Viton wel Viton? 2

Op 25 juni deed ik verslag van de verschillen tussen de Viton O-ringen van oringen.eu en die van Eriks. Voor onderzoek aan lagers kocht ik eerder een microscoop. Deze microscoop brengt de verschillen tussen de verschillende ringen helder in beeld. Uiteraard kan ik het materiaal van de verschillende ringen niet beoordelen. De test in de Quest loopt en zal pas over enige tijd een oordeel opleveren.

De foto is 30x vergroot.
Boven: Viton van Eriks, geheel glad en rond afgewerkt, geen malhelften zichtbaar
Midden: 'Viton' van oringen.eu, rafelig en met duidelijk zichtbare malhelften
Onder: O-ring van oringen.eu na 300 km (3 mm uitgezet, platgedrukt en heel ruw)

Het is m.i. duidelijk. Oringen.eu levert niet de originele Dupont Viton O-ringen. De O-ringen van oringen.eu zijn niet zo netjes afgewerkt als de Dupont Viton ringen die Eriks mij stuurde. Met name op de overgang van de malhelften is bij de Eriks ring geen enkele afwijking te zien. De ring van oringen.eu heeft een duidelijk zichtbare slechte passing van de malhelften met op sommige plaatsen zelfs rafels.

Naar Texel voor een staartpuntje

Vanmorgen rij ik naar Kees van Hattem om vervolgens door te rijden naar Sint-Maartensbrug. Over de West-Friese Zeedijk trekt Kees er stevig aan. Niet helemaal ideaal voor mij, het zweet komt uit al mijn poriën en daarmee verdwijnt mijn broodnodige factor 50. Aan de andere kant heeft Kees wel gelijk, in de groep komt het tempo niet al te hoog en lekker doorrijden is soms ook heerlijk. We drinken koffie met koek bij Juffrouw Katje thuis. Ik heb er dan al 45 kilometer op zitten.
Het doel vandaag is De Cocksdorp op Texel. Juffrouw Katje heeft bij Gerrit van der Steeg een staartpunt gevonden voor haar tweewieler.
Het rijden is een feest. De zon schijnt volop, er is niet veel wind en de temperatuur blijft met 22 gr. C. gematigd.
Bij de TESO, Texels Eigen Stoomboot Onderneming, treft ik een overijverige lokettist. Hij wil mijn Quest niet als fiets beschouwen, er zit een wiel teveel aan. Dat hebben we eerder meegemaakt op weg naar Borkum. Ik vertel de TESO man dat een Quest wel heel veel lijkt, maar dat een gemiddeld fietsstuur maar enkele centimeters smaller is. We mogen mee voor 5 euro, het fietstarief, maar de man wil wel foto's maken van de Quest. Dat doet ie grondig, hij gaat zelfs op zijn zij liggen om vast te leggen dat de fiets 3 wielen heeft.....
Op het eiland gaat Kees voorop om maar meteen een omweg te maken. Ik heb morgen een familiedag met 30 gasten en wil niet laat in de avond thuiskomen. Als Kees even later een nieuwe, maar wel heel mooie, omweg weet te vinden, ga ik voorop rijden om langs de kortste weg bij Gerrit te komen.
De groep bestaat uit Juffrouw Katje, de Muis (Yvonne met Asta), Jan de Reus, Jan Geel, Kees van Hattem en uw scribent.
De Muis heeft uit snijplanken van de Aldi een veelkleurige staartpunt annex fietshondenhok geknutseld waarmee hond Asta een riant uitzicht heeft over de omgeving.
Bij Gerrit aangekomen blijken hij en zijn vrouw fervente ligfietsers te zijn. Er staan meerdere modellen, waaronder ook een lage ligger van Meindert Valentijn. Ook heeft Gerrit een twee-wielige stroomlijnfiets. Nadat de staartpunt is gekocht en afgerekend, genieten we in de tuin van lekkere frisdrank en gaat het weer op de pont aan. Ik wil de boot van half 4 halen en we rijden midden door Texel naar de veerhaven.
Onderweg ontlokt de Muis aan hond Asta haar bekende wolvengehuil. Fietsers die op dat moment door ons worden ingehaald schrikken zich lam.
Op het vasteland, wij volgen het Noord-Hollands kanaal, willen de meiden gas geven. Juffrouw Katje en de Muis rijden tegen de 40 km/u en blijven daarmee enkele wielrenners voor. De mannen halen ons weer in bij een stoplicht waar wij netjes voor wachten. Zij rijden door rood licht en krijgen de honende opmerking 'vals spel' van de meiden achter zich aan geroepen.
Jan en Jan slaan gaan als eersten oostwaarts, in Sint-Maartensbrug doen Kees en zijn harem hetzelfde. Ik rij alleen door naar Alkmaar. In Sint-Maartensvlotburg heeft een vrachtwagen het fietspad totaal geblokkeerd. Toeteren helpt niet en ik moet uit de fiets. Op een brug in Alkmaar ontmoet ik Jan Smorenberg, een M5 rijder. We kletsen wat over de Quest, het lijkt hem wel wat.
Om half zes ben ik, mooi op tijd, weer thuis.
165 km.

Viton wel Viton?

Eriks in Alkmaar stuurt me vanmiddag 20 O-ringen voor het kettingwiel. Eriks verwacht dat Viton tegen minerale olie bestand moet zijn. Daarom leg ik de Viton van Eriks maar eens naast de Viton van http://www.oringen.eu/. De verschillen zijn groot, te groot. De Eriks O-ring is geheel glad afgewerkt, bij de O-ringen van oringen.eu zijn overduidelijk de randen van de beide mal helften te zien. Ik moet 0-ringen.eu nog wel het voordeel van de twijfel geven, maar ik kan me niet voorstellen dat Dupont in één en dezelfde maat volkomen gladde ringen levert en ringen met duidelijk zichtbare en rafelige mal helften.
Ik vervang de O-ring en stel vast dat de O-ring van oringen.eu na 300 km enkele millimeters groter is geworden.
De nieuwe O-ring van Eriks is gemonteerd op km-stand 3650.

Ventisit

Al jaren rij ik met speciale Ventisit matten. Dit zijn matten met een zachter en iets dichter geweven buitenkant. Aan de binnenkant zit gewoon één laag Ventisit. Per saldo is het net zo dik als een 2-laags Ventisit. 3-laags zeker niet, kost gewoon teveel energie.
Bij mijn nieuwe carbon stoeltje trakteerde ik mezelf op een nieuwe standaard 2-laags Ventisit. Mede ook omdat ik de Ventisit niet zoals ik gewend ben, met Bisontix op mijn dure carbon stoel wil lijmen.
Gisteren kwam ik er weer achter waarom ik al jaren met een zachtere Ventisit rij. Na 120 km rijden bij wat hogere temperaturen krijg ik op mijn schouderbladen een onbedaarlijke jeuk. Zelfs een extra shirt over de rugleuning helpt dan niet meer. De wat grove structuur van het Ventisit materiaal, prettig voor een maximale ventilatie, kan ik moeilijk verdragen. Niet alleen geldt dit voor Ventisit, ook het gaasachtige ondergoed van Brynje veroorzaakt dezelfde jeuk.
De oude mat gaat er dus weer op, mogelijk ga ik wel even langs bij Ventisit om een nieuw stukje Ventisit in het interieur van de mat te laten maken.
Op de foto de beide matten naast elkaar, links de standaard Ventisit, rechts de speciale.

Viton O-ringen al kapot

Gisteren las ik op de blog van Kees van Hattem dat de Viton O-ring die hij van mij kreeg al kapot was. Maar eens even gekeken in mijn fiets. Na 400 km is de Viton O-ring nog niet kapot, maar wel al zo gezwollen dat ie niet meer strak in de groef van het kettingwieltje aanligt. Dit betekent heel simpel dat Viton niet de oplossing is.
Wat zijn de alternatieven nog? Allereerst Polycord. Zoals eerder hier gemeld heeft dit 10 jaar succesvol in een Alleweder gefunctioneerd. Een mogelijke oplossing is het vezel versterkte kunststof kettingtandwiel van Alligt.

Een telefoontje met Eriks in Alkmaar biedt een oplossing, Kalrez. Kalrez is totaal ongevoelig voor welke chemische vloeistof ook. Echter, één O-ring van Kalrez kost maar liefst € 130,-. Teveel van het goede dus.
Toch is Eriks ervan overtuigd dat Viton tegen de Shimano minerale olie bestand zou moeten zijn. Zij vragen zich dan ook hardop af of mijn Viton O-ringen wel echte Viton O-ringen zijn. Om dat te testen sturen ze me gratis enkele monsters.
Langs een andere weg is de oplossing misschien gelegen in het niet toepassen van olie, maar Teflonspray. Teflonspray tast rubber niet aan.

Topo Benelux, vizier en snel rondje Noord-Holland

Topo Benelux is de afgelopen dagen aan de tand gevoeld en.... door de mand gevallen. Het programma zegt niet eerlijk dat het alleen maar geschikt is voor het maken van toeristische routes. De routes die Topo Benelux maakt zijn tot 50% langer dan de rechtstreekse route naar het doel. Voorbeelden van een korte route naar Castricum liet ik eergisteren al zien. Bij een langere route, De Woude - Enkhuizen, maakt Topo Benelux het echt te bont. Het programma stuurt je zelfs via Medemblik, totale onzin dus. Is de route rechtstreeks 45 km, Topo Benelux wil graag dat je 69 km rijdt. Hiervoor koopt je geen routeringsprogramma.
Vanmorgen rij ik een rondje Noord-Holland. Superieur weer, vrijwel geen wind, en met 15 graden nog heerlijk fris.
Topo Benelux rekent een redelijk normale route uit naar Den Helder, en komt via Schoorldam uiteindelijk op het Noord-Hollands kanaal uit. Je rijdt dan parallel aan het kanaal naar de marinestad. Niet volgens Topo Benelux, die wil koste wat het kost via Petten. Prima, maar dan zou je verwachten dat het programma je langs de duinen naar Den Helder laat rijden. Nee hoor, na de omweg Petten kom je gewoon weer op de weg naast het NH-kanaal uit.
Is het programma dan helemaal nutteloos? Nee, niet helemaal. Als je verdwaald bent brengt het programma je razendsnel weer op de goede weg. Heb je een afslag gemist, dan heeft Topo Benelux dat binnen enkele seconden in de gaten en heeft onmiddellijk nieuwe route aanwijzigingen voor je klaar. Dat gaat echt zeer veel beter dan de OSM Fietsmap. Fietsmap moet heel lang rekenen en geeft al gauw een geheugentekort waarschuwing.
Al met al mixed feelings over Topo Benelux.

Bijgaand fotootje van het vizier is een nieuwe variatie op dit thema. Hier heb ik de lippen niet geheel omgebogen maar slechts een hoek van ongeveer 40 graden gegeven. Hiermee komt het vizier boven het donkere instapgat en heeft derhalve geen last van reflecties van de rand van het instapgat. Bij regen is het een ander verhaal, er vallen soms wat druppels van het vizier in het instapgat. Niet heel erg, die druppels zouden er anders rechtstreeks in gevallen zijn.

Het rondje Noord-Holland, even na 10.00 uur vertrek ik, verloopt vrij snel met gemiddeld 32 km/u. Via Den Helder, koers ik naar Den Oever. Het is heerlijk rijden met regelmatig snelheden van iets boven de 40 km/u. Topo Benelux stuurt me dit keer langs een leuke route en vermijdt daarmee het slechte wegdek in de plaats Hypolytushoef. Het volgende traject naar Medemblik brengt me door Kreileroord. De laatste 10 km naar Medemblik zijn geplaveid met een slecht klinkerwegdek. Dat liever niet en ik zoek de mooie weg langs het IJsselmeer weer op. In Medemblik drink ik mijn gewoonlijke kopje espresso bij restaurant Kwikkel. Wel moet ik even wachten op de stoomtram die mijn weg kruist. Het laatste stuk naar huis heb ik de wind achter en door de Wieringermeer blijft er steeds 43 km/u op de Cat-Eye.
Na 145 ontspannen kilometers ben ik al om kwart over drie weer thuis.

Geax Tattoo, een waarschuwing!

Afgelopen zaterdagavond worden we tijdens het kijken naar de voetbal opgeschrikt door een enorme knal, ergens in huis. We gaan op onderzoek uit, maar vinden geen oorzaak. We denken dat het mogelijk het scheuren van één van de vierkantspalen in huis is. Dat levert soms flinke klappen op, ook s'nachts.
Vanmorgen komen Kees en juffrouw Katje langs. Ik wil wel een eindje meerijden en kleed me om. Als ik de Quest bekijk valt me op dat ie achter wel erg laag is. Het kwartje valt, de Geax Tattoo blijkt wederom geëxplodeerd te zijn. Naast de Tattoo wordt ook een bijna 9 euro kosten Schwalbe SV13F binnenband in één klap onbruikbaar. Da's raar en ook vervelend omdat ik de band niet harder heb opgepompt dan de maximaal aanbevolen druk van 4,5 bar. Daar kan de band dus toch niet tegen.
Daarom een waarschuwing op deze plaats. De band rijdt heerlijk licht, ook op 4 bar, maar is toch niet zo betrouwbaar. Ik zal de band dan ook niet toepassen in heuvelachtig gebied met de daarbij behorende hoge snelheden.
Met Kees en Martje (zo heet juffrouw Katje echt), rijden we naar de camping 'Het Ruige Veld' van haar ouders. Juf Katje is echt in goede doen, ze kan continue 30 km/u tegen de wind in blijven rijden. De koffie in huize Nieman smaakt prima en ik word goede maatjes met kleinzoon Sem. Als Kees Sem aan boord neemt voor een ritje maak ik een plaatje.

Om de Kneesavers te betalen heb ik 15 US dollar nodig. Dat kun je toch bij iedere bank krijgen? Nou vergeet het maar. Er is geen bank meer die dat levert. Ze kunnen en willen het zelfs niet meer bestellen. GWK Grenswisselkantoren op het station in Alkmaar hebben het wel. Ondanks het feit dat de Euro meer waard is dan de dollar, kosten 15 dollars toch 16,30 euro.
Na 84 comfortabele en stille kilometers ben ik weer thuis. Natuurlijk moet ik even door een haag van naar huis terug fietsende meisjes laveren. Zij hebben de hele breedte van de weg nodig om met elkaar te kunnen kleppen.

Garmin Topo Benelux

De meeste routes bereid ik voor met de planner van de Fietsersbond. In het buitenland gebruik ik bij voorkeur Google Earth.
Het is niet altijd mogelijk om een route voor te bereiden. Dan is het prettig als je een routeerbare kaart hebt die je langs de kortste en/of snelste weg naar je bestemming voert. De OSM Fietsmap doet dit redelijk goed, al worden langere routes al gauw het slachtoffer van geheugentekort in de Oregon.
Dat moet de Garmin Topo Benelux beter kunnen.
Rob Kaag, hartelijk dank nog Rob, is zo vriendelijk om me met de krankzinnige installatie te helpen. Er moet namelijk een Windows PC, en die heb ik niet, aan te pas komen om kaartmateriaal voor de Macintosh te converteren. Het installeren op de PC van Topo Benelux is al een hele procedure waar je zonder handleiding niet uitkomt. 16-cijferige codes van het programma, 10-cijferige codes van de Oregon en dan nog een 10-cijferige code in de software van de Oregon moeten allemaal foutloos worden ingetikt. Vervolgens moet je via een internet verbinding het geheel bij Garmin aanmelden om uiteindelijk een hele lange code te krijgen die tenslotte het spul in werking stelt.

Dan moeten alle kaarten nog worden geconverteerd naar Mac formaat en kan de kaart op de Apple en de Oregon worden gezet.
Dit soort installaties is eigenlijk schandalig ingewikkeld en neemt een paar uur in beslag. Het is goed te begrijpen dat TomTom zo succesvol is, het is daar allemaal een enorm stuk gebruiksvriendelijker. Garmin is toch wel in staat om software te maken om dit via de Mac af handelen?
De laatste verrassing is dat de uiteindelijke kaart weliswaar een naam heeft, 'family-1725', maar Garmin geeft er stiekem een andere naam aan. Zonder enige waarschuwing overschrijft Mapmanager van Garmin al aanwezige kaarten met dezelfde naam. Met deze aktie van Garmin raak ik mijn OSM kaarten van Ierland met hoogtelijnen in één keer kwijt. Gewoon allemaal heel slecht werk van Garmin.

En werkt Topo Benelux goed? Het werkt snel en ook lange routes worden vlot uitgerekend. De routes die Topo Benelux je voorschotelt zijn soms goed, soms gaat het over Keulen en Aken. Kijk maar eens naar de twee schermafbeeldingen van een identieke route van De Woude naar Castricum. Hemelsbreed is de route 7,28 km, maar er zit een meer tussen. De ene route is gemaakt met Topo Benelux en gaat via de zuidzijde van het Alkmaardermeer. Dit levert een route op van 17,8 km. Daar zit ook een stuk weg tussen waarmee je met de fiets niet mag komen. Tenslotte gaat de route van het mooie fietspad naast de Provinciale weg Uitgeest - Castricum af om dwars door Uitgeest te gaan. Totale onzin dus.
Dat doet de OSM fietsmap beter. Die kiest de goede weg via de pont in Akersloot en is maar 13,6 km lang. Het is dus zaak om de routes die Topo Benelux je voorschotelt kritisch te bekijken voor en tijdens je rit.

TerraCycle fabrikant reageert

In de vorige post meldde ik de problemen met de TerraCycle kettingtandwielen. Arnold Ligtvoet heeft contact met de fabrikant.

Arnold schrijft:
naar aanleiding van het lawaai van de Terracycles denk ik dat je vandaag of morgen een mail krijgt van Pat Franz. Hij is de eigenaar van Terracycle en wil graag kijken of jouw probleem opgelost kan worden.

Hij kwam al via mail met de tip: "Also, I noticed that the idler in Wim's photo is a 13z. The 14z fits in the Quest perfectly. A 14z Sport would be a very good idler for a Quest since they are less expensive and are not visible in the bottom of a Velomobil.

The inside width on an Elite idler is 10mm. The inside width on a Sport idler is 10,5mm, so the Sport is a little bit bigger inside. Also, if the chain rubs on the inside of a Sport idler, there will be less sound and it will not be visible. So, for applications where the idler cannot float, and the chain must come in from the side, a Sport idler might be a better choice."

NB. De foto toont de Sportversie van het kettingtandwiel. Met een soort nylon flenzen zal deze duidelijk minder lawaai maken als de ketting niet zuiver in lijn ligt.

Geluidsbronnen in de Quest

Na het vervangen van het TerraCycle kettingtandwiel door een standaard kettingwiel is mijn Quest weer fluisterstil. Het is echt mogelijk dat je alleen de banden op het wegdek hoort suizen. Boven 25 km/u komt er uiteraard windgeruis bij. Als alles goed is, hoef je de fiets absoluut niet te horen.
Het blijkt in de praktijk niet mogelijk om een ketting - tand - wiel, in dit geval een TerraCycle, met metalen tanden stil te krijgen. De hoek waaronder de ketting het tandwiel raakt is gewoon te klein. De ketting wordt afgeremd en direct daarna weer versneld. Metaal op metaal maakt dan herrie. De TerraCycle heeft daarnaast de nare eigenschap om de ketting aan de binnenzijde van de flenzen aan te laten lopen. Dit gaat al mis bij heel kleine afwijkingen in de kettinglijn. Dit is goed te zien aan het wegvreten door de kettingschalmen van de aluminium binnenkant van de TerraCycle. De oorzaak hiervan is dat de ketting dieper in het kettingtandwiel ligt dan het originele kettingwiel met O-ring. De flenzen bij de TerraCycle lopen zuiver parallel, bij het originele kettingwiel lopen deze flenzen aan de binnenkant taps.
Dat ik niet de enige ben en dat het probleem ook bij normale ligfietsen opgaat blijkt uit onderstaande reactie van Arnold Ligtvoet.

Wim,
heb je een idee waarom de TerraCycles zo'n lawaai maken in de Quest? Ik kan de power idler op mijn lage racer ook niet goed gebruiken. Dit komt vooral omdat de ketting soms net te schuin aankomt op de idler, waardoor de ketting langs de 'wangen' van de idler schampt. Dit geeft inderdaad geen lekker geluid en laat kleine witte plekjes aan de binnenkant van de wang over.
Ik heb via Icletta gevraagd of TerraCycle daar eens over na wilden denken. Als dat ook 'jouw' probleem is zal ik dat zeker even melden.
Arnold.

Ik denk Arnold dat dit verhaal jouw ervaringen haarfijn bevestigt.

Recept voor een stille Quest
1. Vervang de kettingbuis om de trekkende ketting door een vrijhangende aluminium of carbon kettingafscherming. Dit is een forse geluidsbron.
2. Vervang een ketting - tand - wiel door een kettingwiel met O-ring. Eenieder die een TerraCycle 'stil' vindt moet naar de orendokter of heeft zoveel andere herriemakers aan boord dat het geluid niet thuis te brengen is.
3. Controleer of de retour lopende ketting recht de lange kettingbuis inloopt. Als dit niet zo is, tikt iedere schalm tegen de nylon voorzijde van de buis en maakt een ratelend geluid.

Tenslotte is het zinvol het kettingwiel schuifbaar te maken op het asje. De ketting zoekt dan makkelijker een rechte loop. Het standaard aanwezige opsluitbusje van 1,5 cm kan precies doormidden worden gezaagd en de helft kan worden teruggeplaatst.
Wel is het nodig om de beide lagers met montagekit vast te lijmen in het kettingwiel. Doe je dit niet of doe je dit met bijv. Locktite, dan lopen de lagers onder de hoge belasting uit het kettingwiel. Metalen lagers overleven dit soms, keramische lagers meestal niet.

Voor de statistiek: Het kettingwiel met de nieuwe Dupont Viton O-ring is gemonteerd bij kilometerstand 3330 km.
Vanmiddag een testrondje gemaakt nadat ik de ketting eerst heb geolied. Tot mijn grote genoegen is het gezaag, geratel en getingel geheel en al verdwenen. Op de Westdijk langs het Noord-Hollands kanaal met een lekkere rugwind, de snelheid opgevoerd tot 61 km/u. Alleen het geluid van de wind, heerlijk.

Kneesavers

De nieuwe Bebop pedalen zijn een openbaring, echt fantastisch. Wel is de kortere afstand tot de crank voor mij niet ideaal. Mijn voorvoeten staan enkele centimeters naar buiten, een soort eendenpoten zeg maar. Heeft tot gevolg dat mijn hielen soms de binnenrand van de voetengaten raken. Links heeft Velomobiel.nl het gat een centimeter ruimer gezaagd. Rechts is dat ook nodig, maar mijn kuiten raken soms de carbon kettingafscherming en daardoor kan mijn rechterhiel de rand niet raken.
Een dikke ring van 3 mm tussen crank en pedaal is niet voldoende. Allert van Velomobiel.nl wil wel een aanpassing maken aan mijn cranks. Dit is veel werk.
Ymte maakt mij attent op pedaalasverlengers. Die blijken alleen in de VS als 'kneesavers' volop te koop te zijn. Echter, alle verkopers doen dit via Ebay en vertikken het buiten de VS en Canada te verzenden. Het argument is dat de verzendkosten hoog zijn en dat Europese kopers dit als een negatief punt aan Ebay melden. Dat verlaagt de rating van de verkoper en .... dus exporteren ze niet.
Een Amerikaan wil zijn Kneesavers wel verkopen. De RVS versie met een verbreding van 20 mm wil ie voor 10 US dollar aan mij overdoen, uiteraard exclusief verzendkosten.

TerraCycle kettingtandwiel definitief verbannen

Enkele weken geleden gaf mijn tweede O-ring in het standaard kettingwieltje de geest. Gemiddeld gaan ze maar 1000 tot 1500 km mee. In afwachting van betere O-ringen monteerde ik het TerraCycle kettingtandwiel opnieuw. Meteen was het kenmerkende zagende geluid weer terug.
Marcel Beekmans was vorige week hier omdat zijn Quest zoveel lawaai maakte. Ook bij hem was de O-ring verdwenen en dan is het geluid inderdaad irritant. Omdat ik nog geen goede nieuwe O-ringen had heb ik tijdelijk één van mijn TerraCycle kettingtandwielen gemonteerd. Het geluid was minder dan met een standaard kettingwiel zonder O-ring, maar Marcel werd er alsnog niet goed van.
Bij Velomobiel.nl is weer een standaard kettingwiel gemonteerd. Marcel meldt dat de fiets weer muisstil is. Prima natuurlijk, maar dat plezier is maar van korte duur.
Ook Eduard Botter meldt lawaai uit zijn TerraCycle kettingtandwiel. Na schoonmaken is dit ogenschijnlijk beter geworden.

Al met al is voor mij het afscheid van TerraCycle kettingtandwielen nu definitief. Mogelijk dat ik in de toekomst nog een keer het vezelversterkte kunststof kettingtandwiel van Alligt ga proberen. Een waarschijnlijk ook goed alternatief voor de rubber O-ringen is Poly-cord. Bert Messchendorp gebruikte dit 10 jaar succesvol in zijn Alleweder. Nu gebruikt ie het wederom in zijn Quest en ook daarin blijft het heel. Wel heeft ie de kleine groef van de O-ring iets groter gedraaid en de Poly-cord aan de bovenkant afgevlakt om te voorkomen dat de ketting kantelt. Bert stuurde me vandaag een monsterje, bedankt Bert.
De verwerking is bijzonder. Het spul is in allerlei dikten te koop. Je moet de goede afmeting afsnijden en met een vlammetje 'las' je de uiteinden aan elkaar.
Vanavond heb ik de vanmiddag ontvangen Dupont Viton O-ring gemonteerd. Morgen maar eens kijken of het lawaai nu weer verdwenen is.

Ronde IJsselmeer verloopt anders

Vanmorgen sta ik om half acht voor de pont te wachten. Er staat een grote ronde IJsselmeer op het programma, samen met Paula en Arie Kastelein, Jan Geel, René van den Berg, Mathijs Leegwater, Kees van Hattem en mijzelve. Marian en dochter Wanda zullen ons met de camper volgen.
Het weer is prima, 17 gr. C. en de zon zal er al ras bij komen. De westelijke wind is nu Bft 4 maar zal in het noordelijk kustgebied in de loop van de middag toenemen tot 5 à 6 Bft uit het noordwesten.
Paula heeft op het internet een route gevonden die zij deels heeft aangepast. Via Purmerend bereiken wij snel de Schellingwouder bruggen. Daar zegt de track dat wij de Quest op de nek moeten nemen en de trappen omhoog naar het brugdek moeten lopen. Gelukkig ken ik daar de weg en bereiken we vlot de voet van de brug.
Dan ontspint zich het gebruikelijke hilarische tafereel tussen Kees en Marian van Hattem om een rendez-vous te arrangeren. Kees is geen navigatie expert en Marian staat vlak bij Durgerdam, aan een weg waar wij helemaal niet langs komen. Het loopt zo hoog op dat Kees een verblijf in de echtelijke sponde wel op zijn buik kan schrijven. Gelukkig weten we dat de soep niet zo heet wordt gegeten als ie wordt opgediend :).
We vervolgen onze weg door het Gooi. De route blijkt behoorlijk toeristisch en voert ons over schelpenpaden en andere onverharde paden, prachtig om te rijden, maar snel is het niet. Op een gegeven moment lopen we vast op een enorme bouwplaats en moet er flink omgereden worden. Hoewel we op het 'oude land' zouden blijven, rijden we nu de Stichtse Brug op en belanden midden in een Tri-athlon wedstrijd. Na enig wachten mogen we op de race baan meerijden en zien veel dikke kuiten aan ons voorbij trekken.
Harderwijk is het volgende rendez-vous en uiteraard zijn daar weer de bekende schermutselingen tussen Kees en Marian. Er is brood, drinken en snacks. Het is al twee uur als wij weer vertrekken. De hele ronde rijden, die gaat langs Kampen en Sneek, is een brug te ver geworden. Ik reken snel uit dat het voor mij rond middernacht zal worden als ik de 360 km zou completeren. Na overleg blijk ik er niet als enige zo over te denken. Wij bekorten de route en gaan via Lelystad en Enkhuizen huiswaarts. In Lelystad is de bebording als vanouds een complete ramp. Een heel stuk gaat het goed en dan ontbreekt op een haakse splitsing van twee wegen een verwijzing. Dan ben je in Lelystad goed zuur, je komt er niet meer uit. Na een kilometer fout te zijn gereden vraag ik aan twee jochies de weg. Ze gaan me op hun waveboards voor door een steegje en zie daar, de bekende afslag naar Dronten is bereikt.
Het is een goede beslissing om af te snijden, op de dijk naar Enkhuizen moet Paula er vol aan trekken om 26 km/u tegen de harde wind te rijden. Boven het Noord-Hollandse vasteland hangt een wat dreigende rolwolk. Het blijft evenwel droog al doet de harde wind de Quest soms flink bewegen.
In Enkhuizen haken Jan en Matthijs af en gaan noordwaarts, in Schardam gaan Paula en Arie naar Oosthuizen.
Na 232 fijne kilometers ben ik - op tijd voor een verjaardag - weer thuis.
Voor een volgende lange route rond het IJsselmeer mogelijk beter de planner van de Fietsersbond gebruiken. Vroeg vertrekken, zeg 05.00 uur, maakt het wel mogelijk om zo'n lange tocht op één dag te rijden.
Totaal 3300 km (in 2,5 maand)

Kettingwiel of kettingtandwiel?

De geleiding van de ketting onder de stoel van Quest, Strada, Mango en veel andere velomobielen, gebeurt met een kettingwiel of een kettingtandwiel. Een kettingwiel bestaat uit twee flenzen met een rubber O-ring. De ketting loopt over de rubber O-ring en levert de stilste oplossing op. Wel is de aandrijving een heel klein beetje sponzig en waarschijnlijk gaat er als gevolg daarvan een klein beetje vermogen verloren. Toch heeft deze oplossing mijn voorkeur, het blijft stil in de fiets.

Een vervelend fenomeen dat ik bij mijn nieuwe Quest waarneem, en ik niet alleen, is dat de O-ring door de smeerolie van de ketting oplost, ruimer wordt en kapot gaat. Dit gebeurt al na 1000 km. Na mijn tweede kapotte O-ring in mijn kettingwiel ben ik daarom maar weer overgeschakeld naar een TerraCycle kettingtandwiel. Dit is een duurzame maar bepaald geen geluidloze oplossing. Vooral bij het optrekken in de lagere versnellingen, de kettingsnelheid is dan hoog, is het raspende, ratelende geluid niet van de lucht.

Een mogelijk stillere oplossing wordt momenteel getest bij Velomobiel.nl. Dit is een kettingtandwiel uit kunststof, gemaakt door Alligt. De eerste exemplaren waren binnen 2000 km versleten. Alligt heeft de tandwielen nu versterkt met vezels die de slijtvastheid moeten verbeteren. Dit lijkt inderdaad goed te gaan, maar hoge kilometrages zijn er nog niet mee gemaakt. Wie hier mee wil experimenteren, de versterkte kunststof tandwielen worden door Velomobiel.nl voor € 25,- geleverd.

Vandaag ga ik maar eens op onderzoek uit of er O-ringen te koop zijn die niet oplossen in smeerolie. De NBR Nitrile O-ring waarvan ik vermoed dat deze nu om het kettingwiel zit, is eenvoudig te vervangen door hoogwaardiger materiaal. Dit is Dupon Viton®.

Dupon Viton® O-ringen kunnen tegen hoge temperaturen, zijn bestand tegen de meeste chemische producten en hebben een grote weerstand tegen drukvorming. Neopreen zou ook geschikt kunnen zijn, maar is minder bestand tegen olie en vooral minder bestand tegen de hoge druk die de ketting erop uitoefent. Viton® O-ringen zijn ook duurder omdat de kwaliteit van het materiaal beter is dan Nitrile. Temperaturen van -20 °C tot + 200° C zijn geen probleem voor Viton®.
Viton® is geschikt voor:
Diëstersmeermiddelen
Gehalogeneerde koolwaterstoffen
Petroleumvloeistoffen
Fosfaatestervloeistoffen
Siliconenvloeistoffen
Sommige zuren.

Viton® kan slecht tegen:
Waterstof sulphide
Furfaral, formaldehyd methanol,
Keton, kalium hydroxyde

Uiteraard hou ik jullie hier op de hoogte van de resultaten.

Foto's tijdens en na 1-uurs wedstrijd

Van de 1-uurs tijdrit zijn enkele foto's van mij genomen. Ik weet helaas niet wie de makers zijn, omdat er op de link naar de foto's alleen maar een voornaam staat. Wel denk ik dat de foto's na de race van Thomas van Schaik zijn. Mag ik ze zo plaatsen Thomas?
Als de andere makers zich willen melden zal ik onmiddellijk naamsvermelding doen. Uiteraard hoop ik dat de foto's op mijn blog mogen blijven staan.
Opvallend op de foto van de Quest is dat de schaduw van de racekap aantoont dat de kap slecht aansluit op de rand van het instapgat. Als Kees nog weer een keer komt zal ik dat probleem, met Kees onder de kap, van buiten bekijken en proberen op te lossen. Nu steekt de kap aan de achterkant meerdere centimeters omhoog en zal dat de snelheid geen goed doen.
Op de foto's is heel goed te zien hoe helder het nieuwe viziermateriaal is. Dit maakt ook het zicht op het minispiegeltje zo goed dat dit een voortreffelijk beeld oplevert van snellere deelnemers die mij tijdens het aansnijden van een bocht links zouden willen passeren.

Nieuwe banden- én wielentest

Veel lezers van deze blog vragen wanneer er weer nieuwe banden worden getest. Het is bekend dat Continental mij een serie banden heeft toegezonden. Graag wilde ik ook de Schwalbe Furious Fred banden testen. De Ligfietsgarage Groningen zegde mij drie van deze banden toe. Na een maand werd de toezegging ingetrokken. Wel zou de Ligfietsgarage 3 wielen sponsoren. Helaas, ook deze toezegging werd niet in daden omgezet. Velomobiel.nl zal de wielen nu leveren.

Waarom andere wielen testen? Uit mijn blog is de lezers al wel duidelijk dat de 25 mm brede velgen (binnen de velg gemeten) vooral voor brede banden een uitstekende keus is. Vooral ook een veilige keuze omdat de Quest in een te snel gereden bocht waarbij een wiel van de grond komt, uitstekend bestuurbaar blijft. Als de Quest op twee wielen rijdt, vervormt de voorband met een 19 mm velg sterk. Deze vervorming remt de Quest sterk af en het hellend koppel neemt toe. Gevolg, de Quest slaat om. Bij een 25 mm vervormt de band niet of nauwelijks en de Quest landt, door af te remmen, snel weer op drie wielen.

Tevens wil ik graag weten of er een verschil in rolweerstand is tussen 19 en 25 mm velgen.
Als de wielen binnen zijn gaan de testers weer aan het werk.

Mini Quest klaar op tekentafel

Wie de afgelopen CV wedstrijden niet alleen oog heeft gehad voor de razendsnelle heren, maar ook heeft gelet op de prestaties van de dames, zal het opgevallen zijn dat de snelste dames in een Quest of Milan hebben gereden. Wat te denken van Swannette Tempelman met 47,1 km/u tijdens de 1-uurs tijdrit of 44,1 km/u door Eva Navratilova. Dat zijn prestaties waar menig man zich niet voor hoeft te schamen.
Ingewijden weten dat de Quest is ontworpen rond het grote postuur van Ymte Sybrandy. Een mini vrouwtje als Eva Navratilova kan met veel moeite net over de rand van de kap kijken. Een Quest is voor haar gewoon veel te groot al heeft ze tijdens de 6-uurs wedstrijd bijna 250 km weten af te leggen. Kan dat niet anders?
Ja, dat kan en belangrijke stappen daarvoor zijn al gezet. Allert Jacobs, de ontwerper van Quest, Mango en Strada, heeft de tekeningen voor een mini Quest al klaar.

Na het tekenen volgt normaal gesproken het arbeidsintensieve maken van een model. Dat was voorheen handwerk. Dat hoeft evenwel niet meer. Met de goede apparatuur kan een tekening in korte tijd tot een uiterst nauwkeurig 3D model worden gefreesd. Hans van Vugt van Elan heeft de beschikking over deze apparatuur en biedt graag zijn hulp aan.

In zo'n compacte Quest, met een kleiner frontaal oppervlak en uiteraard uit carbon gemaakt, zal Eva volgend jaar zeker nog harder rijden. Ook zullen veel kleinere rijders, dames zowel als heren, nieuwe klandizie opleveren voor Velomobiel.nl.

Cycle Vision 6-uurs race

Rond de middag rij ik naar Sloten om een groot deel van de 6-uurs race te bekijken. De rit gaat per auto omdat mijn schoonvader op de intensive care ligt en ik snel naar huis wil kunnen rijden. Als ik arriveer heeft Ymte Sybrandy zijn kwelgeest Daniel Fenn in de Evo-R al aan barrels gereden. Daniel houdt zijn rechterhand voortdurend bij het raampje om wat verse zuurstof naar binnen te loodsen. Later moet Daniel tot twee keer de kap eraf gooien om oververhitting te voorkomen.
Ymte rijdt uiteindelijk 322 km in zes uur, onwaarschijnlijk veel en door niemand zelfs maar te benaderen.

Het eskader uit Noord-Holland heeft aangelegd bij het moederschip, de camper van Marian en Kees van Hattem. Koffie en soep gaan er in als koek. Jan, Jan, Nico, Kees, Rob en Mathijs rijden in de middag weer naar huis, ik kijk de hele wedstrijd af.
De racekap op de Quest levert enkele kilometers per uur snelheidswinst op, maar als het te warm wordt lever je snel 4 tot 6 kilometer snelheid in. Reden waarom ik een racekap heb met een vizier zoals op een motorhelm. Wordt het te warm, dan kan ik het vizier een stukje open zetten en de broodnodige koeling binnen laten. Zelfs het kleinste kiertje levert direct snelheidsverlies op, maar alles is beter dan oververhitting oplopen.

In het Velodrome is het rustig. Veel bezoekers zijn er niet en de handelaren hebben weinig business.

Al met al is Sloten met zijn nieuw geasfalteerde baan voor de wedstrijden fantastisch. De exposanten zijn gemiddeld niet erg tevreden. Mogelijk kunnen de exposanten beter een soort ligfiets paviljoen betrekken op Bike Motion. De wedstrijden zouden dan uitstekend weer in Sloten kunnen worden gehouden.

Cycle Vision 1-uurs race, 49,7 km/u

Vandaag is de eerste wedstrijddag van Cycle Vision 2010. Ik heb me ingeschreven voor de 1-uurs race. De andere races vandaag zijn in het velodrome en dat is me te link. Morgen is de 6-uurs race, een brug te ver, al lijkt het met mijn Quest zoals die er nu bij staat wel goed te doen.
Vanmorgen rij ik met de Quest op de Foldycar naar Sloten. 'k had ook kunnen fietsen, maar veel fietsers hebben gevraagd of ik Lexan voor ze mee wil nemen naar CV. In Sloten blijkt de baan opnieuw geasfalteerd. Betekent dat de lichtlopende GoCycle banden, deels bedoeld voor een goede wegligging op de voorheen ruwe baan, nu minder voordelig zullen zijn. Durano's zullen het nu zeker zo goed doen. Een tweetal eerste rondjes bewijzen dat het wel heel mooi licht rijdt. Alle gaten zijn mooi geëgaliseerd en het is een feest om hier te rijden.
Om kwart over negen komt de Muis (Yvonne) - te laat - op de wedstrijdbaan. Snel wordt alles uit de Quest gesmeten en moeten op het laatste moment de tie-wraps nog worden afgeknipt.
Om half tien is mijn starttijd. Met de racekap erop maak ik gang en zoef al snel met 53 km/u op de rechte stukken over het asfalt. Die snelheid betekent wel continue grote aantallen deelnemers inhalen. Gemiddeld verloopt dat goed, al moet ik meerdere malen in de remmen om veilig een bocht door te komen. Ik probeer een ideale lijn te rijden, dat wil zeggen voor de bocht naar de buitenkant van de baan, dan de bocht aansnijden en met een ruime boog de buitenbocht weer opzoeken. Meestal lukt dit, vaak rijden daar al andere deelnemers en moet ik improviseren.
De racekap is qua temperatuur nog doenlijk, al zet ik enkele malen het vizier op een kier. Dat kost direct snelheid dus dat beperk ik tot een minimum. Ik haal enkele erkend snelle rijders in en dat geeft de burger moed. De tijd vliegt voorbij en als ik voor de laatste keer over de lijn kom heb ik maar een twintigtal seconden teveel gereden.
De afgelegde afstand is 49,7 km. Hiermee word ik 16de in een veld van 102 deelnemers. Daar ben ik wel blij mee. Dat het nog veel sneller kan bewijzen Daniel Fenn met zijn Evo-R. Hij brengt het tot 61 km/u. Ook Ymte Sybrandy doet het met zijn carbon Quest met 58 km/u heel goed.
De Muis is met haar ruim 42,6 km/u niet tevreden, zeker niet omdat ze zich realiseert dat Eva Navratilova 44,6 km/u heeft gereden en Swannette Tempelman zelfs 47,1 km/u.

Totaal doorweekt, ik heb alleen een sportonderbroek aan, ga ik op zoek naar mijn autosleutels om een handdoek en kleding te pakken. Ik meen de sleutel aan Herman Blanken gegeven te hebben. Niet dus. Na een uurtje zoeken naar Herman vind ik de sleutels op de bodem van de Quest.

In en om het Velodrome is het gezellig druk. Hoewel het elk jaar een opgave is om voldoende vrijwilligers te krijgen, lijkt dit weer prima gelukt. Alles loopt op rolletjes, een bewijs dat de organisatie wederom goed werk heeft geleverd. Buiten is een snack wagen met koele drank, heerlijk. Voor de liefhebbers is er een trapwagen die muziek ten gehore brengt.

Ik heb voor vijftien fietsers een rol Lexan meegenomen. Ventisit is zo vriendelijk de uitgifte te doen, nogmaals hartelijk dank. Het is leuk om te zien hoe verschillende fietsers allerlei vormen van vizieren hebben gemaakt. Op de foto de fiets van Theo van Soest die een strip Lexan tussen de spiegels heeft gemaakt waarop een vizier is vastgemaakt met klittenband.

Na vele prettige gesprekken met even zoveel medefietsers rij ik voldaan weer naar huis.

25 kg Quest voor Ymte klaar. Nieuwe lagers

Vandaag rijden we naar Dronten, in principe om samen met Matthijs zijn nieuwe Quest op te halen. Ik rij met een iets andere agenda naar Dronten.
Kees van Hattem rijdt eerst naar Middenmeer om samen met Pé Koomen Matthijs Leegwater op te halen. Dat wordt voor mij, met de wedstrijd a.s. zaterdag in het vooruitzicht, een te lange rit. Ik rij rechtstreeks naar het begin van de dijk Enkhuizen - Lelystad.
Daar staat Jan Geel al te wachten. Even later komt ook Henk Katee van de brug terugrijden, hij wachtte iets verder op de dijk. Henk zal na een aanrijding zijn gehavende Quest voor reparatie bij Velomobiel.nl inleveren.
Als de groep compleet is gaat het met 35 km/u richting Lelystad. Matthijs rijdt tijdelijk in de Mango van de fam. Kastelein. Bij iedere trap waggelt het fietsje als een badeendje.
Enkele kilometers voor de sluizen in Lelystad geef ik gas en zie Pé meekomen. Ik versnel tot 60 km/u, je zou niet zeggen dat ik voor het vervangen van lagers naar Dronten onderweg ben. Dat wordt Pé te bar en hij wordt snel kleiner in mijn spiegels.

In Dronten wordt hard gewerkt om de nieuwe volledig van carbon gemaakte Quest voor Ymte voor de wedstrijden van komende weekend klaar te maken. Wij zijn er getuige van dat de Quest volledig klaar is en op de weegschaal wordt gezet. Zonder top komt er iets minder dan 22,5 kg op de digitale schaal. Met de top erop resulteert een 25 kg lichte Quest. Ymte maakt een eerste rondje en komt zeer tevreden terug.
Eind deze maand zal een Quest plug naar Tsjechië worden gebracht. De Tsjechische fabrikant zal er mallen van maken waarna de eerste carbon Quest uit Tsjechië kan komen.

Links voor hoor ik mijn wiellagers geluid maken. Hoewel het wiel nog behoorlijk licht rond draait, is het voor tussen de oren niet goed. De wiellagers zijn snel vervangen. Direct zie ik dat ook deze vol-keramische lagers door vervuiling met remstof niet meer optimaal functioneren. Afspoelen met water lost het probleem al op, maar ik kies er voor de lagers niet terug te plaatsen.
Ik heb tot nu toe de lichtste versnelling achter niet kunnen schakelen. Als het kapje eraf is blijkt dat ook inderdaad niet te kunnen. De kooi loopt vast tegen de polyester scheidingsplaat tussen wiel en cassette. Daarvoor moet de achterbrug eruit, het achterwiel moet enkele millimeters verplaatst worden.
De mannen hadden dit oponthoud niet verwacht en willen graag fietsen. Ook Pé kan niet veel langer wachten. Ik wens de mannen, en met name Matthijs, een fijne thuisreis en zwaai ze uit.

Als het achterwiel vrij draait blijken ook de achterwiel lagers niet helemaal stil. De achterbrug is er uit en het vervangen van de lagers is dan goed te doen. Een prettige bonus is dat de kleine scheefstand van het achterwiel ook aangepakt wordt. De fiets trok namelijk naar rechts en het is fijn dat dat verholpen wordt. Nadat de aanpassingen zijn doorgevoerd, loopt de aandrijftrein prima.

Na de thee rij ik om kwart over vier in mijn uppie noordwaarts. In Lelystad rij ik een twintigtal jonge amazones achterop. Als de paarden de Quest in de gaten krijgen spurten ze er vandoor. De jonge meisjes gillen het uit en jagen de paarden verder op.
De leidster verontschuldigt zich en vraagt me even stil te staan.

De wind is flink aangetrokken en vooral op de dijk staan de schuimkoppen op het IJsselmeer water. Mede dankzij de aanpassingen en de lichtlopende banden kan ik continue 32 km/u blijven rijden. Om precies kwart over zeven rij ik ons eiland weer op.

Handleiding en modellen vizieren

Morgen gaan een aantal dozen met Lexan naar de diverse bestellers. De vierkante doos is prima om het Lexan in te bewaren. Lexan is licht UV gevoelig en zal zonder bescherming t.z.t. craquelé kunnen gaan vertonen. De rol in de doos is met drie plakbandjes vastgeplakt. Snij deze plakbandjes door en trek de tape er niet af. Doe je dit wel, dan zal de beschermfolie eraf gaan.

De foto hierbij toont enkele modellen. Drie stuks voor op de rand van het instapgat, één voor op de schuimkap. Je kunt deze versie verlengen, staat ook aangegeven, om zijwind uit oren en hals weg te houden. Alle vizieren hebben lippen die je kunt ombuigen in de gewenste hoek. Praktisch is om de lip precies op de buignaad te pakken met een combinatie tang. Dan ombuigen en vervolgens met de hand doordrukken tot op het Lexan. Om een hoek van 45 graden te verkrijgen, moet het Lexan wel helemaal doorbuigen tot het plat tegen het Lexan van het ruitje stuit. Dit buigen kan koud gebeuren. Tot nu toe zit de plastic beschermfolie aan weerskanten op het Lexan. Pas als het vizier helemaal klaar is dan pas de beide folies verwijderen.

Het kopiëren van de tekening die hier boven staat kost € 3,60. Daarom heb ik de schets nauwkeurig gefotografeerd en kun je de foto afdrukken op de goede maat. Je hoeft niet de hele tekening af te drukken. Het kan in delen, en zelfs de helft is al goed. Als je één helft afdrukt en een tweede afdruk spiegelt, heb je hetzelfde resultaat. De modellen zijn niet loupe zuiver, en louter een uitgangspunt. De werking is in alle gevallen wel prima.
Wil je een grotere afbeelding van de tekening, deze staat hier:

Als je met een scherpe schaar het vizier hebt uitgeknipt, buig je de lippen de goede kant om. Vervolgens plak je klittenband op de lip en ook het contra klittenband met schutpapier kleef je alvast op het klittenband. Dan de kuiprand schoonmaken met thinner of wasbenzine. Verwijder nu het schutpapier van de klittenband en kleef de klittenbandjes op de kuiprand. Als laatste verwijder je de beschermfolies aan beide kanten. Veel succes.

NB. Allert Jacobs van Velomobiel.nl wijst me er terecht op dat het schoonmaken met thinner van een standaard polyester velomobiel prima gaat. Een gespoten fiets kan zeker niet met thinner worden schoongemaakt. De thinner lost lak namelijk direct op. Wasbenzine kan op goed gedroogde lak wel worden gebruikt.