Wetzlar 2008 vrijdag

Gedonder in de glazen

Vandaag rijden we naar Wetzlar. Het vertrek is meestal om 8.00 uur. Omdat ik in een vorig jaar mijn zaken niet op orde had en de groep in Winterswijk zonder mij vertrok, heb ik mijn lesje geleerd. Om 8.00 uur sta ik startklaar, maar de groep is nog lang niet voor vertrek gereed. Lee, een Engelsman met een bijzondere inborst, staat nog een band te plakken. Ik ga maar even wachten in een van de huisjes. Om kwart voor negen tikt Ymte tegen het raam en roept 'vertrekken'. Ik sprint naar mijn fiets, rij vlak voor de uitgang in een grint bed en moet de fiets uit om deze de goede kant uit te krijgen. Buiten de poort ...... is iedereen vertrokken. Joop komt er ook nog aan en we vragen ons af hoe nu verder. Ik bel Ymte, maar deze heeft zijn voicemail aanstaan. Ik ga linksaf en vraag Joop op de camping te blijven. Na 4 km langs de Sorpesee te hebben geracet heb ik de groep nog niet in zicht. Ze moeten dus rechtsaf zijn gegaan.
Inmiddels blijken na ons nog twee collega fietsers langs Joop te zijn gereden. Zij hebben zelf GPS en er komt tussen Joop en hen geen zinvolle communicatie tot stand :(.
Gelukkig heb ik het 06 nummer van Paulus de Boer. Die neemt op en geeft de telefoon aan Ymte. Ymte legt uit hoe we naar Sundern moeten rijden. We moeten bij de stuw rechtsaf. Nou denk ik dat een stuw in het Duits 'stau' heet. Mis dus, het ding heet ter plaatse 'Wasserwerk Langscheid' en je rijdt er zo voorbij. Dat doen we dan ook prompt en bij Stemel zegt een vriendelijke Duitser ons hoe we naar Sundern moeten rijden.
Een telefoontje later meldt Ymte dat ie naar de camping terug is gereden. Maarreh... wij zouden toch naar Sundern rijden? Gelukkig vindt Ymte ons een half uur later en kunnen we de reis naar de wachtende groep aanvangen. Het is dan 11.00 uur en per saldo zijn we maar een paar kilometer de goede kant opgereden. Ik heb wel al 18 km op de teller, maar alla.
Een mooi stuk van de rit gaat over een prachtig geasfalteerd voormalig spoorbaan tracé. Het loopt wel omhoog maar is heerlijk om te rijden.
Dan wordt het tijd, het is inmiddels half drie, voor de langste klim van de dag. Deze klim is wel lang maar niet vreselijk steil. Ik kan op het kleinste blad voor en blad 2 achter goed omhoog. De ledematen doen hun werk zonder pijn of kramp. Dat is niet iedereen gegeven. Kees van de Wetering heeft een pijnlijke knie en moet flink op zijn tanden bijten om omhoog te komen.
Het weer is tot nu prachtig, na een mistige start in de ochtend breekt het zonnetje door en wordt de luchttemperatuur een graad of 10 C. Dat is tamelijk laag en betekent dat de klim zonder oververhitting verloopt, maar dat de afkoeling tijdens de afdaling heel heftig is.
Op de top maakt een vriendelijke Duitse meneer een groepsfoto met mijn camera.
Het wordt inmiddels donker en de verlichting moet aan. Het rijden door Wetzlar verloopt nog steeds redelijk ontspannen dankzij de correcte rijstijl van onze oosterburen. Aan het eind van de rit, vlak voor de jeugdherberg, gaat het geweldig steil omhoog. De 13% stijging is voor meerdere fietsers teveel van het goede, zij stappen uit en gaan niet eens zoveel langzamer omhoog.
Alle vertraging betekent dat wij te laat, wij zijn er om 20.00 uur, binnen komen voor een warme maaltijd. Er zijn evenwel voldoende broodjes dus zullen we de volgende ochtend wel halen. Beatrice Krieger verwelkomt ons heel warm, mij in het bijzonder. Ja Theo, ik kan het ook niet helpen :).