen honderden ganzen. Je hoort het kenmerkende gakkende geluid zelfs boven de harde wind uit. Vlak bij Den Oever strijken enkele duizenden plevieren neer. Ze hebben zich al verzameld voor de trek naar het zuiden, maar fourageren enkele dagen op het wad en rusten op de weilanden. Dat doen ze vaak samen met andere vogels als bijv. meeuwen. Ik maak enkele foto's en vervolg mijn rit naar Medemblik.
Vanmiddag krijgen wij bezoek van vrienden die de stolp komen bekijken, geen tijd dus voor een bezoek aan de jachthaven van Den Oever. Voorbij het Robbenoordbos komt de wind al behoorlijk voorlijk in. Ik moet stevig trappen om 35 km/u vast te houden. Mijn hartslag zit nu tussen 120 en 130, een heel ander verhaal als op de heenweg. Niet verbazingwekkend natuurlijk. Met 43 km/u rij ik voor de wind de wind dood. Rij je daar met 35 km/u tegenin, dan ervaar je wel Bft 9 om je hoofd.
In Medemblik is de hele dorpskom afgezet in verband met een wielerwedstrijd. Net als ik wil omkeren, komt de bezemwagen langs en mag ik het parcours op. Dat levert vermakelijke taferelen op. Het massaal langs de baan staande publiek applaudisseert als ik langskom. Bij restaurant Kwikkel is het rustig, het publiek maakt zich op voor de komende harddraverij. Ted de Lange, de ligfietshandelaar, komt aangelopen met een rug-aan-rugtandem. Hij gaat meedoen met de 'dikke bandenrace'. Waarom dan met een rug-aan-rugtandem? Nou, op een RAR kun je tussen de beide zitplaatsen een mooi reclamebord bevestigen, zo is Ted ook wel weer.
Vanaf Medemblik is het recht in de wind naar Alkmaar. Een pittige klus en de snelheid blijft met enige moeite op 34 km/u.
Via Alkmaar rij ik oostelijk van het Noord-Hollands kanaal naar de pont in Akersloot. Er moet lang gewacht worden op een vloot grote motorboten van de Koninklijke Motorboot Club uit Muiden. Als de pont weer naar de oostelijke oever komt vaart een achterblijver van de vloot motorboten volgas op de over het water hangende kabel af. Iedereen ziet het fout gaan en begint te schreeuwen. Automobilisten toeteren en het wordt een pandemonium. De schipper van de Fulco, zo heet de boot, wordt eindelijk wakker en de boot wordt in één keer vol in zijn achteruit gegooid. Enkele meters voor de kabel ligt de boot stil.
Om kwart over drie ben ik weer thuis. Op de hartslagmeter zijn de inspanningen goed af te lezen. Had ik in Den Oever nog maar 560 Kcal verbruikt, op het tweede deel van de rit is daar 1600 Kcal bijgekomen. De pedaalclips zitten veel te strak, zelfs het geheel verwijderen van de stelschroeven lost het niet op. Voordat ik naar Giessen vertrek moet de Dremel er nog aan te pas komen.
Vanavond zie ik de Fulco langs De Woude varen. Een deel van het gezelschap van de Koninklijke dineert op De Woude. Ik maak het voorval bespreekbaar en adviseer de schippers hun collega eens naar een opticien te sturen.

Wim 'winnaar' 100 km Gerrie Kneteman Classic

Vanmorgen om half negen rij ik naar het wielerstadion in Alkmaar. Ik ga de 100 km lange Gerrie Kneteman Classic rijden. Behalve de 100 km is er ook nog een 150 km rit. Deze heb ik vorig jaar gereden, maar vanmiddag ga ik met mijn zoon een auto kopen, daarom vandaag de korte versie.
Bij het wielerstadion is het een drukte van belang. In het stadion worden de chips uitgedeeld. Ik heb nog niet ingeschreven, maar dat is zo gepiept. Het is geen wedstrijd, maar er wordt wel degelijk hard gereden. Ik heb de Quest in normale toertrim gelaten, het hoeft niet zo hard als op Texel. Nadat ik mijn startnummer 2681 heb opgeplakt, rij ik om 09.25 uur door de startlijn. De chiplezer piept ten teken dat ik ben gestart. Eerst gaat het richting Egmond. Steeds haal ik pelotons wielrenners in. Er zullen er in de komende uren nog honderden worden ingerekend. De claxon maakt letterlijk overuren. De groepen wielrenners gaan dit keer over het algemeen uitstekend aan de kant, dat was vorig nogal anders.
Door de vele dorpen is het tempo laag. Door Bergen en Schoorl is het normale weekendverkeer druk en pas als ik aan de oostzijde van het Noord-Hollands kanaal ben kan de gaskraan echt open. Dan ook heb ik de wind in de rug en kan ik tegen de 50 km/u rijden. In Heerhugowaard is het tempo weer laag. Wel kan ik soms een stuk over de rijbaan waar de renners het fietspad moeten nemen. Ik doe dit overigens zo weinig mogelijk, er liggen diverse geheime controlelussen en die liggen zeker niet op de rijbaan. Na Heerhugowaard gaat het echt de polder in en slingeren de vele pelotons over de dijken naar Oterleek. Daar rij ik bijna verkeerd, even vol in de remmen, een stuk achteruit flintstonen en weer de goede dijk op.
Mijn hartslag is steeds tussen 140 en 145, de snelheid steeds 43 tot 45 km. Vaak reageren de deelnemende fietsers door te roepen, gemiddeld ga ik zoveel harder dat ik het meestal niet goed kan horen.
Dwars door de Schermer kom ik uit in West-Graftdijk. Onder de brug door gaat het richting Spijkerboor, vervolgens zuidwest waarts om door een heel druk Krommenie de route op te pakken naar Uitgeest. De wind is nu tegen en de benen begin ik na 85 km wel te voelen. Ik heb bij geen enkel ravitailleringspunt gestopt en ik neem genoegen met een snelheid van 38 km/u, het is tenslotte een toertocht :).
Op alle gevaarlijke kruisingen houden verkeersregelaars het verkeer tegen en er kan dus lekker doorgereden worden.
Via Akersloot en Heiloo ben ik na 2 uur en 39 minuten weer terug bij de finish op 101 km.
Ik lees een gemiddelde snelheid af van iets boven de 38 km/u.
Bij de finish wordt direct de chip ingenomen en begint het uitdelen van allerlei goodies. Op het moment dat ik een paar wielrensokken aanpak heb ik niet in de gaten dat een wielrenner voor me stil staat. Met een licht gekraak uit het vooronder sta ik stil. Een gelukkig maar heel klein kraakje in de gelcoat is het gevolg.
In het rennerskwartier heeft de commercie zijn tenten opgeslagen. Ik scoor achtereenvolgens een mooie bidon, een Polar gereedschapset en een stel bandenlichters. De zadelhoezen laat ik maar liggen, niet nodig.
Ik eet en drink wat en zie grote aantallen renners binnenkomen. Veel fietsers komen naar de Quest en spreken hun verbazing uit over de 'enorme' snelheid waarmee ik ze gepasseerd ben. Een van de renners informeert naar de prijs van de Quest. Hij blijkt voor zijn carbon karretje hetzelfde te hebben betaald. 'Het gaat helemaal nergens over' besluit ie als ie hoort met welke snelheid ik het parcours heb gereden.
Ik wacht de prijsuitreiking niet af en stap weer in de Quest. Nou voel ik de bilspieren flink en met een luiersnelheid van 30 tot 32 km/u peddel ik naar huis.
Vanavond kijk ik even op de uitslag. Blijk ik de snelste van 698 fietsers te zijn. Mijn naam staat verkeerd gespeld, maar het startnummer is eenduidig 2681. Natuurlijk is dit geen eerlijk vergelijk, al is het vele rijden door drukke bebouwde kommen niet de goede biotoop voor een Quest.

Nieuwe TDP pedalen

Mijn ruim een jaar geleden in mijn TDP pedalen gemonteerde nieuwe assen zijn na een kleine 10.000 km versleten. Dit is wat snel, zeker als je weet dat de TDP-161 pedalen met de origineel gemonteerde assen 15.000 km meegingen. Kennelijk zijn later gemonteerde assen qua levensduur minder. Ik laat dit de fabrikant wel weten.
Ik bestelde afgelopen week nieuwe dubbelzijdige TDP-101 pedalen. Zonder dat ik er om gevraagd heb stuurt Ralph Zeetsen me behalve de bestelde pedalen kosteloos een setje reserve assen mee. Heel aardig.
Op de foto de nieuwe pedalen en de set assen. Deze assen zijn ook ingebouwd in de pedalen. De bovenste foto laat de as in uitgeschoven stand zien, de onderste pedaal is ingeschoven. Tijdens elke trapomwenteling schuiven de pedalen over deze afstand in en uit. Het doel, de knieën door een wisselende belasting te ontzien, heeft bij mij een goed resultaat.